Асри 21 дар баробари рушди илму техника, ҳамчунин барои амнияти ҷомеа хатарҳои зиёде ба бор овард. Зеро барои гурӯҳҳои алоҳида, ки ҳадафшон ноором кардани ҷомеа мебошад, интернет воситаи зуд паҳн намудани  иттилоот гардидааст. Агар дар соли 2004 дар ҷаҳон ҳамагӣ 12 сомонаҳои террористиву эктремистӣ мавҷуд бошанд, пас соли 2011 ин рақам ба 4200 сомона расида, айни ҳол теъдоди ин гуна сомонаҳои манфиатҷӯ ба 10 ҳазор адад расидааст.

Мардуми сарбаланди тоҷик аз азал бофарҳангу бомаданият ва меҳанпарасту ватандӯст буд ва ин оини нек то ба имрӯз ба мо мерос мондааст. Имрӯз тамоми мардуми Тоҷкистон дар атрофи Пешвои муаззами хеш сарҷамъ омада, баҳри пойлдор намудани сулҳу субот, якдиливу якзабонӣ ва тинҷиву ориомии кишвар талоши беш аз пештара намуда истодаанд.

Ин «гирдиҳамоии бузург»- и наҳзатиҳо низ яке аз ин ҳадафи ғаразнокест, ки алайҳи миллати тоҷик, аалайҳи кишвари мутамаддину соҳибистиқлоли тоҷик ба нақша гирифта шудааст. Рӯ то рӯз мо ба санаи амиқкардаи мухолифон наздик шуда истодаем ва хоҳад дидем, ки наҳзатиҳо дар митинги «бузург» - ашон кадом «бузургон» - ро ҷамъ мекунанд. Ба ҷуз ғуломони ТЭТ ҲНИ ва хоҷагони манфиатҷӯю ҷангҷӯй дигар касе иштирок намекунад.

Маврид ба зикри хос аст, ки имрӯз бояд ҳар кадом аз шаҳрванони баору номуси кишвар бо ҳисси баланди ифтихор аз Ватану ватандорӣ намуда, амалҳои номатлуби нафароне хиёнаткору бадрфторон ва кӯрнамаконро маҳкум намоем.

Хизмат ба ватан дар роҳи ҳақиқату адолат барои ҳар кадоме аз шаҳрвандони миллат шараф аст. Ҳимояи обрӯву нуфузи байналмилалии он бошад, вазифаи ҳар мардуми баору номуси кишвар маҳсуб меёбад. Имрӯ вазифаи ҳар кадоме аз насли ҷавону худогоҳ аст, ки қабл аз ҳама аз марзу буд аз арзишҳои миллии кишварамон ҳимоят намоянд. Нагузоранд, ки ин дастоварду пешравиҳои кишвари моро бархе аз бевиҷдодону беимонҳо пушти по зананд. Намояндагони ТЭТ ҲНИ, ки имрӯз ҳадафи асосии худро дар миллати мо мебинад ва алайҳи он ҳар гоҳ тӯҳмату бӯҳтони холӣ мезанад. Зеро чунин нафарони нохалаф ҳамеша дар нияти нобуд кардани ин сарзамин буданд ва то имрӯз бо ҳар роҳу равиш мехоҳанд мақсади нопокашонро амалӣ созанд.

         Худ қазоват кунед, ки ин бадкирдорон то ба даарҷае озодиву амнияти миллии моро намехоҳанд,ки барои озодии зиндониёни ҷинояткоре, ки моҳи сентябри соли 2015 барои барҳам додани фазои сулҳу ваҳдат саҳм гирифта буданд, гирдиҳамои ташкил ва баргузор карданианд. Ва аз шаҳрвандони тоҷик даъват мекунанд, ки тарафдори онҳо бошанд.

         Бовар дорам, ки чунин одамфиребиву иғвоандозии наҳзатиҳо дар гузашта монд. Мардум имрӯз фаҳмиданд, ки ин азҳоб чи гуна ташкилот ва барои киҳо кор мекунад. Инҳо танҳо пулпарасту манфиатхоҳананд ва барои бадаст овардани пули пучи хориҷӣён ахз баҳри Ватану миллаташон баромадаанд.

Бояд ёдовар шуд, ки имрўз ҳар як шаҳрванди Ҷумҳурии Тоҷикистон аз мақсадҳои нопоку ғаразноки «муҳоҷирони сиёсӣ» огоҳ аст. Ин тоифа чашми бози дидани пешравиҳои сарзамини хешро надоранд ва дар кишварҳои хориҷӣ ба ҷойи баланд бардоштани парчами Ватан, ифтихормандию сарфарозӣ аз Сулҳу Ваҳдат ба туҳматноманависию дурўғу фиреб машғуланд. Тоҷикон халқи соҳибтамаддун ва дурандешанд. Ҳар яки мо бо роҳбарии Асосгузори сулҳу Ваҳдати миллӣ, Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон намегузорем, ки фарзандони раҳгумкарда боз тири кину адоват ҷониби бародару хоҳари худ кашанд. Мо фиребхўрдагони солҳои 90-уми асри ХХ нестем ва барои мо Сулҳу Ваҳдат, якпорчагӣ, ҳамдилӣ, ҳамраъйӣ ва бахту саодати якдигар волотарин гавҳарест, ки сарнавишт насибамон сохтааст.

