- Шумо дар инҷо:
-
Асосӣ
- Хабарҳо
Бугунги кунга келиб асримизнинг жиддий муаммосига айланган одам савдосига қарши кураш халқаро, минтақавий, кўп ва икки томонлама муносабатларни талаб этмоқда.
Афсуски, дунё бўйлаб шунча кенг қамровли фаолият, тегишли тарғибот-ташвиқот олиб борилишига қарамай, ҳар йили миллионлаб инсонлар "замонавий қуллик", яъни одам савдоси қурбонига айланмоқда. Улар орасида аёллар, кексалар, ҳатто ёш болалар ҳам борлиги ачинарли. Ушбу жиноятнинг ривожланишига туртки бўлаётган асосий омиллардан бири одамларнинг чет элга бориш ва ишга жойлашиш ҳақида етарли маълумотга эга эмаслигидир. Ачинарлиси, ўзга давлат, бегона бир муҳитга тушиб қолганлар мўмай даромад илинжида оғир жисмоний меҳнатга ёлланмоқда, аёллар эса тубан ва фаҳш ишларга мажбур этилмоқда.
Бирлашган миллатлар ташкилоти (БМТ, ООН) маълумотига кўра, дунёда ҳар йили тахминан 2 миллион 700 минг киши одам савдосининг қурбонига айланмоқда. Халқаро экспертларнинг баҳолашича, ушбу жиноятчилик натижасида олинаётган йиллик даромад миқдори 7 миллиард АҚШ долларидан ошиб кетган. Ташвишланарлиси, одам савдоси жиноятидан жабрланганларнинг 80 фоизи аёл ва болалардир. Ҳар йили дунё бўйича 600–800 минг нафар аёл ва болалар алдов йўли билан хорижий мамлакатларга олиб кетилиб, сотиб юборилмоқда.
Одам савдоси – куч билан таҳдид қилиш ёки куч ишлатиш ёхуд бошқа мажбурлаш шаклларидан фойдаланиш, ўғирлаш, фирибгарлик, алдаш, ҳокимиятни суиистеъмол қилиш ёки вазиятнинг қалтислигидан фойдаланиш орқали ёхуд бошқа шахсни назорат қилувчи шахснинг розилигини олиш учун уни тўловлар ёки манфаатдор этиш эвазига оғдириб олиш орқали одамлардан фойдаланиш мақсадида уларни ёллаш, ташиш, топшириш, яшириш ёки қабул қилиш. Одамлардан фойдаланиш бошқа шахсларнинг фоҳишалигидан фойдаланишни ёки улардан шаҳвоний фойдаланишнинг бошқа шаклларини, мажбурий меҳнат ёки хизматларни, қуллик ёки қулликка ўхшаш одатларни, эрксиз ҳолат ёхуд инсон аъзолари ёки тўқималарини ажратиб олишни англатади.
Ўтган асрдан йигирма биринчи асрга трансмиллий ташкилий жиноятчиликнинг учта энг хавфли тури "мерос" бўлиб ўтди. Уларнинг биринчиси – халқаро терроризм ва дин ниқоби остидаги зўравонлик руҳи, куч ишлатиш, яъни экстремистик, фундаменталистик, сепаратистик хуружлар, иккинчиси – наркобизнес ёки нарко-траффик билан шуғулланаётган жиноий уюшмалар, учинчиси – одам савдоси билан шуғулланувчи йирик-йирик жиноятчи ташкилотларнинг йилдан-йилга кучаяётганидир.
Санаб ўтилган трансмиллий жиноятчилик, яъни ҳудуд ёки чегара танламаётган жиноятларнинг қайси бир турини таҳлил қилмайлик, уларнинг барчаси инсоният цивилизациясига очиқдан-очиқ тўсиқ экани, жамият тараққиёти ва давлатлар ривожига жиддий хавф туғдириши маълум бўлади.
Бу жиноятларнинг асосий сабаби маънавий қашшоқлик, очкўзлик, дунёга ҳаддан ташқари ҳирс қўйиш ва нафсига қул бўлишдир. Бугунги кунда инсонлар қул қилиб сотаётган баъзи кимсалар инсонларни ҳур қилиб яратган Аллоҳ таоло билан Худоликни талашмоқда. Ислом дини кўрсатмаларида ҳам инсоннинг жонзотлар ичида энг мукаррами экани таъкидланиб, қулликка қарши қатъий чоралар белгилаб қўйилган.
Мамлакатимизда амалга оширилаётган ислоҳот ва янгиланишлар натижасида фуқароларимизнинг турмуш шароити узлуксиз юксалиб бормоқда, ҳуқуқ ҳамда эркинликлари тўла рўёбга чиқарилиши учун қулай ижтимоий, иқтисодий ва сиёсий шарт-шароитлар юзага келмоқда.
Буларнинг барчаси шахс эрки, унинг ҳаёти, саломатлиги ва шахсий ҳуқуқлари кафолатларини янада кучайтириш, фуқаролар ҳуқуқий муҳофазаси самарадорлигини ошириш, шахс-давлат муносабатларида шахс манфаатлари устуворлиги тамойилига оғишмасдан амал қилиш эҳтиёжини янада кучайтирмоқда.
Шахс эрки ва қонуний манфаатларини таъминлаш ижтимоий ҳаётимизнинг барча соҳаларида олиб борилаётган тадбирлар орқали амалга ошириб келинмоқда.
Бугунги кунда аҳоли миграцияси, шу жумладан, мамлакат ташқарисида меҳнат фаолияти билан шуғулланиш мақсадидаги миграция жаҳон кўламидаги воқелик бўлиб, ўзининг кўпгина ижобий жиҳатлари билан бир қаторда салбий оқибатларни ҳам келтириб чиқармоқда.
Бу салбий ҳодиса глобал жараён сифатида бизнинг мамлакатимизни ҳам четлаб ўтмаяпти. Афсуски, фуқароларимиз ҳам одам савдоси қурбонларига айланмоқда. Буларнинг барчаси давлатимиз ва жамиятимиз томонидан ушбу иллатга қарши қатъий чоралар кўришни, одам савдосига жалб этилган ва ундан жабр кўрган ҳамюртларимизни муҳофаза этишни долзарб вазифа қилиб қўймоқда.
