Ҳақиқати таърихӣ арзиши воло ва бебаҳотарин маҳсули ақлу хиради инсон аст. Маҳз аз сар гузаронидани ҷанги шаҳрвандӣ миллати моро барои омодасозӣ ба дигар набарду даъватҳои беасос омода намуд. Дар он солҳои наҳс шикастану аз байн бурдани арзишҳои маънавии ниёгонамон, ки садсолаҳо чун оби ҳаёт, қатра ба қатра дар захираи олами ботинии инсонҳои сулҳпарвару тараққихоҳ захира мешуд, фазои халои идеологиро ба миён овард.
Роҳи халосиро аз бӯҳрони идеологӣ ва қашшоқии маънавӣ сиёсати ҳукумати навтаъсиси ҷумҳурии соҳибистиқлоли Тоҷикистон таҳти сарварии раиси ҷумҳур Эмомалӣ Раҳмон дар таҳқиқу таҳлил ва омӯзиши чуқуру ҳаматарафаи таъриху фарҳанги ниёгонамон, эҳёи суннатҳои миллӣ ва дар ин асос таҳкими худогоҳию худшиносӣ ва ифтихори миллӣ, эҳсосоти ватандӯстиву ватанпарварӣ дид.
Ин тадбири эҳёгару тақдирсоз марҳилаи наве дар таҳаввули ҳуввияти миллӣ, тафаккури таърихӣ ва раҳо ёфтан аз бӯҳрони шадиди мафкуравӣ буд.
Ба шарофати истиқлолият ва фаъолияти пурсамари илмиву маърифатпарварии президенти ҷумҳур, омезиши таърихи халқи тоҷик аз доираи касбӣ баромада, вазифаи умумихалқӣ гардид, мавқеъ ва нақши он дар радифи дигар фанҳои гуманитарӣ боло ва мустаҳкам шуд. Ба туфайли раиси ҷумҳур номи пуршараф ва хизмати бебаҳои арбобони давлатӣ, таърихнигорон аз нав эҳё шуд.
Президенти кишвар Эмомалӣ Раҳмон аз рӯзҳои аввал кафили амнияти давлат ҳифзи ҳуқуқ ва озодиҳои шаҳрвандони Тоҷикистон гардид.
Дар Тоҷикистони ҷангзада барқарор намудани сулҳу салоҳ, таҳкими ваҳдати миллӣ, баромадан, роҳо ёфтан аз бӯҳрони ҳамагонӣ, аз гирдоби фалокату наҳс, ки бо кӯмаки душманони дуру наздик тайёр буд давлат ва миллати тоҷикро ба қаъри худ, фурӯ барад, кори саҳл набуд.
Имрӯзҳо дар шароити ҷаҳонишавии пуршитоби ҳаёти иқтисодӣ, иҷтимоӣ, сиёсӣ ва фарҳангии мардуми сайёра, бархӯрд ва муколамаи тамаддунҳо, хавфи суст гардидан ва аз байн рафтани арзишҳои миллӣ, ахлокӣ ва динии халқи кӯҳнабунёдашон ба чашм мерасад.
Мақомотҳои давлатӣ ба ташвиқу тарғиб ва ҳифзи забони давлатӣ эътибори ҷиддӣ намедиҳанд.
Ба ақидаи мо ҳоло на ҳама дарк намудаанд, ки биносози дар пайдевори бегонагон оянда надорад.
Президенти ҷумҳурӣ Эмомали Раҳмон дар фаъолияти пурсамари пайгиронаи худ ғояҳои ягонагӣ, муттаҳидӣ, сарҷамъии миллату давлатро пеша намуда, дар паёми худ ба Маҷлиси Олии Ҷумҳурии Тоҷикистон Чунин менависанд: “Истиқлолияти давлатӣ, забон, модар, Ватан, фарҳанг ва тамаддуни куҳанбунёд халқамон васле мебошанд, ки моро ба сӯи ваҳдату ояндагӣ ва муттаҳидиву сарҷамъии миллат раҳнамо месозанд. Аз ин рӯ ҳар кадоми онҳо барои мо аз муқаддасоти инсонӣ ва имонӣ ба шумор мераванд”.
Ҳамаи ин талошу ҷонфидоиҳои президенти ҷумҳурӣ Эмомали Раҳмон барои эҳёи давлату ягонагии миллати тоҷик, барқарор ва рушду камоли иқтисодиёту фарҳанги он ин эҳсоси ҳақиқати таърихи буд, ки мо зиёиён аз он ғизои маънавӣгирифта, бояд ба халҷу ватани худ хизмати холисона кунем.
Аммо тоҷикони нав ё насли азхудрафта амсоли гурӯҳи тудрави 24 мехоҳад бо истифода аз шабакаҳои иҷтимоӣ пешрафти кишварамонро ба замин яксон кунад. Махсусан дар даъвати видеоӣ, ки рӯзҳои наздик дар интерет паҳн шуд, даъвати рӯирост ба ҷанг аст. Онҳо намедонам ба кӣ такя мекунанд, агар манзур ба ҷавонони кишвар бошад, хатои маҳз мекунанд. Зеро ҷавонон идеяи миллии худро доранд ва сафедро аз сиёҳ фарқ карда метавонанд.
Мо аз ҷавонони хушёр ва бедори миллат даъват ба амал меорем, ки чунин нафарони Ватанбезорро маҳкум намоянд.
Зариф Довудов, устоди ДПДТТ дар шаҳри Хуҷанд
- Hits: 2573
Татбиқи босамари сиёсати давлатии ҷавонон аз рӯзҳои нахустини соҳибистиқлолӣ дар меҳвари фаъолияти Ҳукумати Ҷумҳурии Тоҷикистон қарор дорад.
Имрӯзҳо дар тамоми соҳаҳои иқтисоди миллии мамлакат ҷавонони бо нангу номус содиқона хизмат ва кору фаъолият доранд ва дар рушди иқтисоди миллӣ саҳми назаррас мегузоранд.
Бо назардошти саҳми ҷавонон дар рушди ҷомеа ва иштироки фаъолонаи онҳо дар ҳаёти сиёсиву иқтисодии мамлакат соли 2017, Соли ҷавонон эълон гардид, ки ин эътимоду боварии Сарвари давлат ба масъулияту ташаббусҳои тамоми ҷавонон кишвар мебошад. Ин иқдоми шоистаи Сарвари давлат, дар таҳкими худшиносии миллӣ, худогоҳиву ҳисси ватандӯстии онҳо обутоби сиёсиву ҷисмонии насли ояндасоз ҳамаҷиҳата мусоидат намуд.