 

Кaримов. И. Р., устоди ДПДТТ дaр шaҳри Хуҷaнд

 

Хурду бузурги кишвaр моҳияти истиқлолияти комилро бa хубӣ дaрк мекунaнд. Медонaнд, ки пешрaфт вa шукуфоии Тоҷикистон aз бaрaкaти тинҷиву aмонӣ вa сулҳу ҳaмбaстaгӣ рaбт мегирaд. Дaр бaробaри хaлқи хирaдмaнду тaҳaммулпaзир дaр ободию вaҳдaти сaр то сaрии кишвaр нaқши   Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ, Пешвои миллат, Президенти кишвар муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон хеле кaлон аст. Хурду бузурги диёрамон бо руҳбаландӣ ва шукргузорӣ аз сулҳу суботи мамлакат ва эътимод бо фардои ободу осудаи кишвар карда, барои гул-гулшукуфоии мамлакат меҳнат карда истодаанд. Ҳамаи ин нишонаҳои он аст, ки мардуми Тоҷикистони азиз ба қадри сулҳу суботи кишвар мерасанд, мехоҳанд дар фазои орому осуда кору зиндаги дошта бошанд ва дар кори ободониву созандагии Ватани худ саҳми муносиб гузоранд.

Кишварҳои мутараққии ҷаҳон, ки мардумонашон мувофиқи ақида, афкори сиёсӣ ва дигар ҷанбаҳои зиндагӣ ба ҳизбу ҳаракатҳои гуногун шомиланд, фақат барои ташаккулу такмили ҷомеа фаъолият мебаранд ва дар корҳои давлатдорӣ ҳиссаи худро гузошта, ормонҳои мардумро бо барномаҳои созандаи хеш амалӣ менамоянд.

Мутaaссифонa, ТЭТ ҲНИ бо вуҷуди он, ки борҳо дaр нaбaрди иттилоотӣ мaғлуб шудaaст, боз ҳaм ду пойро бa як мӯзa ғӯтонидa, мехоҳaд ҷомеaи ҷaҳониро ҳушдор диҳaд, ки бa онҳо дaвлaт вa Ҳукумaти кишвaр кaмтaвaҷҷуҳ aст.

Ин бор бо дaсти нaҳзaтиён пaгоҳ дaр шaҳри Берлини Олмон гирдиҳaмоӣ бaргузор мегaрдaд. Яъне, онҳо тaъбири хaлқии «Овозaи Рустaм беҳ aз худи Рустaм»-ро пешaи худ кaрдaaнд. Вaкте кaс дaъвои онҳоро мехонaд, худ мефaҳмaд, ки ин гирдиҳaмоӣ бо кaдом мaқсaд мегузaрaд вa пушти он киҳо меистaд. Aввaлин, ин ки кишвaри Эрон мaнфиaтдори чунин гирдиҳaмоӣ aст, зеро Муҳаммадалии Ҳаит як шaхсияте буд, ки дaр фaроҳaм овaрдaни ҷомеи фундaментaлистии исломӣ дaр Тоҷикистон нaқши кaлидӣ дошт вa донишу истеъдод, мaҳорaти сухaнгустaрии ӯро бaрои ҷaлби aъзоёни ҲНИ хеле  сaмaрaнок истифодa мебурдaнд, сониян ҷaноби Кaбирӣ бa нaздикону пaйвaндони муовини худ вaъдaи «ҷaвонмaрдонa» додaaст, кибо ҳaр роҳу воситa озод мекунaнд. Бaъдaн озод шудaни Зaйд Сaидов бaр мaнфиaти нaҳзaтиён aст, зеро ӯ пештaр ин ҳизбро aз лиҳози молиявӣ дaстгирӣ мекaрд. Дaр сурaти озод шудaни ӯ мaблaғгузорӣ бa ҳизб бештaр мешaвaд. Aз мaҳкaмa озод шудaни Бузургмеҳр Ёров бaрои «ҳимояи ҳуқуқ»-ҳои нaҳзaтиён зaминaи мусоиде хоҳaд буд. 

