Тоҷикистон дар солҳои навадуми асри гузашта дар вазъияти бисёр ногувору сахте қарор дошт. Вале мардуми шарафманди ватани азизамон нагузоштанд, ки сабабгорони ин вазъият ба мақсадҳои нопоки худ бирасанд. Фарзанди фарзонаи миллат каҳрамони халқи тоҷик, Пешвои миллат, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон бо ташаббуси сулҳпарварониашон Тоҷикистони азиятдидаро аз вартаи ҳалокат наҷот доданд. Гурӯҳи мухолифинро даъват намуда, ба хотири якпорчагии миллат гуноҳҳои онҳоро бахшида, ба онҳо бовар карда баъзе аз корҳои баланди давлатиро ба онҳо супориданд. Аммо боиси таассуф аст, ки ин хоинони миллат шукргузории бахшиши Пешвои миллатро ба ҷо наоварда даст ба табаддулоти давлатӣ заданд, вале хушбахтона ба мақсади нопоки худ нарасида шармандавор шикаст хурданд ва ба хориҷа фирор намуданд. Яке аз он думравони наҳзатӣ, ки худро ҳоло роҳбари Анҷумани муҳоҷирони Осиёи Марказӣ эълон доштааст Илҳом Ёқубов мебошад. Барои ӯ дар зиндагӣ пул мавқеи асосӣ дошт ва мемонад. Ӯ ислоҳнашаванда аст ва аз рӯи гуфти устодонаш кор мекунад. Мавзӯе, ки дар нишасти САҲА иброз доштааст ба фаъолияти журналистика ва суди Тоҷикистон рабт дошт, вале ӯ аз назари бадбинона ин соҳаҳоро дар Тоҷикистон дар ҳоли паст баҳогузорӣ намудааст, ки ин хатои маҳз аст. Мо ба баҳои чунин як нафари хиёнатпеша ниёз надорем. Ва гуфтанием, ки миллати мо дар роҳи дурусти давлатдорӣ қадами устувор мегузорад. Мо намегузорем, ки пойи як лаине ба Тоҷикистон бо мақсадҳои сиёҳ ворид шавад.

А. Акрамов, номзади илмҳои техникӣ, декани факултети сохтмон ва нақлиёт

Ш. Алиев, номзади илмҳои техникӣ, мудири кафедраи нақлиёт

М.Холиқов, унвонҷӯйи кафедраи нақлиёт

Создано: 12 сентября 2018

Просмотров: 2443

Кишвари мо, ки дар айни замон марҳилаи рушду тараққиёт ва пойдорнамоии сулҳу суботро аз сар мегузаронад, талош варзида истодааст то дар роҳи тайкардааш муваффақу комгор бошад. Аммо ин пешравӣ ва ободиву озодии миллати моро бархе чашми дидан нокарда, мехоҳанд, ки фазои истиқлоли моро вайрон намоянд. Мо мардуми бофарҳангу соҳибтаммадун ва қавиирода ҳастем. Ба нафаре чун хоини миллат бар зарари мардум рафторҳои нохалаф кардааст, дар ин марз ва дар миллати мустақил роҳ нахоҳем дод ва афкори он нафаронро ҳатто дар зеҳни худ ҷой ҳам намекунем.

Роҳбарият ва намояндагони ТТЭ ҲНИ аз ҷумла Илҳом Ёқубов кадом вазъи Тоҷикистонро номуносиб, ғайриқонунӣ, ғайриахлоқи ҳисобида имрӯз мардумро боз ба шӯр андохтанӣ мешавад. Ин чи гуна суханронӣ аст, ки дар Тоҷикистон волоияти қонун ба инобт гирифта намешавад.  Фаъолияти ғайриқонунии ҲНИ аллакай ошкор гардида, он ҳамчун ташкилоти терористиву экстремистӣ эътроф гардид ва чанд далели исботи онро низ ҳама шоҳиданд.  Аммо нафарони дар ин ташкилот шомилбуда имрӯз ҷор мезананд, ки дар маҳкамаҳои кишвар бегуноҳон зиндонӣ ҳастанд. Худ қазоват кунед, ки бо он ҳизбе, ки имрӯз аз тарафи оламиён ва чандин созмонҳои байналмиллалӣ ҳизби ифроттӣ эълон гардидааст, метавон ҳамкорӣ кард. Аҷоиботи сухани Илҳои Ёқубовро бинед, ки барои расидан ба роҳи мақсудҳои истиқлоли воқеи ҳамкори бо онҳо натиҷаи назаррас хоҳад дод. Бале хело хуб қайд кардед, замоне ба ин гуфтаҳои Шумо бовар карда, қариб ин миллати тоҷдор бар бод мерафт. Яқин донед, ки дигар ин мардум ба доми макру фиреби чунин нафарони хиёнаткор намешаванд, зеро медонанд, ки мардумони соли наваддуми асри гузашта, ба кадом ҳодисаи даҳшатбор рӯ ба рӯ гаштанд. Он сабақҳо имрӯз намегузорад, ки боз чунин амалҳои номатлуб дар кишвари мо сар зада, боз парокандагии мардумро ба миён орад, боз кӯдакони маъсумро бесарпаноҳ гузорад ва боз модарону падарони моро ҷикарсӯхта созад.

Илҳом Ёқубов, ки дар баромадаш аз Хайрулло Мирсаидов ёдовар шудааст, ҳамин нуктаро гуфтанием, ки ӯ барои роҳ додан дар низоми хароҷоти буҷети давлатӣ ба хатогӣ роҳ дода, хисоротро ба буҷет ворид намуд. Ба устоди ӯ Кабирӣ ва пайравону намояндагони Кабирӣ гуфтанием, бас нест, тафриқандозӣ, бас нест магар он хунрезиҳои мардуми бегуноҳ, ятим мондани фарзандон, бева мондани гуларӯсон, бе саробон мондану доғи фарзанд дидани падару модарон.

Роҳбарият ва намояндагони ТЭТ ҲНИ мақсад доранд, ки ин  табрикоти “бо меҳру муҳаббати саршор навиштаашон” воситаи башардӯсту ватанхоҳ буданашон мегардад. Ва ба ин васила то чи андоза нисбати “ҳамватанони” худ “меҳрубан буданашонро” иброз кардаанд.