Воқеан Истиқлолиятӣ давлатӣ ва Ваҳдати миллӣ неъмати бебаҳост, ки тамоми наслҳои миллати сарбаланди тоҷик баъди аз байн рафтани давлати Сомониён ҳазорсолаҳо барои он талошу ҷадал доштанд, вале ин рӯйдоди одилонаи таърихӣ танҳо насиби насли имрӯзаи тоҷикон мушарраф гардида, боиси шарафу ифтихори мост.
Вале як чизро набояд фаромӯш кунем, ки барои ба истиқлолияти воқеӣ соҳиб гардидан, миллати шарафманди тоҷик аз имтиҳони сахти таърихӣ гузашта, бо худшиносиву матонат худро барои оламиён муаррифӣ кард ва собит намуд, ки соҳиби таърихи пурифтихор ва фарҳангу маърифати пойдору устувор мебошад.
Аз ҷониби Созмони Милали Муттаҳид бо ташаббуси Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ, Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон Эмомалӣ Раҳмон “Даҳсолаи байналмилалии амал “Об барои рушди устувор 2018-2028” пазируфта шуда аз ҷониби бештар аз 193 кишварҳои олам ҳамаҷиҳата дастгирӣ ёфт. Бешубҳа ин иқдоми таърихӣ боиси ифтихормандии мо, - ҷавонон гардида ҳар яки моро ба амалҳои созандагию ободкорӣ ва саҳм гирифтан дар дастовардҳои даврони истиқлолият ҳидоят менамояд.
Аз оғози соли равон амалӣ гаштани боз як ҳадафи стратегии давлат,- таъмини истиқлолияти энергетикӣ аз он шаҳодат медиҳад, ки Тоҷикистони азизи мо дар роҳи расидан ба ормонҳои миллӣ қадамҳои устувор мегузорад.
Аммо ҳанӯз ҳам ҳастанд носипосоне, ки ин ҳама дастовардҳои беназири даврони Истиқлолиятро нодида мегиранд. Онҳо имрӯз дурр аз Ватан дар мулки ғарибӣ истода, ба хотири молу манол, манфиатҳои нафсонии худ мехоҳанд ба зеҳну тафаккури ҷавонон андешаи муғризонаи хешро ҷо намоянд. Таърих гувоҳ аст, ки маҳз даъваткунандангони ҷанги бародаркуш худ оташи ҷангро баланд намуда, роҳи гурезро пеш гирифтанд, аммо хуни ҳазорон нафар ҷавонон ин ҷо рехта шуд. Нуриддин Ризоӣ, Шарофиддин Гадоев барин фурӯхташудагони миллат, ки имрӯз ба қавли дар дили Аврупо сукунат доранд, дигарбора умеди ба Ватан баргаштанро доранд ва ин бор ба гуфти «пирашон» Кабирии худхоҳ баҳри ғалаба. Ман намедонам пирӯзӣ аз болои кӣ? Аз болои Ватан, миллат, марз, Пешвои миллат? Пас онҳо аллакай дар тақдири худ ҳукми нобудиро навиштаанд. Бовар кунед, ягон ҷавон аз паси ин нафарон барнамехезад. Барои ин тӯдакаш бояд шуд. Бояд бо кору пайкори худ исбот намоянд, ки барои ин меҳан чӣ кор карда метавонанд. Хеле хандовар аст мисолҳои онҳо оварда. Магар пеши роҳи офати табииро гирифта мешавад. Селу борон, раъду барқ натанҳо дар кишвари мо, балки дар аксари минтақаҳои олам ба чашм мерасад, аммо онро ғазаби Худованд гуфтан бар зидди давлат ин боиси хандахаришист. Мушоҳидаҳо нишон медиҳанд, ки ягон шаҳрванди дар ин офатҳои табиӣ хисорот дида, аз ҷониби давлат беназорат намемонад. Мо тӯли солиёни зиёд борҳо амали ҷавонмардонаи Роҳбари давлатро дидаем.
Мо, ҷавонони кишвар марзу буми Ватани азизамонро муқаддас шуморида, онро сидқан дӯст медорем ва саҳми арзандаи худро дар бунёди ин давлати мутараққӣ хоҳем гузошт ва бо арзи эҳтиром ва ифтихор аз Истиқлолияти давлатии кишвари маҳбубамон изҳор медорем, ки сиёсати пешгирифтаи Асосгузори сулҳу вахдати миллӣ, Пешвои миллат, мӯҳтарам Эмомалӣ Раҳмонро ҳаматарафа ҷонибдорӣ менамоем, ва барои осудагӣ ва суботи Тоҷикистон сайъу кушиш намуда тамоми ҳастии худро барои амалисохтани ин ғояҳои наҷиб ташкилу сафарбар менамоем.
Ҷамшед Мирсаидов, сарвари созмони ҷавонони ДПДТТ дар шаҳри Хуҷанд.
- Hits: 2889
Худои таъоло чун инсонро офарид, ӯро бо фикри солим ва ақлу фаросат ороста кард ва талаб бинмуд, ки байни ҳаққу ботил, неку бад ва хираду ҷаҳолатро ҷудо намояд, ба роҳи дуруст равад ва аз гумроҳӣ худдорӣ кунад.