Одам савдосининг ҳар қандай кўринишига қарши курашиш халқаро ва минтақавий даражада жиддий ёндашув ва ўзаро ҳамкорликка асослансагина яхши самара бериши мумкин.
Зеро, одам савдоси, унинг инсоний ҳуқуқ ва эркинликларини ғайриқонуний ва ғайри ахлоқий равишда айнан инсон томонидан камситилиши, йўққа чиқарилиши – кечириб бўлмас жиноят, оғир гуноҳ!
Дадахон Ҷӯраев, устоди кафедраи таъминоти барқ ва автоматика
- Дида шуд: 1362 маротиба
Барои тамоми мардуми сарбаланди тоҷик озодӣ аз ҳама чиз авлотар аст, зеро ин неъмати бебаҳоро ба мушкилӣ ба даст овардаву ба ягон неъмати дунё иваз нахоҳем кард.
Тоҷикистони ҷавону соҳибистиқлол нав ба синни 27 даромадаву мустақилияти давлатиашро ба даст гирифтааст. Ҳамин буд, ки баробари дигар давлатҳои мутараққии олам ба пеш, ба роҳи ободиву озодӣ мунтазам қадам мезанад, ки ин ифтихори тамоми мардуми хештаншиноси миллати кӯҳантамаддуни тоҷик бояд бошад. Мутаассифона, имрӯз боз як қабил афродон ҳамаи ин озодиву ободӣ ва ин мустақилияти давлати комилҳуқуқамонро нодида гирифта, фирефтаи ду танга пули ночиз ва ё ҳар гуна суханҳои бардурӯғу ифротгароёнаи атрофиён мегарданду роҳи худро дар чаҳорсӯи зиндагӣ гум мекунанд. Дар ҳақиқат боиси таассуф аст, ки алалхусус ҷавонони мо ба фиребу найранги бардурӯғи хоҷагони беруна бовар намуда, имрӯз ба хотири ҳеҷ як чизи нодаркор худро дар майдони бесару сомони дигар мамоликҳои дунё мебинанд. Магар эшон дар зиндагӣ дигар орзуву омол ё ёру бародар ва модару фарзанд надоранд, ки бидуни андеша ба чунин ҳизбу ҳаракатҳои ифротгароёна шомил гардида, амнияти ҳаёти худ ва хешу ақрабояшро дар хатар мегузорад. Афроди комилақл наметавонад ин корро кунад, зеро ҳар як сухану ваъдаҳое, ки гурӯҳҳои мухолифин мегӯяд ба зиндагии орому осоиштаи мо зарар меорад, на нафъ.
«Хушгӯӣ»- ҳои наҳзатиҳоро хондам ва ба суханрониву мўҳтавои ин баромади роҳбарият ва намояндагони ТЭТ ҲНИ коре надорам. Аммо ин суханҳо бениҳоят пур аз эҳсоси хиёнат, ғаразнок ва нотавонбинона эҷод гаштааст. Кабирӣ ба илҳоми сухангўии шумо ва дигар пайравонатон «қоил» гардидам, зеро илҳоми шумо вақте омадааст, ки чашму гӯшу ҳиссу бӯиши лаззатфаҳмии шуморо нест карда, фақат ба роҳи кину ғараз шуморо ҳидоят намудааст. Ҳамон «илҳом»-и бо зӯри пайдогаштаи Шумо шуморо нобинову кар, бе ҳиссу карахт намудааст. Агар чунин намебуд пешравиҳои давлати Тоҷикистонро бо ҳисиётҳои Худодода эҳсос мекардед. Магар ҳамин «илҳом»-ҳои зӯракии наҳзатиҳо набуд, ки мардуми Тоҷикистонро ба вартаи бало гирифтор намуд, ва зарбаи онро миллати тоҷик то ба имрӯз соз мекунад ва ба захмҳо малҳам мемолад. Гуфтан ҷоиз аст, ки ҳамин “илҳоми сухангӯӣ”-атон наҳзатиҳоро дар шахсиятҳои Мирзо ва Саидюнусу Алим ва Илҳом ба “тӯдаи доноҳо " даровард. Ва аз гуфтаҳои роҳбарияти наҳзатиҳо, Кабирӣ оуибати ин “тӯдаи доноҳо” давомдиҳандагони насли сеюми босмачиёни ғоратгар хоҳанд шуд.
Имрӯз вазифаи ҳар кадоми мо аз он иборат аст, ки насли имрӯзро ба рағми ин душманон тавре тарбия намоем, ниҳодашон пур аз ифтихор ва меҳанпарастӣ бошад, худшинос бошаду масъулияти ватандорӣ дошта бошанд. Мо бояд ба ояндагон онро фаҳмонем, ки ҷавонон бояд танҳо аз гузаштаи бою пурғановати худ ифтихорманд нашуда имрўзро низ ба як фазои ифтихорӣ мубаддал созем. Фарзандонро сохибимаълумоту донишманд, соҳибватану соҳибфарҳанг созем. Ҳамаи онҳоро қабл аз ҳама на ба масҷид балки барои ба мактабҳо рўй оварданашон мусоидат намоем, ки мактаб макони махзани илму маърифат ва тамаддуни гузаштаву фарҳанг ва умуман ҷои муқаддас аст.
Хайруллоева Н.А. муовини декан оид ба тарбияи ФСН
- Дида шуд: 1218 маротиба
Сабақи таърихии солҳои 90-уми асри сипаришуда то ҳол асари хешро дар хотираи мардум боқӣ гузошта, аз ҷиҳати равонӣ ба руҳияи ҷомеа таъсири амиқ гузоштааст.
Тоҷикистони соҳибистиқлол қадамҳои хешро дар арсаи байналхалқӣ устуворона гузошта, кўшиш ба харҷ медиҳад, ки баҳри ободонӣ ва суботи ҷумҳурӣ ҳар чӣ бештар камари ҳиммат бандад. Халқи тоҷик дар атрофи Пешвои миллат сарҷамъ гардида, дар осмони софу беғубори кишвар бо меҳнати софдилона арзи ҳастӣ менамояд, ки аз ваҳдату якдилии тоҷику тоҷикистониён дарак медиҳад.