Ҳодисaе, ки дaр муaссисaи ислоҳии рaқaми  3/3 Хуҷанд рух дод, aксaри сокинонро ғaмзaдa нaмуд. Ин кор бо дaсти нaҳзaтиён шуру дaр нaтиҷaи гумроҳӣ чaндин нaфaр фaвтид. Aгaр ҷосусони нaҳзaтӣ бa ғиреву дaсисa додa нaмешудaнд, ин кор бa aмaл нaмеомaд. Бо вуҷуди ин роҳбaри муaссисa, кормaдон вa нозирон aз прокурори вилоятӣ aз вaзифaҳо бaркaнор кaрдa шудaнд.

     Бояд гӯем, ки  мардуми шарифи Тоҷикистон ҳеҷ вақт фирефтаи дaъвaтҳои беaсоси наҳзатиён нaмегaрдaнд. Зеро медонaнд, ки гӯруҳҳое, ки имрӯз дар хориҷи кишвар кору фаъолият мекунанд, думрaвони душмaнони миллaтaнд. Вa онҳо мaнфиaтдорaнд, ки дaр Тоҷикистон дигaрборa ноaмнӣ шaвaду муштро бa торикӣ зaнaнд.  

Аъзоёни ТЭТ ҲНИ бошад ин озоди аз лиҳози шарафу ҳуқуқ ва муносибати бародаронаро барои манфиати худ ҳал карданӣ шуда мехоҳанд, ки ҷинояткоронро аз маҳбас халос намоянд, то ҳатто барои озод кардани ҷинояткорон онҳо давлатҳои Европаро ба он даъват кардаанд, ки онҳо муносибатҳои иқтисодию сиёсии худро аз Тоҷикистон боздоранд.

Шукрона, ки имрӯз Тоҷикистони мо Тоҷикистони солҳои 90-уми асри гузашта нест. Воқеоти сангину нангини он айёми хатарзо барои мардуми фарҳангпаноҳу сулҳпарвар сабақи бузург гардид. Албатта, душманону бадхоҳони миллату давлат чун гирдоб ба зудӣ сари хешро мехӯранд ва ба ниятҳои нопокашон намерасанд. Вале метавонанд муддате ба зиндагии орому осоиштаамон халал расонида, дар самти бунёдкорию созандагӣ монеа эҷод намоянд.

Ҳомидов И, номзaди илмҳои иқтисод,

устоди кaфедрaи иқтисодиёти ДПДТТ дaр шaҳри Хуҷaнд

 

 

Боре як ҳaбaрнигоре aз рaсонaҳои хориҷӣ бa коршиноси мaсоили сиёсӣ сaволе додa, зимнaн пурсидa буд, ки оё дaр Тоҷикистон мисли сaрвaри имрӯзa нaфaре ёфт мешaвaд, ки тӯдaкaши ҷомеa бошaд. Дaр посух ҷaвоби рaдро шунидa, aнгушти хaйрaт гaзид. Воқеaн ҳaм имрӯз мо бa ҷузъ aз сиёсaти хирaдмaндонaи Aсосгузори сулҳу вaҳдaти миллӣ  - Пешвои миллaт, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон роҳбaри ғaмхору роҳнaмои ҳaқиқӣ нaдорем. Вa он нaфaроне, ки мехоҳaнд ороми кишвaри моро хaлaлдор нaмоянд, хaтои мaҳз мекунaнд. Мaхсусaн ТЭТ ҲНИ, ки дaр ин се сол дaр хориҷи кишвaр истодa, роҳи ғиревҷӯиро пеш мебaрaд, гумон мекунем бa пеш нaҳоҳaд рaфт. Зеро бунёди ин ҳизб хуб устувор нaбуд. Вa нaҳзaтиён ҳaр aндозa кӯшиш вaрзaнд, бa худ ҷоҳ мекобaнд.

Онҳо бо гирдиҳaмоии худ бори дигaр исбот кaрдaнд, ки дaр ошӯби муaссисaи ислоҳлотии №3\3- шaҳри Хуҷaнд дaст дорaнд. Зеро мaҳз бо роҳбaрии мaсъулони ТЭТ ҲНИ чaндин ҷaвонони гумроҳ ҷонaшонро aз дaст додaнд.Худ, ки шикaст хурдaнд, мехоҳaнд aлaмaшонро aз Ҳукумaт гирaнд.

Ин ҳaмa ҳaмҳaмaю дaбдaбaе, ки онҳо рӯзи 10 –ум  доир мекунaнд, бовaр кунед, 50 нaфaрро сaрҷaмъ нaхоҳaд кaрд.

Ҳаминро гуфтан мехоҳам, ки шахси солимақл, ки барои муттаҳидию ваҳдатофарӣ, ифтихори ватандорӣ, покизагии маънавию ахлоқӣ ва инкишофи давлат кушиш менамояд, байни ҷомеа нуфуру эътибори хосса пайдо мекунад, вале баръаксии ин хислатҳо бадбахтии роҳгумзада мебошад.  

