Бо кӯшишҳои пайгиронаи давлат ва Ҳукумати кишвр миллати парешон сарҷамъ омад, мамлакат обод шуд, пеш рафт, гул-гул шукуфт ва имрӯз дар чеҳраи ҳар фарзанди тоҷик нишоту хурсандист, ваҳдату сулҳ падидор аст.

Аммо, мутаассифона, ҳанӯз ҳам дар ҷомеаи мо ҳастанд қувваҳое, ки пешрафти мамлакатамонро нодида мегиранд. Мехоҳанд бо ҳар баҳона камбудиҳои ҷузъии ҷомеаро бузург нишон дода, ҷомеаро ба гирдоби нобасомониҳо кашанд. Ин амалкардҳо дар ҳоле рух медиҳанд, ки зиёда аз сад давлати дунё мавриди ҳамлаҳои ғайриинсонии террористон ва ифротгароён қарор гирифтааст. Воқеият чунин аст, ки ҷуғрофияи нооромиҳо торафт доман паҳн намуда, таҳдиду хатарҳои глобалӣ имрӯз ба асосҳои бунёдии тартибу низоми ҷаҳонӣ ва усулҳои муносиботи байналмилалӣ таъсиргузор мебошанд.

Идомаи минбаъдаи ин ҳолат метавонад боиси амиқ гардидани таҳдиду хатарҳои сиёсиву иқтисодӣ, амниятӣ ва башариву фарҳангӣ дар минтақаҳои гуногуни олам гардад.

Тоҷикистони азизи мо дар арсаи байналмилалӣ бояд мақом ва мавқеи устувор дошта бошад. Аммо фаъолияти бархе аз гурӯҳҳову ҳизбҳои фаъолияташон мамнӯъ дар кишвар боиси коста гаштани обрӯи кишвар мегардад. ҲНИ аз ҷумлаи чунин ҳизбу гурӯҳҳои ифротгаро ба ҳисоб рафта, имрӯзҳо дар арсаи сиёсиву байналмилалӣ на танҳо мақому манзали худро аз даст дод, балки пайваста ба номи халқу миллат ва давлати Тоҷикистон тӯҳмату бӯҳтонҳои беасос изҳор менамояд.

Мо, устодони факултети информтика ва энергетика  амалҳои номатлуб ва иғвоангезонаи ҲНИ-ро сахт маҳкум намуда, ҷонибдори сиёсати пешгирифтаи Пешвои муаззами миллат, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ва оромиву суботи Тоҷикистони азиз мебошем.

Мо ҷавононро талқин мекунем, ки танҳо илм омӯзанд ва роҳи ростинро пеша созанд.

Создано: 29 июня 2018

Просмотров: 2625

Ҷаҳони имрӯзаро ифротгаройиву тундравӣ фаро гирифта истодааст. Мутаассифона, ангезаи ин падидаи номатлубро ба мардуми мусалмон нисбат медиҳанд, ки комилан хато аст. Аммо ба ном «исломгароён» дар қабои дини мубини ислом дар гӯшаю канори олам ба акту террор даст мезананд. Ин амали онҳо миёни мардум тарсу ваҳмро ҷо намудааст.

Имрӯзҳо дар тамоми гӯшаю канори дунё лаҳзае нест, ки мо аз тарконида шудани мошине ё ҳамлаи ҷангиёни бо номи муҳофизи ислом хабардор нашавем. Дар ҷаҳон муборизаи гурӯҳҳои ҷудоихоҳ назири мухолифони давлатҳои Афғонистон (ал Қоида, Толибон) Сурия (мухолифони тундраваш), ҳукумати Туркия (курдҳо) табдилшуда ба ҳаракатҳои тундгароӣ, ки дар пай террор ва даҳшатафканиҳоро ба дунбол доштаанд. Як гурӯҳи ҷангҷӯи ба ном «исломӣ» дар Сурия бо номи Ироқу Шом таи чанд соли охир бо мақсади бунёди хилофат ва ташкили ҷаҳони ислом  ҷони ҳазорон ҳазоронро рабуданд.

Рӯз ба рӯз шеваи муборизаи ин гурӯҳҳо дар ҷаҳон тағйир ёфта, боз мардум шаҳди ин даҳшатафканиҳоро мечашанд. Гузашта аз ин шумораи зиёди ҷавонон, ки гумроҳона ба ин ҳаракат шомил мешаванд, рӯз аз рӯз зиёд мегарданд, ки миёни онҳо тоҷикон низ кам нестанд.  Ин нафаронро бо баҳонаи нишон додани  садоқати худ ба дини мубини ислом ва гирифтани дастмузди беш ба ин ҳаракатҳо шомил месозанд, ки комилан ин амали онҳо ғалат аст.

Бузургтарин олимон ва донишмандони улуми ислом борҳо таъкид доштаанд, ки даҳшатафканию террори шахсиятҳо ва мардуми оддӣ ҳеҷ рабте ба исломи воқеӣ надорад.

Бино ба иттилои сарчашмаҳои хабарӣ мусалмонон дар Испания, Марокко, Лубнон, Миср, Фаронса бо тарафдорони дигар адён паҳлӯ ба паҳлӯ тақрибан 800 сол бидуни ҳеҷ муноқишае зиндагӣ намудаанд. Ин нишонаи эътиқод ва самимияти ростини мусалмонон мебошад. Дар ҳеҷ як сарчашма зикр нашуда, ки муътақидони ислом бояд даст ба куштор ва ноамниҳои ҷомеа зананд. Гуфта мешавад, ки бояд марди мусалмон ҳамеша дасту дилаш поку дар хидмати бародари мусалмонаш бошад. Вақте як нафари тундгаро бо дурӯғ фардеро мефиребад, ба сӯи торикӣ ва ҷаҳлу ҷаҳолат мебарад, пас ҳеҷ гоҳ ҳамсӯҳбати ӯ ва атрофиёнаш ҷомеаи солимро бунёд карда наметавонанд.