Дар баробари он ки ҷавонон як қишри асосии ҷомеа арзёби гардидаанд боз эшон ҳамеша дар мадди назари давлату ҳукуматти мамлакат қарор додаанд, бар замми ин боз давлат ва хукумат вазифадор аст, ки барои фардои Тоҷикистон насли солим тарбия намояд ва заминаҳои фардоро имрӯз муҳайё созад. Барои фароҳам овардани чунин шароити созгор мебояд содиқона барои халқу миллати хеш хизмат намоем ва номи ин миллати тоҷдорро дар арсаҳои байналмилалӣ шинохта гардонем.
Имрӯз давлат пуштибони ҳамон ҳақиқату асолате аст, ки онро ислом собит месозад, на ин ки ба маънои “диндорони наҳзатӣ” амал мекунад. Ба эътиқодоти мардум, ки онҳо кай намоз мехонанду кай ибодат менамоянд касе ба ин сару кор надорад, шароити мусоиди озодии мутлақро барои тоату ибодат муҳайё кардааст.
Фаромӯш кардан он қадар кори осон нест, ки дар гузаштаи начандон дури мо чи қадар ҷавонону наврасони мо, ки гирифтори доми гурӯҳҳои ифротгоро гашта буданд онҳоро аз кишварҳои хориҷабар гардонида, аз чанголи ифроту терроризм халос наҷот дода буданд. Ин миннати кори карда нест, танҳо дар омади сухан гуфта гузаштан хеле рамзист, агар давлат аз ояндаи наврасону ҷавонон пуштибонӣ накунад ва онҳоро амнияти онҳоро таъмин насозад пас ин вазифаи кист.
Давлату Ҳукумати Тоҷикистон, падару модарон ва мураббиёну муаллимон масъули тарбияи фарзанднамон ҳастем беҳтар он аст, ки дар ин синну солашон онҳоро ба роҳи рост бурдан осонтар аст ва ҷаҳонбиниву дониш ва бовару назарҳояшон ҳанӯз комил нашудааст, худамон таълимоти илмҳои муосирро дар зеҳаншон ҷо намоем. Ба мақсади неки худ мерасем, онҳоро ба руҳияи меҳанпарастӣ ҳидоят намоем.
Бо вуҷуди он, ки дар мамлакати мо сулҳу субот ва ороми ҳукмфармост, ҳолатҳоеро вохўрда истодаем, ки барои вайрон намудани фазои истиқлолият қавваҳои бегона истифода шуда истодаанд. Ҳар кадоме аз он нафарони бадкирдор, ки қасди талаф додани сулҳу моро мекунад бояд донад, ки ин мустақили ба осони ба даст наомаддаст, ки чунин ба осонӣ аз даст равад. Барои он, ки ба мо имрӯзи дурахшон фароҳам ояд, ҷони ҳазорон абармардони далеру ҷасур нисор гардиддаст. Аз ин хотир ба ҳамами ҷавонони саодатманди диёр даъват ба амал меорам, ки барои пос доштани номи ниёгон номи ононе, ки имрӯз ва фардои моро бо диловариву шуҷоати хеш равшан намуданд, талош варзанд то вориси арзандаи эшон бигарданд ва барои шукуфоии милатамон ташаббусҳои созандаро ба нафъи миллату давлат амалӣ гардонида, саҳме гирифта бошанд, ки ҳамеша Тоҷикистон чун давлати соҳибтамаддун ва соҳибфарҳанг шинохта гардад.
Музаффар Бобоев , устоди ДПДТТ дар шаҳри Хуҷанд
- Дида шуд: 1188 маротиба
Мақолаи Мирзои Салимпур «ДУШМАНОНИ МИЛЛАТ ДАР ДОХИЛИ ҲУКУМАТ» тавассути сомонаи «Ахбор. ком» дувумин матолибе аст, ки аз ҷониби думравони Муҳиддин Кабирӣ ва косалесони «Паймони миллӣ» рӯи нашр меояд. Аз ин пеш як нафари дигари «дилсӯзи миллат» Саидюнуси Истаравшанӣ дар сомонаи «Кимиёи саодат» низ аз зарфияти мақолаҳои ба қавли худашон «фабрикаи ҷавоб» «изҳори ташвиш» намудаанд. Аммо ҳам Мирзои Салимпур ва ҳам Саидюнус иқрор нашудаанд, ки дар ин мақолагунаҳо, ки онҳо онро чунин ном мебаранд, ҳақиқат бештар аст, аз он ки онҳо мегӯянд. Мисоли барҷаста он аст, ки Файзуллоҷон Сафаров, собиқ узви гурӯҳи 24 дар баёнияи худ ҳамаи сиру асрори ҳам «Паймони миллӣ» ва ҳам наҳзатиёни гурӯҳи 24 –ро фошофош гуфтааст. Мирзои Салимпур тавре нигоштааст, ки ӯ ба ягон нафар вобастагӣ надорад, аммо тарзи масъалагузорӣ, инъикоси воқеаҳо нишон медиҳанд, ки ӯ низ пойбанди маблағҳои Кабириву муздурони ӯст.
Боре, аниқтараш 5- 6 сол пеш як рӯзноманигори хоричӣ ба манн занг зада, саволе дода буд, ки оё нафаре дар Тоҷикистон пайдо мешавад, ки халқ бар ӯ бовар кунаду ҷойгузини Сарвари давлат шавад. Ман бе ягон андеша гуфтам, ки нест. Зеро хислати тӯдкашӣ, боварию эътимоди мардумро ба даст овардан кори саҳл нест. Президент замоне зимоми давлатдориро ба даст гирифт, ки воқеан ҳам ба дигар кас ин вазифаро таҳмил намоӣ, намекард. Акнун, ки низоми давлатдорӣ ба маҷрои муайян даромад, вазъи иҷтимоӣ беҳтар шуд ва муҳимаш тинҷиву оромӣ барқарор шуд, нотавонбинон мехоҳанд, ки ба сари қудрат оянд. Ин амал аз рӯи адолат нест. Мирзои Салимпур ҳар он кас, ки имрӯз манфиати миллатро ҳифз мекунанд, «тӯдаи нодонон» унвон кардааст. Аммо ин донои давр худ намедонад, ки миёни ин тӯдаҳо олимони варзидаву қаламкашони воқеъбин низ ҳастанд. Муҳимаш он, ки онҳо ба роҳбари давлати худ содиқанд, на мисли Шумо гурезаву миллатфурӯшу косалес.