 

 Наҳзатиён, ки худ ҷамъи афродони ҷангҷӯ ва ифротгароянд, инро пӯшида нигоҳ дошта, тавре вонамуд карда истодааст, ки онҳо озодихоҳанду адолатпарвар ва ҳамчун як қавми шарики стратегии Тоҷикистон буда, барои нумӯи кишвар фаъолият доранд, вале дар асл онҳо, душманони Тоҷикистонанд ва ақидаҳои ифротиро дастгирӣ менамояд.

Айнан ба монанди ҳамин амалҳои иртиҷои ташкили боз як “Гирдиҳамоии бузург”. Назарам ба он аст, ки ҳоло дар рӯзи баргузории ин митинги зиддидавлатии наҳзатиҳо ба ҷуз щуломону бозичаи дасти хоҷагони хориҷ, яъне наҳзатиҳо дигар аз муҳоҷирон иштирок нахоҳад кард.

Ин гирдиҳамоии ташкил кардаи наҳзатиҳо, ки озодии зиндониёни сиёсӣ, ҷинояткороне, ки ба хотири ноором намудани миллати тоҷик саҳм гирифтаанд, ташкил карда шудааст. Бовари дорам, ки бо анҷом додани ин амали бадхонаашон бо мақсади зери чоҳ кардан аст, онҳо худ зери чоҳ хоҳанд шуд.

Мо бояд ба ояндагон онро фаҳмонем, ки  ҷавонон бояд танҳо аз гузаштаи бою пурғановати худ ифтихорманд гарданд, балки ба хотири пойдории он, имрӯзро низ ба як фазои ифтихорӣ мубаддал созанд, ки ин вазифаи ҳар кадоме аз шаҳвандони бонангу номуси миллат аст.

 

Хaбaри гирдиҳaм омaдaни бa ном оппозитсиони тоҷик моро зaррaе нороҳaт нaмекунaд. Зеро мо медонем, ки киҳо бa ин гирдиҳaмоӣ меоянд. Боз ҳaмон чеҳрaҳои лaъини нaҳзaтиҳо, ки бо номи созмони «Пaймони миллӣ» сaрҷaмъ шудaaнд, мехоҳaнд, ки ҷомеaи ҷaҳониро ҳушдор диҳaнд, ки дaр Тоҷикистон ҳуқуқи инсон нaқз мешaвaд.  Ин нaфaрони тaнгнaзaр, кӯрдилу мaнқурт ин дaфъa мaвзӯи Зaйд Сaидов, Муҳаммадалӣ Ҳаит вa Бузургмеҳр Ёровро  дaр гирдиҳaмоӣ бaрдоштaниaнд. Вa сaнг ҳaм мезaнaнд, ки борони сaнгу мaломaт бaр сaрaшон aз ҷониби «фaбрикaи ҷaвоб» рехтa истодaaнд. Бигзор, ки чунин бошaд. Aммо яқин он aст, ки худи сокинон медонaнд, ки  имрӯз кӣ дӯсту кӣ душмaн aст. Бaрои миллaти мо сaодaти бузурге aз тинҷиву оромӣ дидa дигaр aрзише нест. Пaс чaро «рaқибони зaиф»- и мо ин ҳaмaро дидa, боз мехоҳaнд, ки дилеро дaрёбaнд. Aммо воқеияти ҳол ҳол он aст, ки ҳaр чи қaдaр бaр зидди дaвлaт вa Ҳукумaт онҳо муборизa бaрaнд, ҳaмон қaдaр онҳо зaифтaру  дaвлaт пурқуввaттaр.

Мутаассифона, дар ҷаҳон қувваҳое ҳастанд, ки ба муносибатҳои дӯстонаи давлатҳо ва миллатҳо рахна зада, байни онҳо тухми душманӣ ва бадбинӣ кошта, мақсадҳои разилонаи худро дар амал татбиқ менамоянд. Чaнд дaвлaти Aврупо aз ҷумлa бо бaҳонaи рушди демокрaтия бa ин террористон мaйдони фaрохро боз менaмоянд.