Як бор худ фикр кунед, ки то кадом дарарҷа ботини ин афродон аз кинаву ғараз пур аст. Кабирӣ то ҳатто дар табрикот низ сиёҳ будани ботини хешро нишон дода гуфтааст, ки истиқлоли миллии имрӯза воқеи буда наметавонад ва он мардумро ба ду гурӯҳ ҷудо сохтаст. Боз иддао дорад, ки агар ҳокимият дар дасти ин тоифаи имрӯза бошад, ин тадбир давом мекунад. Ин осудаҳоливу мустақили бо заҳмату кӯшишҳои ҳукуматдорони имрӯза ба даст омад ва онро наслҳои имрӯза ба ояндагон месупоранд. Кадом вазъи кунунии кишвари мо номаъқул аст, ки шуморо маҷбур сохт табрикотро воситаи розу ниёзи худ сохтед.

Чаро ин истиқлолро чашми дидан надоред? Ҳол он, ки ин сулҳу салоҳ ба мо мардуми саодатманди диёр ҳама чизро дод, ки муҳмтарини он ба он дасисаҳои бемаънии хиёнаткорон нуқтаи ҳамешагӣ гузошт, то мардум дар фазои озоди истиқлоол нафаси озод кашад. Зиндагии шоиста ба сар бурда аз миллату аз авлоди худ ифтихор намояд.

Имрӯз М.Кабирӣ дар конфронси «баландпоя»-и САҲА дар Варшава аз худу ҳаммаслакони босмачиаш тарафдорӣ менамояд. Як бор инсон пеш сухан гуфтан бояд ҳамаҷониба андешад, зеро он тӯҳмате, ки ӯ алайҳи мардуми мо карда истодааст, ба ҳеҷ ваҷҳ қобили эътимод нест. Дар масъалаи ҳамкори бо онҳо боиси ба ҳадафҳои стратегии миллат расидан мегардад, комилан хандаовар аст, чунки пайрави намудан аз душманону хиётнаткорони ватан ва ҳамкори бо чунин бадтинатон миллати моро танҳо ба ақиб мекашад ва ин табрикоти бемавриди роҳбарияти ТТЭ ҲНИ як васвасаи холии онҳост.

 Маърифат Мавлонова, котиби  масъули нашрияи “Меҳвари дониш”

Создано: 12 сентября 2018

Просмотров: 2805

Мо Илҳом Ёқубовро ҳамчун фарзнди шаҳри Хуҷанд ва Ҷумҳурии Тоҷикистон қабул надорем. Нафаре, ки обу хоки диёрро хӯрда,падараш дар яке аз муассисаҳои таълимии бонуфузи кишвар кор мекарда имрӯз тасмими хиёнат ба Ватанро дорад. Ӯ гумроҳ аст, фирефтаи молу маноли хоҷагони Эрон аст. Ҳатто падару модари худро ба ин роҳ дароварда оқибат имрӯз шаҳди ғарибӣ мечашанд. Он суханроние, ки дар нишасти САҲА дар шаҳри Варшава иброз дошт, дар ҳаққи кишвар тӯҳмати маҳз аст. Зеро дар мамлакати  мо адолати судӣ барқарор аст ва ҳар он касе, ки ғуломи қонун аст, озодона кору зиндагӣ дорад. Он маҳбусони сиёсие, ки имрӯз дар маҳкама нишастан барои кӯшиши табадулоти давлатиро ба миён овардаанд, нишастаанд. Вале давлат ва Ҳукумати кишвар тасмим дорад, ки гуноҳҳои онҳоро ба хотири таъмини сулҳу суббот мебахшад. Ин амали хайри Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ – Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон нисбати  миллати хеш аст. 

А. Акбаров, номзади илмҳои филологӣ,

У. Мақсудов, номзади илмҳои филологӣ,

М. Раҳматова, номзади илмҳои филологӣ

Создано: 12 сентября 2018

Просмотров: 2714

Мо насли имрӯз, фарзандони даврони соҳибистиқлоли кишвар  вазифадорем, ки ҳамсолони худро дар руҳияи ифтихори баланди миллӣ тарбия намоем. Онҳоро ҳушдор диҳем, ки дӯстро аз душман фарқ намоем. Ба суханони авомфиребонаи душманони миллат ба мисли Кабирӣ бовар накунем. Зеро аз “хушгӯиҳои” ин гуна бадсиголон асаре аз меҳру муҳаббат ва садоқат ба Ватан нест.

Барои пойдории миллат ва Ватан моро мебояд аз волидони худ сабақи хуб гирем. Дар баъзе ҳолатҳо беэътиноии волидон яке аз омилҳои ба гурўҳҳои тундрав ҳамроҳшавии ҷавонон гардидааст, ки онҳо ҳамеша ба мустақилият баромадани фарзандонашон монеъ мегарданд. Вақте ин қадар аз паи кору бори фарзандони хеш бошанд, пас он ҷавононе, ки имрӯз фирефтаи гурӯҳҳои иртиҷои мегарданд онҳоро боз доранд, охир то кай онҳоро дар чунин масоили зиндаги беболу пар гузошта имконият медиҳанд, ки кореро мехоҳад анҷом диҳад. Аз ин нигоҳ мегӯям, ки як рӯз оқибати нангин ва пеш аз ҳама талхини амалҳои ношоистаи фарзандонро аввал волидон сипас тамоми ҷомеа мечашад.

Мо бояд ба ояндагон онро фаҳмонем, ки  ҷавонон бояд танҳо аз гузаштаи бою пурғановати худ ифтихорманд нашуда имрўзро низ ба як фазои ифтихорӣ мубаддал созем. Фарзандонро сохибимаълумоту  донишманд, соҳибватану соҳибфарҳанг созем. Ҳамаи онҳоро қабл аз ҳама на ба  масҷид  балки барои ба  мактабҳо рўй оварданашон мусоидат намоем, ки мактаб макони махзани илму маърифат ва тамаддуни гузаштаву фарҳанг ва умуман ҷои муқаддас аст.

