Дар раванди ҷаҳонишавии тамаддунҳо бисёр миллату халқиятҳо арзишҳои миллии худро гум намуда, дар натиҷаи нофаҳмию нобасомониҳо сол аз сол амнияти сиёсии худро аз даст дода истодаанд. Миллати тоҷик, ки тӯли қарнҳо арзи ҳастӣ намудааст, имрӯз низ мақому манзалати хешро дар байни дигар давлатҳо дар арсаҳои баландпояи ҷаҳонӣ муаррифӣ менамояд ва Тоҷикистон чун ба маънои томи худ тоҷдор бо халқу мардуми куҳантамаддунаш бо пояҳои устувору мустаҳкам ҷовидона боқӣ мемонад. Давлат ва Ҳукумати Ҷумҳурии Тоҷикистон аз рӯзҳои нахустини таъсисёбиаш ҷавононро ҳамчун нерӯи бузурги ояндасоз эътироф намуда, барои рушди зеҳнии онҳо шароити мусоидро фароҳам меоварад. Аммо тавре аз мушоҳидаҳо аён мегардад, нафаронеро низ вохӯрдан мумкин аст, ки имрӯз тақдирашонро дар майдони хунину набарди давлату ташкилотҳои терористиӣ пайваста истодаанд. Ин ҷавонони гумроҳ бо ин рафторашон ба ҷони ҷавони худ ҷабр намуда, наздикону пайвандони худро дар вазъияти ногувор гузошта истодаанд. Мутассифам, ки иддае аз ҷавонон даргири банди ҳавову ҳавас ва афкори бегона монда, худро қурбони ҷаҳолат мекунанд.
Азбаски ҷавонон қишри асосии ҷомеаро дар бар мегиранд, маҳз гурӯҳҳои тундрав ба ин насл бештар такя мекунанд. Он ҷавоне, ки донишу маърифати сиёсӣ дораду хатари оқибатҳои ин амалро бахубӣ дарк мекунад, худро дур аз ин амалҳои номатлуб мегирад.
