Тарбияи инсони ватанпарасту инсондўст донишманду бомаърифат, худогоҳу худшинос, солиму нексиришт, меҳрубону меҳнатқарин вазифаи аҳли ҷомеа ва пеш аз  ҳама кори ҷониву имонии мо,  омўзгорону устодон ба ҳисоб рафта, баҳри амалӣ гардидани ин ҳадафҳо бояд аз донишу маҳорати худ фаровон истифода намоем.

Бинобар он ҷавононро хирадманду накўкор тарбия кардан, дар замири онҳо меҳру муҳаббати  ватану  ватандориро ҷой додан, эшонро солеҳ, оқилу фарзона ва  инсондўсту  некмании ба камол расондан кори ҷонии ҳар як донишманду  соҳибхирад ва падару модар бояд бошад.

Тавре аз Паёми имсолаи Пешвои милат бармеомад, сарвари давлат нисбат ба фаъолияти занону духтарон дар ҷомеаи шаҳрвандӣ баҳои баланд, дода ҷиҳати баланд бардоштани мартаба ва мақоми зан дар ҷомеаро яке аз ҳадафҳои давлату Ҳукумат донистанд. Омезиши сиёсату дин озодиро аз байн мебарад ва ҷаҳонро фақат зери шишаҳои  идеологияи динӣ мебинад. Озодиро нисбати зан маҳдуд месозад ва намегузорад, ки мақоми зан дар ҷомеа рушд кунад.

Ягона ҳадафе, ки дар афкори гурӯҳҳои иртиҷоиро ғасп менамоянд, ин дар сохти конститутсионии миллатамон ворид намудани ҳар гуна тағйирот ба тимсоли аз байн барии озодиву озодбаёнӣ ва ба харобазор табдил додани ин мамолике, ки биҳишти рӯи олам гаштааст. Бори дигар қобили зикр аст, ки агар ҳизби наҳзати исломӣ сари давлат ояд, аввалин коре, ки анҷом медиҳад, ин дигар кардани сохтори конститутсионӣ аст. 

Хушбахтона имрўзҳо аксари мардуми тараққипарвар зўровариву ваҳшоният ва хунхории  низоми иртиҷоиро маҳкум менамоянд. Инсоният дар шароите, ки ба озодиҳои сиёсӣ, демократӣ ва дунявӣ муносиботи ҳусни тафоҳуми ҷомеа роҳ гирифтааст, ин гуна зўроварӣ ва террор, ки мақомоти роҳбарикунандаи давлати Исломӣ пеш гирифтааст, ҳар фарди ҷомеаро набояд бетараф гузорад. Ин гуна роҳу усули мубориза, зўроварӣ ва ваҳшониятро тамоми мардуми кишварҳои демократӣ ва сулҳпарвар, аз ҷумла, ҷомеаи мо маҳкум менамоянд. Вақте ки дин сиёсӣ мешавад, он ба қудрати мутлақ табдил меёбад, яъне сиёсат ҳунар, фарҳанг, тафаккур, рафтори ахлоқӣ тобеияти мутлақи дин мешавад.

Мардуми шарафманди тоҷик бо роҳбарии Пешвои миллати мо сарвари кордону оқил, Ҷаноби Олӣ, мўҳтарам Эмомалӣ Раҳмон имрўз роҳу равишеро барои ҷилавгирӣ аз шомилшавии ҷавононро ҷустуҷӯ мекунад ва мардуми азизи мо кўшиш мекунанд, ки ҳар чӣ бештар ин ҷавонони гумроҳро аз ин роҳ баргарданд ва ҳамеша ба ватани азази худ  хидмат кунанд, бо кору фаъолияти хуби худ давлати азизашонро ба пеш баранд ва имрӯз муроҷиати ҳизби наҳзати ислом ба СММ ба тамоми ҷаҳон даъвои беҳуда аст. Зеро ҶТ ягон таъқиб нисбат ба аҳзоби сиёсӣ ва ё ашхос раво надидааст.  Баръакс мардум имрӯз ҳушдор гашта, аз нооромии давлатҳои араб ба хулоса омада, худро аз ҳизбҳои динӣ канорагирӣ карда истодааст.

Ахмедова Н.Қ.

устоди кафедраи забонҳои хориҷии ДПДТТ