Саодате баландтар дар ин ҷаҳон аз саодати миллати соҳибистиқлол нест.

Миллати сарбаланди тоҷик тӯли қарнҳо арзи вуҷуд карда, дар тамоми олам шаъну шӯҳрати беназиреро чун миллати соҳибистиқлолу мустақил ва демократӣ касб намуд. Бо ифтихору сарфарози иброз хоҳам дошт, ки ҳоло дар аксарияти мамлакатҳои рӯи олам барои ба даст овардани Истиқлолияту озодӣ талош намуда истодаанд. Дар асл Истиқлолияти давлатӣӣ мо низ осону содда ба даст наомадааст. Агар ба даст овардани мустақилият барои аксарияти давлатҳо танҳо бо ба имзо расидани ҳуҷҷатту қатъномаҳо анҷом ёфта бошад, барои мо ин неъмати бебаҳо бо ҷоннисориҳои ҳазорон ҷасоратмардони ватандӯсту ваҳдатшиор ба даст омадааст. Мо бояд аз ин дастоварди бузургу таърихии миллати худ фахр намоем. Нагузорем, ки ягон носипосу нохалафе бар зидди озодиву сулҳу осоиштагии мо баромада, осиштагии мардумони зиндагии шоиста доштаро халлал ворид намояд.

Бояд қайд кард, ки дар қарни гузашта миллати азияткашидаи тоҷик аз дасти бархе хоинону бадбинон кам монда буд, ки ба вартаи ҳалокатбор дучор шавад. Зеро маҳз дар ҳамон замон як миллату як қавм дунболи ду ҷониб шуда, бародар сӯи бародари худ ба шӯр омаданд ва басо риқъатангез буд, ки мардуми як миллат сӯи ҳам тир кашидаву ҳазорон нафар ҷон бохтанд. Сад афсӯс, ки ҳодисаҳои он замон то кунун аз хотирҳо зудуда нашудааст. Модари тоҷик то ҳол барои ҷигарбандони гумкардааш хун мегиряд, ҳазорон кӯдакону наврасоне, ки аз меҳри падари худ маҳрум монданд, ашки чашмонашон то ҳол хушк нашудааст.

Худоё, Тоҷикистонро нигоҳ дор,

Ту ин боғи гулафшонро нигоҳ дор.

Барои ман, барои миллати ман,

Ҳамеша Тоҷикистонро нигоҳ.

Хушбахтона ҳоло ҳар кас бо хушҳолӣ ба хотир меорад, лаҳзаҳои ба ҳайси Раиси ҷумҳур таъин гардидани Эмомалӣ Раҳмонро, ки дар дилу дидаҳои тамоми мардум шӯълаи уммедро бедор карда, барои мардуми тоҷик бо нури раҳмонии хеш ҷилои наву уммедбахшӣ зиндагони пошид. Бале, Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ – Пешвои миллат, Президенти кишвар, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ҳанӯз бар сари ҳокимият омадан, барои тамоми мардуми Тоҷикистон ва тоҷикони ҷаҳон ваъда доданд, ки:” Ман ба Тоҷикистон сулҳ меоварам”!. Дар ҳақиқат имрӯз тамоми мардуми тоҷик бо шукргузорӣ аз ватану ватандории беназири сарвари давлат бо хушнудии беандоза дошта, зиндагонии хушу хурраму озодро дар фазои Истиқлолу озодӣ ихтиёр намудаанд. Зеро Истиқлолияти давлатӣ мо ва зиндагонии моро нусрат бахшида, моро дар тамоми олам ҳамчун кишвари бофарҳангу тамаддунофар муаррифӣ намуд.

Шукронаи давлати мустақилу осоиштагии зиндагӣ, мо миллати хеле саодатманду бошараф ҳастем, ки дар пайравии Пешвои миллати маҳбубамон барои фатҳи қуллаҳои баланди фаъолияти давлатдорӣ шарафёб гардидаем. Мо ифтихор мекунем, ки озодии мо боиси пайваста нусрат ёфтани миллати мо ва мардуми сарбаланди мо гаштааст.

ИСТИҚЛОЛУ ОЗОДӢ ПОЯНДА БОД, ЗИНДА БОД МИЛЛАТИ САРБАЛАНДИ ТОҶИК!

Маърифат Мавлонова,

устоди донишкада