Мусаллам аст, ки баромаду паём ва изҳоротҳои Паймони миллии Тоҷикистон таҳти роҳбарии Муҳиддин Кабирӣ ҳамеша дар он хусус аст, ки гӯиё онҳо ҳастии худро барои халқу Ватан бахшидаанд. Ва нисбати мардуми мо “меҳрубониву ғамхориҳо” нисор мекунанд. Албатта мардуме, ки ба суханони онҳо гӯш додаанд нисбати онҳо ғамхоранд ва нисбати онҳое, ки аз рӯи адолат кор кардаанд дар назарашон иштибоҳкору мансабталошӣ ва худпарастӣ медонанд. Ин нишони он аст, ки дар ҳақиқат адолат бар оне, ки ноҳақу ботил аст зулм аст. Ва адолат барои онҳо ба маънои он аст, ки сар бо шамшер гирифтаанд.
Нзатиҳо бояд донанд, ки ҳамаи талошҳои давлату Ҳукумат танҳо барои некӯаҳволии мардуми шарафманди тоҷик равона гардидааст ва сарвари собитқадами миллат талоши беш аз ҳарвақта ба харҷ медиҳанд, то амнияти мардумонро таъмин намоянд.
