Фарҳанг яке аз рукнҳои асосии миллат ба ҳисоб рафта, арҷгузорӣ ба он ва пос доштани анъанаҳои гузаштагон вазифаи муққадаси ҳар як шаҳрванди ҷомеа аст. Махазҳои таърихӣ нишон медиҳад, ки миллати тоҷик таърихи қадима дошта, бо фарҳанги ғании хеш дар байни миллатҳои дигар маъруф аст. Бостоншиносон исбот кардаанд, ки пӯшидани ҳиҷоб дар суннатҳои қадимаи миллии миллати тоҷик вуҷуд надошт, зеро дар ангораҳои аз давраҳои қадим ёфтшуда бонуи тоҷик бо сатр тасвир нашудааст. Аммо зани тоҷик чун олиҳаи ҳусну зебои ва боиффатию порсои шинохта шуда буд. Занони кӯҳистон ҳамеша рӯймоли калон ба сар мекарданд., ки дар мавридҳои зарури чеҳраи худро аз ҳамсуҳбати ношинос паноҳ мекарданд. Бонувони тоҷик то ба имрӯз либоси миллии худро тарзе мупӯшиданд, ки худ роҳад буданд ва мухолифи шариати ислом набуд. Занони бо маърифат дар баробари риояи аркони ислом баробари мардон дар ҳама соҳаҳо фаъолият менамуданд.

Аз рӯи аҳкоми шариат пӯшонидани мавзеъҳои бадан аз назари шахсони бегона ва номаҳрам сатри аврат аст, вале бархе аз бонувони тоҷик имрӯз ба тақлидкори роҳ дода, сатру ҳиҷоб ба бар мекунанд, ҳол он ки либоси миллии тоҷикӣ мухолифи аҳкоми шариат нест. Як гуруҳ  духтарони ҷавон ва бонувон ҳиҷоб ба бар мекунанд, ки ин ҳам аз байн хоҳад рафт.

Либоси миллӣ як ҷузъи фарҳанги миллӣ ба ҳисоб мервад ва мо, ки дар замони муракаби ҷаҳонишавӣ умр ба сар мебарем, бояд ин ҷузъи муҳими фарҳанги ниёгонамонро чун гавҳараки чашм эҳтиёт намоем ва ба ҷаҳониён фарҳанги волои либоспӯшии тоҷикиро муаррифӣ кунем ва бояд чуноне, ки аз гузаштагонамон ба мо расидааст ба ояндагон мерос гузорем.