Имрӯз мо дар даврае қарор дорем, ки ҷаҳони муосирро муноқишаҳои гуногуни миллию қавмӣ,  ҷангҳои гурӯҳӣ қувва ва ҳизбу ҳаракатҳои гуногун фаро гирифта, ҷони одамон арзишҳои инсондӯстӣ меҳру муҳаббат ва дигар арзишҳои рабт дошта ва инсоният дар назди ин гурӯҳҳо, бахусус ташкилоти террористии собиқ Ҳизби наҳзати ислом қиммате надорад. Аз ин рӯ моро водор месозад, ки зиракии сиёсиро аз даст надода, пойдор  будани ваҳдату ягонагӣ осоишу амният ва фатҳи қуллаҳои рушдро таъмин созем.  

Дӯст доштани Ватан, эҳтиром ба он,  эътимоду эътиқод парваридан ба имрӯзу фардои некаш, тайёр будану ҷонфидоӣ намудан барои ҳифзи марзу буми он, мебояд дар ниҳоди дилхоҳ шаҳрванд, ҳамчун омили ягонаи ватандӯстӣ ташаккул ёбад.

Шукр, ки имрӯз дар саросари кишварамон сулҳ ҳукмфармо аст. Аммо, мутаассифона то ҳанӯз таҳдиди хатарҳо аз ҷониби иддае аз бадхоҳони давлатамон аз байн нарафтааст. Барои мо дар ин вазъ зарур аст, ки дарки масъулияти ватандориву миллатдӯстӣ дошта бошем. Барои бақои давлату миллат, ташаккули хислатҳои устувор пеш аз ҳама ҷасорат, ифтихор ва ғурури солиму миллӣ ба мо зарур аст.

Абдусабури Абдуваҳобов, устоди ДПДТТ дар шаҳри Хуҷанд