- Шумо дар инҷо:
-
Асосӣ
- Хабарҳо
Language is the most important means of communication between people, and as a social phenomenon, it has regulated social relations throughout the history of human life. In other words, language is a means of expressing thought and thought, and thought is an expression of human essence in the continuation of existence. Intra-linguistic opportunities and cultural and cultural environments give power and strength to the language and its owners and make them resistant to various problems of life. We can apply this point of view to the national language – the Tajik language, which has gained state status and status. Another issue that shows the power and potential of language is the issue of connection between language and thought. Thought, including national thought, language and, correspondingly, language strengthens national thought. Weakness of one of these two phenomena, or in philosophical terms, phenomenon, leads to the manifestation of limited intellectual, creative, cultural, artistic, moral and similar capacities in social bodies and exposes the nation to many material and spiritual problems. It is from here that the equality and balance of these two phenomena maintains the balance in social relations and blocks the clear path of moral, intellectual, scientific and cultural crises. By paying attention to this, the capacity of language and thought, the capacity of the nation and the state is developed, and if behind the language there is intelligence and knowledge, that language can have the future and the ability to represent the nation in the international arena.
A lot has been said and written about the issue of the state language and the construction of national opinion, and this issue was subject to many arguments even in the sixties and seventies, and especially in the second half of the eighties of the twentieth century, when the Tajik people lived in the territory of the Soviet state. The current state of the Tajik language in the territory of the Soviet state testified to the fact that the domestic intelligentsia, especially the national intellectuals, made strong efforts to strengthen and strengthen the national language. The efforts and insistence of the national intellectuals led to the fact that the Tajik language gained state status and preserved its influence along with the dominant language of the time – the Russian language. The action of the national intellectuals, who entered the stage of linguistic, political, cultural and spiritual debates with a national idea, is worthy of praise.
The period of independence places more and more responsibility on the owners of the language, intellectuals and national cultures. Special attention should be paid to the issue of national opinion . Most importantly, the feeling of responsibility of every individual of a sovereign society originates from national thought. According to researchers, the national thought of Tajiks is the oldest manifestation of human ideology, it started from the great Aryan culture, and through it entered the arena of world civilization (see: Samiev A.H. National thought – the philosophy of Unity and revival of Tajikistan. In the book: The theory and methodology of national unity – Dushanbe: Donish, 2007 – P.35). The national language and thought (meaning the state language – Tajik) has been part and parcel with the Tajik people since the dawn of the appearance of the Iranian people. If we talk about the geography of this language and its latitude and longitude, the impression of the great Iranian scholar Ustad Saeed Nafisi comes to mind, who famously called the Tajik region «The pure land of my ancestors» (see: Nafisi Said. The pure land of my ancestors) In the book: Tajiks on the path of history / Research and editing by Mirzo Shukurzoda. – Tehran: Alhudo international publishing house, 1384. – P.37-40). It is this historical region, which is called Khorasan, that brought together people who spoke the same language and promoted the spread of the national language and culture to other regions and vast geography.
Шарипова М.А., устоди ДПДТТ дар шаҳри Хуҷанд
- Дида шуд: 142 маротиба
Таджикистан, исходя из должного понимания нарастающей водной проблематики, а также важности водных ресурсов для достижения устойчивого развития, активно и последовательно продвигает водный вопрос в глобальной повестке дня. За период с 2000 года по инициативе Президента Республика Таджикистан, Лидера нации, уважаемого Эмомали Рахмона, Генеральная Ассамблея ООН приняла 7 резолюций, направленных на решение водных вопросов, а так же отраслевой обзор Евразийского банка развития (ЕАБР), под названием « Влияние изменения климата на водные ресурсы в Центральной Азии».
В современных условиях и в перспективе, дефицит водных ресурсов в Центральной Азии рассматривается как один из главных ограничивающих факторов развития стран региона. Ожидаемый здесь рост водопотребления ведет к конкуренции за воду на региональном и локальном уровнях между ирригацией и энергетикой, другими секторами экономики. На орошаемое земледелие приходится более 90% всего водозабора из бассейнов рек региона, и в связи с необходимостью обеспечения продовольственной и энергетической безопасности, эти потребности в воде стран будут возрастать, усиливая напряженность межгосударственных водных отношений в регионе.
Интенсивное потепление климата отмечается во всей Центральной Азии и перспективная оценка водных ресурсов региона, с учетом изменения климата, показывает, что ни один из рассмотренных климатических сценариев, отражающих потепление, не предполагает увеличения имеющихся водных ресурсов. Полученные расчеты свидетельствуют, что к 2050 году объем речного стока в бассейне реки Амударьи сократится на 10-15% и Сырдарьи на 6-10%. Эти данные еще раз подтверждают, что вопрос о влиянии изменения климата на водные ресурсы в Центральной Азии требует решения.
Водные ресурсы в этом регионе определяют различные аспекты национальной и региональной безопасности; они используются всеми отраслями экономики региона. Основным потребителем воды в регионе остается орошаемое земледелие, которое даёт около 1/3 внутреннего валового продукта и обеспечивает занятость более 2/3 населения региона. На ирригационные нужды расходуются более 90% располагаемых ресурсов бассейна Аральского моря. Следует отметить особую роль водных ресурсов в энергетической безопасности Центральной Азии. Доля гидроэлектроэнергии в структуре генерирующих мощностей региона составляет 27.3% от общей потребляемой регионом электроэнергии. В Таджикистане и Кыргызстане данный показатель составляет более 90%, что указывает на зависимость экономики этих стран от наличия и режима использования водных ресурсов. Поэтому любые изменения, влияющие на водные ресурсы Центральной Азии, имеют высокий мультипликативный эффект воздействия на различные социально-экономические аспекты развития стран региона.
Страны, расположенные в регионе, объединены трансграничными водными системами. Изменение в водопользовании в одной из стран неизбежно сказывается на интересах остальных стран. Таджикистан и Кыргызстан, где формируется основной сток бассейна Аральского моря (более 80%), заинтересованы в использовании имеющихся водных ресурсов для выработки гидроэлектроэнергии, а страны низовий – Казахстан, Туркменистан и Узбекистан, намерены продолжать использовать эти же ресурсы в целях ирригации. При этом страны верховий заинтересованы в максимальном сбросе воды в энергодефицитное зимнее время, а страны низовий нуждаются в максимальном поступлении воды в летний период для орошения земель.
Ситуация усугубляется ростом водопотребления, которое связано с приростом населения и интенсивным развитием экономики стран региона. Ожидаемое сокращение стока на ближайшую перспективу вследствие изменения климата делает эту проблему еще острее.