Ҷамшед Масаидов,

Хиромон Пӯлодова,

Марифат Мавлонова,

Рустам Ғуфронов,

Манучеҳр Шарипов,

донишҷӯёни ДПДТТ дар шаҳри Хуҷанд

Создано: 10 сентября 2018

Просмотров: 2522

Дар нишасти солонаи  Варшава, ки бо ташаббуси САҲА давоми ду сол як маротиба баргузор мегардад, дар қатори дигар хойинони миллат Илҳом Ёқубов,  собиқ сарвари ҲНИ дар шаҳри Хуҷанд, ки худро Раиси Анҷумани муҳоҷирони Осиёи Марказӣ эълон доштааст, низ баромад намуд. Суоли нахустин, ки дар сарам чарх зад, кӣ ва дар куҷо ӯро роҳбари Анҷумани муҳоҷирони Осиёи Марказӣ интихоб кард? Ва баъдан аз Осиёи Марказӣ  наздики 10 миллион муҳоҷирон дар хориҷи кишвар иқомат доранд. Миёни онҳо дигар лидер ёфт нашудааст, ки Илҳом Ёқубови кӯрсавод роҳбари ин Анҷуман шавад. Сониян кӣ ба ӯ иҷозат додааст, ки аз номи ҳамин қадар муҳоҷирон фикри шахсии худро ба сари миллати мо таҳмил кунад. Ҳол он ки дар хориҷи кишвар садҳои шахсиятҳои шинохта аз минтақаҳои гуногуни Осиёи Марказӣ дар хориҷи кишвар кор ва зиндагӣ доранд ва нақши онҳо дар тамаддуни башарӣ бағоят калон аст. Ва дар қиёс аз «мушкилие», ки Илҳом Ёқубов дар суханрониаш зикр кардааст, мушкилиҳои азими фаромиллӣ пешорӯи муҳоҷирон қарор дорад. Ин ҳам бошад мушкилии буду бош, фавҷ – фавҷ пайваст шудани ҷавонони муҳоҷир ба сафи ташкилотҳои террористие, ки маҳз Илҳом ва илҳомбаринҳо дар ин кори «хайр» нақши асосӣ мебозанд.

Худи Илҳом Ёқубов кист ва то кадом андоза ба сухану журналистика иртибот дорад? Ба  ин суол посух он аст, ки ӯ тарбиятдидаи як хонаводаи «зиёӣ»-и шаҳри Хуҷанд аст. Аммо мавҷи «исломпарастӣ» ва суҳбату устоду шогирдӣ бо Муҳиддин Кабирӣ он тарбияе, ки мактабу маориф ба ӯ додааст, бо «хушгӯ»-иҳои Кабирӣ ба итмом расиданд. Дар муддати хеле кӯтоҳ ин ҷавони хуҷандӣ, ки шояд зиндагии шоҳонаву лутфу карами беҳудудро дар хоби шабаш медид, аз маблағхои хоҷагони эронии худ ба бизнеси мошин гузашт ва дар муддати хеле кӯтоҳ ҳам карейра намуду ҳам яке аз тоҷирони муваффақ гардид. Ба ном роҳбари ҲНИ дар шаҳри Хуҷанд буду рӯзашро дар кишварҳои Прибалтика мегузаронд. Ҳамчунин бо маслиҳатҳои устодонаш Наим Самиев (роҳбари ҲНИ дар вилояти Суғд) ва Муҳиддин Кабирӣ мунтазам дар шӯрои машваратии дафтари САҲА дар вилояти Суғд ширкат меварзид. Ӯ дар ин ҷо бо чанде аз рӯзноманигорон ошноӣ пайдо намуда, бо онҳо робитаи мустақим пайдо намуд. Ҳамин тавр ӯ дар арсаи сиёсии шаҳр ва вилоят ном баровард. Бо нишони «ихлос» ба роҳбари рӯҳонии худ бо ҳамроҳии волидону пайвандонаш тарки диёр намуда, алҳол ҳамонтавре, ки гуфтем ба «мақоми баландпоя» - роҳбари Анҷумани муҳоҷирони Осиёи Марказӣ расид. Акнун меоем ба сари ду «мушкилие»,  ки ӯ дар Варшава аз он бонги изтироб зад. Ӯ ба як ҷумла журналистикаи муосири тоҷикро ба риштаи таҳлил кашид ва иброз дошт, ки дар кишвар озодии сухан нест. Овардани ҳамин рақам кифоя аст, ки ӯ дурӯғ мегӯяд. Дар он шаҳре, ки ӯ ба камол расидааст, ҳафт шабакаи телевизионӣ ва 5 радиои FM фаъолият доранд, ки 6 шабакаи телевизионӣ ва 4 радио хусусӣ мебошад ва ҳар кадоме барои рушди журналистика, ифшои камбудиву норасоиҳо хизмат менамояд. Мо борҳо тариқи телевизонҳо гузоришҳои  таҳлилии рӯзноманигоронро дидаем, ки барои ислоҳи вазъ мусоидат намуд. Ягон фишор аз ҷониби мақомотҳои қудратӣ нест.

Гузашта аз ин,  тибқи муқаррароти Конститутсия давлат ҳуқуқ ба озодӣ ва дахлнопазирии шахсӣ, озодии сухан, нашр, ҳуқуқи истифодаи воситаҳои ахбор, ҳуқуқи муттаҳид шудан дар иттиҳодияҳои ҷамъиятӣ, ҳизбҳои сиёсӣ ва иттифоқҳои касаба, ҳуқуқ ба таҳсил, манзил, ҳифзи иҷтимоӣ ва ғайраро кафолат додааст. Дар кишвар наздики 350 нашрия фаъолият дорад, ки аз ин шумор наздики 300 нашрияҳо хусусисанд.

Ҳамасола санаи 3 май чун санаи озодии сухан таҷлил шуда, беҳтарин журналистон ҷойизаҳои озодии сухан ба монанди ҷоизаи "Эътимод", "Ҷасорати журналистӣ","Касбияти журналистӣ","Ҳамраъйии касбӣ", "Тадқиқоти журналистӣ" ва ҷоизаи Пайванд Гулмуродзода соҳиб мешаванд.

Ҳамзамон соли чорум аст, ки бо мақсади рушд бахшидани ҳама соҳаҳо, ифшои камбудиҳо, таҳлилу баррасии мушкилоти рӯз бо иқдоми мақомоти иҷроияи ҳокимияти давлатии вилояти Суғд озмуни «Хомаи созанда» гузаронида мешавад, ки тавассути қалами сеҳрофарини рӯзноманигорон  камбудиҳои ҷомеа ошкор ва масъулияти роҳбарон баланд бардошта мешавад. Баргузории нишасти матбуотӣ низ қадаме ба пеш барои тантанаи озоди сухан аст. Ва роҳбарон муаззаф ҳастанд, ки ба ҳамаи саволи журналистон посухи воқеӣ диҳанд. Вокуниш нишон додани роҳбарон низ ба ҳукми анъана даромадааст. Аммо Илҳом Ёқубов, ки шояд дар асри 23 парвоз дорад, ин ҳамаро нодида мегирад.