Афсус, ки дар ҳаёт шахсиятҳо ё гуруҳҳое пайдо мешаванд, ки дидаву дониста роҳи хаторо пеш мегиранду гумроҳ мешаванд. Барои пулу сарват ё барои ба қудрат расидан ватан, миллат ва мазҳаби худро мефурӯшанд, ба мардуми худ, ҳатто ба падару модари худ хиёнат мекунанд. Дар ҳамаи давру замон чунин инсонҳо арзи вуҷуд доранд ва ба нафрати мардум рӯ ба рӯ мешаванд. Дар замони мо аз ҷумлаи инсонҳое, ки ғаризаи нопок доранду манфури халқу ватан шудаанд созмондиҳандагон ва пешвоёни ташкилоти экстремистӣ-террористӣ ҳизби наҳзати исломӣ мебошанд, ки мазҳаби аҳли суннат вал ҷамоат, яъне мазҳаби ҳанафиро зери по карда ба мазҳаби шиа пайрав шуда бозичаи дасти хориҷиён шудаанд. Имрӯз раҳбарияти ҳизб, ки дар хориҷ гурезаанду дар ҷустуҷўи интерпол мебошанд, гоҳҳо бо тариқи интернет аз куҷое овоз баланд мекунанду худро ҳоми дину диёнат, мазҳабу арзишҳои миллӣ мегиранд, дар асл бошад, чунон ки собиқ узви ин ҳизб Муҳаммадиқболи Бохтарӣ дар мақолаи худ “Чаро роҳбарони Ҳизби Наҳзати исломии Тоҷикистон мазҳаби ҳанафиро фурӯхта, мазҳаби бегонаро қабул кардаанд?” бо далелу ҳуҷҷатҳои раднопазир сароҳатан шиа будани роҳбарони ҳизби Наҳзати исломиро аз ҷумла, Муҳиддин Кабирӣ, Зубайдуллои Розиқ, Илҳом Ёқубов ва дигаронро фош намудааст. Ҳадаф аз шиагароии онҳо ба фикри банда паноҳ бурдани онҳо ба сӯи Ҷумҳурии Исломии Эрон, ки онҳо аҳли суннатро ҳеҷ вақт қабул надоранд, рӯйи рост носазо мегӯянд ва Ҷумҳурии Исломии Эрон маблағгузори асосӣ мебошанд. Дар Тоҷикистон ташкил кардани Ҳизби наҳзати ислом аз аввал муғризона буд, мехостанд бо номи ислом низоми давлатдориро дигаргун кунанд, мазҳаби шиаро бо кадом роҳе набошад ба сари мардум таҳмил кунанд. Шукри Худо ақли солим ғалаба кард, онҳо натавонистанд, ки давлати демократиро аз байн баранд, аммо тавонистанд, ки баъзе аъзо ва хусусан роҳбарияти ин ҳизби хиёнаткорро ба шиагароӣ моил кунонида аз мазҳаби бобоӣ рӯ гардононд ва “Тақия”, ки дар мазҳаби шиа роиҷ мебошад, яъне “Дурӯғ гуфтан ҷоиз” ва мазҳаби худро пинҳон дошта, ман шиа не ман, ҳанафӣ гуфтанро онҳо пеша гирифтанд, имрӯз онҳо ҳанафӣ нестанд, аммо шиа буданашонро бо роҳи “Тақия” пинҳон медоранд, бо ин роҳ мехоҳанд мардумро фиреб диҳанд. Афсўс, то имрӯз дар дохили Тоҷикистон шиашудаҳо низ вуҷуд доранд, бояд онҳо фикр кунанд, тавба кунанд ва ба мазаҳбӣ аҷдодӣ баргарданд, зеро мазҳабфурӯшӣ баробари ватанфурӯшӣ аст. Касе ки ватанашро мефурўшад, ӯ тайёр аст, ки дар ҳамаи ҳолат мазҳаб, номус қадру қиммат ва арзишҳои миллии худро фурўшад. Раванди рӯзгор исбот намуд, ки дар замони имрӯза барои Тоҷикистон аз ҳама хатарноктарин аз дин сӯи истифода кардан, мазҳабро тағйир додан, аз номи дин ҳизб ташкил карда, мардумро гумроҳ кардан аст. Дар хатми сухан бо итминони комил мегӯям, ки роҳи пешгирифтаи ин ватанфурӯшон, мазҳабфурӯшон хато ва оқибати он саргумӣ мебошад.
- Hits: 2622
Дар шабакаҳои иҷтмоӣ чарх задании навори видеоӣ, ки дар он чанд тан аз ҷавонони «далеру бебок» ва ба гуфти худашон «аз ҷонашон наметарсида», ки худро аъзои гурӯҳи 24 муаррифӣ кардананд, моро ба андеша ворид намуд. Ин ҷавононе, ки нақши асосиро дар ин сҳнаи мазҳакавӣ бозидаанд, даъво доранд, ки давлат ва Ҳукумат ҷавононро маҷбуран ба зиди рақибони сиёсӣ мешӯронанд, аммо худи онҳо низ намедонанд, ки бо кадом сабаб ҷамъ омаданд. Манзури онҳо агар норозигӣ аз сиёсати имрӯзаи давлат бошад, пас чаро бо далелу рақамҳои мушаххас сухан нагуфтанд. Ровӣ Нуриддин Ризоӣ, ки шояд аз кӯчаи илми суханварӣ ва сиёсатшиносӣ умуман нагузашта бошад, боисрор далелҳои сохтаро якеро аз машад меорду дигареро аз кӯи Қоф . Ба ин ҷавонони фурӯхташуда мегӯем:
Вакте, ки шумоён такя ба ғояи миллӣ намекунед, дастовардҳои давлатро нодида мегиред, вақте, ки роҳбарони Шумо даст ба тероризму экстримизм мезананд, вақте, ки шумо мусулмонҳоро ба ҳукумативу худӣ тақсим мекунед, вакте, ки Шумо нерӯҳои ба ҳам зидро ба сатҳи муборизаи нав мебароред, вакте, ки шумоён принсипхои дунявиятро таҳқир мекунед ва ҳову казо пас барои Тоҷикистон чӣ кор ҳам карда метавонед. Бовар кунед, ба ҷузъ аз лофзаниву иҷроиши амру фармоишҳои хоҷагонатон дигар ҳеҷ коре карда наметавонед!
Дар шароити кунунии авзои сиёсии ҷаҳон ва тағйиру таҳаввулоти босуръати он, инчунин торафт вусъат гирифтани низоъҳои байнимазҳабӣ ва авҷи ҷиноятҳои муташаккили фаромарзӣ зиракии сиёсии ҷавонон аҳамияти бағоят бузург касб менамояд. Зеро имрӯз тамоми ҷомеаи башариро зуҳуроти номатлуби гаравидан ба ҳамагуна ҳаракату гурӯҳхо ба ташвиш оварда, ба амнияти миллӣ ва давлатии бисёр кишварҳои олам хатари ҷиддӣ эҷод мекунад.
Бояд таъкид намуд, ки манқуртҳои хоҷагони бегона дар тамоми даврони зиндагии инсоният воситаи даҳшатбор ва бадбахтиовари муборизаи разилона ва ноҷавонмардонаи афроди ҷоҳилу нодон, авбош ва дузду қаллобу одамкуш алайҳи инсоният буду ҳаст. Аз ин рӯ, даъватҳои беасос ба ҳеҷ ваҷҳ роҳи ҳалли муаммою мушкилоти зиндагии инсон шуда наметавонад, балки он як навъ вабо ва маризиест, ки агар сари вақт пешгирӣ карда нашавад, инсониятро ба бадбахтиҳои гӯшношунид дучор карда метавонад.
Яке аз заминаҳои асосии шӯришгарон манфиатҷӯии афроди ҷоҳилу бехирад ва сангдилу бераҳмест, ки манфиати шахсӣ ва шуҳрату ҷоҳталабии худро аз арзишҳои миллию умумибашарӣ боло мегузоранд. Барои онҳо забону миллат, арзишҳои миллию умумиинсонӣ, ватан, сарзамин, модар, муқаддасоти миллӣ, расму ойин, урфу одат – умуман унсурҳои зотию аслии ҳаёти инсонӣ ягон арзиш ё эътиборе надоранд. Барои онҳо молу сарват аз ҳама гуна муқаддасоту арзишҳои волои илмию фарҳангию маънавӣ болотар меистад. Онҳо пеш аз ҳама барои амалӣ сохтани нақшаҳои нопоки худ аз нуқсону норасоиҳои ҳаёт, ҳолатҳои ногувори рӯзгори одамон айёрона истифода мебаранд.