Таяние ледников создаст дополнительные риски для устойчивого развития и региональной продовольственной безопасности. Интенсивное отступление ледников угрожает краткосрочными затоплениями, а в долгосрочной перспективе – снижением водообеспечения Центральной Азии.
Аральское море – один из крупных внутриконтинентальных водоемов земного шара. Расположено оно в зоне пустынь Средней Азии – в Туранской низменности, у восточного края плоскогорья Устюрт. В Аральское море впадают две среднеазиатские реки – Амударья и Сырдарья, воды которых традиционно используются для орошения. Практически все реки бассейна Аральского моря являются трансграничными водотоками.
Река Амударья объединяет бассейны рек Сурхандарья, Шерабад, Кашкадарья, Зарафшан; бассейны рек Кашкадарья и Шерабад полностью расположены на территории Узбекистана. Основной сток Амударьи формируется на территории Таджикистана. Бассейн реки Сырдарьи расположен на территории четырех государств – Кыргызстана, Узбекистана, Таджикистана и Казахстана. Водные ресурсы Сырдарьи формируются, в основном, в Кыргызстане (р. Нарын – свыше 74%); около 14% приходится на Узбекистан, около 3% на Таджикистан, на долю Казахстана приходится 9% .
В решении социально-экономических проблем исключительно важное место занимает бассейн реки Амударьи, располагающий около 60% водных и 70% гидроэнергетических ресурсов региона.
Страны Центральной Азии ведут поиск путей решения, минимизации и, по возможности, предотвращения и снижения экономического ущерба, связанного с недостатком водных ресурсов, загрязнением и истощением водоисточников.
Султонова Манзура Музаффаровна, устоди ДПДТТ дар шаҳри Хуҷанд
- Дида шуд: 150 маротиба
Аз ваҳдату ҳамгироии тоҷикон соли равон 27 сол пур шуд. Тӯли ин солҳо Ватани мо тинҷу ором ва зиндагии босаодат насиби халқ гардида истодааст. Самараи сулҳ аст, ки нишондодҳои иқтисодиву иҷтимоиии мамлакат сол то сол беҳтар гардида, зиндагӣ бо маром пеш меравад. Муваффақ шудан ба ризоияти миллӣ ва сулҳу ваҳдат ин пеш аз ҳама аз хиради мардум ва талошҳои пайгиронаи Сарвари давлат Эмомалӣ Раҳмон рӯи кор омадааст. Роҳбари дурнигар ва боадл аввалин коре, ки ба сомон расиниданд, ин пеш аз ҳама бахшидани гуноҳҳои онҳое, ки сабабкори аслии ҷанги шаҳрвандӣ буданд. Пешвои муаззами миллат бо самимияти беназири инсонӣ, рӯҳи қавии ватанпарастӣ дар такя ба эътиқоди мардуми диёр ба ин дастоварди таърихӣдастёб шуданд. Кӯшишҳои пайвастаи Сарвари давлат, ҳамчунин хираду заковати мардуми бонангу бофарҳанги мо дар ин роҳ натиҷаҳои матлуб ба бор оварданд ва ниҳоят 27 июни соли 1997 Созишномаи умумии истиқрори сулҳ ва ризоияти миллӣ дар Тоҷикистон ба имзо расид.
Имрӯз таҷриба ва амалияи сулҳи тоҷикон на танҳо аҳамияти миллӣ, балки арзиши ҷаҳонӣ низ дорад. Зеро он роҳ ва намунаи хуби ҳаллу фасли низоъҳои дохилӣ дар давлатҳои минтақаҳои гуногун шуда метавонад. Беҳуда нест, ки таҷрибаи мо дар ҷодаи таъмини сулҳ, ба Ватан ва ба макони зист баргардонидани қариб як миллион гуреза ва ташкили ҳамгироии иҷтимоии онҳо аз тарафи ташкилоту созмонҳои бонуфуз, аз ҷумла Созмони Милали Муттаҳид, Созмони амният ва ҳамкорӣ дар Аврупо воқеъбинона арзёбӣ шуд ва ҳамчун намуна ё модели нодири сулҳофарӣ эътироф гардид. Омӯзиши ҳамаҷонибаи ин таҷриба имконият медиҳад, ки пеши роҳи сар задани чунин низоъҳо ва моҷароҳо гирифта шавад ва дар сурати ба вуқӯъ омадани ҳар гуна муноқишаҳо роҳи ҳалли онҳо ҳарчи зудтар пайдо карда шавад.
Таҷрибаи сулҳи тоҷикон нишон дод, ки дар ҳалли чунин низоъҳо омилҳои дигар низ метавонанд таъсири худро расонанд. Аз ҷумла нақши Шӯрои ҷамъиятии Тоҷикистон, дигар сохторҳои сиёсиву ҷамъиятӣ, ки дар ин Шӯро ба ҳам омаданд, дар роҳи муттаҳид намудани нерӯҳои солими ҷомеа назаррас мебошад. Таъсири Аҳдномаи ризоияти ҷомеаи Тоҷикистон, ки 9 марти соли 1996 аз ҷониби 30 ҳизбу ҳаракатҳои сиёсӣ, иттиҳодияҳои ҷамъиятӣ бо ширкати бевоситаи Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон ва Раиси Маҷлиси Олии Ҷумҳурии Тоҷикистон ба имзо расид ва дар заминаи он Шӯрои ҷамъиятии Тоҷикистон таъсис ёфт, дар пешрафти музокирот ва сулҳи тоҷикон бузург мебошад.
Ҳадафи асосии Аҳднома ва таъсиси Шӯрои ҷамъиятӣ муваффақ шудан ба сулҳ ва ризоияти миллӣ буд, ки хушбахтона, халқи тоҷик ба ин мақсади олии хеш ноил шуд. Шӯрои ҷамъиятии Ҷумҳурии Тоҷикистон имрӯз низ нерӯи бузурги сиёсие мебошад, ки ҳизбҳои сиёсӣ, созмонҳои ғайриҳукуматӣ, эҷодӣ, касбӣ ва дигар иттиҳодияҳои ҷамъиятии бонуфузи кишварро муттаҳид намудааст. Ин қудрати бузург ва умедбахшест барои ноил гаштан ба ҳадафҳои олӣ, яъне таҳкими сулҳу ваҳдат, устувории давлатдорӣ ва рушди иқтисодиву иҷтимоии ҷомеаи Тоҷикистон. Бо дарназардошти ин аз ҷониби аъзои Шӯрои ҷамъиятии Ҷумҳурии Тоҷикистон санад доир ба тамдиди бемӯҳлати Аҳдномаи ризоияти ҷомеаи Тоҷикистон ба имзо расид.