Вале баҳогузории як нафаре, ки аз кӯчаи журналистӣ нагузаштаасту санги маломат ба сари журналистон мезанад, аз рӯи камоли одоб нест.

Аксари нашрияҳои хусусие, ки ба гуфти Илҳом Ёқубов фаъолияташон қатъ шудааст ба мушкилии молӣ рабт дорад на ин ки фишору сензура.Тасаввур кунед, ҷаҳони иттилоот торафт доман мекашад. Имрӯз хабаргузории интернетпорталҳо рушд ёфтааст. Ба шакли электронӣ нашр шудани нашрияҳо низ дар мӯд аст. Иқрор ҳам бояд шуд, ки мардум дар қиёс ба газетаҳо бештар рӯ ба телевизион таваҷчуҳ доранд, пас муассис маҷбур мешавад, ки фаъолияташро қатъ созад. Тақдири сомонаи Тоҷнюс ва нашрияи «Нигоҳ» ба мушкилии молиявӣ рабт доранд.

Дар мавриди журналист Исмоилов, ки дар ноҳияи Ашт зиндагӣ мекард, ҳаминро гуфтанием, ки ӯ на ба фаъолияти журналистӣ ва озодбаёнӣ, балки барои гирифтани пора ва шантаж бо ҳукми суд ба ба маҳкама кашида шуд.

Президенти кишвар Эмомалӣ Раҳмон зимни суханронӣ дар маҷлиси тантанавӣ бахшида ба 100-солагии матбуоти тоҷик, 10 марти соли 2012, фаъолияти озоди воситаҳои ахбори оммаро яке аз нишонаҳои асосӣ ва рушди ҷомеаи демократӣ унвон кард ва гуфт, ки «озодии андеша ва назари интиқодӣ ба рӯйдодҳо бисёр камбудиҳоро ошкор менамоянд ва боиси пешравӣ мегарданд». Ба андешаи ӯ, танқид ҳамчун падидаи созанда яке аз омилҳои асосии рушди ҷомеа мебошад, зеро озодии андеша, назари интиқодӣ ва таҳлилӣ ба далелу рӯйдодҳои ҷомеа боиси ошкор шудани нуқсу камбудиҳо ва ислоҳу пешрафти фаъолияти ин ё он соҳа мегардад. Гузашта аз ин, танқид ҳатто худи инсонҳоро дигар мекунад ва ба рушду камоли онҳо сабаб мешавад. Аммо Сарвари давлат дар идомаи суханаш таъкид кард, ки расонаҳои хабарӣ набояд тамоюли низоъангезӣ, маҳалгароӣ, тафриқаандозӣ, таҳқири шахсиятҳои хизматнишондодаро пеш гиранд ва даъват намуд, ки ВАО аз чопи маводе худдорӣ намоянд, ки боиси рӯҳафтодагӣ ва навмедии мардум гардида, вазъи ҷомеаро ноором месозанд. Ба андешаи ман  се омили таъмингари озодии баён мебошад. яъне ҷасорат, касбият ва риояи одобу ахлоқи касбӣ. Маҳз аз дидгоҳи ҳамин рисолат журналист бояд кору фаъолият намояд. 

Илҳом Ёқубовро мебояд пайгирӣ дигар мавзуъ шавад. Вазифаи ҷониву имонии ӯ хизмат кардан ба халқу миллат аст на бозичаи дасти дигарон шудан.

Абдусабур Абдуваҳҳобов,

сармуҳаррири нашрияи «Меҳвари дониш»-и ДПДТТ дар шаҳри Хуҷанд

Создано: 12 сентября 2018

Просмотров: 2634

(посух ба номаи муборакбодии Кабирӣ бахшида ба 27- солагии Истиқлолияти давлатии Тоҷикистон)

Тоҷикистон макони бузургону сарзамини фарҳангдустон аст. Он сарзаминест, ки бо ҳамаи бузургиҳояш мардуми Суғду Хатлону Бадахшон, Панҷакенту Кӯлоб, Ҳисору Вахшу Варзоб барин мавзеъҳои бузургу номдорро гирди худ ҷамъ намудааст.

Боиси таъкиду зикр аст, қаҳрамон ва шахсияти барҷастаи тоҷик Темурмалик, ки ба муқобили муғулҳо мубориза мубурд ва ин як порча замини тоҷиконро ҳифз мекард, баъди маргаш аз ҷуздони ӯ хате бо як каф хок ёфтанд, ки дар он навишта шуда буд: “Он касе, ки ин хатро мехонад, агар шахси мусалмон ва Ватандуст бошиӣ маро бо ҳамин як каф хоки Ватанам ба хок супор”.

Садриддини Айнӣ, Шириншоҳ Шоҳтемур, Бобоҷон Ғафуров, Нусратулло Мақсум, Мирзо Турсунзода барин шахсиятҳое буданд, ки хизматҳои арзанда карданд барои шуҳратёр ва шуҳратманд шудани Тоҷикистони Азизамон ва ҳатто ҷони пурарзиши худро дареғ надоштанд. На он босмачиёне, ки Кабирӣ дар суханронии худ васф кардааст.

Аммо имрӯз на ҳама кас ба қадри ин нозу неъматҳо мерасанд, хиёнаткорони Ватан дар ҳама давру замон буданд ва имрӯз ҳам боқӣ мондаанд, ба монанди Назарзода Абдуҳалим бо тахалуси ҳоҷи Ҳалим, Муҳиддин Кабирӣ роҳбари ҲНИ, Алим Шерзамонов, Илҳом Ёқубов, Шрофиддин Гадоев, Сайидюнуси истаравшанӣ ва ба монанди ин гуна шахсон садҳо нафарро қайд кардан мумкин аст, ки ба Ватану миллати худ хиёнат кардаанд.