Дар яке аз шумораҳои нашрияи «Чархи гардун» дар бораи терроризм ва экстеремизм маводе нашр гардида буд, ки дар он аз ҷумла омадааст: «…бо таваҷҷӯҳ ба ҷараёнҳои тунгароӣ шоҳ Абуллоҳи 2 Бини Ал Ҳусейн соли 2004 пешниҳод карда буд, ки идеяи мусалмон-террорист ё мусалмонон паҳнкунандаи террор бояд дар ҷамъият роҳ наёбад. Дар ин маврид Абдуллоҳи 2 таъкид доштааст, ки ҳар гуна куштори дастаҷамъона ё барқасдона бо номи ҳимоят аз ислом ба ҳеҷ ваҷҳ қобили қабул нест. Вай ин ин гуна рафторро маҳкум карда, гуфтааст, ки ислом ниёз ба ҳимояти мардуми террорист надорад. Раҳбарони давлатҳои Эрон, Афғонистон, Покистон низ ба шиддат аз нафарони тундгаро ва даҳшатафкан интиқод намудаанд».

 Маҳмуди Аҳмадинажод, собиқ раиси Ҷумҳурии Исломи Эрон аз ҷумла дар як хитобааш ба Шӯрои амнияти СММ гуфта буд, ки мусалмонон набояд бо ин гуна ҳимоят аз ислом (террор) номи мусалмон ва ҷомеаи мусалмониро доғдор намоянд. Албатта, дар ҷомеае, ки он ҷо фарҳанги мардуми мусалмон дар сатҳи лозим нест, талоши гурӯҳҳои ифротӣ барои расидан ба мақсадашон зиёд мешавад.»  Вале ба ҳар сурат набояд чунин пиндошт мубориза бо ин гурӯҳҳо танҳо хоси мақомоти қудратӣ ва мансабдорони давлатист. Хатари тундгароӣ бозгӯйи он аст, ки ҳеҷ сарҳад ва пулиси сахтгири ҷаҳон наметавонад, дар баробари он ба танҳои истодагарӣ намояд. Имрӯз тасавуроти маҳдуди ҷавонон дар бораи тунгаройӣ ва наворҳои  сомонаҳои интернетӣ мафкураи ин қишри ҷомеаро тамоман дигар кардааст. Имрӯз тавоноӣ дар доштани яроқу аслиҳа нест, балки бузургтарин нерӯ ва қувва ин пур кардани фазои холии иттилоотӣ мебошад. Маҳз чунин шева ё бархӯд дар ҷомеа ба сар задании ҷангҳои ақидавӣ оварда мерасонад, ки гурӯҳҳои тунгароӣ ба осонӣ аз он ба манифати худашон истифода мебаранд. Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ- Пешвои миллат Эмомалӣ Раҳмон дар баромадаш «Масъулият барои фардои миллат» таъкид медорад, ки «баъзеҳо бар он ақидаанд, ки ба терроризм ва ифротгароӣ танҳо бо усули низомӣ пирӯз шудан имкон дорад. Ба чунин ақида розӣ шудан мумкин нест, зеро ҳалли низомии ин масъала ҳанӯз нокифоя мебошад. Он тамоми омилҳоеро, ки чун қоида боиси пайдоиши терроризм ва ифродгаройӣ мегарданд, пурра нест карда наметавонад».

 Собиқ президенти Русия Д.Медведев (ҳоло сарвазир) дар ҳамоише аз донишмандони Чеченистон даъват кард, ки бо роҳи фаҳмондадиҳӣ аз амалҳои даҳшатафканӣ пешгирӣ намоянд. Президенти он вақтаи Русия Д. Медведев ба мақомот тавсия дод, ки барои фаҳмонидани хатарҳои тундгароӣ ва даҳшатафканӣ дар мактабу донишкада ва муссисоти дигар бо ширкати уламои шинохта семинарҳо баргузор намоянд. Ин пешниҳоди Д. Медведев дар кадом сатҳ амалӣ гашт, ба мо рӯшан нест. Аммо аз чунин як бархӯрд бармеояд, ки мубориза бо тундгароӣ проблемаи тамоми кишварҳои минтақа мебошад. Имрӯз дар Осиёи марказӣ ҳарчанд, ки мубориза бо гурӯҳҳои тунгаро амсоли ҲИУ ва Ҳизбу таҳрир зиёд шуда, аммо амалҳои пинҳонкоронаи онҳо низ кам нагардидааст. Ҳаракатҳои тунгароӣ мазкур дар тамоми Осиёи марказӣ таъсири бевосита дошта, бо амалҳои тахрибкоронаашон мардумро ба ваҳшат меафкананд. Дар ҷомеаи ҷаҳон роҳҳо ё василаи мубориза бар зидди тунгароӣ ва ифродгароиро меҷӯянд. Ҳар кишваре дар ин мубориза консепсияи хоси худро дорад.

Дар тамоми ҷаҳон имрӯз ҳаракатҳое ба монанди «Ҳамос», «Ҳизбуллоҳ», «Бародарони мусалмон», «Ҷамоати исломӣ», «Ал Фаҷр», «Ҳаракат ул-Ансор», «Артиши имом», «Танзим давлат ул Иршод», «Ҷомеаи исломӣ» ва ғайра амал мекунанд, ки бо шаклу шеваи хоси муқовимату мубориза давлатҳои худро ором намегузоранд. Ин ҳаракатҳо ҳамагӣ як даъво ҳимоя аз манифатҳои ислом дошта, аммо то ҳанӯз мушаххас накардаанд, ки чаро муламонон аз дасти нафарони тунгарои ин гурӯҳҳо ҳалок мешаванд. Агар ҷомеа бар зидди тунгароӣ дар ҷамъият коре карда натавонад, пас амнияту осоиштагии башарият барқарор гаштанаш мушкил аст.

