Тоҷикистон на танҳо як номи ҷуғрофӣ дар харита аст; он оҳангест, ки дар ҷон садо медиҳад; ин бӯи марғзорҳои кӯҳӣ ва рангҳои ҷолиби бозори шарқӣ аст. Ин Ватани ман, сарзамини ман аст, ки дар он ҳар қуллаи кӯҳ, ҳар дарьё, ҳар хонаи чӯбин бо руҳи халқи ман фаро гирифта шудааст.

Ман тоҷикистониям, сарзамине ба дунё омадаам, ки осмон бо кӯҳҳо ба ҳам мепайвандад, кӯҳҳо дар рӯдҳои мусаффоф тачассум ёфтаанд. Ҳавои пур аз бӯи барги арчаю лоларо нафас гирифта, ба суруди паррандагон, ки бо садои рӯдҳои кӯҳӣ ҳамроҳӣ мекард, гӯш медодам. Ман дидам, ки чӣ гуна баҳор кӯҳҳоро бо рангҳои дурахшон ранг мекунад, тирамоҳ ба онҳо тилло мепӯшонад ва чӣ гуна зимистон онҳоро дар як кӯрпаи барф мепӯшонад. Помир чони ман аст. Дар ин ҷо осмон наздиктар ва ситораҳо равшантар ба назар мерасанд. Дар ин чо кӯҳҳо асрори асрҳо, дарёҳо қувваю зебоӣ доранд. Дар ин ҷо ҳаёт бо суръати худ суст ва ором мегузарад.

Тоҷикистон сарзамини қаҳрамон ва эҷодкорон, маконест, ки дар он одамон бо табиат ҳамфикр зиндагй мекунанд. Дар ин ҷо мехмоннавозию меҳрубонӣ аз насл ба насл мегузарад, эҳтироми пиронсолон, мехру мухаббат ба хурдсолон ҷузъи таркибии ҳаёт аст. Мо аз таърих, фарҳанг ва мероси худ ифтихор мекунем. Мо хиради ниёгон, санъату анъанаҳои онхоро дар дил нигох медорем. Мо аз қаҳрамонӣ, матонат ва қобилияти бартараф кардани душвориҳои онҳо илҳом мегирем.

Ватан — ин кадар шаъну адолат ва таърих дар як калима. Барои ҳар як инсон Ватан беназир аст. Ҳар кас онро ба таври худ дарк мекунад. Ҳар як инсон таърих ва эҳсоси худро дорад, ки ба Ватан алоқаманд аст, аммо як чиз доимӣ боқӣ мемонад: ватандӯстӣ. Ватандӯстӣ нисбат ба кишвари худ, ба Ватан.

Дар сатҳи шахсӣ мафҳуми ватандўстӣ хусусияти муҳим ва устувори шахс буда, дар ҷаҳонбинӣ, идеалҳои ахлоқӣ ва меъёрҳои рафтори онҳо ифода меёбад. Ватандӯстӣ як ҷузъи муҳими шуури ҷамъиятӣ буда, дар эҳсосот, эҳсосот ва баҳоҳои дастаҷамъӣ, муносибати онҳо ба халқи худ, тарзи зиндагӣ, таърих, фарҳанг, давлат ва низоми арзишҳои бунёдии он зоҳир мегардад.

Тоҷикистон на танхо ватани ман аст; ин кувва ва ифтихори ман аст. Ин сарзамин маро ба корнамоиҳои нав руҳбаланд мекунад, ба ман кувва мебахшад, ки пеш равам ва ба ояндаи дурахшон боварӣ хосил кунам. Туро дӯст медорам, Тоҷикистони ман! Ман тайёрам, ки тамоми қувва, дониш ва орзуҳои худро ба ту диҳам, то ки туро боз ҳам тавонотар, боз ҳам зеботар ва боз ҳам беҳтар гардонам. Шукуфад, эй диёри ман, зеби ту абадӣ бод!

Тоҷикистон ин Ватани азизу зебоманзари ман аст.

Абдуназар Инъомзода, устоди ДПДТТХ