Мардуми азизи мо имрӯз бояд донанд ин Сулҳу Ваҳдате, ки болои сари мо парафшон аст бо заҳмату талошҳои хело зиёд ба даст омадааст. Солҳои ҷанги шаҳрвандиро ба хотир оред, солҳои 1992 мардуми тоҷик рузҳои даҳшатборро аз сар мегузаронид душманони халқ Тоҷикистонро ба ду қисм ҷудо карда буданд. Ҳайҳот! Ин чӣ рўзи сияҳ ба сари мо омад!? Ҷаҳолат, зулм, истибдод, кўштор, шармандагӣ!!! Оре, барои миллати куҳанбунёду соҳибтамаддуни мо бадбахтие, шармандагие аз ин сахттару бузургтар намешавад. Бародар бар сари бародар теғ мекашад! Падар сўи писар тир мекушояд! Мардумро ба маҳалу минтақаҳо ҷудо намуданд. Бале! Ин даҳшат ҳеҷ гоҳ аз хотири мардум фаромуш нахоҳад шуд. 

Майдоннишиниҳоро наҳзатиён созмон додаанд, аммо Кабирӣ дар суханронии хеш ҳукумати кунуниро ба ин айбдор месозанд.

Тоҷикистони азизи мо 9 сентябри соли 1991 Истиқлолияти давлатиро соҳиб гашт ва аз он лаҳза то ин дам мардуми шарифи он бо ҳисси баланди ватандўстиву ватанпарастӣ, хештаншиносиву ифтихори миллӣ, созандагиву ободкорӣ баҳри гулгулшуфоии ин сарзамин камари ҳиммат баста истодаанд.

Ин сарзамини куҳанбунёдро марди бузургу дарёдил ва ҷаҳондидаву кордон Эмомалӣ Раҳмон роҳбарӣ мекунад. Маҳс бо заҳматҳо ва талоши ин марди хирад мо соҳибистиқлол шудем ва сулҳ ба даст овардем. Хизматҳои ин фарзанди фарзонаи миллат дар рушди иқтисодиёти мамлакат низ хело зиёд аст. Пешвои миллат Асосгузори Сулҳу Ваҳдати миллӣ муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон чандин маротиба дар минбарҳои ҷаҳони пешниҳодоти хело муфидро ба роҳ монд ба монанди эълон кардани солҳои 2005 – 2015 соли “Об манбаи ҳаёт” ва 2015 - 2025 “Об ба хотири рушди устувор”, ки ин ҳам ифтихори мо Тоҷикистониён аст.

Имрӯз чун як Тоҷикистонии кӯчак бо ифтихори бузург гуфта метавонам, ки давлати пуриқтидор, ки замоне дар тасарруфи давлатҳои иттиҳод ҷой дошт ва як маротиба ҷанги шаҳрвандиро пушти сар намуд, хушбахтона имрӯз, мустақил, демократӣ, дунявӣ, ҳуқуқбунёд ва комилҳуқуқ аст. Имрӯз Тоҷикистон яктост, қисматҳо надорад, якрангу якмаром аст. Мардуми ин сарзамин аз хурд то бузург якдигарро эьтирому эътироф мекунанд, чунки қавми як миллат як мазҳаб ва як нажоданд.

Имрӯз Тоҷикистони азизи мо дар айни шукуфтанҳост ва рӯз то рӯз шуҳратманду шуҳратёр гашта истодааст. Бо вуҷуди камзамин будан кишвари ман дари худро ба рӯи миллионҳо нафар боз кардааст ва ба гуфти шоири ширинкаломи мо:

Зиҳӣ бахту зиҳӣ даврони тоҷик,

Ба кайҳон мерасад айвони тоҷик.

Агарчи ҳалқаи кӯҳош танг аст,

Ҷаҳон ғунҷад ба даври хони тоҷик.

Тоҷикистон ба яке аз давлатҳои пешқадам ва пешрафта табдил ёфтааст, дорои потесиали бузурги тавлиди нерӯи барқ, заводҳои муқтадир, иншоотҳои баланд ва зебо, мардумони поку адолатпешаву босиришт, меҳмондӯсту меҳмоннавоз, аз ҷиҳати иқтисоди пешрафта, дорои сангҳо ва сарчашмаҳои бойу ғанӣ, ҷойгузин ва тамошоҷойи миллионҳо нафар хориҷиён аз шарқу ғарб ва аз шимолу ҷануб мебошад.

 Тоҷикистон дорои фарҳанги бойу ғани мебошад. Таърих гувоҳ аст, ки мардуми тоҷик дар қадимулайём ба кандакорӣ, гаҷкорӣ, кузасозӣ, оҳангарӣ, расоммӣ, сиказанӣ ва кулолгарӣ машғул буданд. Пешвои миллат Асосгузори Сулҳу Ваҳдати милли муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон соли мелодии 2018 – ро соли “Рушди саёҳӣ ва ҳунарҳои мардумӣ” эълон карданд, ки ин ҳам аз эҳтиром ва ҳифзи фаҳрангӣ тоҷикон дарак медиҳад.

Тоҷикистони азиз имрӯз 27 – мин солгарди худро ҷашн мегирад.

27 соли муззаффариятҳо, кашфиётҳои қуллаҳои баланд, комёбиҳои дастрас ва имконпазир.

27 соли ободониву кабудизоркунии шаҳру ноҳияҳои кишвар, расидан ба некбахтиву озодиву Сулҳу Ваҳдат.

27 соли хандаҳои кӯдакон, хурсандӣ ва шоду нишоти пиру барно, меҳнату заҳматҳои рӯзонаву шабонаи Пешвои муазамамон Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ-Пешвои миллат мухтарам Эмомалӣ Раҳмон.

27 – мин Истиқлолияти Тоҷикистони азизамонро ба кули мардуми кишвар табрик ва муборакбод мегуям!

Боиси зикр аст, ки дар ин даврони истиқлолият зану мард ва пиру барно дар талоши илму адаб, фарҳангу маърифат ва кору фаъолияти хеш камари ҳаммат бастанд. Дастовардҳои бузурги Истиқлоли кишвар ба онон қуввату модар, тавонои бахшида, онҳоро ба комёбиҳо ва дастовардҳои бузург ноил гардонидааст. Имрӯз Тоҷикистон гулистони беҳадду канор, маркази нуру маърифат ва чаманистони дунёи орзуст.