Пас моро мебояд ба муқобили хоинони Ватан дастҷамъона мубориза барем.
Абдусабур Абдуваҳҳобов, устоди ДПДТТ дар шаҳри Хуҷанд
- Hits: 2578
Алҳол роҳбарон ва пайравони ҲНИ ва дигар гурӯҳҳои ифротгароӣ бар зидди Тоҷикистони соҳибистиқлол таблиғу ташвиқи иғвогаронаву муболиғаомезро аз хориҷи кишвар идома дода, афкори мардуми тоҷикро бо маълумоти бардурӯғ заҳролуд менамоянд. Ҳадафи асосӣ ҳаёти осоишта ва амнияти осудаи кишварамонро ноором ва муташанниҷ намудан аст. Азбаски афкори аҳолии калонсолро тағйир додан ва ба ҳаракати худ ҷалб намудан душвор аст, мухолифин ташвиқотро байни ҷавонон пурзӯр менамоянд.
Ба ақидаи ифротгарон, тафаккури ҷавононро вайрон кардан ва ба тарафи худ кашидан осонтар менамояд. Аз ин лиҳоз, пайравони гурӯҳҳои мухталифи ифротгарон асосан таблиғоти худро ба ҷавонон равона менамоянд. Аввалан, бо ваъдаҳои бардурӯғ ва бодабдаба, инчунин нақшаҳои дурнамои беасос ва сохта ба ҷавонон таъсир расониданӣ мешаванд. Аз тарафи дигар, ҳама гурӯҳҳои ифротӣ, ҳатман фаъолияти худро бо дини мубини ислом пайваста, ҳатман худро чун «ҳифзкунандаи ислом» муаррифӣ менамоянд. Дар асл бошад, амалиёти золимонаи бештари ифротгароён ба суннатҳои дини ислом тамоман зид аст. Инчунин, таблиғотгарони гурӯҳҳои ифротӣ ба ҷавонони гумроҳ ояндаи дурахшон ва маблағҳои калони пулӣ ваъда медиҳанд. Билохира, ба ҷавонон ақидаҳои маҳалгароӣ, миллатчигӣ, саркашӣ, бадбинӣ ва зиддиятро нисбати Роҳбарият ва Ҳукумати кишвар, инчунин миллат ва волидайн талқин мекунанд. Мухолифини кишвари ободамон танҳо камбудӣ ва норасоиҳои ночиз, баъзе масъалаҳои ҳалталаб ва бештар маълумоти бардурӯғро истифода бурда, ҳаёти моро мунтазим танқид ва мазаммат менамоянд.
Аз вазъи душвори бӯҳрони ҷаҳонӣ моҳирона истифода бурда, мушкилоти иқтисодиётро бо бесалоҳиятии роҳбарияти кишвар мепайванданд. Ҳол он ки чунин вазъияти муташанниҷи иқтисодӣ, тамоми давлатҳои ҷаҳон, аз ҷумла мамлакатҳои мутаррақиро низ фаро гирифтааст. Мо борҳо дидаем ва шунидаем, ки ҳатто давлатҳои абарқудрати Россия, ИМА ва пешрафти Аврупо аз бӯҳрон зарар кашида, барои бартараф намудани натиҷаҳои он чораҳои зиёде меандешанд. Ҷолиби қайд аст, ки таҳти роҳбарии оқилонаи Сарвари давлат ва Ҳукумати Тоҷикистон ин бӯҳрони шаддид ба зиндагии мардуми тоҷик чандон таъсири калоне нарасонидааст. Баръакс, саноат ва хоҷагии кишварамон мунтазам рушд меёбад, пеш меравад ва зиндагии мардум беҳтар мешавад. Мардуми меҳнатдӯст ва сарбаланди тоҷик ба ҳамаи душвориҳои муваққатӣ нигоҳ накарда, ба ояндаи нек ва дурахшон боварӣ дорад. Ва барои ба мақсадҳои худ расидан софдилона меҳнату заҳмат мекашад, зеро ки сиёсати Пешвои миллат ва Ҳукуматро ҳаматарафа дастгирӣ мекунанд. Аммо таблиғгарони мухолифин ҳаёти чанд нафар ранҷдида ё ҷинояткорро, ки аз муносибати роҳбарият норозианд, мисол оварда, аз будаш зиёдтар рангу бор дода, онро бо шарҳу эзоҳи беасосу бардурӯғ оро намуда, онро бо зиндагии тамоми тоҷикистониён мепайванданд. Албатта, чунин даъвоҳои иғвогарона ва муболиғаомез ба мо таъсир намекунанд, зеро ки мо дар Тоҷикистон зиндагӣ мекунем ва тараққиёти кишварамоноро ҳар рӯз мебинем ва эҳсос менамоем. Мутаассифона, ин маълумоти бардурӯғ ва иғвогаронаро баъзе роҳбарон ва нафарони хориҷи кишвар қабул намуда, ба он бовар мекунанд. Ва фикр менамоянд, ки мухолифин метавонанд, камбудӣ ва норасоиҳоро дар мамлакат бартараф намоянд. Зеро ки мухолифин худро ҷафодида ва ранҷкашида нишон дода, чунин вонамуд мекунанд, ки танҳо онҳо беҳбудии кишварро мехоҳанд ва онро обод карда метавонанд.
Афсӯс, ки баъзе хориҷиёни кундзеҳн ба ин сафсатаҳои мухолифин бовар мекунанд. Вале хурсандӣ, шодӣ, фараҳмандӣ, ризоият аз сиёсат ва ташаббусҳои Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ, Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ва Ҳукумати мамлакат, ҳаёти хуш ва ободии кишварамонро нодида мегиранд. Ё намехоҳанд рушд ва пешравии кишвари хурраму ободамонро бинанд ва онро эътироф намоянд, чунки мақсади ин бадхоҳон ва душманони Тоҷикистони обод, танҳо дастгирии фитнаву бӯҳтони мухолифини иғвогар мебошад.