Маҳз ҳаллу фасли масъалаҳои дар Созишнома баёншуда таъмини сулҳи бебозгаштро дар кишвар таҳким бахшид. Мо имрӯз аз он ифтихор дорем, ки фарҳанги сулҳи тоҷикон барои дигарон намуна буда, аз ҷониби Созмони Милали Муттаҳид ҳамчун таҷрибаи нодир эътироф гардидааст. Таърих кам ёд дорад, ки ҷанги шаҳрвандӣ дар чунин як мӯҳлати кӯтоҳ хотима ёбад ва ҷонибҳои даргир ба ҳам дасти дӯстиву бародарӣ дода, ба хотири Ватан, сарзамин, амнияти халқу миллат ва арзишҳои миллӣ муттаҳид гарданд.
Наргис Хамидова, устоди ДПДТТ дар шаҳри Хуҷанд
- Дида шуд: 134 маротиба
Ходимон ва олимони дини мубини ислом дар китобҳои муқадас, дар баромаду пешниҳодҳояшон ҳама вақт мефармоянд, ки тарбияи инсони комил дар батни модар будан пеш аз ба дунё омадан сар мешавад. Фаҳмиш ва тибқи ин гуфтор ва навиштаҷотҳо дар тарбияи фарзанд хело нақши муҳимро мебозад. Баҳри фаҳмиши ин равияи тарбия бисёр мисолҳои ҳаётӣ овардаанд, ки ман мехоҳам каме бошад ба онҳо истода гузарам.
Дар яке аз маҳалҳои мусалмоннишин имоме ҳаёт мебарад, Ӯ аз ҳама ҷиҳатҳои талаботҳои инсони ва динӣ покизагӣ, ҳалолӣ ва парҳезкорӣ ва хусусан нигоҳдоштани нафсҳои худ ба оммаи ин маҳал намунаи ибрат будааст. Дар оилааш фарзанде ба дунё омадааст, ки дар сини бачагиаш асбоби найзамонанд сохта, бо он кӯзаҳои обкашоне, ки одамон бо об пур карда ба тарафи хонаҳои худ равонгаштаро бо найзаи худ зада шикоф мекардааст. Одамон ин кори бадахлоқии фарзандашро аз имом пинҳон медоштанд. Оқибат аз ин ҳолати ногувор безор гашта, рӯзе ба имом ин хабарро расониданд. Имом аз аҳли маҳал бисёр музтариб гашта, соатҳои дароз ба омма ҷавбе надода ба фикр фурӯ рафта ҳаёти гузаштаашро ба монанди лентаи магнитафон аз назар гузаронида ягон гуноҳи худро дар оила ва хусусан истифодаи ризқи ҳаромро дар тарбияи оилааш истифода шударо муайян накард.
Бегоҳ пас аз кор ба хонааш омада ин ҳолати кори ношоистаи ва ахлоқи бади фарзандашро ба завҷааш гуфта аз ӯ пурсон шуд, ту дар ҳаёти зисти якҷояамон ягон камбудӣ ё гуноҳе содир накарда бошӣ гӯён пурсон шуд. Сабаб дар чист, ки фарзандамон бо чунин кори номатлуби бад даст зада истодааст.
Зан мудате хомуш монда бо фикр фурурафта чунин гуноҳи номатлубашро ба шавҳараш баён намуд. Дар ҳақиқат дар давраи ҳомилагиам, чӣ тавре, ки ба шумо маълум аз болои девори байни ҳамсояамон шохи анор бо тарафи мо овезон буд, ки дар ин шох бисёр ҳосили анорҳои калони бо чашм гуворо ва дилкаш овезон буданд. Ман худамро дошта натавониста аз чӯб найзаи тез сохта ба анорҳо халонида сурох карда аз оби он исеъмол карда будам шояд ин маҳсули ҳамон бошад гӯён бо чашми гунаҳгорона ба шавҳараш нигарист. Пас аз он имом ин ҳақиқатро фаҳмида ба хулоса омад, ки барои тарбияи инсони комил падар ва модарон бояд аз ҳаромхӯрӣ нафси худро нигоҳдошта дар зарурият розигии соҳиби молро гирифтанашон зарур мебошад.
Аз ин ҳикоя чунин хулоса мебарояд, ки барои тарбияи инсони комил падару модар нафақат насиҳат ва таълими фарзандро бо ростқавлӣ, ва меҳнати ҳалол ва ахлоқи ҳамида тарбия намоянд.
Анвариддин Муҳиддинов, устоди ДПДТТ дар шаҳри Хуҷанд
- Дида шуд: 49 маротиба
Ҷаҳони бошитоби иттилоот аз ҳар як узви ин ҷомеа ҳушёриву зиракиро тақозо дорад. Дар ин гирдоби хатарҳои ҷаҳонӣ танҳо он нафаре эмин мемонад, ки дорои мафкураи баланди ватандорӣ дошта бошад.
Дар ин раванд, зарур аст, ки минбаъд худи ҷавонон ташаббускори амалҳои созанда бошанд, дастовардҳои илмиву эҷодии худро сари вақт муаррифӣ созанд, ба муқобили зуҳуроти номатлуб мубориза баранд, зиракии сиёсиро аз даст надода, дар ҳифзи амнияти ҷомеа ва давлат омода бошанд, таъриху фарҳанги халқамонро гиромӣ доранд ва барои ободиву пешрафти минбаъдаи Ватани маҳбубамон саъю кӯшиш намоянд, таъкид намуданд Пешвои миллат, Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон.
Ва аз ҷавонони саодатманди кишварамон даъват ба амал меорем, ки модари хешро дӯст доранд ва меҳандӯст бошанд, ба муқобили зуҳуроти номатлуб терроризм мубориза баранд, чунки модар ватан ба ҳам тавъаманданд ва илму донишро пеша намоянд
Тоҷикистони биҳиштосо, ки сарзамини мардуми соҳибмаърифату меҳмоннавоз ва кишвари меваҳои шаҳдбор аст, аз нигоҳи иқлим, боду ҳаво, манзараҳои табиат, кӯҳҳои осмонбӯс, пиряхҳои азим, обҳои шифобахш, кӯлҳо ва чашмаҳои оби мусаффо, ҳайвоноту наботот ва урфу анъанаҳои мардумӣ дар олам нотакрор аст, ба ҷаҳониён муаррифӣ намоянд
Дар лаҳзаҳои ҳассос барои ҳар як миллату давлат арзишҳои умумимиллию умумидавлатие ҳастанд, ки одамон, шаҳрвандон ва миллатро ба ҳам меоранд. Ояндае, ки мо мехоҳем бисозем, ҷамъияти дорои имкониятҳои васеъ, бехатарӣ барои оилаҳоямон, сатҳи баланди зиндагӣ ва субот аст. Бояд якҷоя, дастаҷамъона меҳнат кунем, дӯстию ваҳдатро таҳким бахшем, оқилона ва бомулоҳизаю созанда баҳс намоем. Дар ин самт ақидаҳо, андешаҳо, пешниҳодҳое, ки тавассути рӯзномаву маҷаллаҳо, барномаҳои телевизиониву радио, конфронсу мизҳои мудаввар, вохӯрӣ бо намояндагони мақомотҳо ва дар пайравии онҳо дарсҳои кушоди тарбиявии устодон бахшида ба мубориза алайҳи терроризм ва ифротгароӣ дар ин самт нақши муҳимро бозидааст.