Ин шумоён ҳастед, ки бо Ҳукумат ҷанги иттиллот мебаред ва пайваста шикаст мехӯред. Зеро Шумоён манқуртҳое ҳастед, ки ба ҷузъ аз хидмат кардан ба хоҷагони худ дигар рисолат надоред. Агар зӯру тавон доред, пас аз ин дасисаву бӯҳтонҳо дур шуда, бо амали созандаи худ дар хидмати халқ бошед. Бо кушодани як сомонаи моҷароҷӯй шумо гӯиё ба дарди халқ малҳам мешавед. Аммо шумо ва дастандаркоронатон яқин донед, ки хабарҳои сенсатсионииатон дархӯри халқ нест. Беҳтар мебуд, даст аз ин иғвоҳо бардошта, барои баланд бардоштани шаъну эътибори давлат кӯшиш меварзидед.
Воқеан ҳам ин нафарон, ки шахсиятҳои носипоси миллат ҳастанд, мехоҳанд бо ҳар гуна суханбозиву ҳарзагӯи дили халқро ба худ моил созанд. Саидюнуси Истаравшанӣ кист, ҷомеаи кишвар ба хубӣ медонанд. Ин шахсиятест, ки тору пуди худро ба хоҷагагони бегона бахшидааст. Ва як маддоҳи аз дини ислом дурмонда, як мардест, ки ҳатто хешону пайвандонаш дӯст намедоранд. Ва то кунун мардуми Истаравшанӣ бовар надоранд, ки аз ин минтақаи шахсиятҳои машҳур ба дунё омада, як нафар хоин, дастнигари хориҷиён ба камол расидааст. Темур Варқию Мирзои Салимпур ва Алим Шерзамоновро хонандагон бо мақолаҳои бӯҳтонангезу ҳарзагӯияш хуб мешиносанд. Чун дар кишвар ҷое намонд, ки онҳо мавриди танқид қарор диҳад, ба Аврупо ҳиҷрат намуду имруз бозичаи дасти дигарон гаштааст. Акнун меоем ба сари он ислоҳоте, ки онҳо мехоҳанд бо кӯмаки халқ ба субут расонанд. Ба андешаи онҳо имрӯз ҷомеаи кишвар побанди амалҳои коррупсионӣ, зӯроварии нафарони озодандеш аст. Агар чунин мебуд, пас чаро беш аз 350 расонаҳои хабарӣ, ки аксаран хусусисанд, кору фаъолияти бомаром доранд. Ҳар он нафаре, ки мехоҳад камбудиҳои ҷомеаро ислоҳ кунад, минбарҳои нашрияҳо, воситаҳои электронӣ васеъ дар истифода қарор дорад. Пас ин нафарон, ки такя ба ҷавонон доранд, мехоҳанд нерӯи зудгузари ҷавонро бар фоидаи мақсадҳои ғаразноки худ истифода баранд. Аммо беҳтарин неъмат барои ҳар як сокини кишвар ин озоди ва фазои хуби зиндагист, ки тавассути истиқлолияти комил ба даст овардаем. Воқеан Истиқлолиятӣ давлатӣ ва Ваҳдати миллӣ неъмати бебаҳост, ки тамоми наслҳои миллати сарбаланди тоҷик баъди аз байн рафтани давлати Сомониён ҳазорсолаҳо барои он талошу ҷадал доштанд, вале ин рӯйдоди одилонаи таърихӣ танҳо насиби насли имрӯзаи тоҷикон мушарраф гардида, боиси шарафу ифтихори мост.
Бо ибтикор ва дастгирии Асосгузори сулҳу вахдати миллӣ, Пешвои миллат, мӯҳтарам Эмомалӣ Раҳмон дар кишвар чандин иншоотҳои бузурги варзишӣ, фароғатӣ, муассиаҳои таълимӣ ба истифода дода шуданд, ки ҷавонони бонангу ор дорои имкони хуби таҳсил ва фароғат гаштанд, ки ҳамаи ин бевосита меваҳои Истиқлолият ва Ваҳдати миллӣ мебошад.
Вале як чизро набояд фаромӯш кунем, ки барои ба истиқлолияти воқеӣ соҳиб гардидан, миллати шарафманди тоҷик аз имтиҳони сахти таърихӣ гузашта, бо худшиносиву матонат худро барои оламиён муаррифӣ кард ва собит намуд, ки соҳиби таърихи пурифтихор ва фарҳангу маърифати пойдору устувор мебошад.
Пас моро мебояд, ки ба қадри он расида, пойбанди ҳамагуна таблиғи беасос набошем.
Ҳамидова Н.Ш.- н.и.ф.,
устоди кафедраи
забонҳои хориҷии ДПДТТ
- Дида шуд: 1188 маротиба
Бадбахтона баробари дигар тараққиёту пешрафт, таассуб низ ақибнишинӣ накарда, пеш меравад ва тафаккури мардумро то ба дараҷае заиф гардонидааст, ки ҳатто ба исломи гуфтаи хоҷагони ифротгаро ба онҳое, ки ҳатто аз ислом хабар надоранд эътиқод доранду ба қавле таасуб мекунанд, бегонапарастӣ нисбати фарҳанги миллат, тақлид ба либосҳои мамлакатҳои аврупову Эрону Афғон. Аммо бояд тазаккур дод, ки миллати тоҷик ҳеҷ гоҳ чодарпӯш набуд, пас чаро имрӯз қабиле аз занону духтарони мо худро бо чодару либоси сиёҳ, ки нишонаи мотам аст, ба бар намудаанд, гӯё ба ин васила имони худро ба дигарон намоиш медиҳанд ва хешро фидоии ислом меҳисобанд. Имон доштану ибодат кардан ба хотири худ аст, на ба хотири намоиш. Ва барои мусалмони будан. На ҳизби наҳзатиҳо лозим асту на фартарчаи ҳизбӣ. Ин, ки дар ниҳоди кас имону виҷдон ҳукмрон бошад, пас исломи ҳақиқӣ ҳамон аст, на ташвиқотҳои наҳзатиҳо бо роҳбарии Кабирӣ.