Раҳмонов З.А., устоди ДПДТТ ба номи М.Осимӣ
- Hits: 2664
Филми мустанади «Решаҳои ноайён», ки дар шабакаҳои телевизионии кишвар пахш гардид, бори дигар воқеияти ҳолро дар мавриди шинохти ҳизби экстремистиву террористии наҳзати ислом ва ҳадафҳои ниҳоии онҳоро ба аҳли соҳибназари кишвар нишон дод. Филм дар бораи амалҳои хиёнаткоронаи саркардаҳои ҷанги шаҳрвандӣ аъзоёни Ҳизби наҳзати ислом ба монанди Саидабдуллоҳи Нурӣ, Муҳаммадшариф Ҳимматзода, Саид Қиёмиддини Ғозӣ, Муҳиддин Кабирӣ ва даҳҳои дигар нақл мекунад. Ин нафарон бо истифода аз эҳсости динии мардум, дар шароити ҳассоси сиёсӣ, оғози солҳои навадум, вақте кишварамон марҳилаи нави давлатдории худро оғоз бахшида буд, бо амри хоҷагони берунии худ мехостанд, кишвареро бунёд кунанд, ки соф фундаменталӣ аст. Саид Қиёмиддин Ғозӣ аз нафароне буд, ки дар майдони «Шаҳидон» мардумро ба шӯру валвала ҳидоят мекард. Ӯро чун «Эшони Қиёмиддин», «Генерали мардумӣ» мешинохтанд. Бо гузашти 27 соли ин ҷанги бародаркуш маҳз ҳамин нафари фидоии роҳи «ислом» иқрор шудааст, ки дар ҷанги бародаркуш, талаву тороҷи моликияти давлат ва ҳалқ, гурезагони иҷборӣ, гаравидан ба дигар мазҳаб маҳз ҲНИ даст дорад. Маҳз даъвати оммавӣ дар майдони «Шаҳидон» бар зидди давлат оғози бенизомиҳо дар кишвар гардид. То ба кунун мардуми соҳибназари кишвар гумон доштанд, ки дар ҷангу хунрезӣ танҳо нафарони худхоҳу ҷаҳолатпеша даст доранд, аммо далелу рақамҳо, бозпурсии нафарони боздоштшуда исбот намуд, ки дар ин «амали хайр» ҷониби кишвари Эрон даст доранд.Ҷудо намудани маблағҳои калон, омодасозии ҷавонон дар лагерҳои махсус дар кишварҳои Афғонистон ва Эрон кори дасти хоҷагони Эронӣ будааст. Онҳо ҲНИ –ро як шохаи ҳизби хеш «Ҳизубуллоҳ» медонистанд. Мувофики нақшаҳои дубораи онҳо мебоист соли 2015 дар кишвар табадуллоти давлатӣ баргузор шавад. Бо ин мақсад Кабирӣ ва дигар нафарони носипос барномаи махсусеро рӯи даст гирифта буданд. Онҳо аввал пойтахт ва баъдан дигар минтақаҳои кишварро ба коми оташу гумроҳӣ бубаранд. Аммо тирашон хок хӯрд.
Ин нафарони кӯрдили сияҳтинат ба хотири молу манол, давлату савлат солхои сол бо вуҷуди гузашт кардани ҳукумати кунунӣ аз гуноҳҳояшон мехостанд, дубора воқеаҳои солҳои навадумро такрор кунанд. Танҳо азму қатъият, ҳушёриву далерӣ ва фарҳанги баланди сиёсии сокинон имкон надод, ки ин ҳизб дар ҷомеа обрӯ ва нуфуз пайдо кунад. Имрӯз роҳбарони ҲНИ хориҷ аз кишвар мехоханд бо истифода аз иродаи ҷавонон барои мустаҳкамсзии сафҳояшон кӯшиш ба харҷ диҳанд. Аз ин рӯ, онҳо чандин расонаҳои хабарии ҳангомаҷӯйро таъсис доданд ва имрӯз мехоҳанд маҳз бо ҳамин роҳ тарафдорон пайдо кунанд.
Кабирӣ бо даъвоҳои беасос интихоботи солҳои пешинаро интихоботи сохта ва муғризона унвон карда, надоштани вакилонашро дар маҷлисҳои маҳаллӣ борҳо гӯшрас кардааст. Аммо ба андешаи мо нагузаштани вакилони ҲНИ ин аз он шаҳодат медиҳад, ки ба ин гуна шахсон мардум эътимоду боварӣ надоранд. Дар асл наҳзатиён бо 20-30 шарҳҳое, ки дар васоити ахбори омма гуфта мешавад, гӯё тарафдорони онҳо ҳастанд, гумон мекунанд, ки дар ҷомеа аъзо ва пайравони зиёд доранд. Воқеияти ҳол он аст, ки мардум аз динбозию сиёсатбозиҳои пасипардагии онҳо хаста шудаанд ва ба ваъдаҳои «болохонадори» онҳо гӯш карданӣ ҳам нестанд.
Зиёд олимони соҳаи динро медонам, ки шомили ин ҳизб нашудаанд. Чун ба ин шахсон савол медиҳӣ, ки чаро ба сафи ҲНИ напайвастед, онҳо дар ҷавоб мегӯянд, ки ислом ба ҳизб ва ягон қувва ниёз надорад. Мулло Абдураҳим мефармояд: “Мо фикр кардем, ки дар Тоҷикистон ҳизб месозем, мардумро ба роҳи ислом мебарем ва онҳоро аз ҳар гуна равияҳову гурӯҳҳо озод мекунем. Бо ҳамин мақсад даст ба ин кор задем. Таҷриба кардему амал кардем...”Зеро беҳтарин суханҳо, пандҳо, андарзҳо, ки роҳнамои ҷомеа аст, аз Қуръони азимушшаън аст. Давлат ба мо кафолати озодии дин, виҷдон ва суханро додааст ва ин дастоварди бузурги давлати мо маънои онро надорад, ки ҷомеаи мо дорои ҳизбҳои гуногуни радикалию тафриқаандоз бошад ва бар хилофи сарқонуну қонунҳои мавҷудаи давлат амал намояндю
Мақсади ниҳоии Шумо, бародари арҷманди “наҳзатӣ”, агар Тоҷикистони ороми рӯбаинкишоф бошад, бояд Шумо ҳамчун олим ба фарзанди фидоии миллат ба будан ё набудани ҲНИТ фикр кунанд ва ба мардум роҳеро нишон диҳед, ки бе ҳизби исломӣ ҳам эътиқоди одамӣ дошта бошанд ва дар бунёди давлати демократӣ, ҳуқуқбунёд ва дунявӣ саҳмгузор бошанд.
Амиртемур Ваҳҳобов, устоди ДПДТТ дар шаҳри Хуҷанд
- Hits: 2643
Тайи солҳои охир ҳаракатҳои иртиҷоӣ, ифротгароӣ ва динию мазҳабӣ бо амалҳои ғайриинсонӣ ва кирдорҳои разилона авзои сиёсии сайёраро ноором карда, ҳаёти осоиштаи мардумро зери хатар мегузоранд.
