Тоҷикистон ҳанӯз аз аввали соҳиби истиқлолият гардиданаш, дар баробари дигар мамолики мутараққии олам дар ҳоли рушду тарақиёт қарор дошт. Ин далели он аст, ки дар кишвар ҳама ба мисоли мақоле, ки «аз як гиребон сар бароварда» дар атрофи давлату ҳукумат ва Пешвои миллат, сарҷамъ омада, бар зидди ҳамаи зуҳуроти номатлуби ҷомеа, падидаҳои сиёсии ба ислом олудакардаи ташкилотҳои террористиву экстремистӣ муборизаи беамон бурда истодаанд. Ва ҳамаи ин барои миллати мо имкон дод, то дар тамомим миқёси олам номи Тоҷику Тоҷикистонӣ шинохта гардад.
Ҷоизи зикр аст, ки барои ҳамаи ин пешравию тараққиёти кишвар қабл аз ҳама корномаҳои Асосгузори сулҳу ваҳадти миллӣ – Пешвои миллат, Президенти кишвар, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон бениҳоят назаррас аст. Зеро сиёсати хирадмандона ва дурбинонаи Cарвари давлат имрӯзу фардои моро гулгулшукуфон намуд. Мутмаинем, ки то дар сари ҳокимият будани ин марди хирад, кишвари мо ҳамеша дастболову пирӯз ва саодатманд хоҳад буд.
Асосгузори сулҳу ваҳадти миллӣ – Пешвои миллат, Президенти кишвар, мӯҳтарам Эмомалӣ Раҳмон дар ҳамаи мулоқот, ки масъулони давлат, намояндагони ҳукуматҳои маҳаллӣ, соҳибкорон ва ҷавонони босаодати диёр барпо менамояд, иброз мекунанд ва аз ҳамаи онҳо даъват ба амал оварда, ҳамчунини вазифадор месозанд, ки: « ҳар қадар, ки мо дар кишвар барои рушди рӯҳу равони мардум дар зиракии сиёсӣ ва ҳаёти солими эшон шароит фароҳам оварем, ҳамон қадар насли наврасро аз зуҳуроти номатлуб, ба монанди нашъамандиву нашъаҷаллобӣ, амалҳои қонуншиканӣ, шомил гардидан ба гурӯҳҳои экстремистӣ ва ифротгаро наҷот мебахшем».
Ба ин далел, Асосгузори сулҳу ваҳадти миллӣ – Пешвои миллат, Президенти кишвар, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон мақомоти шаҳру ноҳияҳои кишварро дастур медиҳад, ки беҳтарин ҷойҳоро барои бунёди майдончаҳои варзишӣ ҷудо кунанд, то наврасон ба нашъамандӣ рӯ наоранд ва ба корҳои дигари ифротгароӣ даст назананд. Ин тадбир ба хотири он роҳандозӣ мешавад, ки ҳамаи солиму бардам бошанд, зеро оилаи солим асоси ҷомеа солим аст ва ҷомеаи солим кафолат медиҳад, ки давлат солим бошад.
Тибқи ҳамин дастур бо мақсади мубориза бурдан бо ин вабои аср, яъне нашъамандӣ Пешвои миллат ҳамеша мекӯшад, ки воридоти ин мавод дар дохили кишвар ба роҳ монда нашавад, бар зидди ин амалҳо мубориза намуда истодааст.
Вале аз чи бошад, ки тарафҳои мухолифин бо мутаҳҳам намудани сарвари давлат, иброз доштаанд, ки дар воридоти он гӯё мақомот даст дорад. Ин девонагист ё ягон аҳмақии дигар, ки ҳам мубориза мебаранд ва ҳам ин ҷиноятро содир менамоянд. Ба фикрам мардуми моро аз Сарвари давлат оғоз намуда, то дигар намояндагони ватанпарвараш ба мисоли худ гумон намудед, ки гумони шумо нохалафон ботил аст. Ин рафтори шумост, ки худро алайҳи худ таҳрик менамоед. Кадом кӯмакеро, ки барои мубориза ба зидди қочоқи маводи мухаддир ба давлати мо ворид гардидааст, беҳтар аз он сарвари давлат кӯшиш ба харҷ дода истодааст, ки ин омил аз байн равад. Гуфта мешавад, ки бе кӯмаки Амрико низ худи кишвари мо метавонад аз ӯҳдаи ин кор барояд, зеро ҳамин ба роҳ мондани таъиноти кадрӣ дар марзи вилояти Бадахшон худ, решакан намудани нафароне, ки ба корҳои ғайриқонунӣ даст доранд аз ҷумлаи ҳамин қочоқи маводи мухаддир.
Ин амали Пешвои миллат, ки солимии мардум ва оромии кишварро кафолт медиҳад, маълум гардид, ки назҳатиёни собиқ ва аъзоёни «Паймони милли Тоҷикистон»-ро ба ташвиш овардааст, зеро ба корҳои номатлуб онҳо ба наздикӣ бо ин роҳи пешгирифтаи давлату ҳукумат нуқтаи ҳамешаӣ хоҳем гузошт.
Зуҳуриддин Одилов,
устоди ДПДТТ дар шаҳри Хуҷанд