Моро зарур аст, ки аз ҳар гуна ақидаҳое, ки гӯё ислом ин гуфаасту он гуфтааст дас кашида, балки худамон аз рукнҳои исломӣ огоҳӣ пайдо намоем. Ба ақидаи Орифҷон Байзоев, ноиби раиси шӯрои уламои дини вилоят дини мубини ислом ба ҳодисаҳои Шарқи наздик  ягон дахл надорад. Танҳо кӯрдилон, беимонҳо аз номи ислом бар зидди ислом кор карда истодаанд. Дар “Қуръон”- и азимушшанъ омадааст, ки ҳар касе ки қасдан ҷони дигар инсонро мегирад, ҷояш абадуддаҳр дар қиёмат аст ва он касе ки саҳван ҷони дигареро меситонад, пас ӯ бояд ба ин амалаш ҷуброн диҳад. Амалҳое, ки имрӯз ба номи гурӯҳи исломистон нисбати инсон ва қадри он мекунад, на ба фармудаҳои Худо рост меояду на ба талаботҳои қонуни он кишвар. Инсонро гӯсфандвор сар гирифтан магар аз “мусулмони асил” будани мо шаҳодат медиҳад, албатта на.

Пас моро мебояд ҳушёрии сиёсиро аз даст надода, оқибатҳои ин амалҳои нангинро дар мизони ақл санҷида, баъд рафтор намоем. Зеро тангназарӣ, зиёдаравӣ бар манфиати кор нест.

Муаттара Раҳматова, устоди ДПДТТ дар шаҳри Хуҷанд

Создано: 29 июня 2018

Просмотров: 2594

Дар замони пешрафти техникаву технология, ки кишвари мо сол то сол ба он ноил мегарданд, нафароне ҳам ҳастанд, ки тинҷию оромии мулк, пешрафти иқтисодиёту иҷтимоиёт, саодати ҳамватанон ва садоқати онҳоро ба давлату Ҳукумат дидан намехоҳанд. Ҳар ободиву пешрафт ба чашми онҳо чун хор мехалад ва ба гуфте айшашонро талху хобашонро ҳаром месозад. Онҳо собиқ раис ва як гурӯҳ фаъолону аъзоёни  ташкилоти террористию экстремистии Ҳизби наҳзати ислом (ТТЭ ҲНИ), пайравони дигар ҳизбу ҳаракатҳои ифротгаро мебошанд, ки баъди шикаст хӯрдан дар рақобати сиёсӣ ва ба ниятҳои нопокашон нарасидан аз Ватан фирор намуда, дар кишварҳои хориҷӣ паноҳ бурдаанд.  Аз ҷумла,  собиқ раиси ТЭИ ҲНИ Муҳиддин Кабирӣ ва дигар ҳаммаслаконаш  бо дастгирии хоҷагонашон дар хориҷа амалҳои разилонаю хоинонаашонро давом дода истодаанд ва мақсаду мароми ягонаашон ноором сохтани вазъият дар Тоҷикистон, халалдор сохтани раванди пешрафту инкишоф, ба кӯи гумроҳӣ бурдани мардум, ташкили табаддулот ва бо ҳар роҳу васила бадном намудани Ҳукумати қонунии кишвар аст. Маҳз бо ҳамин нияту нақшаҳои разилона онҳо муроҷиатномаҳо қабул менамоянд, дар васоити ахбори омма ҳар гуна изҳорот пахш мекунанд,  намоишҳо ороста, аз поймол шудани ҳуқуқи  инсон ва арзишҳои исломӣ дар Тоҷикистон ба ташкилотҳои ҷамъиятию созмонҳои байналмилалӣ гузориш медиҳанд. Ҳатто дар хусуси таъсис додани ҳизбу ҳаракатҳои нав аз ҳисоби бадхоҳони миллат ва мухолифини дар хориҷа фирорибудаи Ҳукумати кунунӣ овозаҳо паҳн мекунанд ва даъватҳояшон ба хунрезиву ҷанг рӯирост садо медиҳад. Масалан онҳо дар ояндаи наздик мехоҳанд Иттиҳодияи опозитсионии наверо таъсис додани ҳастанд.

Шукрона, ки имрӯз Тоҷикистони мо Тоҷикистони солҳои 90-уми асри гузашта нест. Воқеоти сангину нангини он айёми хатарзо барои мардуми фарҳангпаноҳу сулҳпарвар сабақи бузург гардид. Албатта, душманону бадхоҳони миллату давлат чун гирдоб ба зудӣ сари хешро мехӯранд ва ба ниятҳои нопокашон намерасанд. Вале метавонанд муддате ба зиндагии орому осоиштаамон халал расонида, дар самти бунёдкорию созандагӣ монеа эҷод намоянд.

     Мо – ҷавонони донишкада рафторҳои хоинона ва ватанфурӯшонаи Муҳиддин Кабирӣ ва пайравону ҳаммаслаконашро сахт маҳкум намуда, чун    тамоми сокинони Ватанамон намегузорем, ки онҳо нақшаву ниятҳои нопокашонро амалӣ созанд.

Создано: 29 июня 2018

Просмотров: 2716

Терроризм ин содир намудани амалҳое мебошад, ки ба одамон хатари марг ба миён меоваранд, истифодаи он мақсади ҷисмонан бартараф кардани рақиби сиёсӣ, вайрон кардани бехатарии ҷамъиятӣ, тарсонидани аҳолӣ ё расонидани таъсир ба фаъолилти  ҳокимият ва бо роҳи зӯрӣ ғасби он мебошад. Зӯроварӣ, зулм, фишороварӣ, таҳқир ва паст задани шаъну шарафи инсон хусусан гурўҳҳои дигари этникӣ аз ҷониби ҷомеа ва давлат муҳим аст, эътирозро ба вуҷуд оварад, ки он мумкин ба ифратгароӣ сабзида расад. Ифротгароӣ дар кадом шакл набошад, онро мо қабул надорем, чунки он ҳуқуқу озодиҳои инсон ва шаҳрвандонро поймол мекунад. Қайд кардан лозм аст, ки ифратгароӣ асосҳои маънавии ҷомеаро вайрон намуда, ба амнияти минтақа, тамоми ҷаҳон, аз он ҷумла ба амнияти Ҷумҳурии Тоҷикистон ҳам таҳдид мекунад. Ба муқобили ифратгароӣ бояд ҳама мубориза баранд. Терроризм дар минтақаҳои гуногуни ҷаҳон доман паҳн карда, хатари бузурги иҷтимоӣ дорад ва барои амнияти давлатҳои алоҳида ва минтақаҳо воқеан таҳдид эҷод менамояд.