Мусалламаст, ки терроризм ва ифротгароӣ яке аз зуҳуроти номатлубтарини ҷомеаи ҷаҳонӣ ба шумор рафта, боиси ба миён омадани оқибатҳои нохуш – таҳдид ё истифодаи зӯроварӣ, расонидани зарари вазнини рӯҳонию ҷисмонӣ, таҷовуз ба ҳаёти инсон, беинтизомӣ, тағйири сохти конститутсионии кишварҳои ҷудогона, ғасби ҳокимият, барангехтани низои миллӣ, иҷтимоӣ ва динӣ гардидааст. Терроризм ва ифротгароӣ дар байни табақаҳои мухталифи ҷомеа, махсусан миёни ҷавонон яке аз муаммоҳои ҳаёти башарият буда, оқибат ба бесуботӣ ва вайронкорӣ меорад.
Ифротгароӣ дар байни ҷавонон на танҳо ба тартиботи ҷамъиятӣ хатар дорад, балки ин амали номатлуб бештар ҷиноятҳои вазнинро низ ба миён меорад.
Бесабаб нест, ки имрӯз терроризм ва гурӯҳу ҳаракатҳои ифротӣ боиси ташвишу нигарониҳои кишварҳои олам гардидааст.
Аз ин рӯ ҳар фарди худогоҳу худшинос ва ҳар сокини сайёраро зарураст, ки нисбат ба ин гуна кирдори ҷиноятӣ ва амали ғайриинсонӣ бетараф набошад, зеро ин вабои аср мисли тори анкабут сайёраро фаро гирифтааст ва ҳатто дар мутамаддинтарин, фарҳангитарин ва аз лиҳози илму дониш пешрафтатарин манотиқи курраи арз нишонаҳояш ба назар мерасад.
Терроризм чун вабои аср имрӯз аҳли сайёраро ба ташвиш андохта, хусусияти ҷаҳонӣ касб намудааст ва барои ҷомеа башарӣ таҳдидҳои нав ва сангинро эҷод менамояд. Имрӯз мебояд нисбат ба гурӯҳ ва ҳаракатҳои террористию ифротгароӣ, ки аз тарафи бархе аз кишварҳои абарқудрат созмондодашуда, сармоягузорӣ мегарданд ва боистифода аз дини мубини Ислом, ки ойини покиву таҳаммулгароист, ба амалҳои террористӣ даст мезананд, хуни ноҳақ мерезанд,оромию осоиштагӣ ва суботи ҷомеаи башариро халалдор менамоянд, муборизаи оштинопазир бурд.
Бояд қайд намуд, ки одатан ҷавононе, ки аз лиҳози зеҳнӣ ва ақлонӣ рушд наёфтаанд, осебпазиртар буда, зуд ба ин ҷараёнҳо ҷалб мешаванд. Муҳимтар аз ин онҳо фикр мекунанд, ки дар пешгоҳи Худованд иззат доранд ва бо ин гумон ба ҳар коре, ки хоҷагонашон мефармоянд дар қолаби ҷиҳоди динӣ мефармоянд, қатъиян иҷро карда, ба «биҳишти ваъдагӣ»мерасанд. Бозӣ кардан бо зеҳни насли ҷавон мутаассибон ва эҳсоси мардуми хурофотӣ аз мушаххасоти кори хадамоти махсус маҳсубмеёбад.
Ҳар шаҳрванди Ҷумҳурии Тоҷикистон, ки ба ин гурӯҳҳои ифротӣ ҳамроҳ мешавад, дар мақсадҳои шум ва фаъолиятҳои зиддидавлатӣ ва зиддимиллиионҳо шарик аст. Яъне, ӯ бевосита дар муқобили давлати худ бар зиддиватани худ ва дар душман бамиллати худ қарормегирад. Ҳамин тавр, ӯ бо тамоми маънояш хоини Ватан мешавад!
Омилҳои гароиши бо суръати бархе аз ҷавонон ба ин ҷараён зиёд аст. Таҳлилҳо нишон медиҳанд, ки тайи солҳои гузашта, паст будани сатҳи огоҳии ҷавонони мусулмон аз мазмун ва моҳияти дини мубини Ислом, коҳиши асосҳои ахлоқӣ, бештар шудани тафовут ва сатҳи зиндагии кишварҳои ҷомеа, талош барои ҷустуҷӯи адолати иҷтимоӣ аз ҷумлаи омилҳои рушди ин раванд будааст.
Мавриди зикр аст, ки терроризм ва экстремизм ба дини мубини Ислом ягон иртиботе надорад. Элитные индивидуалки Питера , словно неуловимые ангелы ночи, готовы подарить незабываемые встречи и переживания тем, кто жаждет тонкой игры чувств и интимной атмосферы. Аз ин рӯ қобили таъкиди хосаст, ки терроризм ягон дину мазҳаби мушаххас, пайдоиши этникӣ, миллат ва ҷойгиршавии доимии ҷуғрофӣ надорад. Онҳое, ки ҷавононро ба чунин дом мекашанд, худ аз арзишҳои Ислом бархурдор нестанд ва ин дини покро ҳамчун парчами фаъолияти харобкоронаи худ истифода мебаранд. Худи ҳамин аз он шаҳодат медиҳад, ки дини Ислом ба зоти худ сулҳпарвар ва инсондӯст мебошад. Пас мо агар заррае ҳисси худшиносӣ ва худогоҳии миллӣ дошта бошем, байни ину он тафовуте мегузорем.
Фаррух Аминов, устоди ДПДТТ дар шаҳри Хуҷанд
- Hits: 2777
Реша рондани падидаҳои номатлуб аз қабили ифротгароиву терроризм, экстремизми динӣ, терроризми байналхалқӣ, гардиши ғайриқонунии маводи мухаддир (норкобизнес) ва дигар амалҳои ношоиста, дар замони муосир доман фарох намуда, тамоми ҷаҳонро ба ташвиш андохтааст. Мутаассифона, аз ин амалҳои номатлуб Тоҷикистон низ бе баҳра набуда, чунин падидаҳо, рушди давлати соҳибихтиёру ҳуқуқбунёд, демокративу дунявиро халалдор мекунад.
