Мардуми тоҷик аз давраҳои қадим созанда ва бунёдкор, сулҳпарвар ва озодидӯст, инсонпарвар ва хайрхоҳ нисбати дигар миллату кишварҳо буд ва чунин муносибатро алҳол идома медиҳад. Донишмандон ва адибони бузурги тоҷик дар осори худ мудом мардумро ба дӯстиву рафоқат, ҳамкорӣ ва ҳамзистӣ ва сулҳу субот даъват мекарданд. Дар эҷодиёти онҳо ғояҳои кирдор ва рафтори нек, раҳму шавқат ва инсондӯстиву инсонпарварӣ ҳамеша танинандоз буд. Мардуми тоҷик кишвареро забт накардааст, миллатеро таҳқир ва таъқиб нанамудааст, баръакс ба ҳамзистии осоишта ва дӯстона мудом кӯшиш менамуд. Зеро ки мардуми тоҷик табиатан фарҳангдӯст, маърифатпарвар, хайрхоҳ ва некандеш буданд ва чунин хусусиятҳои волоро имрӯз низ дар ниҳоди худ мепарваранд.

Дӯстӣ ва ҳамсоягии нек яке аз омилҳои муҳими сулҳу субот ва рушди устувор дар байни миллатҳо ва давлатҳо мебошад. Халқи тоҷик аз азал бо кишварҳои ҳамсоя робитаҳои дӯстона ва бародарона дошта, ин муносибатҳо дар тӯли таърих таҳким ёфтаанд. Аз ҷумла, дӯстии Тоҷикистону Қирғизистон, ки ҳамсарҳад ва ҳамтақдир мебошанд, барои рушди минбаъдаи минтақа аҳамияти бузург дорад.

Тоҷикон ва қирғизҳо асрҳои зиёд дар фазои ягонаи тамаддунӣ, бо риштаҳои муштараки таърихӣ ва фарҳангӣ пайвастанд. Муносибатҳои ду халқи бародар на танҳо дар ҳамкорӣ ва тиҷорат, балки дар мубодилаи арзишҳои фарҳангӣ, забонӣ ва илмӣ низ равшан инъикос ёфтаанд. Қирғизистон макони зиндагии ҳазорон тоҷикон аст, ки дар шаҳрҳо ва ноҳияҳои гуногуни он умр ба сар мебаранд. Ҳамзамон, дар Тоҷикистон низ қирғизҳо зиндагӣ мекунанд, ки бо мардуми маҳаллӣ муносибати неки бародарона доранд.

Дар давраи соҳибистиқлолӣ, Тоҷикистону Қирғизистон муносибатҳои дипломатии худро тақвият дода, дар соҳаҳои мухталиф ҳамкорӣ менамоянд. Ин ду кишвар дар доираи созмонҳои минтақавӣ, ба мисли Иттиҳоди Давлатҳои Мустақил (ИДМ), Созмони Ҳамкории Шанхай (СҲШ) ва дигар созмонҳои байналмилалӣ ҳамкории зич доранд. Дар бахши иқтисод, ду кишвар барои рушди тиҷорати дуҷониба, ҳамлу нақли маҳсулот ва рушди инфрасохтор талош меварзанд. Аз ҷумла, бозорҳои наздисарҳадӣ ба рушди муносибатҳои иқтисодию иҷтимоӣ мусоидат мекунанд. Албатта, мисли ҳар як ҳамсоягии дигар, байни Тоҷикистону Қирғизистон низ баъзан масъалаҳои марбут ба сарҳад ва манобеи табиӣ ба миён меоянд. Вале роҳбарияти ҳар ду кишвар кӯшиш мекунанд, ки мушкилотро бо роҳи гуфтушунид ва муколамаи дӯстона ҳал намоянд.

Мулоқотҳои сатҳи олӣ ва ҳамкориҳои байниидоравӣ барои ҳалли мушкилоти мавҷуда ва таҳкими муносибатҳои дӯстона аҳамияти калон доранд. Ҳар ду миллат дарк намудаанд, ки ҳамкории мутақобилан судманд ва сулҳу дӯстӣ омили асосии пешрафт ва некӯаҳволии мардум мебошад. Бешубҳа, дӯстии халқи тоҷик бо халқҳои ҳамсоя, махсусан бо Қирғизистон, бояд боз ҳам тақвият дода мешавад. Танҳо бо роҳи ҳамдигарфаҳмӣ, эҳтироми мутақобил ва ҳамкорӣ метавонем ояндаи дурахшон ва зиндагии осоиштаро барои наслҳои оянда таъмин намоем.

Зафар Раҳмонов,

устоди ДПДТТ ба номи М.С.Осимӣ дар шаҳри Хуҷанд