- Дида шуд: 1308 маротиба
Оромиву суботи ҷомеа, амният ва осудагии шаҳрвандон беҳтарин дастовардҳои Тоҷикистони соҳибистиқлол маҳсуб ёфта пойдориаш ба ҳар як фарди бонангу ораш тавъам аст. Лек хело афсўсовар аст, вақте пайдо мешаванд шахсони алоҳидае, ки суботи ҷомеаро бо амалҳои худ доғдор намуда, оқибати аъмоли касеву худро намеандешанд.
Мутаассифона, дар тўли солҳову қарнҳо зуҳуроти манфиатҷўи ва мансабталошии афроди ҷоҳилу бехирад ва сангдилу бераҳм, яъне ноҷавонмардонаю разилонаю ваҳшиёна куштани одамону ғорату арзишҳои илмию фарҳангии инсоният кам нагардида, баръакс шаклу намудҳои наву разилонатаре ба худ мегирад.
Дар давлатҳое, ки ҳизбу гурӯҳҳои исломӣ фаъолият мекунанд, гирдоби шадиди мухолифату парокандагӣ, адовату душманӣ вуҷуд дорад. Дар ҳоли ҳозир мухолифати байниҳамии равандҳои исломгаро зиёд шуда, эътироз бар зидди аъмоли ба амнияти ҳар миллату давлат таҳдиддошта рӯз ба рӯз афзун мегардад
Дар кишварҳои исломӣ ҷанг то ҳадде маскан карда, ки орзуву умеди халқро барбод дода, дар дили мардум яъсу ноумедӣ меорад. Ҷанг дар кишварҳои исломӣ то рафт зиёд шавад ҳам, ҳаракатҳои исломӣ байни худ муттаҳид нестанд, ҳамдигарро чашми дидан надоранд. Яке аз сабабҳои асосӣ дар он аст, ки гурӯҳҳову созмонҳо ва ҳизбу ҳаракатҳои исломӣ вазъиятро ноором мекунанд ва байни худ мухолифат доранд. Онҳо на барои пок нигоҳ доштани ислом, балки исломи покро танҳо барои мақсаду мароми худ истифода мебаранд ва аз ислом суистифода мекунанд.
Имрўз шукр аз он дорем, ки Ватани азизамон Тоҷикистон ободу зебо гардида, мардумаш хушу хуррам ва осуда зиндагӣ доранд. Бо иқдомҳои пайгирона ва сиёсати хирадмандонаи сарвари давлат дар кишварамон як қатор иншооти стратегӣ, аз қабили шоҳроҳҳо, нақбҳо, роҳҳо, нерӯгоҳҳои барқии обии хурду миёна, қасрҳои фарҳангӣ, боғу гулгаштҳо таъмиру тармим гаштаву сохта ба истифода дода шуда, ба тамоми минтақаи Тоҷикистони азиз ҳусни тоза зам намудааст. Ин шаҳодати он аст, ки ватандӯстону хештаншиносон бо тамоми ҳастӣ барои ободии ин мамлакат талош доранд. Аммо бархе мухолифон миллати мо талош доранд, ки барои манфиати худу дигар носипосон ин дастовардҳоро тороҷ намоянд.
Таасуфовар он аст, ки имрӯз бархе аз ҷавонони моро бо роҳи фиреби иғво ба ҳар гуна ҳизбу ҳаракатҳои ифротию иртиҷои гаравида истодаанд ва афкори эшонро бо ҳар гуна беҳудагӯиҳо бо исми дини мубини Ислом вайрон намудаанд. ҷавонони гумроҳшуда намедонад, ки шахси солимақл, соҳибистеъдод ифтихори оила ва саодатмандии кишвар, баръаксии ин, яъне шахси ифротгаро доғи дили падару мадарон, дарди ҷомеа, омили низоъ ва фитнаҳои навбатӣ мебошанд.
Мутаассифона, онҳо бо чунин ҳаракати бемаънояшон қурбони бозингарони бузург ва душманони Тоҷикистон мегарданд. Сабаби дигари ҳамроҳшавии онҳо дар он аст, ки сатҳи пасти саводи динӣ доштан дар оила, дар бисёр мавридҳо миёни оддитарин масъалаҳои байни хурофоту дин, ақидаҳои ботилу ҳақ фарқ гузошта надоштани ўнатавонистани онҳо мебошад.
Мо ҳамеша огоҳ бошем, ба ҷавонон ва шахсони гумроҳ таъкид намоем, ки ба хотири ваъдаи ночизи бегонагон амал карда, ҷони худу наздиконатонро ба гирдбоди ғаму андӯҳ напартоед ва дар байни халқ худро шарманда насозед.
Мавлуда Алиназарова,
муовини декани факултети муҳандисӣ- иқтисодии ДПДТТ
дар шаҳри Хуҷанд
- Дида шуд: 1567 маротиба
Тоҷикистон кишвари зебову дилнишин ва табиати хело назаррабо дорад. Мардумони фарҳангсолору соҳибмаданияташ бо иродаи қавию масъулиятшиносии беш аз пеш барои пойдору устувор намудани пояи ваҳдати миллӣ ва ягонагии он талош менамоянд. Дар воқеъ дӯст доштани миллату ватан аз назари бархе “исломдонҳо” хушоянд нест. Яъне дар ниқоби ислом хилофату адоватро истифода мебаранд. Сухану амали аъзоёни ин ҳизбҳо ба ҳамдигар рост намеояд, зеро дар фармудаҳои Худованд инсон ҳаргиз сабабгори канда шудани риштаи умри дигарон набояд бошад. Вале чун мебинем, «сарбозони роҳи ислом», ки худро ҳамчунин унвон мекунанд, ба таври ҷаҳолат сари инсонҳоро мегиранд ва онро тариқи навор ба оламиён нишон медиҳанд. Магар ин амалро ислом дастгирӣ мекунад, ҳаргиз на.
Итминони комил дорам, ки дӯст доштани марзу буми Тоҷикистон ва азизу муқаддас донистани як зарраи хоки он, гиромидоштан ва ифтихор кардан аз сарвари давлат барои равони наҳзатиҳо зарбаи ҳалокатбор мезанад.