Дар воқеъ таассуб ва ифротгароӣ яке аз падидаҳои номатлуби ҷаҳони муосир ба ҳисоб рафта, хатари умумиинсониро дар сайёра ба бор овардааст. Мусаллам аст, ки аҳдофи ҳар гуна гурўх ё ташкилоти ифротгаро бо роҳи зўриву истибдод ва ғайриқонунӣ бесуботу ноором намудани ҷомеа ва сарнагунсозии ҳокимияту давлат мебошад. Заминаҳои зуҳури тассубу ифротгароӣ мухталиф буда, бар ҷаҳолату авомфиребӣ, баҳрамандиҳои молиявӣ, дастрасӣ ба сармоягузориҳои ғайриқонунии манфиатҷўёни хориҷӣ асос меёбад. Чунин падидаи номатлуб ҳамчун василаи фишор ва амалисозии манофеъ ва хоҳиши давлатҳои абарқудрат дар ҷомеаҳои ҳассосияти баланди дини дошта, ки аксари бошандагон мусалмонон мебошанд, бештар ба назар расида истодааст. Мисоли равшани онро метавон дар ҳодисаҳои ҳузнангези Ироқ, Либия, Сурия, Афғонистон ва Покистон ба осонӣ мушоҳида намуд.
Аммо мутаассифона назар ба иттилои расонаҳои хабарӣ то ҳанўз будаанд он нафароне, ки дучори таассуботу нодонӣ гашта, ба файзу нусрати гулафшони Ватани маҳбубамон Тоҷикистон назари бад зоҳир менамоянд. Дар ин раванд яке аз масъалаҳои доғи рўз шомилшавии ҷавонон ба гурўҳҳои ифротгарову тундрав ва ҳизбу ҳаракатҳои ғайриқонунӣ буда, боиси ташвиш ва таассуфи аҳли ҷомеа гардидааст.
Онҳо нафаҳмида истодаанд, ки дар воқеъ илм аз махсусиятҳои муҳими ҳаёти башарӣ буда, омили рушду тараққиёт ва камолот ба ҳисоб меравад ва миёни олами дину адаби ҷаҳон мавриди таваҷҷўҳ ва таблиғу руҷуи хос қарор гирифтааст. Бо ин дар назардошт, дар яке аз ҳадисҳои Паёмбари ислом Муҳаммад (с) омадааст, ки «талабу лил мифа ризатун – ъалокулли муслиминва-л муслиматин», -яъне талаби илм бар тамоми мусалмонон, аз ҷумла, ҳам барои мардон ва ҳам барои занон фарз мебошад.
Иддае дигар бар сари онанд, ки фарзандон бояд аз муҳимоти илму техника ва тараққиёти ҷаҳони муосир бархурдору огоҳманд гардида, аз идеологияи динӣ барканор бошанд. Тавре воқеияти ҳаёти имрўза собит менамояд, чунин ақидарониву тасаввуроти афроди ҷомеа яктарафа ва ихтилофомез ба ҳисоб меравад. Зеро, ин ҷудоинадозиҳои фикрӣ ба тафриқаи дину мазоҳиб, бегонапарастии наслҳо, ихтилофоти идеализму марксизим ва исломситезӣ оварда мерасонад.
Дар ин маврид гуфтаҳои барҷастаи адиб ва мутафаккири рус Л.Н.Толстой ифодагари воқеияту ҳақиқати раднопазири ҳаёт буда метавонад, ки дар он омадааст:
«Ҳарки мехоҳад ба инсоният ва пешрафти он хизмат намояд, бояд он динеро, ки дар он тавлид ёфтааст, яклухт ин кор накарда, балки баръакс асосҳои ҳақиқати куллиро, ки дар исломаст, дарк намояд ва кўшиш кунад, ки онро пўшидадошта, покнамояд».
Мисоли возеҳи ин гуфтаҳо ҷавонони ба дину мазохиби бегона гироишёфтае, ки аз аслу насаби аҷдодиашон рўгардонидаанд буда метавонад.
Муаттар Раҳматова, устоди ДПДТТ дар шаҳри Хуҷанд
- Hits: 2524
Вазъи ҷомеаи ҷаҳонӣ имрӯз тамоми давлатҳоро ба ташвиш овардааст. Ин ташвиш падидаи номатлуб ва хатари бузург ба ҷомеа – экстремизм ва терроризм мебошад. Дар ҷаҳони мутамаддин дар баробари пешравиҳои илму техника, ҳамчунин зуҳуроти хатарзои терроризму экстремизм рӯ ба афзоиш аст. Зеро паҳни иттилоъ ба дараҷае осон шудааст, ки ҳаракату ҳизбҳои мамнӯъ дар муддати хеле кӯтоҳ метавонанд, ҳадафҳои худро ба шуури аҳли ҷомеа, хосса ҷавонон расонанд. Пӯшида нест, ки имрӯзҳо шомилшавии ҷавонон ва насли наврас ба гурӯҳ ва ҳизбу ҳаракатҳои гуногун бештар ба назар мерасад. Ба ҳамагон маълум аст, ки бештаре аз ин рафторҳои аз ақли инсон берун дар давлатҳои исломӣ ба амал меоянд.
Махсусан терроризму экстремизмро ба дини мубини ислом вобаста кардани қувваҳо амсоли ДИИШ, Салафия, «Ҳамос», «Ҳизбуллоҳ», «Бародарони мусалмон», «Ҷамоати исломӣ», «Ал Фаҷр», «Ҳаракат ул-Ансор», «Артиши имом», «Танзим давлат ул Иршод», «Ҷомеаи исломӣ» ва ғайра тангназарону таасубгаронро бештар ба худ ҷалб кардааст. Шахсони ба ин гуна ҳаракатҳо шомилгашта амалҳои зишти худро бо ислом рӯйпӯш намуда, ин дини покро ба таври дигар муаррифӣ менамоянд.
Таассуфовар он аст, ки Ҳизби наҳзати ислом, ки чун ҳизбӣ қонунӣ фаъолият медошт, пас аз мағлубият дар интихоботи соли 2015 шеваи корбарии ҳизбу ҳаракатҳои болозикрро ба худ касб намуданд. Яъне, мардумро гумроҳ намудану бо роҳи табадуллоти давлатӣ сари ҳокимият ва қудрат омаданро бо роҳнамоии хоҷагони берунаи худ пешашон мақсад гузоштан.
Моро зарур аст, ки аз ҳар гуна ақидаҳое, ки гӯё ислом ин гуфаасту он гуфтааст даст кашида, балки худамон аз рукнҳои исломӣ огоҳӣ пайдо намоем. Танҳо кӯрдилон, беимонҳо аз номи ислом бар зидди ислом кор карда истодаанд. Дар “Қуръон” омадааст, ки ҳар касе ки қасдан ҷони дигар инсонро мегирад, ҷояш дар қиёмат аст ва он касе ки саҳван ҷони дигареро меситонад, пас ӯ бояд ба ин амалаш ҷуброн диҳад. Амалҳое, ки имрӯз ба номи гурӯҳи исломистон нисбати инсон ва қадри он мекунад, на ба фармудаҳои Худо рост меояду на ба талаботҳои қонуни он кишвар.
