Зеро бо ҳидояту роҳнамоиҳои Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ – Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ва азму қатъияти Сарвари давлати Қирғизистон муҳтарам Содир Ҷаппаров марзҳои баста аз нав боз шуда, хешу табор, наздикону пайвандони ҳар ду тараф дубора ба ҳам омаданд. Ин ҳодисаи фараҳбахш маҳсули хиради халқи бузурги ҳар ду миллат, талошу муборизаи сарварон ва самараи шабзиндадории комиссияи муштарак оид ба муайян намудани ҳудудҳо маҳсуб мешавад. Халқи тоҷик чунин рӯзи хотирмонро 7 сол муқаддам, вақте марзи Тоҷикистону Ӯзбекистон кушода шуда буд, эҳсос карда буданд.

Хони густурдаи наврӯзӣ, растаҳои ҳунармандӣ, чеҳраҳои тобони модарону падарони тоҷику қирғиз дар оғуши табиати афсонавӣ, намоиши ҳунарҳои бадеӣ ва чорабинии фарҳангӣ ин рӯзро боз ҳам шукуҳмандтар гардонид.

Аз чеҳраҳои мардуми ҳар ду тараф маълум буд, ки онҳо ташнаи дидор, ташнаи тинҷиву амонӣ, ташнаи сулҳу ваҳдат ҳастанд. Ба оғӯш гирифтану дасти якдигарро самимона фишурдан дилҳоро лабрез аз шодиву нишот гардонд. Зеро дар фосилаи чор сол ду халқи бародар ва таърихан хешу табор дар сангарҳо барои ҷангу ҷидол, ҷисман аз байн бурани ҳамдигар талош меварзиданд. Дар симои якдигар душмани хунинро медиданд. Ин ҳамаро аҳримансифатон наззора мекардану табли шодӣ мезаданд. Ба чунин кӯрдилон мусибати мардум тӯй ва сурури мардум мотам маҳсуб мешавад.

Аммо дар асл халқ ҳамеша талаби осоиш дошт. Мо, халқи зафарманди кишвар аз он шукрона мекунем, ки Пешвои муаззами миллат бо сабру таҳаммул, иродаи шикастнопазир бо сухану алфози самимона барои рафъи мушкилиҳо кӯшиш ба харҷ доданд. Аз он ҷониб низ бо вуҷуди ҷавонии худ нигоҳ накарда, барои ба даст овардани сулҳ кӯшиш ба харҷ дод.

Пешвои ҳалқпарвари мо дар яке аз суханрониҳои хеш таъкид дошта буданд: “модоме ки мо ҳама якҷо як кишвари дар дами ҳалокат қарордоштаро ба қаламрави сулҳу оромӣ, суботи сиёсӣ, ваҳдати миллӣ ва шукуфоиву ободӣ табдил додем, қодир ҳастем, ки ҳамаи мушкилоти дигарро низ бартараф карда, дар ояндаи наздик Тоҷикистони маҳбубамонро бо заҳмати сарҷамъонаву ватандӯстона боз ҳам ободу пешрафта гардонем ва обрӯи онро дар арсаи байналмилалӣ баланд бардорем. Мо ҳамеша ҷонибдори рушди ҳамкориҳои созанда бо кишварҳои Осиёи Марказӣ дар асоси усули дӯстиву ҳамкорӣ, ҳусни ҳамҷаворӣ ва эҳтирому эътимоди тарафайн дар минтақа мебошем.”

Дар такя ба чунин суханҳои гуҳарбор бамаврид аст, гӯем, ки роҳбари дурнигари хирадманди мо дар такя ба асолати таърихӣ барои побарҷоии миллат ва таъмини сулҳу ваҳдат чӣ қадар ҷонбозиҳо карданд.

Боз шудани марзи Тоҷикистону Қирғтзистон натанҳо барои рафтуомади бемамониати ҳар ду тараф манфиатбор аст, балки ба рушди туризм, иқтисодиёт, равобити ҳасанаи фарҳангӣ, табодули таҷриба, робитаи варзишӣ арсаеро боз намуд.

Он рӯз дур нест, ки сайрхатҳо дубора ташкил карда мешаванд ва мардум аз маконҳои фароғати бозору марказҳои савдо фаровон истифода мебаранд. Дигар ҳамсояқирғиз бе душвори ба хонаи ҳамсояи тоҷикаш ворид мешавад, ҳусни ҳамсоядорӣ ва ҳамҷавориро риоя мекунанд. Ин аст тантанаи адолат, шафқат, меҳру муҳаббат, ҷавҳари худшиносӣ, инсонгароӣ.

Ин мисраҳоро рӯи саҳифа оварда, байти машҳуре ба ёд мерасад:

Одамизодам, барои одамӣ ҷон меканам,

Канда шуд гар риштае ҷоне зи кин ҷон меканам.

Оре, танҳо меҳру муҳаббат, садоқат, эҳтироми якдигар марзҳоро убур мекунад ва инсонро ба маънои аслиаш фардсоз менамояд.