Тӯҳматҳое, ки ТЭТ ҲНИ нисбати давлат карда истодаанд ҳама ботил асту маъное надорад, лекин онҳо ба ҷуз бӯҳтону иғвоандози кадом роҳи наҷоти худро наёфта истодаанд. Тоҷикистон давлати дунявӣ мебошад. Ҳангоми ба хотир овурдани амалҳои терористии пайравони собиқ ҲНИ суоле атрофии андешаамро иҳота менамояд, ки «Оё аъзоёни ҲНИ ҳуқуқ доранд, ки мазҳаби ғайр ва бегонаро зўран ба зўран дар байни мардум мусулмони Тоҷикистон тарғибу ташвиқ намояд ва мафкураи аҳолиро заиф созад». Асло, мардуми бомаърифати тоҷик наву тоза ба мустақилият баромадаву анакнун меваи истиқлолиятро мечашад ва ба кассе иҷозати онро намедиҳад, ки ба оромии мардуми халқ халал ворид намояд. Итминонам комил аст, ки баъди «корнамои»-иҳои бевоситаи М.Кабирӣ эътимоди кули мардум имрӯз аллакай шикастааст, агар не барои аз байн бурдани ин ҳизб кайҳо мардум эътирози хешро иброз менамуданд.
Барои чӣ ҷаноби Муҳиддин Кабирӣ доири ин ҷинояти нангини ҳамҳизбҳояш ягон даҳан сухан нагуфтааст. Баръакс ин ҳама амали номатлубе, ки ягон инсон ҳатто фикр намекард анҷом додаву имрӯз онро ба мақомотҳои давлати ҳавола менамояд, муттаҳамии ин сон ҳам ҳадди худро дорад, ки касе ҳақ надорад, бардурӯғ алайҳи ин миллати биҳиштосо ҳар кореро, ки хоҳад ба итмом мерасонад. Ин давлат бекасу бесарпаноҳ нест, ки иҷозати онро намедиҳад, ки изи пои нохалаферо дар ин сарзамин бинад.