Тоҷикистон, ки ҷанги бародаркуши шаҳрвандиро аз сари худ гузаронидааст ва бо зуҳуроти зишти ин падидаи ғайриинсонӣ аз наздик ошно мебошад, ҷонибдори усулӣ ва пойдору устувори муборизаи қонеъ ва ҳамоҳангшудаи ҷомеаи ҷаҳонӣ бар зидди он аст. Сарфи назар аз тадбирҳои солҳои охир андешида шуда дар бахши мубориза бо терроризм, таҳдиди амалҳои нави террористӣ на фақат аз байн нарафтааст, балки афзоиш ёфтааст.

Дар гўшаҳои гуногуни ҷаҳон фаъолшавии созмонҳои террористӣ ва ташкилоту созмонҳои маблағгузори онҳо ба назар мерасад. Дар замони мо, ки пур аз мушкилот, ихтилофу зиддиятҳост, доир ба афзудан ва густариши терроризм, фундаментализм, экстремизм ва дигар зуҳуроту падидаҳои номатлубу хатарафзо зиёд ҳарф мезананд ва менависанд.

Истилоҳи «Терроризм» (аз калимаи лотинии «tеrrоr») сарчашма гирифта, маъноаш «Тарс ва ваҳм» аст. Террористон мехоҳанд, мақсаду мароми худро бо роҳи зўроварӣ, куштор, тарсу ваҳм амалӣ созанд. Террор кардан, ҷомеаро ба ҳолати тарсу ваҳшат ва ноумедӣ афкандан аст. Экстремизм ва терроризм аз мафҳумҳоест, ки дар дунёи имрўза вирди забони ҳама шудааст ва ин ду мафҳум ба ҳам пайваст мебошад. Экстремизм (тундравӣ, аз андоза гузаштан) ба терроризм меорад. Сабабҳои пайдоиши экстремизм мисли шаклҳои он гуногун аст. Ин сабабҳоро чунин метавон гуфт: сатҳи пасти дониши динӣ ва дунявӣ, маърифати ҳуқуқӣ; моддӣ; идеологӣ; хоҳиши табадулот ва норозигӣ аз вазъи воқеӣ; пайдо намудани шавқ ба фаъолияти нав; ҷой доштани камбудиҳо дар тарбияи оилавӣ; коҳиш ёфтани сатҳи зиндагӣ; хусумати шахсии роҳбарони ҳизбҳои сиёсӣ, байни шахсиятҳои сиёсӣ; поймол намудани ҳуқуқҳои динӣ ва этникӣ; дар сатҳи паст қарор доштани фарҳанги иттилоотӣ; фаъолияти динии намояндагони хориҷӣ ва ғайраҳо. Ҳар яке аз ин шаклҳо дорои хусусияти худ мебошад, аммо онҳоро зуҳуроти харобиовар, таҷовузкорона, бераҳмона, ки ҳадафи равшан надорад, бо ҳам мепайвандад. Терроризм ҳамчун падидаи мураккаби иҷтимоӣ-сиёсӣ ва ҷиноӣ аз зиддиятҳои дохилӣ ва берунаи рушди иҷтимоӣ вобаста мебошад. Терроризм ин таҳдиди бисёрҷониба ба манфиатҳои ҳаётан муҳими шахс, ҷамъият ва давлат, ки яке аз навъҳои аз ҳама хатарноки ифротгароии сиёсӣ дар тарозуиҷаҳонӣ ва минтақавӣ мебошад, муайян карда шудааст.

Имрӯз дар қатори дигар ҳизбу ҳаракатҳои ифротгароӣ барои ҷомеаи мо ҳизби наҳзати ислом мехоҳад бо роҳи зӯрӣ, ғасбу куштор ҷомеаро ба ҷониби худ кашад. Роҳбарони онҳо дар дили аврупо истода, бо маблағҳои зиёд мехоҳанд тарафдорони зиёде ёбанд. Онҳо асосан ба ҷавонон такя мекунанд ва маҳз иродаи суст ва дониши мукаммали сиёсиву динӣ надоштани ҷавонон боис шуда, ки аксаран гумроҳона ба ин ҳизб шомил шудаанд. Аммо баъди чанд фурсат аз амалкарди худ пушаймон мешавад. Ба Ватан баргаштани чанде аз аъзоёни ҲНИ ва гурӯҳи 24, ки давлат кафолати бехатарӣ ва озодии онҳоро додааст, ба нақшаҳои ҳизби наҳзати ислом зарбаи ҷонкоҳе задаст.

Акнун намедонем ин ҳизб ва гурӯҳҳои иртиҷогар чӣ нақшаҳо дар сар доранд, аммо ҳамин яқин, ки онҳо сарафканда хоҳанд шуд.

Рустам Ғуфронов, донишҷӯи ДПДТТ дар шаҳри Хуҷанд

Создано: 29 июня 2018

Просмотров: 2538

Ташвиқи фарҳанги бегона, даъват ба дигар мазҳаб аз шевахои асосии корбарии ҳизби экстремистиву терорристии наҳзати ислом маҳсуб ёфта, рӯз то рӯз  бо воситаи шабакҳои иҷтимоӣ «хизматгузорон»-и ин ҳизби мамнӯъ дар ин самт фаъолияти густурда бурда истодаанд.

Тавре маълум аст, дар ҷумҳурӣ ба гирифтани донишҳои динӣ аз тарафи ҳукумат тамоми шароитҳо фароҳам оварда шудааст. Дар ин росто оғози бузургтарин донишгоҳи исломӣ, ки солҳои наздик ба истифода дода мешавад, далели гуфтаҳои болоист.

Пӯшидани сатру аврат ва мондани ришҳои дарози дилгиркунандаву безеб ба либоси миллию анъанаҳои давлатдории тоҷикон мухолифат менамояд.

Дар натиҷаи дастгирии ҲНИ зиёда аз 500 нафар ҷавонони тоҷик дар сафҳои ҷангиёни ДИИШ ба муқобили Сурия меҷангиданд.

Фаъолияти хоинонаву ғайриқонуни  ин ҳизб бар хилофи Конститутсия ва дигар қонунҳои давлат ба шумор рафта, аз характери экстремистию террористии ҲНИ шаҳодат медиҳад.

