Мо дар гузашта аз душманони миллат амсоли Темури Ланг, Чингиз, Искандари мақдунӣ, фашисти лайин борҳо ёд кардаем. Аммо хуб медонем, ки бо дасти худамон ба чунин нафарон роҳ додем, ки миллатро замоне соҳибӣ кунанд. Амали Муҳаммадиқболи Садриддин ва ҳамтоҳои онҳо чунин аст. Онҳо яъне Кабириву Муҳамадиқбол, Илҳом Ёқубову Алим Шерзамонов ва даҳҳои дигар манқуртҳои давр мебошанд, ки ҳаргиз ба худ нахоҳанд омад. Чаро чунки онҳо муттаҳам ҳастанд, коселесони хоҷагоне ҳастанд, ки барояш хоки Ватан, миллат, модар қадр надорад. Агар чунин намебуд ҷоннисориҳои Сарвари  давлат, меҳнати садоқатмандонаи мардуми кишварро дар роҳи ободӣ ва озодиро эҳсос мекарданд. Худ ба чашми ҳақиқат бубинед. Дар як соли охир зиёда аз 500 иншоот барои пешрафти хоҷагии халқ мавриди истифода қарор гирифт. Корҳои зиёди ободонӣ ба субут расонида шуд. Аммо чаро аз пешравӣ сухан нагӯем, чаро ҳамеша камбудиро ҷӯё шавем.

Мардуми соҳибназари тоҷик гумон накунед, ки он ҳама фаъолони шабака, ки Муҳаммадиқболро васф мекунанд, дилсӯзони миллатанд. Онҳо зархаридони душманони миллат, ки ҳар лаҳзаву соат Модар, оила ва Ватани худро мефӯрашанд. Магар нодида гирифтани беш аз 13 маротиба афи сар то сари аз ҷониби Роҳбари давлат аз рӯи камоли одамист на. Гумон мекунем ин нафарон шодии моро мусибати худ ғамгинии моро саодати шодмонии худ медонанд. Аз ин рӯ ҷавонони азиз ҳушёр бошед. Барои ҳифзи миллат бархезед ва бо ҷавоби сазовор барои ин аҳримансифатон диҳед.