- Дида шуд: 1202 маротиба
Нерӯе дар ин гетӣ тавонотар аз қудратӣ тавонои неки нест ва қудрате азимтар дар ин ҷаҳон аз қудрати тавонои озодӣ нест. Ба ҳамин маъни ҳамчун як шаҳрванди кӯчаки Тоҷикистон хостори онам, ки арзишҳои ахлоқӣ ва маънавии бузургам фарохтар ва гироишҳои он бобақотар шавад ва умри безаволи миллатам дар қатори тамаддунҳои дигар поянда монад ва намиранда гардад, зеро ҳастии миллат ҳастии ман аст. Истиқлолу ваҳдаташ тамомии зиндагӣ ва уммеду орззуҳои чандинасраи мардумон аст.
Хушбахтона мо имрўз давлати соҳибистиқлол ва Пешвои муаззами миллатро дорем, ки ҳамеша барои амнияти кишвар камари ҳиммат бастааст. Кормандони ҳ ушёри мақомоти қудтатӣ дорем, ки бо таҷрибаи бою кордонии хеш пеши роҳи нафарони ба ҷамъият зиёноварро гирифта, осудаҳолиро таъмин менамоянд. Аммо аз назари думравони наҳзатӣ ба мисоли Саидюнусу Салимпур ин ниҳодҳоро, яъне манфиатҷӯро “тӯдаи нодонҳо” номидааст. Ин бадгуфторонро, ки миллати моро чунин унвон мекунанд, рӯзе мешавад, ки ин бадкирдориву бадгуфториашон кӯр мекунад, зеро ин ҳама як суханони бӯҳтонангез асту бас. Салимпур ҳоло, аз кадом тӯда будани худро худаш намедонад. Имрӯз ҳамаи ин хоиноне, ки аз рӯи ҳасодат миллати моро зери танқид гирифтанд, бозичаи дасти кадом яку нохалафон гаштаанд. Побанди Кабириву хоҷагони манфиатҷӯ ва терористон ҳастанд. Вагарна як нафаре, ки аз “тӯдаи доноҳо” мебуд, ин Мирзои Салимпуру Саидюнуси Истаравшаниву Алим Шерзамонов ҳеҷ гоҳ ба дасисаву ҳангомасозӣ, ки мардумро иғво меангезанд, даст намезаданд. Инҳо хоиноне ҳастанд, ки қадри озодии миллатро намедонанд. Барои ҳамин нотавон буданашон лӯхтаквор ба дигарон хизмат мекуннанд. Ва боз тавре вонамуд месозанд, ки гӯиё ба наҳзатиҳо рабте надоранду ба маъное худро “озодандеш” мепиндоранд. Аслан тамоми мардум медонанд, ки Мирзо Салимпур кисту Саидюнуси Истаравшанӣ кист? Ҳатто дигар хоинонро медонанд, ки онҳо мубталои пули пучи Кабириву ва ваъдаҳои бардурӯғи ӯ шудаанд. Ва ба хотири манфиату ӯ ҷони худро дареғ намедоранд. Аз ҳамин лиҳоз худашонро тӯдае аз нафарони “ҳамадон” медонанд.
Ҳар суханронӣ, ҳар мулоқот, ҳар амали Пешвои миллат Эмомалӣ Раҳмон хоҳ дар қаламрави ҷумҳурӣ, хоҳ дар хориҷи он намунаҳои дурахшон, воло ва ибратбахши ватандорӣ, ифтихори миллӣ, башардўстӣ ва сулҳҷўӣ мебошанд. Дуруст аст, ки Ҷумҳурии Тоҷикистон давлати тозабунёд мебошад ва он дар ислоҳоти бузурги сиёсӣ, иқтисодӣ ва фарҳангӣ аввалин қадамҳои худро мегузорад, вале ҷолиби таваҷҷўҳ он аст, ки ин ҳама навсозиҳо бо дили пур ва камоли бовари Президенти кишвар сурат мегиранд. Дар ҳақиқат замоне миллат бо айби ҳамин миллатгароён ба вартаи ҷанги хонумонсӯз гирифтор шуду касе бо матонати мардонагӣ барои хомӯш кардани оташи ҷанг ҷасорат карда натавонист. Пешвои муаззами миллат аз рузе, ки ҳамчун сарвари давлати тоҷикон интихоб шуд, тамоми тоҷикони ҷаҳонро, ки фирорӣ шуда буданд, сарҷамъу якҷо кард. Сулҳу суботро фароҳам сохта, кишварро ба давлати пешрафта ва тинҷу ором мубаддал сохт. Дар ин росто, қабл аз ҳама, дарк бояд кард, ки истиқлолият волотарин ва боарзиштарин дастоварди миллати тоҷик мебошад ва бунёдгузори рушди он, бешубҳа, Пешвои миллат аст. Акунун нафароне муфтхӯр пайдо шудаанду талоши онро доранд, ки сари қудрат биёянд. Аммо бояд донист, мардонагие, ки Сарваи давлат дар назди халқу миллат анҷом додааст, кори осон нест. Миллионҳо нафарро бовар кунонд, ки ба миллат сулҳу оромӣ меорад. Хушбахтона, сари ваъдаҳои худ истодагарӣ намуда, дар муддати начандон тӯлонӣ кишварро аз бӯҳрони ҷанг раҳо сохта, сулҳро фароҳам сохт. Имрӯз рисолати ҳар кадоме аз шаҳрвандони миллати мо дар он аст, ки ба қадри ҳар як пораи хоки ин сарзамин бирасем ва онро ҳифз намоем. Нагузорем, ки ба ин хок чунин нафарои хиёнаткор реша давонанд ва дарахтеро, ки онҳо ба ин хок шинонидани мешавад, бо якдиливу якдастӣ теша ба решааш занем.