Мардуми шарифи Тоҷикистон ҳуқуқи маънавии зиндагии шоистаро доранд. Танҳо бо сабру таҳаммул, иродаи мустаҳкам, иттиҳоду сарҷамъӣ, саъю талоши аҳлона, заҳмати содиқонаву софдилона, масъулияти баланд ва ташаббусҳои созанда мо метавонем ба ҳадафҳои дар наздамон қарордошта муваффақ шавем- тазаккур доданд Сарвари муаззам, Пешвои миллат, Асосгузори сулҳу ваҳдаи миллӣт, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон дар Паём ва суханрониҳои хеш.
Ба ин васила ҳар яки мо ҳамчун омўзгор, табиб, ҳамчун шаҳрванди Тоҷикистони биҳиштосо қавл медиҳем, ки таъкидҳои Пешвои муаззами миллатро пешаи кори худ намуда, дар самти тайёр намудани кадрҳои баландихтисоси тиббӣ ҳамчун мутахассис ва дарёфти маводҳои нави доруии сифатан тоза ва ба талаботи ҷомеа ҷавобгӯ кору фаъолият намоем, парчами илму маърифат, шукуҳу шаҳомати илми ҷаҳонгири тоҷикро дар арсаи байналмилалӣ, баландтару баландтар бардорем ва барои ватани хеш ҳиссагузорӣ намоем.
Атаева Т. Х., устоди ДПДТТ дар шаҳри Хуҷанд
- Дида шуд: 137 маротиба
Ҳар як шахси бузургу тавонро, ки мутолиаи китоб ба дараҷаҳои баландтарини илму маърифат расонидааст.
Бедарак гузаштагони мо ва ҳамаи модарони бомаърифати замона дар вақти ба гаҳвора хобонидани фарзандонашон бо зери таксарии навтаваллудшудагон китоби муқадастарини мусулмонони ҷаҳонро гузошта таманои онро доранд, ки фарзандашон одами бузургтарин, худотарсу қавирода, нотарсу далер ва китобхон шавад, ба ҷамъият лозиму фоидаовар гардад, гуфта доо намекунанд. Ҳақ ба ҷониби онҳост, ки модарон бо сад фикру андешаҳо хоҳони онанд, ки фарзандашон аз хурди меҳри китобхони дар қалбашон таҷассум гардад.
Агар ба кудакон назар андозем, дар онҳо чунин навҳои истеъдод, ки ба кудакон азалист ҳувайдо мегардад. Ин ҳам бошад, рағбат ба сурудхонӣ, расмкашӣ, рақсу бозӣ, гӯш андохтан ба ҳикоя ва афсонаҳо. Чӣ тавре айён аст ин истеъдодҳои дар боло нишондода шуда бе хондани китоб ва қироати модарону падарон амалӣ шуда наметавонад. Яъне, фарзандон хондани ва дустдории китобро аз падару модарон меомӯзанд, падару модарон дар ҳама кору рафтор ва гуфторашон ба фарзандонашон намунаи ибрат мегарданд.
Хондани суруд, шерҳои беҳтарину пурмазмуну дилчасп бе мутолиаи китобҳои пурмазмун мақсади бачагон амалӣ гашта наметавонад. Барои далерию шуҷои ватан гаштан албатта китоб ва нақшҳои қаҳрамнони он ба бачагон таъсири ибратбахш гашта худашонро ҳамчун он қаҳрамонои шуҷои ватан ва накукориро хонда аз он сабақҳои ҳаёти гирифта худашонро ба он нақшҳои қаҳрамонони мусбати асари мутолиа шуда мепиндоранд. Нисбат ба қаҳрамонони манфии асар нафратовар гашта, дар ҳаёташон ингуна камбудиҳои нафратангезро аз вуҷуди худ дурмегардонанд. Бо ин китоб ҳамчун тарбиягари хонандагонаш мегардад.
Барои расмкашӣ бошад, китобҳои расмдор ва албомҳои расмкаши қаламҳои ранга ва барои завноқ кардани бачаҳо суханҳо ва баҳои мусбати падару модарон ва мурабиҳои боғчаҳои бачагона барои ояндаи бачагон хело таъсирбахш мешаванд.
Барои иҷрои рақс интихоби мақом ва таъсири мутолиаи китобҳо, ки қаҳрамонони он бо воситаи рақс диқати бинандагонро ба худ ҷалб намуда, ба онҳо ҳаловат бахшидаанд ва гӯш кардани мақомҳо дар бачагон нисбат ба суруду рақс шавқманд гашта, муҳаббаташон ба он бештар мегардад.
Аз ин лиҳоз барои амалӣ гаштани мақсади модарон ва падарони мушфиқ вобаста ба мароми пешгирифтаи фарзандонашон синусолашонро ба инобат гирифта бо китобҳо, албомҳо ва дигар таҷҳизотҳои зарурӣ таъмин намуда, барои шавқманд кардани онҳо замина гузоранд.
Хусусан падару модарон, мурабиёни боғчаҳои бачагона ва устодони муассисаҳои таҳсилоти ибтидоӣ амалҳои китобдӯстӣ ва меҳри хондани китобро дар вуҷуди фарзандон ва хонандагон мустаҳкам ҷой намоянд.
Хуб мешуд,ки барои хонандагони мактабҳои ибтидои барои ҷалб кардани диқати онҳо дар як ҳафта як рӯзи ё соати мутолиаи китобҳои хонда шуда гузаронанд. Ин замина мегузорад, ки иштироки хонандагони болаёқати зиёди мактаб ба озмуни “Фуруғи субҳи доноӣ кито баст” тайёр гарданд. Яке аз омилҳои китобдӯст гардонидани фарзандон мутолиаи китобҳо дар назди фарзандон мебошад. Бояд падару модарон аз давраҳои хурдсолӣ ба китобхонӣ ва китобдӯстии фарзандонашон эътибори ҷиддӣ диҳанд. Зеро гузаштагонамон китобро “чароғи раҳнамо”, “Аниси кунҷи танҳои”, фӯруғи субҳи доноӣ” номиданд.