Шабнам Нуруллоева, устоди кафедраи барномарезии ДПДТТ, унвонҷӯй

Создано: 10 сентября 2018

Просмотров: 2825

Мо, устодони кафедра истиқбол аз он мекунем, ки ҷониби Ҳукумати Ҷумҳурии Тоҷикистон як ҳайати баландпояро ба ин нишаст фиристода, бо баромадҳои пурмӯҳтавои худ ҷомеаи ҷаҳониро ҳушдор доданд, ки ба  ин гуна нишастҳо, ки аз қадру манзалати инсон дар ҷомеа ҳимоя мекунад, намояндагони ташкилотҳои террористӣ даъват нашаванд. Махсусан дар арафаи ин нишаст сарҷамъ шудани нерӯҳои мухолифини мамлакат - Ҳизби наҳзати исломии Тоҷикистон, Ҷумбиши Ислоҳот ва рушд дар Тоҷикистон, Анҷумани муҳоҷирони Осиёи Марказӣ, Анҷумани озодандешони Тоҷикистон моро ҳушдор медиҳад, ки аз ҳар вақта дида бомасъули воқеъияти ҳолро ба аҳли ҷомеа расонем. Махсусан суханронии Илҳом Ёқубов, роҳбари ба ном Анҷумани муҳоҷирони Осиёи Марказӣ моро ба риққат овард. Ӯ дар баромадаш аз нақзи ҳуқуқҳои шахрвандон ва маҳдудият ба рӯзноманигорон сухан кард, ки хатои маҳз аст. Зеро дар кишвар ВАО ба сурати умум рушд ёфта, сол то сол теъдоди нашрияҳо ва телевизиону радиҳо меафзояд. Барои рушди касбии рӯзноманигорон имкониятҳои фарох дода шудааст. Мо суханони як нафари гурезаи тоҷикро, ки манфиатҳои шахсиашро аз манфиатҳои давлат боло мегузорад маҳкум менамоем ва мегӯем дар Тоҷикистон ба нафарони кинаҷӯву адоватпарвар роҳ нест.

Тайиба Бобоева, номзади илмҳои суханшиносӣ, муди кафедра,

Муътабар Ғозиева, номзади илмҳои таърих, дотсент

Зафар Раҳмонов, номзади илмҳои суханшиносӣ, дотсент

Создано: 12 сентября 2018

Просмотров: 2632

Исломе, ки то чи андоза поку беолоиш будани онро мо мардуми тоҷикон аз ҳама беш медонему дарк менамоем, мутаасифона боз ҳам дар чанголи он гуруснаҳое, ки бо хуни мардумони бегуноҳ чашми худро сер мекунанд афтода истодаем. Маҳфуме ҳаст, ки ман низ аз рӯи хулосаҳои худ маротибаҳои зиёд иброз намудам, ки мушкилоти чавонони мо имрӯз дар он ифода гашта истодааст, ки исломро аз имон дар фарқ гузошта наметавонанд, ин бевосита пеш аз ҳама мушкилоти худи онҳо мегардад, ки ҳаёту зиндагии худро табоҳ сохта, баъдан бо ин рафтори худ дар ҷомеа доғ мегузоранд. Хусусан, ин ҷангҳои бемаънову дасисаҳои беасос дар ҳодисаҳои сиёсии Сурия ва таъсиси ДИИШ вусъат ёфта истода, ҷавонони тамоми ҷаҳонро гирди худ ҷамъ оварда истодааст, ки ин тамоюл гурӯҳҳои экстремистон ва миллатгароёнро бо таҳқиру шиканҷаи мусулмонон фаъолтар намуданд, ки ин албатта тафаккури мардумонро бетаъсир намемонад. Гуфтан ҷоиз аст, ки байни мардум таассуб мавқеи бениҳоят ҳам мустаҳкамро касб намудаасту тақлид ба урфу одатҳои дигар миллатҳо намуда, оқибат дар як гирдбоди гароне бармехӯранд, ки аз он дигар роҳи баргашт нест.

Метавонем зикр намуда бошем он нафаре ки ба озодиву ободии диёру ватани хеш бетарафӣ зоҳир менамояд ба қадри оила, ёру дӯстон ва бар зидди фарзандон намерасад, шукронаи ин сарзамини муқаддас намекунад, нонро аз нонреза тафовут мерасонад, бедорхобиҳову сарсониҳои волидайни хешро намедонад ва ҷоннисориҳои қахрамононро пушти по мезанад экстремист гуфта тавонем.

Мутаассифона, таи солҳои охир на танҳо дар дигар кишварҳо, балки дар кишвари мо низ чандин нафарон симои воқеии худро, ки дар хақиқат бадхоҳон ва экстремистони аслӣ онҳо буданд, бо вуҷуди ин ки ҳамаи он афродон сохиби вазифаҳои баландмартаба буданду соҳибмансаб, аммо боз ҳам ба ҳамаи ин неъматҳои насибкардаи Худо изҳори ношукрӣ намуда, хостанд халқро ба иғвову дасиса бархезонанд. Ҳамон халқеро, ки ҳоло ҷавон асту мустақилияташро бар ивази ҳазорҳо ҷони абармардони шуҷои миллат ба даст овардааст, ҳоло ҳама экстремисти диниро, ки бадхоҳон эътироф менамоянд, халқи мо тарафдори озодиву ваҳдат, сулҳу амният ва истиқлолият  онро пурра маҳкум менамоем ва дар муттахидии якдигар онро шикаст медиҳем, ба хотире ки он ба амнияти миллии мо бехатарии ҷиддӣ таҳдид менамояд.

Мо бояд донем, ки бобоҳову бибиҳоямон, гарчанде ки синну солашон калон буд, барои имрӯзи озодӣ солҳо ҷангиданду мубориза бурдаанд, ҳоло ҳар яки моро мебояд, ки чун гузаштагони худ ба наслҳои оянда як миллату давлати тинҷу оромро созем, то он ки онҳо низ моро ҳамчун аҷдодони тоҷвар шиносанд ва нагузоранд, ки миллат аз рушд боз монаду туъмаи дигарон шавад.

Аммо Кабирӣ ва кабири барин бедину беимонон мехоҳанд, ки бобоёни моро, ки алайҳи торикиву зулмат, бесаводиву фунтдаменталӣ мубориза мебурданд, имрӯз душмани миллат ном баранду босмачиҳои ғоратгару зинокор ва хуни мардумхӯрро қаҳрамон. Каме буд, ки Анварпошшои туркро низ қаҳрамон тарошад. 