- Hits: 2634
Дар равади ҷаҳонишавӣ барои амнияти ҷомеаи муосир фаъолияти ҳизбу ҳаракатҳои ифротгаро таҳдиди калон дорад. Ин раванд барои рушди давлатҳо ва фаъолияти созмонҳои бонуфузи ҷаҳонӣ муаммоҳои зиёд ба вуҷуд меоварад. Инро дар мисоли давлатҳои Афғонистон, Покистон, Сурия, Ироқ, Либия, ва ғайра дидан мумкин аст.
Бояд қайд кард, ки “Ҳизби таҳрир” дар минтақаи Осиёи Марказӣ, аз ҷумла, дар Тоҷикистон ҷонибдорони худро пайдо намуда, барои зиёд кардани тарафдоронаш кӯшиш карда истодааст. Тавре маълум аст, ҳадафи стратегӣ ва асосии “Ҳизби таҳрир” таъсиси хилофати исломӣ дар минтақаи Шарқи Наздик ва Осиёи Марказӣ мебошад. Ин ҳадаф дар асарҳои тағриботии ҳаракати мазкур “Низоми исломӣ”, “Демократия- низоми куфр аст”, “Сиёсати исломӣ”, “Ҷомеаи исломӣ” ва ғайра равшан баён шудааст. Тибқи ақидаи диниву иртиҷоии “Ҳизби таҳрир” масъалаи асосӣ барои мусулманони тамоми ҷаҳон таъсиси давлати исломӣ дар шакли хилофат, инчунин ҳокимияти ягонаи мусулманон таъйин кардани халифа мебошад. Ҷонибдорони ин равия ифротӣ душманони ашадии демократия ҳастанд. Онҳо бар зидди ҳама гуна ҳуқуқу озодиҳои инсон баромад намуда, озодии виҷдон, озодии дин ва мавҷудияти давлати қонуниро инкор мекунанд. Тарафдорони ин ҳизб дар бисёр давлатҳои Шарқи Наздик, Осиёи Марказӣ, Афғонистон, Покистон ва Лубнон мавҷуданд. Мақсади сиёсии ин ҳизб хусусияти яктарафа, тундравӣ ва террористӣ дошта, он тамоми имконияти созишу гуфтушунидро рад мекунад. Асоси ғоявии “Ҳизби таҳрир” панисломизм, яъне, таъсиси давлати бузурги исломӣ ва дар он зиндагӣ кардани тамоми мусулмонони олам мебошад. Аз ин рӯ, фаъолияти ин гурӯҳи ҷиноӣ аз татбиқ намудани ин таълимот иборат аст. Мувофиқи маълумот соли равон дар вилояти Суғд якчанд гурӯҳи экстремистии динӣ аз тарафи мақомоти дахлдор дастгир карда шудаанд. Чунончи, дар шаҳри Панҷакент гурӯҳе дастгир карда шуд, ки онҳо баҳри ташкили хилофат фаъолият менамудаанд. Онҳо як гурӯҳ ҷавононро барои ҷанг ба давлати Сурия равона намудаанд.
Бояд қайд кард, ки равияҳои тундрави динӣ дар ҳудуди шарҳрҳои Исфара, Истаравшан, Хуҷанд, Панҷакент ва ноҳияҳои Спитамен ба таври пинҳонӣ ва ғайриқонунӣ фаъолият намуда, барои озодии шаҳрвандон ва амнияти давлат хатари ҷиддӣ эҷод мекунанд.
Фаъолияти ҳизби наҳзати исломӣ низ яке аз шохаҳои хизбҳои тундрави “Ҳизби таҳрир ва “Ҳизбуллоҳ” буда, имрӯз бо паҳни иттилои бардурӯғ дастандаркорони он мехоҳанд ҷомеаро ба тарафи худ моил созанд. Ин ҳизб низ мақсади ҷомеаи исломии фундаменталиро дар нақша дорад ва борҳо кӯшиши табаддулоти давлатиро низ кардааст, аммо тири нохалафон хок хӯрдааст. Имрӯз мо дида истодаем, ки тарафдорони ин ақидаи хурофотпарастӣ аз амали худ пушаймон гардида, майл ба ҷониби рӯзгори осоишта доранд.
Амнияти миллӣ яке аз масъалаҳои муҳимтарини ҷомеа мебошад, ки он ҳифзи шахсият, ҷамъият ва давлатро аз ҳаргуна таҷовузҳои зиддиҳқуқӣ ва зиддидавлатӣ таъмин менамояд.
Бояд ҳимояи Ватан ва таъмини амнияти миллӣ барои ҳар фарди миллат масъалаи рақами як бошад, зеро ҳифзи Ватан бақои ҳастии миллат мебошад.
Акрам Мусоев, устоди ДПДТТ дар шаҳри Хуҷанд
- Hits: 2625
Дар солҳои соҳибистиқлолии Ҷумҳурии Тоҷикистон ҳамаи чораҳо андешида шуда истодаанд то сатҳи зиндагии мардум баланд гардад. Зиёд кардани ҷойҳои нави корӣ, фаро гирифтани ҷавонон ба варзиш, ташаккул додани мафкураи баланди ватандӯстию ватанпарастӣ, корҳои фаҳмондадиҳӣ, сохтани масҷидҳои замонавӣ, табъу нашр кардани китобҳои динӣ ба забони модарӣ, ташкили барномаҳои динию ахлоқӣ дар садову симо, чопи мақолаҳо дар рӯзномаю маҷаллаҳо, созмон додани ҳизбу ҳаракатҳо. Ин ҳама чорабиниҳо дар барномаҳои дурнамои тараққиёти имрӯзаи Ҷумҳурии Тоҷикистон васеъ таҷассум ёфтааст.
Аммо ҳамоно рақибони заифи сиёсии мо аз қабили ҳизби террористиву экстремистии наҳзати ислом мехоҳад ин ҳама ободгариву таваҷҷӯҳи ба нерӯи солимро нодида гирад. Онҳо бо сарвари Муҳиддин Кабирӣ дар расонаҳои иттилоотӣ мехоҳанд обрӯи кишвари мо дар арсаи ҷаҳонӣ паст зананд. Аммо мушоҳидаҳо нишон медиҳанд, ки ягон созмони бонуфузи ҷаҳонӣ мақсадҳои “оли”-и онҳоро дастгирӣ намекунад. Гузашта аз ин онҳо дар кофтукови байналмилалӣ қарор доранд. Он рӯз дур нест, ки онҳо иқрор шаванд, ки дар раҳи хатоянд. Мо аз ҳамдилон даъват ба амал меоварем, ки дар муборизаи иттилоотӣ фаъол бошанд.
- Hits: 2658