Анвариддин Муҳиддинов, устоди ДПДТТ дар шаҳри Хуҷанд
- Дида шуд: 40 маротиба
Дар ҷомеаи имрӯз аз ҳама хатаре, ки барои ташаккули миллӣ, ободию рушд халал ворид мекунад, ин ифротгароӣ ва терроризм ифротгароӣ мебошад. Мо тайи даҳ соли охир шоҳиди зиёд қатлу кушторҳо аз ҷониби ин гурӯҳҳо гардидаем. Махсусан вазъ дар шарқи наздик ва кишвари ҳамсояи мо – Афғонистон ҳамоно муташанниҷ боқӣ мемонад. Зеро дар ин кишварҳо аксарият нерӯҳо аз гумроҳии ҷавонон исчтифода мебаранд.
Боиси изтироб ва нигаронист, ки баъзе ҷавонон бо сабабҳои паст будани дониши сиёсӣ, дунявӣ, динӣ ва ҳуқуқӣ, танг будани ҷаҳонбинӣ ба ҳизбу ҳаракатҳои террористию экстремистӣ ва ифратгаро шомил мегарданд. Хеле афсӯсовар аст, ки ҷавонони мо низ аз ин варта раҳоӣ намеёбанд.
Бо ташаббуси Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ - Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ва Ҳукумати Ҷумҳурии Тоҷикистон барои мубориза бо терроризму экстремизм чораҳои зарурӣ андешида шуда, амалӣ гаштанд. 23 декабри соли 2011 Қонуни Ҷумҳурии Тоҷикистон "Дар бораи муковимат ба терриризм" қабул гардид. Мақсади Қонуни мазкур риоя кардан ва ҳимоя намудани ҳуқуқ ва озодиҳои инсон, асосҳои сохти конститутсионӣ, таъмини якпорчагӣ ва амнияти давлат мебошад.
Боиси нигаронист, ки имрӯзҳо шабакаҳои иҷтимоии интернет воситаи асосии ҷалб намудан ба ҳизбу ҳаракатҳои террористию экстремистӣ гаштааст. Мувофиқи моддаи 307-1, қисми 2 Кодекси ҷиноятии Ҷумҳурии Тоҷикистон ҷонибдорӣ кардан, маъқул донистан ё ҳамовозӣ кардан бо маводи хусусияти террористию экстремистидошта ё ҷойгир намудани чунин мавод дар шабакаҳои иҷтимоӣ, даъвати оммавӣ барои амалӣ намудани фаъолияти экстремистӣ ва сафедкунии экстремизм бо истифода аз воситаҳои ахбори омма ҷинояткор эътироф гардида, барои содир намудани он аз панҷ то даҳ сол ҷазои маҳрум сохтан аз озодӣ муқаррар шудааст.
Дар Ҷумҳурии Тоҷикистон бо ҳалномаи Суди Олии Ҷумҳурии Тоҷикистон фаъолияти 28 ташкилоти экстремистию террористӣ мамнуъ (манъ) эълон шудаанд. Ҳама гуна робита бо ин ташкилоти мамнуъ ҷиноят ва нафарони бо онҳо робитадошта ҷинояткор ҳисобида мешаванд.
Мақсади Қонун ҷазо додан нест, балки пешгирӣ намудани ҳама гуна ҷиноятҳост. Мувофиқи талаботи моддаи 42 Конститутсияи Ҷумҳурии Тоҷикистон надонистани қонун ҷавобгариро истисно намекунад.
Шаҳрвандонро зарур аст, ки зиракии сиёсиро аз даст надиҳанд, сатҳи дониши сиёсӣ, ҳуқуқӣ, динӣ ва дунявии худро мукаммал созанд, ба ваъдаҳои дурӯғу беасоси террористон фирефта нашаванд. Дар вохӯрӣ бо фаъолон, намояндагони ҷомеа ва ходимони дини кишвар Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ - Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон дастуру супориш доданд, ки ҷомеа бояд насли бомаърифату босавод ва дороӣ фарҳанги инсониро ба камол бирасонанд.
Шаҳрвандон бояд оиди ин масъалаи муҳим фаъол бошанд, бо мақомоти дахлдор ҳамкории самаранок дошта бошанд. Фаъолон, зиёиён, шахсони масъул, омӯзгорон ва ходимони дин вазъи сиёсии ба амаломадаро ба эътибор гирифта бояд дар ҳамаи деҳаҳо ва маҳалҳо корҳои тарғиботу ташвиқотро боз ҳам тақвият бахшанд. Зеро ҳифзи амнияти миллӣ ва сулҳу субот вазифаи аввалиндараҷаи ҳар яки мову шумост.
Аминҷонова. Р, устоди ДПДТТ дар шаҳри Хуҷанд
- Дида шуд: 135 маротиба
Оила яке аз ячейкаҳои аввалини давлат ва ҷомеа мебошад. Агар оилаҳо солим бошад ҷомеа ҳам солим аст. Сабаби тез парокандашавии оилаҳо дар чӣ бошад? Якдигарфаҳмии нокомилии байни ҳамсарон. Маъқул нафаромадани суханҳои гуфта шуда байни якдигар ва ғайра.
Аз ҳама кори муҳимӣ хушбахтшавӣ ин бахшиш ва ва узрхоҳӣ мебошад. Бахшиш ё узрхоҳӣ намуда пеш аз ҳама пеши алоби тавсонӣ ҳама дарбар гирандаро гирифтанамон мкмкин. Яке кори ноҷоеро иҷро карда узр напурсад, ба тарафи дигар бад таъсир намуда, алангаи моҷароро барои баланд бардоштан сабаб мешавад. Дар ин ҳол узр пурсидан корӣ ақлона ва савоб мебошад. Савоб барои пеши моҷароро гирифтан кӯмак ва мусоидат намуда оромиву осудагиро дар хонадон буньёд сохтан мусоидат менамояд. Инсон дар сари ҳар муаммо воқеъ гардида барои савоб гирифтан амал ва сухан мегӯяд. Савоб ин чизест, ки маҳз онро дар натиҷаи амал кардан ё суханӣ нек гуфтан ба даст оварда мешавад. Талаботҳои оила ва оидадориро барои хубтару беҳтар ҷорӣ намудан кӯшиш намуда, мустаҳакамии оиларо барои пойдор гардонидан замина мегузорем. Рафтори муносиб, сухани баркашкарда, суханӣ ба ҷо, дар мавқеъи зарурӣ гуфта шуда пайвандгари унсгирӣ мегардад. Рафтор ва сухан, муносибати ҳалим бо калонсолон, гуфтори маслиҳатомез бо хурду калон, асос ва нуқтагузоранда ба моҷарову нофаҳмиҳо мебошад. Набаромадан аз вазъ ҳангоми пайдошавии муаммоҳо низ, яке аз роҳи нигоҳдории оромиву осудагӣ дар хонадон мебошад.
