Омӯзгорон дар тамоми давру замон ҳамчун нерӯи бунёдгар ва равшанбахши ҷомеа шинохта шудаанд. Маҳз онҳоанд, ки бо меҳнати ҳалол ва хислатҳои инсондӯстонаи худ роҳро барои илмомӯзӣ, худшиносӣ ва рушду тараққиёти ҷомеа боз месозанд. Агар илмро чароғи ҳаёт унвон намоем, пас омӯзгорон он касоне ҳастанд, ки ин чароғро фурӯзон нигоҳ медоранд ва ба сӯи равшанӣ роҳнамоӣ мекунанд.

Мақоми омӯзгор на танҳо ба омӯзонидани фанҳо ва дониш маҳдуд намешавад. Ӯ пеш аз ҳама устоди ҳаёт, тарбиятгари рӯҳу ахлоқ ва намунаи шахсияти солим барои шогирдон аст. Омӯзгор бо ҳар як сухан, бо ҳар як рафтор ва бо ҳар як хислати шахсияти худ насли наврасро ба меҳру садоқат, ватанпарварӣ ва инсондӯстӣ ҳидоят менамояд.

Дар ҷомеаи муосир нақши омӯзгор боз ҳам муҳимтар шудааст. Бо рушди босуръати илму техника ва ворид шудани технологияҳои иттилоотӣ ба ҳаёти инсон, ҷомеа беш аз ҳарвақта ба муаллимони соҳибкасб ва ботаҷриба ниёз дорад. Омӯзгорон на танҳо бояд донишҳои илмиро омӯзонанд, балки қобилияти таҳлил, худомӯзӣ ва истифодаи дурусти технологияҳоро низ ба шогирдон ёд диҳанд.

Меҳнати омӯзгор мисли равшании офтоб аст: он дар ҳама ҷо ҳузур дорад, вале арзишашро на ҳама дарҳол эҳсос мекунад. Танҳо пас аз гузашти солҳо, вақте шогирдон ба инсонҳои комил ва муваффақ табдил меёбанд, аҳамияти аслии заҳмат ва меҳрубонии омӯзгор ошкор мегардад.

Арҷгузорӣ ба омӯзгор арҷгузорӣ ба илм ва фарҳанг аст. Ҳар як ҷомеа, ки омӯзгорро қадр мекунад, ояндаи равшану ободро барои худ таъмин месозад. Зеро омӯзгорон созандагони насли оянда, муҳофизони маърифат ва роҳнамоёни ҳақиқии ҷомеа мебошанд.

Омӯзгор шахсест, ки ба инсон қадамҳои аввалини илм ва маърифатро меомӯзонад. Ӯ бо меҳри беинтиҳо ва сабру таҳаммул ҳар як шогирдро ба роҳи дуруст роҳнамоӣ мекунад. Маҳз бо заҳмати омӯзгор инсон хондану навиштан, таҳлил кардану андешиданро меомӯзад ва ба зиндагии маърифатӣ қадам мегузорад.

Мақоми омӯзгор аз қадимулайём воло дониста мешавад. Дар фарҳанги тоҷикию форсӣ омӯзгорро ҳамчун падари маънавӣ мешиносанд, ки ба инсон на танҳо илм, балки ахлоқ ва одоби инсониро низ меомӯзонад. Ҳар як ҷомеае, ки устодро қадр мекунад, ба сӯи пешрафт ва тараққиёти воқеӣ раҳсипор мегардад.

Имрӯз насли ҷавон сармояи асосии миллат мебошад. Ба даст овардани донишҳои муосир, тарбия дар рӯҳияи меҳнатдӯстӣ, ватандорӣ ва фарҳангшиносӣ аз фаъолияти омӯзгор вобаста аст. Ӯ насли ҷавонро ба ояндаи дурахшон ҳидоят мекунад ва дар қалбашон меҳру садоқат ба Ватанро парвариш медиҳад.

Меҳнати омӯзгор ба мисли обест, ки ба замин мерезад ва дер ё зуд самари худро медиҳад. Шогирдони имрӯз – устодони фардо, муҳандисон, табибон, олимон ва роҳбарони ҷомеа мегарданд. Ҳар як муваффақияти онҳо нишондиҳандаи заҳмату меҳрубонии омӯзгор мебошад.

Омӯзгор чароғест, ки дар торикиҳои нодонӣ равшанӣ меафканад. Ӯ роҳнамои ҳақиқӣ ва пайвандгари наслҳо мебошад. Бидуни омӯзгор ҷомеа наметавонад ба пешрафти воқеӣ ноил гардад. Аз ин рӯ, арҷ гузоштан ба омӯзгор арҷ гузоштан ба маърифат, фарҳанг ва ояндаи миллат аст.

Ҳамин аст, ки имрӯз мо бо эҳтироми бузург Рӯзи омӯзгорро таҷлил намуда, ба ҳамаи устодони азиз изҳори сипосу миннатдорӣ мекунем. Зеро онҳо чароғи маърифатанд, ки ба дилу дидаҳои мо рӯшноӣ мебахшанд ва моро ба сӯи зиндагии шоиста ва ояндаи дурахшон роҳнамоӣ менамоянд.

Шӯҳрат Усмонов,

устоди ДПДТТ ба номи академик Муҳаммад Осимӣ дар шаҳри Хуҷанд