Устодони арҷманд, муаллимони воломақом!

         Муаллим, устод, омӯзгор ҳанӯз аз арзи номаш барои ояндаи насли наврас хизматҳои шоён намудааст.

         Агар барои эҳёи тафаккури нав, ҳаёту зиндагонии нав муаллим хизмат намекард, пас ҳаёти мо ҳатто як лаҳза ҳам пеш намерафт.

Инак ҳар кадоми мо боз ба як санаи фархундаву ҳумоюнӣ, рӯзи мубораки омӯзгорон шарафёб гардидем. Имрӯз ҳар кадоми мо устодон ғамхориҳои давлату Ҳукумати кишварро таҳти роҳбарии Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ – Пешвои миллат Президенти кишвар муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон нисбат ба қишри зиёиён беш аз пеш эҳсос менамоем. Зеро дар ҳақиқат дар замони муосир таваҷҷуҳ ба соҳаи маориф ва саҳми устодону омӯзгорон дар ҷомеаи мутамаддини ҷаҳонӣ басо назаррас унвон  шудааст. Ба он хотир, ки аз қадим бузургони илму адаб ба устод эҳтироми хосса дошта, дар мавриди зарурат ба ин шахсияти беназир муроҷиат мекарданд. Онҳо дар симои устод шахси донишманду фозил ва равшанзамиру барнодилро медиданд. Ана ҳамин диди муборак то имрӯз боқӣ мондааст.

Устодони гиромӣ, ҳамкасбони азиз!    

Шуморо ба ин муносибати рӯзи фархунда, рӯзи касбиатон самимона шодбош намуда, таманнои онро дорам, ки ҳамеша дар роҳи тайкардаи худ, барои эҳёи тафаккурҳои созанда миёни насли ҷавон саҳми сазовори хешро хоҳед гузошт.

Рӯзи омӯзгор муборак бод!