Чанде қабл изҳороти намояндагони назҳатиҳоро хондам, ки онҳо боз ба васвасаҳои беҳуда оғоз намудаанд. Дуруст ба мисоли Илҳом Ёқубови манқурт, ки дар баромади худ аз минбари САҲА аз озодии сухан  дар Тоҷикистон нигаронӣ  карда буд. Ё худ натиҷаи баромади Кабирӣ  бахшида ба Истиқлолияти Тоҷикистон, ки ӯ «истиқлолияти Тоҷикистонро эҳтиром мекунад» ба шармандагии дубораи онҳо оварда расонд, ки аз ҷониби масъулини конфронс баромадашон қатъ гардид.

Имрӯз ин назҳатиҳои беҳуда, иддао карданд ба мардумон, ки ба эҳтироми Пешвои миллат ҳар лаҳза қарсак зада, аз ҷой мехезанд. Оғохон чаро ба кушодашавии Донишгоҳи Осиёи Миёна наомадааст. Онҳо, ки ботини сиёҳ доранд, иброз кардаанд, ки ин ҳама ситоиши васфи Пешвои миллат бо маҷбур кардани мақомотҳои давлатӣ сурат гирифтааст. Худ боре қазоват кунед, ки дар Тоҷикистон озодии баён ҳукмрон аст. Аз ин лиҳоз касе нафареро барои чизе маҷбур намекунад. Мардуми имрӯза саводи ҳуқуқии худро беш аз пеш медонанд. Ва ягон ҳоҷат намондааст, ки барои гуфтани сухане касеро маҷбур кунанд. Чӣ  фикр кардед, фазои миллати мо фазо ва шароити ташкилоти терористиатон монанд аст, магар? Асло! Дар ин маврид бисёр хато кардед ва инро худи Шумо низ хуб медонед, ки Тоҷикистон мазраи озоду ободи ҳар як тоҷикони рӯи олам аст.

Дар масъалаи ташрифи Оғохон бошад, гуфтаниам, ки то ба мо мактуб навиштан ҷӯед, то сабаби наомаданашро пайдо кунед. Зеро наҳзатиҳо аллакай ба чунин корҳо фаъол шудаанд-ку! Кӯр-кӯрона ба ҳар чи нодурусту дуруст шунавиданд бовар карда, ҳар чи ба вирди забонашон омад аз бесаводи мегӯянд. Ин бесаводии онҳо кам мондааст, ки аз Варшава низ онҳоро ронад.