Вобаста ба вазъияте, ки имрӯз дар ҷаҳон ба амал омадааст, яке аз самтҳои афзалиятноки  сиёсати сарони давлатҳо, ин мубориза бар зидди экстремизм ва терроризм  мебошад. Аз оғози ба даст овардани истқлолияти давлати  Ҷумҳурии Тоҷикистон ба яке аз масъалаи муҳим ба

 

монанди таъмини амнияти митақавӣ ва миллӣ  дучор гардид. Авҷи хатари терроризм ва экстремизм ин ҳодисаҳои марбут ба ҷанги шаҳрвандӣ дар кишвари мо дар солҳои 1992- 1997 мебошанд.

           Дар Ҷумҳурии Тоҷикистон тибқи ҳалномаҳои Суди Олии Ҷумҳурии Тоҷикистон аз 9-октиябр, 8- декабри соли 2014 ва 14- апрели  2015 фаъолинти чунин созмонҳои экстремистӣ мисли “ Ал-Қоида”, “Ҳаракати Туркистони шарқӣ “,  “ Ҳизби  Исломии Туркистон” (собиқ Ҳаракати Исломии Узбекистон ), “Ҳаракати Толибон “, “ Бародарони мусулмон”, “Лашкари Тойиба”,”Гурӯҳи Исломӣ”,”Ҷамъияти Исломии Покистон”,”Ҷамоати таблиғ”, ташкилоти динимиссионерии “ Созмони таблиғот “ ва “ Тоҷикистони озод “, “ Ҳизб-ут-Таҳрир “ ,  “ Салафия “ , “ Ҷамоати  Ансоруллоҳ” , “Ҷабҳат Ан-Нусра”, “ Гурӯҳи -24”, Ҳизби наҳзати  исломии Тоҷикистон ғайриқонунӣ эълон карда шуда, фаъолияти онҳо дар қаламрави кишвар манъ карда шудааст.

           Терроризм –яке аз зуҳуроти номатлуб дар замони муосир мебошад. Он оқибатҳои нохушро ба миён меорад – аз лиҳози зуроварӣ,  бенизомӣ, ғасби ҳокимият ва инчунин аз худ намудани ваколатҳои он, марги аҳолии бегуноҳ, несту нобуд сохтани иншоотҳо ва ғ.

              Терроризм ва экстремизм  ҳаммаъноянд ва бо якдигар алоқаи зич доранд – ифротгароӣ ва иғвоангезиро дар худ таҷассум менамояд.

           Тоҷикистон ҷабри терроризмро зиёд кашидааст. Солҳои ҷанги шаҳрвандӣ ва ҳатто баъди анҷоми он низ аз ҷониби гуруҳҳое,  ки  бештари онҳо мансуб ба ТТЭ ҲНИ буданд, шахсиятҳои и шинохтаи фарҳангиву илмӣ кушта шуданд. Мақомотҳои ҳифзи ҳуқуқ ин амалҳои террористиро боздошту муҷозот кардаанд, вале .. оё захмҳо тоза шуданд?

           Ман, ҳамчун хизматчии ҳарбӣ  посухи ин суолро намеёбам. Пешвои муаззами миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон борҳо аз минбари баланди байналмилалӣ гуфтанд, ки “ Терроризм миллату мазҳаб  надорад ва мансуби ҳеҷ кишаваре ҳам нест. Ҷинояткор на дин дорад на миллат.”

             Аз ҷумла соли 2002 дар яке аз суханрониашон аз минбари СММ   Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон гуфта буданад:  “ Бамаврид аст ёдовар шавем, ки мо кӯшишҳои бо ислом алоқаманд кардани терроризмро қабул намедорем. Терроризм  чун тамоми падидиҳои ба ин монанди харобиовар ба табиати инсон  ва ғояҳои дин бегона аст. Он на миллат дораду на мазҳаб. Ислом ҳамчун дини инсонпарвару башардӯст  ҳама гуна  зуровариро маҳкум мекунад.”

             Яке аз масъалаҳои  дигари мумбрами руз,ки ҷомеаи ҷаҳонро ба ваҷҳовардааст – шомил шудани ҷавононба ҳизбуҳаракатҳои гуногуни

 

 

 

терроризму экстремизм мебошад, ки ба муқобили онҳо ҳукумат ва ҷомеа ҳамавақт мубориза бурда истодаанд.

           Ҷолиби диққат аст, ки фаъолияти ҳаракатҳои экстремистиву террористӣ амният ва оромии тамоми олам аз ҷумла Тоҷикистони соҳибистиқлоли моро таҳдид мекунад.

             Шукри оромиву суботро мекунем, ки  Тоҷикистони мо сари вақт ба ҷанг хотима дод. Пешвои азизи миллат  бо гузаштҳои зиёд ҷангро хотима додва имруз ба шарофати амин неъмат кишвари мо осуда аст ва сол аз сол шароити мардум беҳтар шуда истодааст.

             Мо ба куллӣ аз сиёсати сулҳпарваронаи  Пешвои азизи худ ва Ҳукуматамон ҷонибдорӣ мекунемва барномаҳои рушди мамлакатро, ки ҳоло амалӣмешаванд,ҷонибдорем .

 

Тоҳирҷон Тоҳиров, устоди ДПДТТ дар шаҳри Хуҷанд