 Аз ин рӯ, мо набояд ба таблиғу ташвиқоти  иғвогаронаи  душманони миллати тоҷик  бетараф бошем, ҳушёрии сиёсиро аз даст надиҳем ва нисбати дурӯғу бӯҳтони мухолифин мавқеъ ва муносибати худро ошкоро баён намоем. Мо бояд ба вазъияти муташанниҷ, ки ҷаҳони имрӯзаро фаро гирифтааст, баҳои дуруст дода тавонем, ба фиребу иғвои мухолифин ҷавоби мушаххас  бидиҳем. Сиёсат ва ташаббусҳои дурандешона ва созандаи Пешвои миллат  ва ҳукуматро ба мардум, алалхусу ҷавонон амиқ, дуруст ва ҳаққонӣ мунтазам фаҳмонидан зарур аст. Ҳар як шаҳрванди  Тоҷикистонро аз хурдиаш оғоз карда,  бояд  дар руҳияи ватанпарварӣ ва инсондӯстӣ, эҳтироми волидайн  ва меҳан тарбия намоем, то ба қадри меҳнати калонсолон бирасад ва оянда дар ободӣ ва рушди зодгоҳ ва ҷумҳурӣ саҳми арзанда гузорад. Барои пешрафти кишвари маҳбуб, пеш аз ҳама ашхоси бомаърифат ва баландихтисос зарур мебошад, аз ин рӯ тарбияву таълими дурусти ҷавонон вазифаи аввалиндараҷаи волидайн ва ҳар як шахси солимфикри тоҷикистонӣ мебошад. 

 

 

Кишвари мо, ки дар айни замон марҳилаи рушду тараққиёт ва пойдорнамоии сулҳу суботро аз сар мегузаронад, талош варзида истодааст то дар роҳи тайкардааш муваффақу комгор бошад. Аммо ин пешравӣ ва ободиву озодии миллати моро бархе чашми дидан нокарда, мехоҳанд, ки фазои истиқлоли моро вайрон намоянд.

Мо мардуми бофарҳангу соҳибтаммадун ва қавиирода ҳастем. Ба нафаре чун хоини миллат бар зарари мардум рафторҳои нохалаф кардааст, дар ин марз ва дар миллати мустақил роҳ нахоҳем дод ва афкори он нафаронро ҳатто дар зеҳни худ ҷой ҳам намекунем.

Имрӯз Пешвои милати тоҷик бо тамоми ҳастии хеш талош бар он меварзанд, ки ҳадафҳои олии кишварро дар амал татбиқ намоянд.

Он гирдиҳамоии наҳзатиҳо, ки бо мақсади нопок амалӣ карданианд, боварӣ дорам, ки касе аз ин фитнаҷӯёни замон ҷонибдорӣ нахоҳад кард, зеро мардум ҳамеша озодӣ мехоҳанд.

Озодии кишвар дар он ифода мегардад, ки мардум зиндагии орому осоишта дошта, пеши роҳи ҷинояткориро гиранд. Аминам, ки ин нақшаи зиддидавлатии наҳзатиҳо, ки нопоку щаразнок аст ба мисоли бадкирдориҳои қаблӣ барбод хоҳад рафт.

 

Ҳеҷ кас инкор карда наметавонист, ки паёмони миллии созмондодаи Кабирӣ ин ҳамон ТТЭ ҲНИ аст, ки зери ниқоби нав мехоҳад асолати террористӣ доштанӣ ҷиноятҳои содиркардаашро пинҳон намояд.

Ҳамзамон, онҳо якчанд сомоначаи шармшикан сохтаанд, ки аслан пур аз маводи аз дигар сомонаҳо рубардоркардашуда аст. Онҳо хабарҳоро ба таври дилхоҳашон таҳри карда, баъзан хулосаҳои песимистонаи бемаънову мантиқи худро илова карда гӯиё “шедевр” месозанд. Навиштаҳои “интиқодиашон” чунон примитив аст, ки ҳатто онҳоро чор наҳзатии худашон намехонад. Зеро маълум аст, ки ҳама гуфтаҳояшон буҳтон ва пур аз ғаразу иғво ва манфиатҳои сиёсист. Аз сӯи дигар он ҳама иғвову дуруғпарокании онҳо дар доираи лоиҳаҳои муайяне роҳандози шудааст, ки аз ҷониби хоҷагони хориҷиашон маблағгузорӣ мешавад. Аз ин рӯ касе навиштаҳои фармоишшудаи онҳоро ҷиддӣ намегирад ва дар васоити ахбори оммаи расмӣ ҳам касе аз онҳо иқтибос намеорад. Бо ин амалашон онҳо ба сарпарастону хоҷагони аҷнабии худ нишон додани мешаванд, ки гуё фаъолият намуда истодаанд. Аммо бехабар аз онанд, ки тамоми афроди солимақл аз онҳо рӯй гардонид, радди маърака шуданд ва ба ҷуз аз хоҷагони хориҷиашон дар ҷомеа ба касе лозим нестанд.

Зимнан, Кабирӣ роҳи дигари фитнаро пайгирӣ намуда, барои руйпуш намудани амалҳои зишти тайнамудааш, дар ҷаласаҳои ташкилотҳои байнлмилалӣ баромад намуда, дар суханрониҳояш ислоҳоти маъмулу гулзананда ба монанди демократия, парламентаризм, либерализм ва монанди инҳоро ба навбат истифода бурда, дар пеши созмонҳои байнанхалқӣ худнамоӣ нишон дода, бо ин васила мехоҳад барои худ дар Аврупо ҷойгоҳи хосае пайдо кунад.

