Тоҷикистон ватани ободу озод ва соҳибистиқлоли ҳар як фарди бонангу номус аст. Зеро дар миллати мо демократия ҳукмронӣ мекунад. Давлату ҳукумат барои беҳтаргардони вазъи мамлакат ҳамаҷониба талош менамояд, то мардуми кишвар зиндагии осудаҳолона доштабошанд. Мо ҷавонон бояд донем, ки имрӯз дар баробари саҳми калони мо дар раванди ташаккули ҷомеа, ҳамзамон дигар нафароне ҳастанд, ки ба номи ин миллат иснод меоранд.
Он паёмади ошӯбгаронае, ки дар Тоҷикистон ба амал омад ин бевосита ба фикрҳои ғаразноки наҳзатиҳо тааллуқ дошт, агар не пас чаро имрӯз аз роҳбарият то зердастонаш сар карда, худро зери таҳхонаи олмониҳову дигар ғарбиҳо пинҳон намудаанд. Ва ҳатто ивази номи ташкилот кардаанд. Боз даъвои онро доранд, ки ҳамаи ин ҳодисаҳо бо айби макомотҳои қудратӣ мебошанд, охир як дафъа казоват намоед, ки ин низомиҳо барои таъминоти амнияти мардуми халқ шабонрӯз саъю талош меварзанд то ягон хатар ба онҳо таҳдид накунад боз чаро нисбати меҳнату заҳмати хеш нохаққӣ менамоянд.
Ҳоло, ки Паймони милли Тоҷикистон озодии зиндонии сиёсӣ М. Ҳаитро талаб менамояд, гуфтаниам, ки шояд инқилоби Гадоев низ ҳамин маъно бошад, ки сафсатаҳо хондааст, ман агар инқилоб карданӣ бошад, ман шӯриш кардаму вазъ беҳтар мешавад ва дигар манманиҳоро вирди забон оварда бошад, мусааллам аст, ки аз нотавони ва дурӯғу тӯҳматҳо алайҳи миллат аст. Дигари тарафдорони наҳзати гуфтааст, ки Ҳаит тамоми умру фаъолияти ҳизбаишро ба хотири озоди бахшида буд. Дар ботини шумо, ки фасод ҷой дорад, фаромӯшхотир кардаст. Ошӯби соли 2015 маълум, ки фаромӯш шудааст, ки чи гуна бо озодиву истиқлолияти миллат дасисабозӣ кардед. Оғоз аз Кабирӣ то муовинони ӯ Назарзодаву ҳамин М. Ҳаити “ватанпараст”. Албатта мухолифони миллат хоҳони онанд, ки худ сари қудрат биёянд. Ин ҳама ҳангомаҳои шумо бобати вазъи миллат, шароити зиндоҳои кишвар ва хосатан аҳволи зиндониёни сиёсӣ дар он аст, ки ягона ҳадафи шумо талоши ҷойу мансаб аст. Вагарна масъалаи шиканҷаву озору дигар муаммо ба шумо ҳеҷ аҳамияте надорад. Охир наҳзатиҳо носипос бо ношукри аз фазои ороми кишвар дар ба ҷиноятҳои нангин заданд, дар миллат ошӯб барангехтанд. Ҷони ҳазорҳоро андеша накарданду, андешаи Як ҷони мекунанд. Ҳаргиз ба ин бовар намекунанд ҳамон мардумони тоҷике, ки аз онҳо хоҳиш карда истодаед, то аз мақомот талаби зиндониёни сиёсӣ кунанд. Дар ҳақиқат ин муаммоҳо танҳо як василаи расонаи кардани изҳороти бӯҳтонангези шумост. Гузашта аз ин дар кадом як баёнияи наҳзатиҳо оид ба мавҷи шиканҷаи зиндониёни сиёси гуфтушунид баргузор шуда буд, ки мақомот ҳеҷ гоҳ барои додани баёноти бардурӯғ ва таҳриккунанда роҳ надодааст ва нахоҳад дод. Гуфтан зарур аст, ки ҳар зиндоние, ки баёноти бардурӯғ медиҳад, баръакс ҷинояташ сангинтар хоҳад шуд. Ҳеҷ гоҳ масъулин бо дарки ин маъно ба чуннин ҷиноят даст намезанад.
М. Ҳаитро бо ҷурми даст доштан дар амалиётҳои характери терористӣ дошта, боздошт ва зиндонӣ кардаанд. Он ситоишкунииҳои ҷонибдоронаш дар васфи ӯ танҳо афсона асту бас. Зеро ҳеҷ гоҳ мардуми озодихоҳу ватандӯсти мо ҷонибдори инқилобу ошӯб набуд ва нахоҳад шуд. Медонем, ки инқилобҳои наҳзатиҳо паси пардагист, ба хотири он, ки онҳо аз зумраи “дилсузони миллат” ҳастанд. Ва ба хотири озодии мардум “инқалоб” мекунанд, то дар гирдбоди инқилоби ин “озодихоҳон” аз озодӣ маҳрум гарданд. Ва як тарафи рафтори номардонаи наҳзатиҳоро низ хуб медонем, ки дар инқилоб бо мардумон “як саф истода” боз аз пушти онҳо корди марговар мезанед. Яъне оташро аланга дода сӯхторро аз дур тамошо мекунед.
Мо мардуми сарбаланд ва соҳибирода ҳастем ва намегузорем, ки ин миллати куҳанбунёд ва мардумони ориёинаҷодашро касе дуюмбора бар чоҳи ғаму кулфат андозад. Итминонам комил аст, ки мардуми ватанпарасти мо нерўҳои солимро ба майдон оварда, албатта, ба умқи ҳақиқат мерасанд ва ба худсафедкуниҳои наҳзатиҳо эътимод нахоҳанд кард.
Нусратхон Ахмедова,
устоди кафедраи забонҳои хориҷии ДПДТТ дар шаҳри Хуҷанд