Ҷомеаи демократӣ волоияти қонун ва риояи онро аз ҳамаи ҳизбу ҳаракатҳо талаб менамояд.

Баста шудани фаъолияти ҲНИ бо қорори Суди Олии Тоҷикистон минбаъд барои пешгирӣ кардани фаъолияти ифротгароӣ ва бо сиёсат омезиш додани динро пешгирӣ намуда, ҷомеаро дар руҳияи арзишҳои солими қонунию динӣ тарбия менамояд.

Ҳар шаҳрванди ҷумҳуриро зарур аст, ватандӯсту худогоҳ бошанд, дар ягон ҳолат бетарафӣ набояд кард. Нагузорем, ки нафарони нохалаф майнаи ҷавонони моро бо ғояҳои ифротгароёнаи худ пур намоянд. Ба ҳар як ҳуҷуми ин гуна гурӯҳҳои экстремистӣ аслиҳа дошта бошем ва  зиракиву ҳушёрии сиёсиро аз даст надиҳем ва дар гирди давлат ва Пешвои миллат муттаҳид гардем . 

Создано: 29 июня 2018

Просмотров: 2575

Бо шунидани он, ки ду се чаласавод худро «озодандеш» унвон додаву номи худро ба қатори зиёиёни миллат худ ба худ ворид намудаанд, бори дигар нафратам ба ин гумроҳҳон зиёд гардид. Агар  таърихи зиндагии ин “озодандешон”-ро назар афканем, заррае ҳаёти онҳоро бе омезиш ба ҳаёти хоҷагонашон тасаввур кардан ғайри имкон мебошад. Инҳо воситаи тарғибу ташвиқи ҳадафҳои нопок ва халалдоркунандаи вазъи кишварҳои дӯст аз ҷониби хоҷагонашон истифода бурда мешавад. Ин гумроҳон мехоҳанд анҷуман таъсис дода, маблағҳои муфти хоҷагонашонро соҳиб шаванд ва рӯзгорашонро аз ин ҳисоб пеш баранд. Ин нохалафон маблағҳои муфтро ба даст оварда, бар зидди давлату миллати хеш мехоҳанд суханҳои ноҷову фитнаангез гӯянд. Ватанеро, ки ҳамчун модар дар оғӯшаш ба камол расиданд ба ӯ хиёнатро раво мебинанд. Инҳо бозичаи дасти хоҷагони хориҷӣ буда, номашон низ ба хоҷагонашон тааллуқ дорад. Инҳо ҳамчун робот ва ё беморони рӯҳӣ дар машварату мулоқотҳои хоҷагонашон ширкат намуда, мунтазам ҳимоят аз хоҷагонашон мекунанд. Агар ба асли воқеа ва муносибати хоҷагони хориҷӣ бо ин “озодандешон” назар афканем маълум мегардад, ки хоҷагонашон барои ин нохалафон мошинҳои партовпартоӣ яъне корношоямро ҷудо карда, онҳоро бо минбарҳои махсус таъмин намуда ва анҷуманашонро “озодандешон” унвон додаанд.

Дар ҳар куҷое, ки зарурати иштироки ин “озодандешон” пайдо шавад, дарҳол хоҷагонашон онҳоро бо минбарҳояшон таъмин мекунанд, то онҳо тавонанд суханони пучу бемаъниашонро нисбати кишвари худ баён кунанд. Яъне,  ин “озодандешон” дар кишвари хоҷагонашон макони муқаррарии зиндагӣ надоранд. Балки рӯзашон дар нақлиётҳои партовпартоӣ ва минбарҳои вайронаи хоҷагонашон мегузарад. Месазад, ки онҳоро озодандешони минбарҳои партовӣ унвон диҳем. Мо дарк мекунем ва медонем, ки ин разилони гумроҳ дар Тоҷикистон он қадар зиндагӣ накардаанд, ки дар бораи он ҳарф гӯянд. Аз хотир ҳуқуқи аз номи Тоҷикистон гап заданро надоранд.

Мо ҷавонон рафтори ин гуна гумроҳон хоинони ватанро шадидан маҳкум намуда, нафрати хешро нисбати анҷуманашон баён медорем. 

Рустам Ғуфронов, донишҷӯи ДПДТТ дар шаҳри Хуҷанд

Создано: 29 июня 2018

Просмотров: 0

Бо шунидани он, ки ду се чаласавод худро «озодандеш» унвон додаву номи худро ба қатори зиёиёни миллат худ ба худ ворид намудаанд, бори дигар нафратам ба ин гумроҳҳон зиёд гардид. Агар  таърихи зиндагии ин “озодандешон”-ро назар афканем, заррае ҳаёти онҳоро бе омезиш ба ҳаёти хоҷагонашон тасаввур кардан ғайри имкон мебошад. Инҳо воситаи тарғибу ташвиқи ҳадафҳои нопок ва халалдоркунандаи вазъи кишварҳои дӯст аз ҷониби хоҷагонашон истифода бурда мешавад. Ин гумроҳон мехоҳанд анҷуман таъсис дода, маблағҳои муфти хоҷагонашонро соҳиб шаванд ва рӯзгорашонро аз ин ҳисоб пеш баранд. Ин нохалафон маблағҳои муфтро ба даст оварда, бар зидди давлату миллати хеш мехоҳанд суханҳои ноҷову фитнаангез гӯянд. Ватанеро, ки ҳамчун модар дар оғӯшаш ба камол расиданд ба ӯ хиёнатро раво мебинанд. Инҳо бозичаи дасти хоҷагони хориҷӣ буда, номашон низ ба хоҷагонашон тааллуқ дорад. Инҳо ҳамчун робот ва ё беморони рӯҳӣ дар машварату мулоқотҳои хоҷагонашон ширкат намуда, мунтазам ҳимоят аз хоҷагонашон мекунанд. Агар ба асли воқеа ва муносибати хоҷагони хориҷӣ бо ин “озодандешон” назар афканем маълум мегардад, ки хоҷагонашон барои ин нохалафон мошинҳои партовпартоӣ яъне корношоямро ҷудо карда, онҳоро бо минбарҳои махсус таъмин намуда ва анҷуманашонро “озодандешон” унвон додаанд.