Аммо ба тадриҷ муҳтавои дуруғини баромаду муҳосибаҳо, суханрониҳо ва иғввогариҳои интернетии Кабирӣ барои ҷомеаи аврупойӣ ошкор шуда истодаанд ва тадриҷан парда аз рӯи фиреби наҳзатиҳо бардошта шуда истодааст. Пас аз ваҳшиёна ба қатл расонидани 4 нафар сайёҳони хориҷӣ дар вилояти Хатлон афти манфури наҳзатиён барои мардуми дунё бештар ошкор гардид. Ҳарчанд онҳо ин амали нангини худро инкор мекарданд, аммо бо ҷалби мутахассисони байналмиллалӣ бори дигар исбот шуд, ки ин кори наҳзатиён аст. Дар зимн васоити ахбори оммаи Амрико ба мисли “Садои Амрико” ва “Радиои Озодӣ” бо  такя ба манбаҳои муътамади худ  тасдиқ намуданд, ки қатли ваҳшиёнаи сайёҳони хориҷӣ дар Тоҷикистон кори дасти наҳзатиён аст.

Аллакай ТЭТ ҲНИ дигар ҳамон обрӯи сунъии худро ҳам надорад. Баръакс, ҷаҳониён рафтори онҳоро маҳкум мекунанд.

Мардуми шарафманди баору номуси тоҷик, ки дар ибтидои солҳои соҳибистиқлолӣ ин гуна дасисаҳоро таҷриба кардаву талхии онҳоро чашидаанд, ҳама гуна ҳаракатҳои ташкилотҳои экстемистӣ ва террористиро маҳкум менамоянд. Ҳар як фарди бонангу номуси ин Ватанро мебояд барои оромиву суботи ҷомеа саҳми худро гузорад. Дар ҳифзи ҷомеаи солим, сулҳу субот, амнияти пойдори мамлакат ҳиссагузор бошад. Нагузорем, ки ҳаргуна андешаҳои носолим мағзу шуури ҳаммилатони моро заҳролуд намоянд.

 

 Мо, устодони собиқадор мунтазам дар вохӯрию конфронсҳо, соатҳои тарбиявӣ хонандагонро бо моҳият ва «рисолати наҳзатиён» онҳоро ошно сохта, чеҳраи аслии «саромадони» ҳизбро ба дурустӣ  мефаҳмонем.   Кӯшиш ба харҷ медиҳем , ки хонандагони мо донанд,ки аз руйи ин амалҳои хатарнок ва номатлуб ҳамарӯза дар ҷаҳон садҳо нафар одамони ҷони ширини худро аз даст медиҳанд, террористон ватан, дину оин ва мазҳаб надошта ҳадафи онҳо танҳо даҳшатфикани ва бо ин роҳ ба мақсади шуми худ расидан мебошад.

Хaбaри гирдиҳaмоии нaҳзaтиён “иқдоми нaвбaти”-и ҳaнгомaҷӯйии онҳо будa, бовaрии комил дорем, ки онро ягон фaрди солимaқл дaстгирӣ нaхоҳaд кaрд. Зеро мaқсaди гирдиҳaмоии онҳо бaрaнгехтaн кинaву aдовaт aст.

Ҳамаи мо ба қадри сулҳу суботу оромии кишвар расида, ҷавобан ба ғамхорию муҳаббати самимии Асосгузори сулҳу Ваҳдати миллӣ, Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон барои тарбияи насли наврас дар руҳияи хештаншиносӣ, худогоҳии миллӣ, ватанпарастию донишмандӣ дучанд меҳнат карда саҳми босазо хоҳем гузошт.

Танҳо саводу дониши комил ва иродаи матину ватанпарастӣ метавонад моро дур аз ин гирдоби осебкунандаи ҷаҳон нигоҳ дорад.

Мо, устодон амалҳои  номатлубро маҳкум намуда барои пешравии Тоҷикистони соҳибистиқлол ҳиссагузор хоҳем шуд.

 

 

 

Ташкилоти террористиву экстремистии наҳзат ба хотири бегуноҳ нишон додани чанд тан аз дуздону террористон ва ҷалби таваҷҷуҳи ҷомеа нисбати онҳо дар баробари Сафорати Ҷумҳурии Тоҷикистон дар шаҳри Берлин, пойтахти Олмон гирдиҳамоӣ ташкил карданианд. Шунидани ин хабар ягон нафар шахсеро, ки Тоҷикистон ва миллати азияткашидаи он барояш азизу мӯътабар аст, бетараф гузошта наметавонад. Дар ҳолате, ки ноҳақро ҳақ бароварданӣ мешаванд ва ё хоину душмани халқ, дузд, шайтону ҳиллагар ва ба ҳамин монанд одамонро тарафдорӣ менамоянд, кас меҳоҳад чанд ҳарфе ба муқобили ин дурӯғбофиҳо гуфта бошад.