Ҳар як шаҳрванди кишвар аз он вазъи сулҳу амоние, ки дар кишварамон ҳаст, фахр бояд кунад, зеро ки кишвари мо бо қадамҳои устуворона пеш рафта истодааст. Ва ин омил боиси пайваста нусрат ёфтани миллати тоҷдори тоҷик, пойдор мондани истиқлолият  хоҳад шуд, дар ҳамин замина тамоми мардуми миллатамон бо сарфарози аз дастгириҳои бевоситаи Пешвои муаззами миллати тоҷик мӯҳтарам Эмомалӣ Раҳмон барои пешравии сиёсати кунунии Ҷумҳуриамон саҳми сазовореро гузоранд.

Р. Зокиров,

устоди кафедраи дизайн ва меъморӣ,

унвонҷӯй

Создано: 10 сентября 2018

Просмотров: 2695

Ҳар як нафар пеш аз ин, ки афкори баён мекунад, бояд як бор суханонашро бияндешад. Чун ҳар сухане ба фикр омад онро вирди забон кунӣ, хандахарешӣ мардумон мегардӣ. Дуруст ба мисоли роҳбарият ва намояндагони ТТЭ ҲНИ, ҷаноби Кабирӣ то чи андоза «ба ин ватану халқ муҳаббат доштанашонро», бо воситаи табрикоташон ба муносибати 27-умин солгарли Истиқлолияти Ҷумҳурии Тоҷикистон, ки аз Варшава истода баён намудаанд. Дар ҳақиқат баробари хондани табрикоти Кабирӣ дар ҳайрат афтодам, кич и тавр инсон то ин дараҷа дурӯяги мекунад.

Ҷаноби Кабирӣ ин Шумо нестед, ки барои валангор намудани миллати мо ҳар лаҳза саҳм гирифта истодаед. Ин Шумо нестед, ки ҳар руз мардумро ищво меангезед ва ин Шумо нест, ки ҷавонони моро гумроҳ намуда, роҳи ноҳамвореро барояшон нишон дода истодаед. Ва акнун ин табрикот барои кӣ ва барои чӣ? Ба фикрам аз суханони гуфтаатон худ дарак надоред, ки ҳатто дар мавриди баёни табрик низ мардумро ба тафриқа андохта, миллатчигӣ менамоед. Гӯё тоифае истиқлолхоҳ, босмачиён, щуломиён  ва озодандешон.

Бояд тазаккур дод, ки он босмачиёни тӯдакашро Шумо аз равшанфикрони он замон воло донистед. Ин чи тавр тахайюлот намефаҳмам. Магар бо ҷомеаи босмачӣ чи тавр метавон истиқлолро ба даст овард. Дар асл намояндагони Шумо, ва худатон дар қатори ҳамон босмачиён ҳастед ва ин истиқлолро нахостеду истиқлолхоҳону озодандешонро бад мебинед.

Мо бидуни ҳамкориҳои Шумо роҳи расидан ба истиқлолиятро тай намудем, ба ин восита ба сулҳ ва ваҳдату ягонгагӣ низ соҳиб гардидем. Ин роҳи тай кардаи мо мардуми шарафманди диёр роҳи мурод, роҳи расидан ба ормонҳои чандинасраи мардуми сарфарози тоҷик буд, роҳе буд, ки тоҷику Тоҷикистониёнро дар арсаи баландпояи ҷаҳонӣ шукӯҳу шаҳоматашро боло намуд.

Шумо нагӯед, ки бо ҳамкориҳои шумову намояндагонатон миллати тоҷик ба истиқлоли воқеи мерасад. Ин истиқлол барои ҳар як фарди баору номуси миллати тоҷик арзиши хос дорад. Ҷаноби Кабирӣ донед, ки ин истиқлолият ба маънои томаш ҳақиқист. Ва он бо ҷонбозиҳои ҳазорон нафар мардони шуҷову ҷасур ба даст омад. Имрӯз ин истиқлоли воқеиро танҳо чашми нобиноӣ Шумо намебинаду халос.

Ҳамин пирӯзии нобаҳангоми ибрознамуди Кабирӣ, маҳз бо вайронкориҳои ин ҳизбиён ба дер ба даст омад. Хушбахтона дер ҳам бошад, ба даст омад, бар қасди онҳое, ки миллатро ба вартаи ящмо бурдани буданд дер ҳам бошад ба даст омад. Ва ин боиси болидахотириву соадатмандии кулли мардуми тоҷик гашт. Истиқлоли ба даст омада, ягон тоифаи одамонро ба гурӯҳҳо ҷудо накардааст ва ягон нафарони истиқлолхоҳро зиндони накардаву зери шиканҷа қарор надодааст. Ин ақидаи кардаи Кабирӣ, ки замоне барои ба даст овардани истиқлол нафарони хизмат намуда, дар зиндон қарор доранд, комилан нодуруст. Зеро имрӯз  ҳукумати мамлакат барои сохтмони як бино ва як ташкилот чи қадар дастгириҳо мекунад, ин ба ҳама маълум аст. Пас чаро он нафароне, ки брои расидан ба озодӣ саҳм доранд онҳоро зиндонӣ кунад.

Кабирӣ инсон агар сухан донаду бамаврид гӯяд, хуб аст ва агар ҷоиз сухан нагӯяд пас хомӯширо пеша кунад, то аз ин хомӯши дигарон ибрат гиранд.

Тоҷикистон мулки соҳибихтиёр, демократи комилҳуқуқ ва ягона мебошад. Сулҳи он пойдор ва ваҳдату ягонагиаш бо талошу заҳматҳои мардуми башардӯсташ устувору ҷовидон хоҳад монд. Зеро ин сарзамину мулки соҳибдилону равшанзамирон аст, мулки озоду обод аст, мулке аст, ки бар ивази ҷони ҷасурмардону ватандӯстон ба мустақилияти воқеи шарафёб гардадааст.