Дар ҳар куҷое, ки зарурати иштироки ин “озодандешон” пайдо шавад, дарҳол хоҷагонашон онҳоро бо минбарҳояшон таъмин мекунанд, то онҳо тавонанд суханони пучу бемаъниашонро нисбати кишвари худ баён кунанд. Яъне,  ин “озодандешон” дар кишвари хоҷагонашон макони муқаррарии зиндагӣ надоранд. Балки рӯзашон дар нақлиётҳои партовпартоӣ ва минбарҳои вайронаи хоҷагонашон мегузарад. Месазад, ки онҳоро озодандешони минбарҳои партовӣ унвон диҳем. Мо дарк мекунем ва медонем, ки ин разилони гумроҳ дар Тоҷикистон он қадар зиндагӣ накардаанд, ки дар бораи он ҳарф гӯянд. Аз хотир ҳуқуқи аз номи Тоҷикистон гап заданро надоранд.

Мо ҷавонон рафтори ин гуна гумроҳон хоинони ватанро шадидан маҳкум намуда, нафрати хешро нисбати анҷуманашон баён медорем. 

Рустам Ғуфронов, донишҷӯи ДПДТТ дар шаҳри Хуҷанд

Создано: 29 июня 2018

Просмотров: 2575

 Ба арсаи сиёсӣ омадани ҳизбе ба номи исломӣ тақозои замон буд ва ин ҳизб дар ҷомеа рисолати худро анҷом дод. Яъне, бо гузашти ба қавли худашон беш аз 40 сол дигар ҷомеа ниёз ба Ҳизби наҳзати исломӣ надорад. Аммо саркардагону масъулини онҳо ҳанӯз ҳам шиори «охирин уммеди ин умедворон зинда бод»-ро сармашқи кори худ қарор дода, аз ҷомеаи ҷаҳонӣ даъват ба амал меоранд, ки ба онҳо барои идома додани фаъолият иҷозат диҳанд. Аммо ин нафарон намеандешанд, ки халқи заршинос вуҷуд доштани онҳоро намепазирад, зеро  аз исломгароии сохтаи наҳзатиён хаста шудаанд. Онҳо дарк карданд, ки воқеаҳои нангини солҳои навадум боз такрор мешавад, агар наҳзатиён фаъолияташонро идома диҳанд.

Худ дар мизони андеша баркашед. Ин ҳизб чӣ мехост? Қудрат ва тавоноӣ, дар фарҳанги маънавии мардум маҷбуран таҳмил кардани таассубу хурофотпарстӣ ва ахиран террору экстремизм. Магар ҳодисаҳои давлатҳои арабӣ, Афғону Покистон барои мо дарси ибрат нест. Пас ин мардуми ваҳдатшиор ҳадафмандона будани ин ҳизбро инкор намуд. Хубиаш он аст, ки мардум кӣ дӯсту ки душманро дар симои ҳамин ҳизб фаҳмида гирифт.

Воизону муаббирони наҳзатӣ дар оғози изҳороти худ гӯиё мардумро тарсониданӣ мешаванд, ки агар «ҳуқуқи наҳзатиён поймол шавад, хатари ҷанги бародаркуш сар мезанад», аммо ин «воломақом»-ҳо боре ҳам намеандешанд, ки дигар мардум сабукбор нестанд, дар мағз-мағзи устухонашон ҷароҳатҳои ҷанги бародаркушро эҳсос кардаанд. Ва идома ёфтани ин қувва баръакс хатари ҷанги шаҳрвандиро шиддатнок менамоянд. Онҳо даъво пеш меоранд, ки ҳодисаҳои моҳи сентябри соли гузашта кори дасти наҳзатиён нест, аммо воқеияти ҳол нишон дод, ки Кабирӣ бо ҷамъи ёронаш бо фармоиши хоҷагони беруниаш ва маблағҳои ҳангуфт мехостанд дар кишвар табадуллоти давлатӣ барпо кунанд, магар ин исботи гуфтаҳои болоӣ нест. Ягон қувва ва ирода наметавонад  ҳуқуқ ва манофеи шаҳрвандони кишварро нақз намояд. Намедонам аз кадом сарчашма гирифтаанд, ки мақомоти низомии кишвар ба оилаҳои роҳбарони ин ҳизб ҷабру ситам мекунанд. Ҷоҳилият дар зиндонҳои кишвар ҳукмфармо аст.  Ин ҳама дурӯғи маҳз буда, баръакс  аз ин нафарон хоҳиш карда шуд, ки ба ҳаёти солим баргарданд ва зиндагиро бо чашми ҳақбин нигоҳ кунанд. Замоне аъзои ин ҳизб будан ҳеҷ маънои душмани халқу давлат буданро надорад. Чунки тавре аз мушоҳидаҳо ва назарпурсиҳо бармеояд, аксари аъзои ҲНИ он нафароне ки худ намедонанд, ки шомили ин ҳизб ҳастанд.

Ҷомеаи имрӯзаи мо ҷомеаи ободу озод аст. Касе ки қонунҳои кишварро риоя мекунад, ӯ зиндагии осудаҳолона дорад. Ба рӯяш мактабу масҷидҳо кушодааст. Хонад, маърифатнок шавад. Онҳо аз Паёми Асосгузори сулҳу ваҳдат- Пешвои миллат интиқод карда, чунин болоназар будани Сарвари муаззами кишварро чашми дидан надоранд. Чашми ҳасуд кӯр аст. Магар роҳбари давлат сазовори чунин баҳо нест, дар ҳоле ки миллат ба ҳадди нестӣ мерасид, маҳз ӯ ҷон ба каф гирифт ва масулияти дирӯзу имрӯзи кишварро бар дӯш гирифт. Мулкро тинҷ кард, кинву кудуратро аз дили размандагон берун сохт ба гузашта салавот гуфт. Бо гузашти беш аз 27 сол танҳо барои ободӣ ва беҳдошти рӯзгори мардум кӯшиш варзид. Халқи тоҷикро ба оламиён чун миллати соҳибтамаддун ва фарҳангофар муаррифӣ кард. Халқ худ ӯро ҳомӣ ва пешвои худ интихоб кард. Ботини Сарвари давлат, ки пок аст ҳамвора кишварамон пеш меравад.