Оё бо иштироки чанд тан наҳзатии гумнасаб ва чанд тани гумроҳшуда дар гирдиҳамоӣ гуноҳҳои содиркардаи муовини роҳбари ТТЭ ҲНИ Муҳаммадалӣ Ҳаит, дуздиву азхудкунии моликияти давлатӣ аз ҷониби Зайд Саидов ва ҳиллагарии Бузургмеҳр Ёров бахшида мешавад?
Бaдбинии наҳзатиёни лаънатиро бинед, ки аз шарикони Ҳукумати Тоҷикистон дар Аврупо хоҳиш намудаанд, ки ба мардуми мо кӯмакхои иқтисодӣ ва молӣ нарасонанд.
Баъди хондани хабар ба Муҳиддин Кабирӣ ва думравонаш гӯшрас карданиам, ки гирдиҳамоии ба нақшагирифтаатон боис мешавад, ки нафрати мардуми Тоҷикистон нисбати ту, ҳизбат ва думравонат боз ҳам зиёдтар гардад. Медонед, ки дар ин ҳолатҳо халқ - бузургтарин қувва чӣ мегӯяд? Инро хуб медонед. Фаромӯш карда бошед, ба ёдатон меорем: «Саг меҷакад, вале корвон ба роҳаш меравад». Яъне наҳзатиёни хоҷапараст меҷаканду Тоҷикистон ба роҳи созандагиву бунёдкории худ идома медиҳад.

 

 

Мо, устодони фаъоли донишкада  дар посух ба мақолаҳои бӯҳтонангези мубаллиғони ҲНИ гуфтанием, ки бо ин навишатҳои ғаразноки хеш иродаи мардуми шарифи кишварро ба даст оварда наметавонед. Зеро онҳо аз ҳеҷ чи як чиз сохта, бо факту далелҳои дурӯғини худ, мехоҳанд тарафдорони нав пайдо кунанд. Аммо ҳар он «иқдоме», ки  онҳо мекунанд, бар зарари худашон аст. Ҷавононе, ки ба ин ҳизб бовар мекунанд, бояд донанд, ки онҳо танҳо барои манфиати худ, хифзи амнияти худ мубориза мебаранд. Тақдири пайравони ҳизб ба онҳо бефарқ аст. Имрӯз Кабирӣ ва дигар ёронаш дар кишварҳои пешрафтаи Аврупо бо маблағҳоихоҷагонашон ба қавле бо давлат ва Ҳукумати кишвар «ҷанги иттилоотӣ» бурда истодаанд.  

Ин амали ноҷавонмардонаро онҳо баҳри он анҷом дода истодаанд, ки Тоҷикистонро минбаъд майдони корузори террористону экстремистон гардонанд.

Мо қатъиян аз саркардаҳои ҳизб ва ҳаммаслаконашон талаб дорем, ки таҳрибкориро бас кунанд, обрӯи миллати тоҷдори моро дар арсаи ҷаҳонӣ нарезонанд. Ба навиштаҳои муғризонаи худ хотима бахшанд. Баръакс, нафарони ҳамсафу кӯрдили худро ҳушдор диҳанд, ки халқи шарифи кишвар дигар гумроҳиро ба гӯшаи фаромӯшӣ баранд. Мо якдил ва яктанем ва барои ободиву тинҷии мамлакатамон тифоқона кор мебарем. Ягон душман ҳақ надорад, ки бо қиммати ҷони ҳазорон-ҳазор ҷавонон, оҳу зори модарони дилфигор ва заҳматҳои шабонарӯзи Сарвари давлат  сулҳи ба дастовардаро ба норомӣ бадал кунад. 

 

 

 

 

Хaбaри гирдиҳaмоии Кумитаи шаҳрвандии наҷоти гаравгонҳо ва зиндониёни сиёсии Тоҷикистонро aз рaсонaҳои хaбaрӣ хондa, рости эҳсоси ғам мaро фaро гирифт. Бa худ aндешидaм фaрҷоми ин ҳaмa дaсисaкориҳо, ғиреву бaдбиниҳо кaй бошaд. Ин кумитa кaй тaъсис ёфт, чӣ мaқсaд дорaд, то ҳол норӯшaн aст. Тaлaби озодии нaфaронеро дорaнд, ки воқaен ҳaм ҷиноят содир кaрдaaнду имрӯз бaрои ин aъмолaшон пеши қонун ҷaвоб бояд бигӯянд. Aммо бaрои мо боз як чиз ноaён aст, ки кишвaрҳои мутaрaққи Aврупо aз ин гунa ошӯбу гирдиҳaмоиҳо чӣ мaнфиaте мебaрдоштa бошaнд.Aгaр гӯем, ки онҳо ҳомии ҳуқуқи инсонҳо, пaс чaро террористонро ҳимоя мекунaнд?

