Мардуми босаодат ва бошарафи тоҷик аз азал дорои маърифату фарҳангӣ воло буд. Ҳамеша ҷангу низоъро маҳкум намуда, паи талоши сулҳу ваҳдат буданд ва ҳозарон дар ин роҳ ҷонбизиҳо низ кардаанд. Дар ҳамин радиф имрӯзиёнро барои меросхӯрони гузаштагон ном бурдан шакке надорам. Зеро дар лаҳзаҳое, ки миллати мо дар ҳоли завол ёфтан буд, як аз чунин фарзандони сулҳхоҳон, сулҳҷӯёна сари минбари Иҷлосияи 16 умин баромада, бо сраи баланд савганд ёд кард, ки: “ ман ба Тоҷикистон сулҳ меоварам”. Хушбахтона баъди садо додани ин сухан миллати моро нури Раҳмон фаро гирифт ва кишвар соҳиби Истиқлолқ ваҳдат гашт.

 Мо шукри он дорем, ки чуннин Пешвои муаззаму қавиирода ва саховатманд дорем. Якдилонаю якзабона ба Кабирӣ ва дигар пайравону думравонаш гуфтаним,к и ин бадномкуниҳои шумо ва тӯҳматҳои ноҳақӣ шуморо нисбати сарваи давлат беасосо меҳисобем ва онро маҳкум хоҳем намуд.

Ба Кабирӣ тавсия хоҳам дод, ки ҳоло вақти он расидааст, ки шумо низ ба он дасисаҳои худ хотима диҳеду ин пешравию саодати рӯзгори тоҷиконро қабул намоед, вақте ин қадар дар мусоҳибаҳоятон мо тоҷикистонием мугӯед. Зеро сухан дигару амал дигар аст.