Гуфтани калимаҳои шӯрангез, кинояомез боиси харобшавии вазъи хонадон гашта манбаи моҷаро гаштанаш мумкин аст. Истифодаи ин қабил суханҳо набояд дар лексиконӣ хонадон истифода бурда шавад. Бештар гузар кардан аз тарафи калонсолон дида шавад. Гузар кардан роҳи беҳтаринӣ тарбия ба ҳисоб меравад. Дар урфият мегӯянд: «Адаб аз беадаб омӯз». Ибрати шахсии калонсолон ба гуфтаи дар боло оварда шуда хело хуб мувофиқат менамояд.
Дар бисьёр мавридҳо ҷавонон ба тарзи гирифту монӣ соҳибхоназан, назар карда бе таъкид ва гуфти ӯ ба рафторашон назар карда амалҳои дар хонадон пайгиршавандаро барои иҷро кардан кӯшиш кардан лозим аст, ки ритми хонадон аз қолаб намебарояд ва бе тағъир рафтан мегирад. Ақли инсонӣ ана ҳамин анализ синтгз куниҳоро гузаронида барои муайян намуданӣ миёнҷои тиллоии, ҷобаҷогузорииҳои ашёҳо, лавозимотҳои декоративӣ, гулҳо ва гайраро муайян карда тавонад. Соҳибхонаи ҳақиқӣ шахсест, ки ба ӯ ҳаммаи лавозимоту ашёҳои хона гӯё муте бошад. Амри калонсолҳо дар бисьёр мавридҳо бояд ба эътибор гирифта шавад ва аввлин дараҷа иҷро карда шавад. Ин боиси барқароршавии фазои муътадил дар оила мегардад. Ба ҳаммаи ин бояд шахси нав ба оила ворид шуда эътибор диҳад ва бо оҳистагӣ вазъи оиларо омӯзад ва ба он ворид шавад. Ҳамин тариқ воридшавӣ ҳам ба вазъи хонадон низ мактаби мураккабе мебошад, ки онро на ҳамма ҷавонон бо осонӣ паси сар менамоянд ва ақл онҳоро ҳамроҳӣ менамоянд.Вақте, ки ҳаммаи ин мушкилиҳо паси сар менаванд дар он лаҳза гуфтаи ҳақ: «Зани хушсифати солиҳаи порсо, кунад марди дарвешро подшоҳ» амалӣ мешавад ва зиндагӣ хушу хурсандона мегузарад.
Зиндагии хуррам натиҷаи ягдигарфаҳмии ҳамсарон мебошанд. Бесабаб нагуфтаанд: «Зан шарики зиндагӣ ва ёри дармондагист»! Бунёдкунандаи ин гуфтаҳои ҷовидона, муттаҳиди дар оила мебошад.
Файзулло Ҷалилов, устоди ДПДТТ дар шаҳри Хуҷанд
- Дида шуд: 46 маротиба
Масъалаи пойдорӣ ва рушду мустаҳкамии оила чун мавзӯи муҳими рӯз пайваста дар мадди назари аҳли ҷомеа, хоса мақомоти иҷроияи ҳокимияти маҳаллӣ қарор дорад. Зеро низоъ ва ё фурӯпошии ҳеҷ як оила дар ҷомеа хушоянд нест. Яке, аз сабабҳои пош хӯрдани оилаҳо бе муоинаи пешакии тиббӣ хонадор кардани ҷавонон ва ба эътибор нагирифтани саломатии онҳо ба шумор меравад. Дигар аз мушкилӣ бемории норасоии масъунияти одам мебошад, ки шахсони мубталои ин беморӣ дар ҷумҳурӣ беш аз 6,5 ҳазорро ташкил медиҳанд. Бояд дар хотир дошт, ки пойдорӣ ва устувории оиларо муҳаббат ташкил медиҳад. Ва танҳо муҳаббати самимӣ метавонад оиларо мустаҳкам ва ҳама мушкилоти мавҷударо рафъ созад. Агар дар оила муҳаббат бошад, зану шавҳар ба хотири он аз баъзе талаботи худ гузашт карда ҳамдигарро ба хубӣ дарк мекунанд ва мушкилоти дар оила ба вуҷуд омадаро ба осонӣ ҳал менамоянд. Фарзандоне, ки дар чунин оила тарбия меёбанд, метавонанд дар оянда соҳиби обрӯ ва зиндагии шоиста гарданд. Дар зиндагӣ бо боварӣ умр ба сар бурдани зану шавҳар омили асосӣ аст, зеро боварӣ ва эътимод решаи вафо буда, нахли бовафоӣ аз ҳамин реша об мегирад, сабзу пурбор мешавад ва ба камол мерасад. Нобоварӣ беэътимодӣ меҳри дил ва сафои манзилро аз байн мебарад. Бояд гуфт, ки оила ва оиладорӣ аз мушкилоти асосии ҳамаи замонҳо буд ва мебошад. Мушкилоти оиладорӣ ва пош хӯрдани оилаҳо рӯз ба рӯз зиёд шуда истодааст. Илми равоншиносӣ сабабҳо ва омилҳои пошхӯрии оилаҳоро то ҷое ҳаллу фасл намудааст. Пошхӯрии оилаҳо сабабҳои гуногун дорад. Ҳоло якчанд омили асосии пошхӯрии оилаҳоро аз нуқтаи назари илми равоншиносӣ дида мебароем. Аслан, саодат ва хурсандии мард дар издивоҷ, бисёртар аз характер ва рафтори ҳамсараш вобастагӣ дорад. Агар мард дар зиндагиаш ҳама чиз дошта бошад, аммо дар баробари ин, зани туршрӯй, бадгӯю пургап, дағалу бадрафтор дошта бошад, зиндагии ӯ беарзиш аст. Бале, характери бад доштани яке аз ҳамсарон дар хонавода боиси эҷоди муҳити ғамангез ва нафратовар мешавад. Занҳое вуҷуд доранд, ки даромади пулии шавҳарашонро назорат мекунанд. Таъсири зан дар зиндагӣ ва кору фаъолияти шавҳар бисёр муҳим аст. Барои мустаҳкам кардани оила ва нигоҳ доштани он зан ва шавҳар бояд якдигарро дар тӯли зиндагӣ кӯмак кунанд. Онҳо бояд дар якҷоягӣ амал намоянд. Танҳо дар ин ҳол зану шавҳар метавонанд ба зиндагии дуруст ва саодатмандона бирасанд. Саодатмандӣ ва хушбахтии оилавӣ якҷо будан, якҷо ҳаракат кардан, якҷо, бо ҳам ба сӯи ҳадафҳои доштагӣ рафтан аст.