Фозилова М.М.,
устоди кафедраи барномарезӣ ва низомҳои иттилоотии ДПДТТ дар шаҳри Хуҷанд
- Дида шуд: 1234 маротиба
Ҳоло мо дар чунин як шароите, умр ба сар мебарем, ки давлат соҳиби истиқлолият асту ба ягон эътиқодоти мардум монеа дучор намекунад, ин ҳам дар холе, ки ҳатто замони шӯравӣ ҳолат чунин набуд. Тамоми кӯшиши ҳукумати шӯравӣ бар он равона шуда буд, ки мардумро аз дину имон ва муқаддасоти миллиашон дур кунанд. Аз нақлҳои модаркалонам, бар меомад, ки дар гузашта волидонамон пинҳониӣ ва бо ҳазор тарсу ваҳм дар хонаҳо адои намоз мекарданд. Ва агар ин амали эшон ошкор шавад, ҷазои сахт мегирифтанд. Хушбахтона, ба шарофати истиклолияти давлатамон мо аз ин асорат ва дурафтодагиву бедини халос хӯрдем.
Имрӯз давлат пуштибони дини исломе аст, ки ба маънои томаш ҳақиқист. Ба эътиқодоти мардум, ки онҳо кай намоз мехонанду кай ибодат менамоянд касе ба ин сару кор надорад, шароити мусоиди озодии мутлақро барои тоату ибодат муҳайё кардааст. Пас, ин ҳама иғвову кинаҷӯи ва баҳонахоҳиро зарурат чист намефаҳмам? Фаромӯш кардан он қадар кори осон нест, ки дар гузаштаи начандон дури мо чи қадар ҷавонону наврасони мо, ки гирифтори доми гурӯҳҳои ифротгоро гашта буданд онҳоро аз кишварҳои хориҷабар гардонида, аз чанголи ифроту терроризм халос наҷот дода буданд. Ин миннати кори карда нест, танҳо дар омади сухан гуфта гузаштан хеле рамзист, агар давлат аз ояндаи наврасону ҷавонон пуштибонӣ накунад ва онҳоро амнияти онҳоро таъмин насозад пас ин вазифаи кист.
Давлату Ҳукумати Тоҷикистон, падару модарон ва мураббиёну муаллимон масъули тарбияи фарзанднамон ҳастем беҳтар он аст, ки дар ин синну солашон онхоро ба рохи рост бурдан осонтар аст ва ҷаҳонбиниву дониш ва бовару назарҳояшон ҳанӯз комил нашудааст, худамон таълим диҳем. Ба мақсади неки худ мерасем, онҳоро ба руҳияи меҳанпарастӣ ҳидоят намоем.
Имрўз кишвари мо новобаста аз дигаргуниҳои муносибатҳои ҷаҳонӣ, новобаста аз чунин амалу кирдори ғайриинсонии бархе аз гурўҳҳо рў ба таррақӣ ниҳодааст, истиқлолият дорад, тинҷию оромӣ ҳукмфармо аст. Ҳамаи ин дастовардҳо ва омилҳо дар он вақт устувор ва абадӣ мегарданд, ки агар аксарият ба он эҳтиром гузоранд, дарк кунанд ва аз ҳар гуна қувваҳои бегона кишварро ҳифз намоянд.
Имрўз падидаҳои шомилшавӣ ва ифротгароӣ, худкушӣ, ҷинояткорӣ, бетарафию фориғболии як гурўҳ ҷавонон ба мо маълуманд. Аз расонаҳои дохиливу хориҷӣ огаҳӣ дорем, ки ҷавононро аз Ҷумҳурии Тоҷикистон низ гумроҳ намуда, барои тайёр кардан ҳамчун террорист ба мамлакатҳои хориҷа сафарбар намудаанд. Ҳолатҳои террористӣ, экстремистӣ, ифротгароӣ, шомилшавӣ ба ҳизбу ҳаракатҳои иртиҷоӣ, ҷинояткорӣ, хариду фурўши инсон ва ғайра, ҳаёти ҷамъиятиро халалдор карда, ба амнияти миллию давлатӣ тақдид мекунад. Аз ин лиҳоз, тарбияи ҷавонон дар рўҳияи ватандўстӣ, меҳанпарастӣ, худшиносиву худогоҳӣ вазифаи муқаддас аст. Ҷавононро бояд чунин тарбия намуд, ки дар муқобили хавфу хатарҳои террористӣ муттаҳидшуда, бо зиракӣ ва хушёрии ватандӯстона барои пойдории давлат, таҳкими сулҳу ваҳдат ва рушди ҷомеъа пайваста кӯшиш намоянд.
Нагузорем, ки ҷонибдорони ҳамагуна ихтилофу тафриқа, ба кадом маънову мазмуну ранг набошад, пешравии босуботи ҷомеъаи осоиштаи маро халалдор гардонанд. Нагузорем, ки дигар гурўҳи ифротгаре иродаи худро зўран ба гардани халқи мо бор намуда, мардуми шарифи моро гирифтори балову кулфат намоянд.
Дар баробари он ки ҷавононро як қишри асосии ҷомеа арзёби намуда, эшонро ҳамеша дар мадди назар қарор додаанд, бар замми ин боз давлат ва хукумат вазифадор аст, ки барои фардои Тоҷикистон насли солим тарбия намояд ва заминаҳои фардоро имрӯз мухайё сохтааст.
Тоҳиров Т.И. омӯзгори калони кафедраи А ва ИН
- Дида шуд: 1202 маротиба
Ватан мафҳуми муқаддасест, ки сарнавишти ҳаёти мо дар он ва аз он оғоз меёбад. Меҳри Ватан дар дили инсон ва давраи кӯдакӣ дар баробари меҳри волидайн ба вуҷуд меояд ва он дар ҳолате рушду афзун мегардад, ки инсон аз меҳан дур ва дар ғарибӣ афтад. Ватани азизамон Тоҷикистонро баъди, ҳазор соли беватанӣ ба даст овардем, бояд ҳамчун гавҳараки чашм, азизу мукаррам дошта, баҳри ҳимояи марзу буми он ҳар яки мо – зану хоҳ мард ва пиру ҷавон камари ҳиммат бандем. Зиёиёнро мебояд, ки ҷавононро дар рӯҳияи ватандӯстиву созандагӣ тарбия намуда, кинаву адоват ва тафриқаандозиро аз тинати эшон берун созанд.