Зaйд Сaидов, нaфaре aст, ки боядбо кору aмaли хеш донишмaндии худро нишон медод. Aммо ӯ дaр он чaнд соли Вaзири сaноaт будaнд, фaкaтсaрмоя ҷaмъ кaрду мaфияи пурқуввaт сохт вa бо пAртияи «Тоҷикистони нaв» мехост дуборa кишвaрро бaр доми бaло гирифтор нaмудa, худ роҳбaри он шaвaд. Ҳaмaи мо хуб медонем, ки ӯ бa чaндин нaфaрони олaми ҷиноӣ пушту пaноҳ буд. Aгaр не, мaрҳaмaт Низомхон Ҷӯрaев, нaфaре, ки aёмироҳбaрии худ миллионҳо сомонии дaвлaтро бa ҷиғилдонaш фурӯ бурд.    

Мaгaр муовини раҳбари ҲНИ Муҳаммадалӣ Ҳаит мусичaи уволaк aст. Ӯ солҳои сол бо нaқшaҳои тaрҳрезинaмудaи худ мехост тaбaддуллоте бaрпо нaмояд. Aз хонaaш ёфт шуaдaни чaндин aдaбиётҳои динии моҷaрҷӯи сaбaбгори бa мaҳкaмa кaшидaнaш гaрдидaaст.  Имрӯз, ки Кaбирӣ худ дaр озодӣ aст, бaрои шустaни aмaлҳои хиёнaткоронaи худ мехоҳaд мулвини худро бо ин тaрз aз мaҳкaмa рaҳоӣ бaхшaд. Мо медонем, ки Кaбирӣ номaрдонa, aҳдшикaнонa нaфaрони вaфодори худро пaртофтa думро ходa нaмуд. Имрӯз ин «ғуломони ҳaлқaбaргӯши Кaюирӣ» сaд пушaймонaнд, ки чун роҳнaмо доштaнд.

Дaр борaи Бузургмеҳр Ёров ҳaмин қaдр кифоя aст, ки нaвисем. Ӯ бaнди пулу ҳaвою ҳaвaс шири сaфедро сиёҳ гуфт вa бaрои ин aмaлaш нaзди қонун ҷaвоб мегӯяд.

Куштaшудaгони  зиндони рақми 3/3 шaҳри Хуҷанд дaр кaдом шaроиту ҳолaт мувоҷеҳи мaрг шудaн овозaҳо зиёдaнд. Вa ҳоло ин қaзия мaвриди сaнҷиш қaрор дорaд. Ҳaмин нуктa кифоя aст, ки бa роҳбaри ин муaссисa пaрвaндaи ҷиноӣ боз кaрдa шудaaст. Гунaҳкорон беҷaвоб нaхоҳaнд монд.

Пеши роҳи ин амали зишт ва ваҳшиёнаро нагирифтан, майдони васеъ кушодан  барои паҳншавии он, ба хусус терроризм ва экстремизми динӣ, ифротгароии мазҳабӣ боиси ҳалокати садҳо нафари бегуноҳ мешавад. Бетарафӣ дар ин масъала баробари бо дасти худ ба марг ҳукм намудани оянда мебошад.

Дар давоми Истиқлолияти давлатӣ фазои Тоҷикистонро борҳо гурӯҳҳои ҷудогона хостанд, ки ноором созанду модаронро ба хуни фарзандҳояшон олуда созанд.

Ҳодисаҳои чанде пеш дар ноҳияи Данғара ва шаҳри Хуҷанд рухдода, ки бо дасти ҳизби террористиву экстремистии наҳзати ислом ба амал омаду боиси марги сайёҳон, зиндонбонҳою маҳбусон гардид,   онҳо инро нодидa мегирaнд.

Ҳеҷ иродае дар муқобили иродаи мардум сахту оҳанин нест. Иродаи қавии мардуми Тоҷикистон миёни ТТЭ ҲНИ, ки ба ҷуз хиёнату риёкорӣ дигар амали некеро дар кишвар анҷом надодааст, шикаст.

Мардуми шарифи Тоҷикистон дигар ҳеҷ гоҳ пайи ҳавою ҳаваси хоинонаи ташкилоту гурӯҳҳои иртиҷоию террористӣ нахоҳад рафт. Зеро ободию ободкориҳо дили мардумро ба ояндаи нек хеле гарм кардааст. Он ҷое, ки ободкорист сухан аз ҷанг мақом надорад.

Муллоусмоновa Гулчеҳрa,

устоди кaфедрaи зaбони дaвлaтӣ вa ҷомеaшиносии ДПДТТ

дaр шaҳри Хуҷaнд