Дар урфият мегӯянд, ки гови бешир садои баланд дорад. Дар мо низ ҳикмате ҳаст, ки касе бештар ҳарф мезанад, нодонии худро айён месозад. Муҳаммадиқболи Садриддин, ки шояд худро қаҳрамони “миллӣ” метарошад аз рӯи таърифи чанд нафар ҳамқабилаи худ аз худ рафта мехоҳад сиёсати бобарори Ҳукумат мамлакатро нодида гирад. Бо ин амалаш ӯ худрову думравонашро назди аҳли  ёсайёра, хосса назди ҳаммилатон малулу шарманда мекунад. Охир мавзӯе, ки ӯ дар барномааш ба қавле матраҳ мекунад, пояи воқеӣ надорад. Яъне ба он мавзӯ ҳамчун журналиси омода нест. Рӯзи гузашта дар барномаи “Минбари муҳоҷир” мавзӯеро ба самъи шунавандагон намуд, ки он пур аз туҳмату бӯҳтон аст. Баррасии қонуни авф дар сатҳи нафаре, ки имрӯз аз сиёсати давлат хеле ва хеле дур аст, қобили қабул нест. Чаро Муҳаммадиқбол аз иқдомҳои халқпарваронаи Роҳбари давлат, ки дар масири наздик 32 соли соҳибистиқлолӣ вобаста ба афи шаҳрвандони ҷиноятсодиркарда сухан намегӯяд. Зеро ҳазорон ҳазор нафарони ба озодӣ баромада барои ғамхориву раҳмдилии Пешвои муаззами миллат ихҳори мннатдорӣ кардаанд. Бале оне, ки хиёнат ба давлат, ба мллат мекунад сазовори пӯзиш нест. Аммо бо дастури Роҳбари давлат онҳо низ ба ғамхорӣ фаро гирифта шудаанд. Чаро мо инро нодида гирем. Президент борҳо чунин нафаронро бахшидаанд. Аммо бояд эътироф кард, ки гургзода оқибат гург мемонад.

Бояд аҳли ҷомеа, хосса ҷавононт барномаҳои пучи ин нафари Худозадаро тамошо накунанд. Баръакс ҳар амали ӯро маҳкум созанд. Чун аз дасти онҳо ба ҷузъ аз иғвову дасиса коре намеояд.