Воқеан, ҷараёни татбиқи барномаҳои вусъатдори давлатӣ оид ба ватанпарастӣ собит месозад, ки бояд дар ин ҷода усулҳои нави кор ба насли ҷавонон ва тадбирҳои самарабахш таҳия ва амалӣ карда шаванд. Барои он ки дар ниҳоди насли ҷавони кишвар худшиносии миллӣ, эҳсоси ватандӯстиву ватанпарастӣ, эҳтиром гузоштан ба арзишҳои милливу таърихӣ, ифтихори ватандорӣ ва ифтихор аз давлатдории миллии хеш маскан дошта бошад, онҳо қабл аз ҳама бояд аз забон, таърих ва фарҳанги пурғановату арзишмандамон огоҳии бештару хубтаре дошта бошанд.
Дар баробари муваффақиятҳои арзишманд ва комёбиҳои рӯзафзуни иқтисодӣ, иҷтимоӣ ва маърифатию фарҳангие, ки солҳои охир Тоҷикистон бо онҳо ноил гардидааст, мутаассифона, мушкилоту масъалаҳое дар ҳаёти наврасону ҷавонони кишварамон вуҷуд доранд ва бартараф намудани онҳо зарур мебошад. Аз ҷумла, шомилшавӣ ба ҳизбу ҳаракаҳои моҷароҷӯйӣ аз муҳимтарин мушкилоти ҷомеаи мо, алалхусус ҷавонони кишварамон, ба ҳисоб мераванд.
Имрӯз ҷавонони моро мебояд, ки баҳри муҳофизати онҳо камари ҳиммат банданд ва пайваста дар омӯзиш ба худтакмилдиҳи бошанд, баҳри пешбурди сиёсати имрӯз ва ояндаи кишвар саҳми босазо гузоранд. Асосгузори сулҳу ваҳдати милли - пешвои миллат, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон дар Паём ба маврид ироа намудаанд, ки аз тафриқаандозӣ хкддорӣ карда шавад. Бинобар ин ҷавонон ба ҳар гуна ташкилотҳо ва созмонҳои ифротгаро набояд шомил шаванд ва ҳушёрии сиёсиро аз даст надиҳанд.
- Дида шуд: 1200 маротиба
Тоҷикистон кишвари соҳибистиқлолу демократӣ ва соҳибфарҳангу соҳибтамаддун аст. Бале, имрӯз дар ватанамон озодии сухан, виҷдон, интихобот, шароиту имконоти иқтисодиву тиҷоратӣ, барои тамоми шаҳрвандон баробар аст, як забон, як дин ва ҳизбиятҳои гуногун дорем, барои ободии ин меҳан кору фаъолият мекунем.
Мо, миллати саодатманд ва куҳантамаддуни тоҷик ҳаргиз ба ин иҷозат нахоҳем дод, ки бо чунин ақидаҳои нопокатон моро тавсия диҳед, зеро то кунун касе аз наҳзатиҳо барои коре тавсия напурсидааст. Аз ин рӯ инро қабул намоед, ки дигар касе шуморо гӯш нахоҳад, кард. Вақте, ки шумо ин қадар тарафдори он бошед, ки чунин амалҳои аз доираи одоб берун идома ёбад. Аммо иддае аз мухолифони кишвар, яъне наҳзатиҳо таҳти роҳбарии Кабирӣ хоҳони он аст, ки фарҳанги милли тоҷикон бо айби бархе нохалафону бадахлоқон барбод равад. Ва бо таҳқир иброз кардааст, ки “Ҳоло як чизро бароятон ошкор кунам: дар дасти мо ҳам хеле чизҳо ҳаст; ҳатто аз раҳбарони калонатон, аз раҳбарияти кишвар. Вақте ин (наворҳо)-ро пеши мо оварданд, ман гуфтам: инро ҳамчун василаи сиёсӣ истифода набаред, фарҳанги мо ин нест.” Пас мо низ медонем, ки фарҳангӣ наҳзатиҳо ин маҳфуз доштан ва идома бахшидан ба фасодкориву фоҳишагист. Вагарна чаро аз он, ки мақомот аз тасмимотиаш даст накашад, кабирӣ таҳқиромез сухан кардааст.
Инқадар худатонро ширин нишон надиҳед. Зеро тамоми мардуми миллат медонад, ки наҳзатиҳо то чӣ андоза “фарҳангдӯсту фарҳангсолор” ҳастанд. Маҳз барои ҳамин сари наҳзатиҳои фиребкор ва бадахлоқ эътимод намекунанд.
Имрӯз наҳзатиҳо дини исломро ба дини худашон иваз карда ба мардум мефаҳмонанд, ки ин фарҳанг нест, дигар шариат нест. Дар ҳақиқат аз байни опозисионҳо ба хориҷи кишвар онҳое фирор карданд, ки бадахлоқу чашмгурусна ва бефарҳангу бедин ҳастанд, пулу молу чизро аз модар, ватан, фарзанд дида авлотар медонанд. Пас дар кадоми ин хасоили бадии онҳоро донем, ки ба хотири гиромидошти фарҳанг ва азиз шуморидани зан модар анҷом дода бошанд.
Тавре, аз баёноти ин касифон бармеояд, мардуми тоҷикро, ки занону модаронашро онқадар “азизу фаришта” медонанд: “табиати мардуми тӯҳматбоф ҳамин аст” иброз карданд. Ҳамин аст, магар фарҳанги шумо, ки мардумонатро тӯҳматбоф меномед. Ҳол он ки дар қатори ин мардумон ҳамон модарони фаришта низ вуҷуд доранд.
Аз назари Кабирӣ давлатдории моро идоракунандагон гӯё ба масхара мубаддал карда бошанд. Аҷабо ба тӯҳматбофиҳои наҳзатиҳо кӣ бовар мекарда бошад. Зеро мардум дар фазои ободу озод, дар сарзамини муқаддас, ҳаёти орому ободро ба сар мебаранд. Ва ҳамеша иброз менамоянд, ки тамоми мардум пайрави Пешвои миллатанд.
Итминони комил дорам, ки дӯст доштани марзу буми Тоҷикистон ва азизу муқаддас донистани як зарраи хоки он, гиромидоштан ва ифтихор кардан аз сарвари давлат барои равони наҳзатиҳо зарбаи ҳалокатбор мезанад.
Хатамова Сабоҳат Мирзоазамовна,
омӯзгори калони факултети сохтмон ва нақлиёти
ДПДТТ дар шаҳри Хуҷанд
- Дида шуд: 1185 маротиба
