Вақтҳои охир шоҳиди падидҳои манфии иҷтимоӣ, ки ҳаёти ҷамъиятиву сиёсиро халалдор намуда, ба сулҳу субот ва амнияти мамлакат халал ворид менамояд, аз қабили ҳодисаҳои гаравидани баъзе аз ҷавонони мо ба ҳизбу ҳаракатҳои бегонаи ифротӣ ва ҳатто террористӣ мешавем. Ин томоюл, бешак, мардуми ватандўст,  бахусус қишрҳои солимфикру пешоҳанги ҷомеаро, ки осудагиву ваҳдати миллӣ ва суботу амният барояшон азиз аст, бетараф гузошта наметавонад, зеро ин мушкилест, ки миёни ҷавонон ба зуҳур омадааст. Рӯзи гузашта мо аз телевизиони Тоҷикистон боздошти як гурӯҳ размандагони генерали ошӯбгар ҳоҷӣ Ҳалим Назаровро дидем, ки иқрор шуданд, ки ба хотири пулу моли Муҳиддин Кабирӣ ва дастури ҳизби наҳзат ба даст яроқ гирифта, алайҳи нерӯҳои  ҳукуматӣ бар зидди халқ бархостанд. Ин навор бори дигар авомфиребӣ, дурӯягӣ ва хиёнаткории Муҳиддин Кабириро исбот намуд.

Бояд гуфт, ки дар кишвари мо намояндагони динҳои гуногун умр ба сар мебаранд, дар баробари ин аксари зиёди сокинони он мусалмонанд. Ҳамаи онҳо дар амали намудани фаъолияти динии худ озод мебошанд ва  давлат фаъолияти тамоми равияҳои  диниро, ки расман сабти ном шудаанд, эътироф мекунад ва барои пайравии онҳо тамоми шароитҳоро муҳайё месозад. Аммо ин амал дар ҳолате ба роҳ монда мешавад, ки фаъолияти онҳо зидди сиёсати давлат ва давлатдорӣ ё характери «иғвогарию хусуматпарастӣ»- ро  миёни шаҳрвандон надошта бошад. Зеро дар моддаи -1 уми Сарқонун Ҷумҳурии Тоҷикистон давлати дунявӣ муаррифӣ шудааст. Маҳз ин мафҳум  шоҳиди он мегардад, ки дин ва муассисаҳои дини ба фаъолияти давлатдори набояд дахолат кунанд.

Дини мубини Ислом дар сират поку адолатпарвар буда, инсонҳоро ба покизагию инсондустӣ ва эҳтироми дигарон даъват мекунад.

Ислом ба зоти худ надорад айбе,

Ҳар айб, ки ҳаст дар мусулмонии мост

Пас,  баҳри пешгирии ин тамоюли номатлуб пеш аз ҳама мо бояд ҷавононро ба худшиносии миллӣ, ифтихори ватандорӣ ва фарҳангшиносӣ даъват кунем. Дар баробари ин, бояд ҳар кас баёни назари худро нисбат ба ин ё он равияву гурӯҳҳо дарк намояд, вагарна ба гирдоби бегонашавӣ ва бегонапарастӣ дучор мегардад. Фарҳангу ҳувият ва худшиносии миллӣ на бо майлу ҳавас, балки аз бомаърифат тай намудани зинаҳои маърифат, ҷустуҷўи дониши ҳақиқи пойдор мебошад.

Аз ин рў мо бояд ҷавононро дар руҳияи эҳтиром ба арзишҳои миллӣ тарбия намуда, як лаҳза аз он бояд ғофил намонем.

Насим Тошхӯҷаев, устоди ДПДТТ дар шаҳри Хуҷанд