Мо имрӯз ба шарофати сиёсати ояндабинонаи роҳбари муаззами кишвар  ба натиҷаҳои назаррас ноил шуда истодаем.  Ва ин ҳама ободиро аз самараи меҳнати ҳалол ва тинҷиву оромии кишвар дида истодаем.

Мо фарзандони содиқи Ватанем ва ҳаргиз намегузорем, ки идеяи бегона мафкураи моро пойбанди ифротгароӣ гардонад. Зеро фардои ин миллат бо Сарвари оқилу донояш дурахшон аст.

Одилхӯҷа Солиев, устоди ДПДТТ дар шаҳри Хуҷанд

Создано: 29 июня 2018

Просмотров: 2485

 Дар ин чанд соли охир дар ақсои олам номи исломро бадбинони онҳо доғдор кард. Наход мусулмон мусулмонро бераҳмона кушад. Ё дар масҷид ҳангоми гузаронидани намоз тарконад. Пас ин мусулмонӣ нест. Ин бадтар аст аз ҳама расвоиҳои олам.

Ҳизби наҳзати исломи ҳарчанд ба гуфти аъзояш чанде пеш 40 сола шуд, ҳанӯз ҳам дар дили сокинони меҳру муҳаббати худро нисбаташ бедор накардааст, чунки кореро дар самти худшиносии миллат анҷом надодааст. Истифодаи калимаи ислом барои онҳо аз чанд ҷиҳат манфиатовар аст, зеро маҳз ҳамин вожа, ки дар худ ҷаҳонеро ғунҷондааст, аъзо ва пайравонашро зиёд намудааст. Аммо тавре аз мушоҳидаҳо аён мегардад, зумрае аз наҳзатиён ба ҷои он ки мардумро ба ваҳдату ҳамдигарфаҳмӣ даъват намояд, баръакс тафриқандозиву мунофиқаро миёни омма бармеангезад.

Кабирӣ дар парлумон вакилони қавӣ ва фраксияҳои рақобатпазирро умед мекунад. Гӯиё парлумони беш аз 15 солаи дупалата ягон кореро дар эҷоди қонун накарда бошанд. Ҳама аз хурду бузург медонанд, ки то рақобати солим набошад, кор пеш намеравад, вале рақобати ҲНИТ солим нест.

Ба андешаи роҳбарияти ҲНИ аз камбудиҳоро нагуфтан гуфтан беҳтар аст. Онҳо бо камтарин баҳона мехоҳанд, мушкилиҳои ҷомеаро ба Президенту ҳизби ҳоким рабт диҳанд. Модоме ки чунин аст, пас чаро худи ҲНИ кӯшиш накард, ки дар ҳалли камбудиҳо ширкати фаъолона намояд.

Ҷаноби Кабирӣ бояд хафа нашавад. Дар сафҳои ӯ кам ҳастанд шахсони воқеан ҳам донишманду дилаш ба ин миллату меҳан месӯхта. Аксаран ба хотири таассуб ба ин ҳизб шомил шуданд ва имрӯз аз ин амалкарди хеш пушаймонанд.

Ҳамагуна зуҳоротро яктарафа баҳо додан ягон вақт шахсеро ва ё ниҳодеро соҳибобрӯ гардонида наметавонад. Ҳукумат низ иқрор мешавад, ки дар ҷомеа камбуиҳо зиёд аст ва худ тавре шоҳид ҳастед рӯзи гузашта Президенти кишвар чӣ тавр мӯйшикофона ба кори кормандони мақомоти қудратӣ баҳо дод.

 Зиндагӣ яксон намемонад. Роҳбарияти кишвар дар мавриди ҳизбу ҳаракатҳо таҳлили худро дорад. Ва сиёсати давлатии Тоҷикистон тавре роҳандозӣ гардидааст, ки мардумро ба сӯи нури зиё раҳнмамун месозад.

Ҳоло наҳзатиён иддао доранд, ки чаро маҳз ҲНИ мавриди танқиди шадид қарор мегирад. Ин сабаб дорад. Зеро фаъолияти ҲНИ бо он сиёсате ки имрӯз дорад, ба ҷомеа хафи бештар дорад. Иқрори гуноҳҳои хеш аз ҷониби Саид Қиёмиддини Ғозӣ худ далолати гуфтаҳои болоиянд.

Мо намехоҳем, ки мамлакатамон мисли кишвари ҷангзадаи Афғонистон бошад. Имрӯз мардум дилшод аз онанд, ки тинҷиву оромӣ ҳукмфармост. Ватанро нафарони сарсупурда ҳимоя мекунад. Қувваҳои мусаллаҳамон дигар он зарфиятро надорад. Онҳо ҳамвора пурқувват шудаанд. Дар баробари ин мардум низ мардум бедор аст. Сиёҳро аз сафед фарқ карда метавонад.