Сабаби дигари пошхӯрии оилаҳо набудани саодат дар зиндагии оилавӣ мебошад. Инсонҳое, ки саодатро дар зиндагии оилаашон дида наметавонанд, оилаи онҳо ба пошхӯрӣ шурӯъ мекунад. Инсон мавҷуди бошуурест, ки бояд ба ҳадафи асосӣ, яъне саодат бирасад. Ин ҳадафи асосии зиндагии иҷтимоии инсон мебошад. Чаро дар баъзе мавридҳо оилаҳое, ки дорои сарват, чизу чора ва дороии зиёд ҳастанд, зиндагии хубу осоишта надоранд? Сабаби ин мушкилӣ дар набудани саодат ва хушбахтӣ дар оилаҳои онҳост. Саодат ё масъалаи хушбахтии инсон масъалаи иҷтимоист. Мо, ҳангоме ки дар бораи саодат суҳбат мекунем, саодати иҷтимоиро дар назар дорем. Саодат танҳо хоси инсонҳо ва зиндагии инсонӣ мебошад.
Хулоса, дар оилае, ки равшанӣ ва шӯълаи саодат вуҷуд дорад, он пойдор хоҳад монд. Ҳадафи аслии зиндагии инсонӣ, саодати шахсӣ ва саодати иҷтимоӣ аст. Саодати шахсӣ дар асоси саодати иҷтимоӣ ба даст меояд. Ин маъниро дар ҷараёни таълим ба ҳар восита ба донишҷӯён фаҳмонидан зарур аст, зеро маърифати оиладорӣ бунёди устуворро аз таълиму тарбияи бонизом мегирад. Дар ин кор омӯзгорони дарсдиҳанда, бахусус, омӯзгорони фанҳои адабиёту биология ва ҳуқуқу варзиш, сарпарасти гурӯҳ ва маъмурияти муассиса бо ташкили дарсҳои кушоду намунавӣ, ташкили суҳбату вохӯриҳо ва умумман чорабиниҳои беруназсинфӣ метавонанд нақши созгор гузоранд.
Наргис Хамидова, устоди ДПДТТ дар шаҳри Хуҷанд
- Дида шуд: 145 маротиба
Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ – Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон пайваста дар суханрониҳои худ таъкид менамоянд, ки дар шароити зудтағйирёбандаи ҷаҳони муосир ҷавонон бояд зираку ҳушёр бошанд. Зеро гурӯҳои манифатбор барои амалишавии нақшаҳои ғаразноки хеш маҳз ҳамин қишри ҷомеаро фаровон истифода мебаранд. Роҳи аз ҳама хубтари баланд бардоштани ифтихори миллӣ ин хизмат дар сафҳои Қувваҳои Мусаллаҳи кишвар маҳсуб меёбад.
Хизмат дар сафи Артиши миллӣ қарзи фарзандии ҳар як ҷавонмарди бонангу номус буда, ҳимояи марзу буми кишвари соҳибистиқлоламон аз сарбозону афсарон масъулияти баландро талаб менамояд. Хушбахтона, имрӯз сарбозони шуҷову далери Артиши миллӣ аз уҳдаи вазифаи ҷонии худ ба хубӣ баромада, амнияти ҷомеа ва сулҳу суботи кишварро таъмин намуда истодаанд.
Ҳамаи мо хуб медонем, ки Ҷумҳурии Тоҷикистон мисли дигар кишварҳои ҷаҳон дар ҳифзи суботу амнияти худ ба Артиши миллӣ такя мекунад ва дар ин ҷода ҷавонони бонангу бономус ва родмардони шуҷои Ватан пуштибони марзу буми аҷдодианд, ки ҳифзи Ватан – Модарро бо ифтихор ба дӯш гирифтаанд.
Боиси хушнудист, ки рӯз аз рӯз сафи ҷавонони бонангу ори кишвар зиёд гашта, дар натиҷаи тарбияи дурусти волидайну устодони заҳматкаш ҳамчун инсони ватанпарвару меҳандӯст ба воя расидаанд. Аксарият ҷавононе, ки имрӯз ба сафи Қувваҳои мусаллаҳ мепайванданд, бо хоҳишу ихтиёри худ мераванд.
Соли чанд аст, ки як гурӯҳ аз донишҷӯён пас аз хатми донишкада бо амри дил ва виҷдон ба сафи Артиши миллии кишвар сафарбар мешаванд. Дар маросими гусели наваскарон директори ДПДТТ дар шаҳри Хуҷанд Шаҳриёр Саъдуллозода иброз дошт, ки Барои насли ҷавон яке аз муҳимтарин мактаби тарбия ва обутоби бадан ин хизмат дар сафи Қувваҳои Мусаллаҳи кишвар мебошад. Дигар ҷавонони муассисаро мебояд аз ин далерию шуҷоат дарси ибрат гиранд, чунки суботу оромии кишвар ва ҳимояи марзу буми сарзамини аҷдодӣ аз ҷавонони чолоку ҳушёр вобастагии зиёд дорад. Бо боварии комил метавон гуфт, ки Тоҷикистони соҳибистиклоли мо бо ҷавонони боору номусаш ва бо далерони шуҷоаш беш аз пеш ободтару шукуфонтар мегардад.
Маврид ба зикри хос аст, ки сафи ҷавонони ихтиёран ба Қувваҳои Мусаллаҳ ҳамроҳшаванда сол аз сол зиёд мегардад ва ин нишони баланд гардидани ҳисси ватандӯстиву ифтихори миллии насли ҷавон мебошад. Ҷавонони мо дар сафҳои Артиши миллӣ сарбаландона хизмати Модар – Ватанро иҷро карда, бо матонату шуҷоати худ собит менамоянд, ки ҳифзи марзу буми аҷдодӣ қарзи фарзандии онҳост.
Имрӯз мардуми мо нафаси осуда мекашанд ва бо эътимоди комил, дилҳои пур аз умед, орзуҳои наҷиб ба сӯи фардои дурахшони хеш собитқадамона роҳ мепаймоянд. Сад шукр, ки миллати соҳибтамаддуни тоҷик ин ҳама пастиву баландиҳои рӯзгорро паси сар намуд ва имрӯз бо роҳбарии Пешвои маҳбуби миллат, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон пайи ободкориву созандагист. Аз ин рӯ, ҳар яки моро зарур аст, ки ба қадри ин ҳама тинҷиву оромӣ биресем ва шукргузор аз ин неъмат бошем. Мо, устодон ифтихор дорем, ки Шумоён дар баробари илмомӯзӣ, азхуд намудани касб ҳамчунин барои пешрафти Ватан имрӯз бо амри дил ба сафи Артиши миллӣ пайваст мешавед. Барои тарбияи хуб пеш аз ҳама ба волидон, баъдан ба устодон миннатдорӣ менамоем. Мо бо Шумо барин ҷавонони далер, донишманд ва ватанпарвар ифтихор менамоем.
