Хабари марги 4 сайёҳ дар шоҳроҳи Данғара – Душанбе, ки рӯзи 29 июл сурат гирифт, ҷомеаи кишвар ва ҷаҳониёнро ба ларза овард. Шахсан ман аз ин амали ноҷавонмардона, ки чанд тан аз ҷавонони навхат онро иҷро намуданд, сахт андӯҳзада шудам. Дертар фаҳмидам, ки ин амали ваҳшиёнарон Давлати исломӣ бар дӯш гирифтааст. Бубинед, ин гурӯҳи ба ном исломӣ бо дасти ҷавонони нооогоҳ ба чӣ коре даст мезананд. Дар Қуръон омадааст, ки рехтани хуни ноҳак ҳаром аст. Пас чаро онҳо дидаву дониста, ба хотири манфиатҳои беруна, пойбанди хурофот гардида, ба ин амал даст мезананд. Мо медонем, ки дар сатҳи давлат ва Ҳукумати кишвар ба хотири рушди сайёҳӣ чи корҳои бузурге амалӣ шуда истодаанд. Имрӯз  кишвари мо як минтақаи азими сайёҳӣ гардида, ҳамарӯза ҳазорон- ҳазор сайёҳон ба хотири сайру сайҳат, дидани мавзеҳои таърихӣ ба кишвари мо ташриф меоранд.

Нақшаҳои қаблан тарҳрезишудаи душманони кишвари мо ДИИШ ва ҲНИ танҳо ба як хотир аст. Лакнат задан ба обрӯи миллат аст. Зеро душманон фаҳмида истодаанд, ки ин мулки воҳид ва сокинони якдилу якмаромро бо ҳарфҳои сохтаю бофта ба даст оварда намешавад. Ҷониби наҳзатиён иддао доранд, ки Ҳукумати Тоҷикистон ба хотири паст задани мавқеи онҳо ҲНИ-ро гунаҳкор медонанд, аммо онҳо дақиқан фаромӯш карданд, ки саркардаҳои ин амали ваҳшиёна иқрор шудаанд, ки бо супориши хоҷагони эронии худ даст ба ин амали нангин задаанд.

Чанд рӯз пеш наҳзатиён то ба ақсои олам дар бораи гӯиё ҷониби Тоҷикистон зидди муолиҷаи Иброҳим Тиллозода, набераи Муҳиддин Кабирӣ бошанд, аммо аслан ба таъхир афтодани сафар барои муолиҷаи ин тифлаки маъсум комил набудани ҳуҷҷатҳои модар ва худи кӯдаки модар буд. Мақомоти кишвар барои дар хориҷа азоб накашидани модару кӯдак тавсия доданд, ки ҳуҷҷатҳоро пурра намоянд. Аммо Кабирӣ ва ёронаш аз мӯр фил сохтанд. Онҳо имрӯз давво доранд, ки ҳодисаи сайёҳонро ҳукумат сиёсӣ намудааст ва бегуноҳ онҳоро дар ин кор ҳамроҳ менамоянд.

Хулоса ин аст, ки ҳодисаи бо сайёҳон рухдода махсус дар минтақаи ноҳияи Данғара танҳо ба хотири сиёҳ кардани номи Тоҷикистон аст. Аммо яқин он аст, ки ин дафъа низ душманони миллат ба шикаст мувоҷҷеҳ гардиданд. Зеро ҳар қадаре, ки муқовимат шадид мешавад, мо низ далеру шуҷоъ ва бебок мешавем. Мо як Ватан ва як роҳнамо дорем, ки моро ба сӯи фардои дурахшон мебарад.

Анвариддин Муҳиддинов, доктори илмҳои биологӣ,

профессор, устоди кафедраи агротехнологияи ДПДТТ дар шаҳри Хуҷанд