Абдусабури Абдуваҳҳоб, устоди ДПДТТ дар шаҳри Хуҷанд

Создано: 29 июня 2018

Просмотров: 2582

 Зиндагии шоиста, ҳаёти осоишта ва хушбахтона орзую ормони деринаи инсоният мебошад. Ҳар як инсон аз он рӯзе, ки худро мешиносад, барои бахту саодат, роҳи рӯзгори пурфайзу пурнишот, расидан ба кӯйи мақсаду мурод, яъне хушу хуррам гузаронидани умри азизу ширин кӯшишу талош меварзад. Аммо на ба ҳар кас ин муяссар мегардад. Калиди бахт ба ҳама дастрас нест. На ҳар фард дар давоми умр роҳи хушбахтӣ, макони ормонии зебою гуворои шодкомиро ёфта метавонад. Ин роҳ душвору дуру дароз ва пуршебу фароз менамояд. Агар ба таърихи инсоният назар андозем, мебинем, ки дар тӯли асрҳо, садсолаҳо одамизодагон ба мушкилию нобарориҳо нокомию рӯзҳои сахт гирифтор шуда, чиқадар азобу машаққат гирифтор шуда, ба офату бадбахтиҳо дучор омадаанд ва мутаъсифона дар замони мо ҳам рӯзҳои  сахту сангин ба сари инсонҳо меоянд. Бештари мавридҳо ҳамдигарнофаҳмӣ, ҷудоихоҳӣ, худро аз дигарон боло гирифтан, манфиати хештанро пештару авлотар донистану манфиату хоҳиши дигаронро нодидан ва ё нодида гирифтан боиси кашокашу низоъҳо, кинаю ситеза ва ҷангу ҷанҷоли байни одамон, маҳалҳо ва киварҳои гуногун мегардад ва ба сари мардум харобию вайронаҳо,  маҳрумияту талафотҳои гарон меорад. Ҳолоки инсон, одамизод беҳтарин офаридаи Парвардигори меҳрубон аст. Оллоҳ Таоллоҳ дар Қурони карим фармудааст «Ҳамоно фарзандони одамро гиромӣ кардем». Модоме, ки чунин аст ҳамаи инсонҳо новобаста ба миллату нажод наздики Худованд азизу мукаррам мебошанд, онҳо барои Офаридгори худ баробаранд, ягон пасти ё баланди надоранд, ҳама яксон аз лутфу меҳрубониҳои ӯ бархурдоранд. Аз ин рӯ инсонҳоро зарур аст, ки аз амру фармони Худои бузург сар натобанд, худро ва ҳамҷинсони худро шиносанд, нисбат ба ҳамдигар мушфиқу меҳрубон бошанд, байни одамон меҳру муҳаббат, иззату ҳурмат,  дӯстию рафоқат ҳамеша пойдор бошад.

 Худованд дар сураи Нисо ба бандагонаш мефармояд: «Ва Худоро бипарастед ва чизеро шарики  ӯ қарор надиҳед ва ба падару модар ва ба хешон ва ятимон ва гадоён ва ҳамсояи хешованд ва ҳамсояи бегона ва ҳамниши наздик ва мусофир ва онки дасти шумо молики ӯ шуд накӯкорӣ кунед. Ҳамоно Худо касеро дӯст намедорад, ки мутакаббиру худситоянда бошад». Дӯстии байни одамон аз чунин рафтору амалҳои шоистаи инсонӣ, гуфтори нарму ширин, пиндори нек оғоз меёбад. Дустию дӯстдорӣ дар ҳар як оила, маҳалла, деҳа, шаҳру ноҳия, вилоятҳо, тамоми кишвар ва байни кишварҳо бояд барқарор истода бошад, токи одамон дар фазои меҳрубонӣ, иззату ҳурмат хушу хурсандона умр басар баранд ва худро саодатманду бахтиёр ҳис карда тавонанд. Мутафаккирону хирадмандон, адибони бузурги оламшумули халқи тоҷик бо санаду такя ба оятҳои китоби муқаддас ва ҳадисҳои ҳидоятбахши Пайғамбарамон (с) барои аҳли башар инсоният панду ҳикматҳои саршор аз насиҳат ва хиради равшангару ибрат мерос гузоштаанд, ки сарчашмаи хушбахтӣ, ҳаёти шоистаи одамон бидуни дӯстию рафоқат амри маҳол ва имконнопазир мебошад.

 Халқи хирадманду заҳматпешаи тоҷик дар тӯли ҳазорсолаҳо дӯстию ваҳдатро шиори зиндагии худ карда бо халқҳои дигар дӯстона ва хайрхоҳона муносибат карда, чун миллати соҳиби фарҳанг ва маърифати воло дар байни мардумони дигар ном бароварда аст. Дар давоми соҳибистиқлолӣ ба шарофати сиёсати хирадмандона ва дурандешонаи давлат ва ҳукумати Тоҷикистон бо сарварии асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ, пешвои миллат Презеденти маҳбуби мо мӯҳтарам Эмомалӣ Раҳмон обрӯю нуфузи давлат ва миллати тоҷик дар арсаи ҷаҳон бо таври рӯзафзун боло меравад.Сиёсати дарҳои кушод, ки рукни асосии сиёсати берунии давлати мо мебошад, меваҳои ширини худро дода истодааст. Беш аз 130 кишвари ҷаҳон Тоҷикистонро барасмият шинохта, робитаҳои дуҷонибаи судманди сиёсии иқтисодӣ ва фарҳангиро бо кишварамон густариш медиҳанд.

Аммо қувваҳои аҳримансифате ба мисоли гурӯҳҳои тундрави Салафия, Ҷамоат – ут – таблиғ, Ансоруллоҳ, Ҳизбуллоҳ, ҲНИ дини мубини исломро ливои худ намуда, мекӯшанд то мардум гумроҳона ҳадафу мароми онҳоро дастгирӣ намоянд. Чунин нафарон ба хотири манфиатҳои худ омодаанд, ба ҷузъ модар, меҳан, ёру бародар ҳамчунин мазҳаби худро фурӯшанд. Саид Қиёмиддини Ғозӣ, яке аз раҳбарон ва саркардагони Ҳизби наҳзати ислом дар як мусоҳибаи худ иқрор шудааст, ки ҳар он амале, ки ӯву пайравонаш иҷро намудаанд, фармудаҳои Кабирӣ ва «дӯстон»-и Эронишон аст. Маҳз онҳо намехостанд оромиву сулҳ  дар кишвари мо бошад. Бо барангехтани ҷангу низоъ, ҳамдигарнофаҳмӣ мехостанд дубора ҷанги шаҳрвандӣ дар кишвар зуҳур кунад, аммо вақт ва халқ беҳтарин довар аст. Бубинед, ин ҳизб ва роҳбарони онҳо имрӯз дар ғарибӣ азият мекашанд.

Бояд ки онҳо барои пойдории сулҳ ва ризоияти миллӣ халал ворид накунанд, зеро зӯри беҳуда миёншикан аст.

Соҳибназар Раҳимов, устоди ДПДТТ дар шаҳри Хуҷанд

Создано: 29 июня 2018

Просмотров: 2705