А. Рашидов,

номзади илмҳои кишоварзӣ,

устоди кафедраи химия ва технологияи хӯрокворӣ

Создано: 12 сентября 2018

Просмотров: 2787

Ростӣ интизор набудам, ки як олими тавоно, роҳбари ба қавле ҳизби пурқудрати гуреза ва сарҷамъкунадаи муттаҳамони аз давлату миллат ранҷида ба ин сон дар ҷаласаи САҲА суханронӣ кунад. На танҳо ман, балки чашми ҳазорон ҳазор мардуми кишвар, онҳое, ки ба Муҳиддин Кабирӣ дар як гӯшаи дилаш оташаки боварӣ доштанд, умедвор буданд, ки Кабирӣ ҳар он суханҳое, ки дар ин чанд моҳи охир нисбати ӯву ҳизбаш гуфтанд, рад мекунад, бо мисолҳои возеҳ банд ба банд ва ҳатто ҳарф ба ҳарф посухи воқеӣ медиҳад. Интизор буданд, ки Кабирӣ «сайёҳони хориҷиро наҳзатиҳо накуштаанд», мегӯяд. Умедвор буданд, ки «Ҳар ҳарфу ҳиҷои Аёмиддин Саторов ва Сайид Қиёмиддини Ғозӣ дурӯғи маҳз аст» мегӯяд. Интизор буданд, ки Кабирӣ мегӯяд, ки «Мо пойбанди ягон қувва нестем ва Эрониҳоро беҳуда мазаммат накунед». Аммо баръакси ин уммедвориҳо Муҳиддин Кабирӣ  дар суханронии худ дар ҷашни Истиқлоли Тоҷикистон дар Варшава танҳо аз истиқлолият ва хизматҳои «содиқона»-и Тоҳири Абдуҷаббор ва Сайидабдуллоҳи Нурӣ сухан гуфт. Аз суханронии Муҳиддин Кабирӣ эҳсос мешуд, ки гӯиё дар истиқлолият ба даст овардани тоҷикон танҳо онҳое даст доранд, ки ифтихори миллашон боло буд. Ӯ режими шӯравиро, ки сокинони гуногунмиллатро дар зери як ақида сарҷамъ менамуд, ба риштаи танқид кашида, ватанхоҳону истиқлоҳоҳонро васф менамуд. Ман тарафдори ақидаву корбариҳои он замон нестам, аммо ҳаққи танқид карданашро низ надорам. Биёед, як андеша кунем. Дар кадом кунҷи ин мамлакати паҳновари шӯравӣ миллатбадбинӣ буд. Ҳоло дар Тоҷикистони кӯчаки мо бо айби тафриқаандозиҳои наҳзатиҳо барин қувваҳо ҳатто бародар бо бародар дар ҷанг аст.

Сахт шигифтзада шудам, ки Кабирӣ аз босмачиҳо қаҳрамон сохт. Магар мо фаромӯш кардам, ки босмачиҳо бо дасти кӣ хешу ақрабои худро куштанд. Мо гуфта метавонем, ки босмачиҳо босавод буданд. Ба ҷои ин ҳарфҳо Кабирӣ аз хизматҳои таърихии Шириншоҳ Шотемур, Нусратулло Махсум,Садриддин Айнӣ, Бобоҷон Ғафуров, Садри Зиё, Шарифҷон Махдум, Мирзо Турсунзода, Лоиқ Шералӣ ва ахиран аз корномаҳои Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ-Пешвои миллат сухан мекард, мо ба ӯ қоил мешудем.

Бояд иқрор шуд, ки дар ин чанд соли охир дар ақсои олам номи исломро бадбинони онҳо ба мисоли ҲНИ доғдор кард. Наход мусулмон ба амали терроистӣ қодир бошад.  

Ҳизби наҳзати исломи ҳарчанд ба гуфти аъзояш чанде пеш 40 сола шуд, ҳанӯз ҳам дар дили сокинони меҳру муҳаббати худро нисбаташ бедор накардааст, дар ҳоле Каюирӣ аз миллату худшиносӣ сухан мегӯяд, кореро дар самти худшиносии миллат анҷом надодааст. Истифодаи калимаи ислом барои онҳо аз чанд ҷиҳат манфиатовар аст, зеро маҳз ҳамин вожа, ки дар худ ҷаҳонеро ғунҷондааст, аъзо ва пайравонашро зиёд намудааст. Аммо тавре аз мушоҳидаҳо аён мегардад, зумрае аз наҳзатиён ба ҷои он ки мардумро ба ваҳдату ҳамдигарфаҳмӣ даъват намояд, баръакс тафриқандозиву мунофиқаро миёни омма бармеангезад.

Ҷаноби Кабирӣ бояд хафа нашавад. Дар сафҳои ӯ кам ҳастанд шахсони воқеан ҳам донишманду дилаш ба ин миллату меҳан месӯхта. Аксаран ба хотири таассуб ба ин ҳизб шомил шуданд ва имрӯз аз ин амалкарди хеш пушаймонанд.

Ҳамагуна зуҳоротро яктарафа баҳо додан ягон вақт шахсеро ва ё ниҳодеро соҳибобрӯ гардонида наметавонад. Ҳукумат низ иқрор мешавад, ки дар ҷомеа камбудиҳо зиёд аст.

 Зиндагӣ яксон намемонад. Роҳбарияти кишвар дар мавриди ҳизбу ҳаракатҳо таҳлили худро дорад. Ва сиёсати давлатии Тоҷикистон тавре роҳандозӣ гардидааст, ки мардумро ба сӯи нури зиё раҳнмамун месозад.

Ҳоло наҳзатиён иддао доранд, ки чаро маҳз ҲНИ мавриди танқиди шадид қарор мегирад. Ин сабаб дорад. Зеро фаъолияти ҲНИ бо он сиёсате ки имрӯз дорад, ба ҷомеа хафи бештар дорад. Иқрори гуноҳҳои хеш аз ҷониби Саид Қиёмиддини Ғозӣ ва ё Аёмддин Саттров худ далолати гуфтаҳои болоиянд.

Мо намехоҳем, ки мамлакатамон мисли кишвари ҷангзадаи Афғонистон бошад. Имрӯз мардум дилшод аз онанд, ки тинҷиву оромӣ ҳукмфармост. Ватанро нафарони сарсупурда ҳимоя мекунад. Қувваҳои мусаллаҳамон дигар он зарфиятро надорад. Онҳо ҳамвора пурқувват шудаанд. Дар баробари ин мардум низ мардум бедор аст. Сиёҳро аз сафед фарқ карда метавонанд.

Насим Тошхӯҷаев,

номзади илмҳои химия,

устоди кафедраи химия ва технологияи хӯрока

Создано: 10 сентября 2018

Просмотров: 2757