Бешак рафтору кирдор ва амалкарди хоинони миллати тоҷик террористони наҳзатӣ, анҷумани бо ном озодандешон, гуруҳи 24, ҷунбиши ислоҳотгарон ва амсоли инҳоро мушоҳида намуда, ба хулосае омадан мумкин аст, ки ин хиёнаткорони лаъин ҳатто мавридҳое расида истодааст, ки аз ҳайвон низ ягон фарқ надоранд. Балки танҳо сураташон аз ҳайвон фарқ мекунаду сираташон маҷмӯи амалҳои ҳайвонигариро дарбар мегирад. Бузургони илму адаби тоҷик ҳанӯз зикр намуда буданд, ки инсон агар дорои ақлу тамиз ва ирдоку ҳуш намебуд аз ҳайвон ягон тафовуте надошд. Бахусус ба бар намудани либоси зебову худро бо он андармон кардан, бандаи ҳавову ҳавас ва нафс шудан инсонро ба сӯи ҳайвонӣ мекашад.
Дар баробари ин бояд хоинони миллати тоҷик дониста бошанд, ки танҳо сурати зебо нишонаву бақои инсон набуда, балки сирати зебо, доштани ақлу тамиз ва ба роҳ мондани хислати неку ҳамидаи инсонӣ муаррифгари инсон аст.
Сурати зебо мабин, бар сирати зебо нигар,
Ақл дар сурати зебо нест, андар сират аст.
Бояд ин ноҷавонмардон, ки бар муқобили амнияту субот, оромиву якдилӣ ва ваҳдати миллӣ садо баланд мекунанд дарк ва эҳсос намоянд, ки сулҳу ваҳдат ва тинҷиву осудагӣ бо кӯшиш ва талошҳои фарзанди фарзонаи миллат, Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ, Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ва хиради азалии мардуми азияткашидаи тоҷик ба даст омада, дигарбора мардум намегузорад, ки нохалафони наҳзатӣ ва хоҷагонашон ба кишвари мо осебе расонад. Маҳз сабабгори асосии ҷанги шаҳрвандӣ ва тамоми бесарусомониҳои он замон аъво ва пайравони ташкилоти экстремистӣ-террористии наҳзатӣ ва иддае аз ноҷавонмардони тоҷик буданд. Мардум дарк мекунад, ки маҳз бо пайдо шудани ҳизби наҳзати ислом ва ҷудокунии мусалмонон бо мусалмони ҳуҷҷатдор ва беҳуҷҷат, коштани тухми тафриқаву адоват байни мусалмонон, гузоштани ришҳои бенизом ва ба бар намудани либосҳои сиёҳу кутоҳ, тақликдорӣ ба фарҳанги бегона аз ҷониби наҳзатиҳо ва занону духтарони онҳо буд, ки мардумро ба сӯи бефарҳангиву ҷаҳолат кашида, боиси хонавайронии чандин оилаҳои солим гардид. Бо дарки ин маънӣ, бояд хоинони миллати тоҷик, наҳзатиҳое, ки худро ҳомии дини мубини ислом мепиндоранд, онҳое, ки худро озодашдеш ва онҳое, ки худро ислоҳотгар мешуморанд бояд барои дарки маънӣ, омӯзиши илму дониш камар банданду, даст аз хиёнаткорӣ бардоранд. Зеро дар ягон давур замон хиёнаткорро Ватан, миллат, ҳамватан, падару модар ва ҳатто дину маҳзаб низ намебахшад.
Дар баробари ин ба ҷавонони саодатманди Ватани маҳбуб муроҷиат менамоем, ки бояд аз пайравӣ ба ин гумроҳон, инсонсуратони ҳайвонсират канораҷӯӣ намоем, зеро инҳо на ба модар, на ба падар, на ба Ватан, на ба миллат, на ба мазҳаб, на ба зан, на ба фарзанд раҳму шафқат надоранд, ба ҷуз хоҷа. Аз ин рӯ, дар сурати ба домашон афтодан, онҳо моро ҳамчун моли муфт соҳибӣ намуда, ҳаёти ояндаи босаодаттамонро хоҳанд сӯзонид.
Рустам Ғуфронов, донишҷӯи ДПДТТ дар шаҳри Хуҷанд
