Таассуб ва дилдодагии бархе марудмон ба оину мазҳабҳо ва фарҳанги миллатҳои дигар имрӯз як ҳолати нигаронкунандаро ба миён овардааст. Бале, ҳарчанд марудмони тоҷик хуб дарк мекуннанд, ки оини ниёгон ва давлати м о чи гуна анъанаҳое дошт, аммо сарфи назар аз он тақлид мекуннад ба фарҳанги бегона. Хуб талош намудем, ҳам аз тарафи давлату Ҳукумати кишвар ва аз ҷониби фаъолони ҷомеа барои барҳам додоани ин зуҳуроти бегона, ба ҳар ҳол таъсир расонидем ва бо ҷорӣ намудани бархе нақша чорабиниҳо миёни омма кам бошад ҳам барои бартарф намудан маваффақ шудем.
Мо бояд донем, ки фарҳанги миллати тоҷик хеле фароху доманадор буда, аз ҳама ҷиҳат манфиатҳои миллати тоҷикро фарогир аст. Агар мо фарҳанги худро ҳифз накунем он торафт завол меёбад. Охир доштани фарҳанги миллӣ низ як нишони давлатдорию оини меросбарии ҳар яки мо шаҳрвандони ватандӯст аст.
Мардумони шарафманду соҳибиқболи тоҷӣк дарк кардааст, ки имрӯзҳо бо шарофати Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ – Пешвои миллат, Президенти кишвар мӯҳтарам Эмомалӣ Раҳмон фарҳанги тамаддуниофари тоҷикро дар тамоми олам эътироф кардаанд ва ҳамаи ин пешрафту рушди мамлакатамон боиси болидахотириву руҳбаланди и тамоми кишварамон гардидааст.
Дар воқеъ ба хотири оромишу осоиштагии аҳолии кишвар тамоми мақомотҳои дахлдор ва пеш аз ҳам давлату Ҳукумати кишварамон кӯшиш менамояд. Зеро ягона роҳи рушди ҳар як давлату миллат, қавмҳо маҳз аз сулҳу суботи ҳамон кишварҳо маншаъ гирифта, боиси пайваста ба даствовардҳо ноил гаштанаш мегардад.
Ҳоло Тоҷикистони тозаистиқлолро мехоҳанд нафароне ба ҳамаи мо муайян ба талотуми шадиди ҷангу ҷидол бикашанд. Ин хоинону носипосон наҳзатиҳое мебошанд, ки ба хотири манфиати хеш аз баҳри давлату миллат баромада, фармонбардори хоҷагони хориҷи гаштаанд. Мубталои амалҳои террористию экстремистӣ шуда, миллати моро несту нобуд кардан меҳоҳанд. Аммо бо ин ақӣдаҳрои пучу бемаънояшон танҳо ман манихо мекуннаду бас. Зеро ин давлату миллати обод бесоҳиб нест, ки ҳар нохалафе ояду кирдорҳои нопоки худро сари марудми сулҳпарвар бирезад.
Ба ҳамаи он нотавонбинони наҳзати иброз менамоям, ки ба авомфиребию ҷудоиандозӣ миёни мардум хотима диҳед. зиндагонии худатонро ба расвоию парешонӣ кашидед, пас монед мардумонро ба ҳоли худ, ки ҳаёти осуда дошта бошанд. Агар ҳамаи шумо низ ақлу инсофи инсониатонро ба кор мебурдед, ҳоло дарбадару парешон муттакои сардоронатон намегаштед. Бовар кунед, ҳарчанд худситоиву манманиҳо тавассути расонаҳо мекунед, касе ба он бовар наҳоҳд кард, зеро аз Ватан дида макони муқаддастару оромтаре нест.
Муҳайё Тошхӯҷаева, устоди ДПДТТ дар шаҳри Хуҷанд