Мо бо ин гуна ҷавонони сарбаланду бонангу ори Ватан ифтихор менамоем ва итминони комил дорем, ки вуҷуди ҳастии онон дар Қувваҳои мусаллаҳи кишвар боиси сарфарозии устодон, волидон ва пайвандон хоҳад буд. Ҳамин ҷавонони далеру шуҷои Ватан аст, ки мо орому осуда зиндагӣ ба сар мебарем, осмони софу беғубор дорем, аз ҳар хонавода садои хандаи кӯдакону замзамаи аллаи модарон ба гӯш мерасад. Аҳсант, ба он падару модаре, ки чунин родмардони Ватанро тарбият намуд ва ба хидмати халқ равона сохт!
Тоҳирҷон Тоҳиров, устоди ДПДТТ дар шаҳри Хуҷанд
- Дида шуд: 142 маротиба
Муҳайё гардидани шароити арзанда ба хизматчиёни ҳарбӣ, тарбияи кадрҳои касбӣ ва соҳибтахассус, баланд бардоштани донишу маърифат, ҳисси ватандӯстиву меҳанпарастӣ, садоқат ба Ватан, дарки масъулиятшиносӣ ва таҳкими омодабошии ҷангии ҳайати шахсии Қувваҳои Мусаллаҳ аз масъалаҳои муҳими сиёсати пешгирифтаи Роҳбарияти Олии кишвар мебошад.
Қабул гардидани Қонунҳои Ҷумҳурии Тоҷикистон «Дар бораи Қувваҳои Мусаллаҳи Ҷумҳурии Тоҷикистон», «Дар бораи мудофиа» ва «Дар бораи уҳдадории умумии ҳарбӣ ва хизмати ҳарбӣ», бунёди 10 қисми ҳарбӣ бо тамоми шароитҳои зарурӣ, комиссариатҳои ҳарбӣ дар шаҳру ноҳияҳо, зиёда аз 100 иншооти нави хизматрасонӣ, беш аз 2600 иншооту биноҳои нав аз тадбирҳое мебошанд, ки рушди иқтидори мудофиавӣ, шароити зист ва хизмати ҳайати шахсии Қувваҳои Мусаллаҳ ва дигар сохторҳои низомиро таъмин намуданд.
Мутобиқи моддаи 43-и Конститутсияи Ҷумҳурии Тоҷикистон: «Ҳифзи Ватан, ҳимояи манфиати давлат, таҳкими истиқлолият, амният ва иқтидори мудофиавии он вазифаи муқаддаси шаҳрванд аст».
Маҳз таваҷҷуҳу ғамхорӣ ва боварии Президенти кишвар муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон буд, ки имрӯз афсарону сарбозон бо ҳисси баланди миллӣ ва садоқат ба халқу Ватан баҳри ҳимояи марзу буми аҷдодӣ саъю талош менамоянд. «Ман ба далериву шуҷоат, ҳисси баланди миллӣ ва эҳсоси гарми ватандӯстиву ватанпарастии афсарону сарбозони бонангу номуси Ватан бовар дорам ва бо онҳо ифтихор мекунам» - иброз менамоянд Роҳбари давлат.
Ин ҳама эътимоду таваҷҷуҳи Пешвои муаззами миллат ҳар як афсару сарбозро водор месозад, ки минбаъд низ содиқона, софдилона ва поквиҷдонона ба халқу Ватан хизмат намоянд. Ҷавонони синни даъватиро лозим аст, ки бо шукргузорӣ аз сулҳу осоиштагӣ, сабақгирӣ аз гузаштаи талх дар ибтидои солҳои 90-ум дар кишвар, вазъи фоҷиабори ҷаҳони муосир ва бо назардошти шароитҳои арзандаи хизмати ҳарбӣ, қарзи шаҳрвандии хешро ихтиёран ва саривақт анҷом дода, дар ҳифзи якпорчагии Ватан ва таъмини озодиву истиқлолият саҳми арзишманд гузоранд. Зеро хизмат дар сафи дар сафи Қувваҳои Мусаллаҳ мояи ифтихору сарбаландӣ, шараф, рисолати ҷавонмардӣ, мактаби бузурги худшиносӣ ва обутоби ҷисмонӣ аст.
Мо бояд аз гузаштаи пурифтихору ибратомӯзи миллати фарҳангиву сулҳдӯст, соҳибмаърифату тамаддунсоз ва ватандӯсту ободгарамон сабақи мардонагӣ гирем.
Таърих гувоҳ аст, ки фарзандони шарофатманди миллати тоҷик ҳамеша ва дар ҳама давру замон муҳофизати Ватан, анъанаҳои асили миллӣ ва ҳуввияти таърихии худро ҳифз намуда, бо душманон муборизаҳои беамон мебурданд ва аз худ беҳтарин намунаҳои шуҷоату қаҳрамонӣ нишон медоданд.
Барои насли ояндасози кишвар хизмат ба сафи Қувваҳои Мусаллаҳи мамлакат муҳимтарин мактаби обутоби ҳаётӣ мебошад. Маҳз дар ҳамин ҷо ҷавонписарон сабақи шуҷоату мардонагӣ гирифта, муҳофизат кардани хоки поки Ватанро меомӯзанд.
Боиси хушнудист, ки ҳар фарзанди фарзонаи кишвари соҳибихтиёри Тоҷикистон ин вазифаи бузург ва муқаддаси худро азиз дониста, бо иродаи қавӣ дар хидмати марзу буми хеш мебошад.Сулҳу субот ва осоиши ҷомеаи ҳар кишвар ба ҳифзи сарҳади он вобаста аст.
Имрӯз лозим аст, ки ҳар нафар, шурӯъ аз падару модар, омӯзгор, соҳибкор ва кулли ҷомеа хидмат кардан дар сафи артишро ба ҳайси як мактаби мардонагию ҷасорат таблиғ намоянд.Зеро ин марзу бум ва ин давлат аз мост ва вазифаи мост, то онро ҳимоят намоему зарур бошад, дар роҳи ҳифзи он ҷоннисорӣ кунем ва ҳимояи сарҳади Ватан ин ҳифзи модар ва хонаву дари худ аст.
Аъзамҷон Усмонов, устоди ДПДТТ дар шаҳри Хуҷанд
- Дида шуд: 139 маротиба
