Асри 21 асри технологияи пешрафта мебошад. Мо ҳар рӯз тариқи расонаҳои хабарӣ, шабакаҳои иҷтимоӣ аз навигариҳои олам бархӯрдор гардида, ҷаҳони маънавии худро бой мегардонем. Коршиносон бар онанад, ки ҳар навигариҳое, ки дар олам аз ҷониби рӯзноманигорон паҳн мешавад, ҷанбаҳои мусбату манфӣ дорад.
Яке аз хатарҳои дигари шабакаҳои иҷтимоӣ ин ташвиқ ва таблиғи фарҳанг ва расму оини бегона мебошад. Дар ин замина тавассути шабакаҳои иҷтимоӣ маводу наворҳои зиёд пахш мегардад, ки метавонад ба тарзи муошират, муносибат, зоҳири инсон ва арзишҳои он таъсир гузорад ва ё дигаронро вобаста ба ин амалкардашон таҳқир намояд. Ҳамаи ин ба ахлоқи инсоният таъсир мегузорад ва боиси сар задани ихтилоф дар худшиносӣ, муносибатҳои хешутаборӣ, урфу одатҳои таърихан асосёфта мегардад. Инчунин, дар фазои интернетӣ бисёр омилҳое ҳастанд, ки ба ташаккули ахлоқии ҷавонон таъсири манфӣ мерасонанд. Мутаассифона, завқи мо муштариён аст, ки бештар ба хабару нигоштаҳои сенсатсионӣ таваҷҷуҳ зоҳир мекунем. То кадом андоза пояи воқеӣ доштани хабарро дар мизони андеша барнамекашем.Дар натиҷа нигоҳи мо ба ин ё он ҳодиса тағйир мехӯрад. Масалан, хабарнигорони Рус Аркадий Дубнов ва Виктор Панфилов, ки ҳамеша ҳодисаҳои рухдодаи Осиёи Марказиро пайгирӣ мекунад, чун ҳамеша ба давлату Ҳукумати Ҷумҳурии Тоҷикистон назари бадхоҳона доранд. Агар ин тавр намебуд бо иснод аз чанд шабакаҳои иҷтимоӣ дар ҳодисаҳои куштори сайёҳон даст надоштани «сарсупурдаҳо»-и ҲНИ исбот намуда, гӯиё мақомоти қудратии кишварро мавриди танқид қарор додаанд, ки ба ҷои ДИИШ ҲНИ-ро гунаҳкор мекунанд. Аммо ҷомеаи кишвар, болотар аз ин сокинони сайёра фарҷом фаҳмиданд, ки даст ба амали қатлу кушторро ҷавонони гумроҳшудаи аъзои ТЭТ ҲНИ бо роҳнамоии Муҳиддин Кабирӣ анҷом додаанд. Дар ин амали нангин нафароне даст доранд, ки чун аъзои фаъол солҳои сол дар мактаби террористии Ҷумҳурии исломии Эрон таҳсил намудаанд.
Имрӯз мо бояд ҳушёрию зиракиро аз даст надода, зудбоварона ҳар гуна ақидаҳоро пазируфта ба идеологияи ифротгароёна нагаравем. Бо таасуф ёдрас мешавем, ки имрӯз на ҳама ҷавонон ба қадри ин сарзамини бароямон муқаддас, ин обу хоки пок, ин кишвари биҳиштосо мерасанд. Чӣ тавре, ки аз расонаҳои хабари ва садову симо огаҳ мегардем, бархе аз ҷавонон (аксари онҳое, ки дар муҳоҷирати меҳнатӣ қарор доранд) бо сабаби ноогоҳӣ ва паст будани донишҳои сиёсӣ ба ҷараёну равияҳои тундгаро шомил гашта, ҷавонии худро қурбони сиёсати як гурӯҳ ашхоси бадхоҳ мегардонанд. Имрӯз дар Ҷумҳурии Тоҷикистон ба эътирофу эътиқоди шаҳрванд нисбат ба дину мазҳаб садде гузошта намешавад. Давлати дунявӣ ва демократӣ ифодагари манфиату талаботҳои тамоми мардуми кишвар мебошад. Ин аст, ки баъди истиқлолияти Тоҷикитон, аксари мардуми тоҷик ба дини ислом ҳамчун манбаи ростӣ, покизагӣ, накӯкорӣ, меҳнатдӯстӣ, инсондӯстӣ, ҳидоятгари роҳи рост рӯй оварданд. Ҳамаи ин бе дахолати беруна, дар асоси таъмини озодии интихоби эътиқод буд. Аммо ҲНИ ин шароиту имкониятро бо мақсадҳои ғаразона истифода бурд. Натиҷаи амалҳои хоинонаи онҳо буд, ки имрӯз ҳамчун гуреза дар хориҷи кишвар зиндагӣ доранд ва ҳар лаҳзаву соат мехоҳанд барои амнияти кишвар халал ворид созанд. Мақолаҳои баҳсбарагез ва муғризонаро дар шабакаҳои иҷтимоӣ интишор намуда, умедвории онро доранд, ки халқ бар дифояшон мехезанд. Аммо ҳадафашон пояи воқеият надорад. Зеро халқи яктану якмроми миллати тоҷик бар зидди оинони ғаддори худ якҷоя бо давлат ва Ҳукумати кишвар мубориза мебарад. Зеро мо метавонем.
Фаррух Аминов,
муовини директор оид ба тарбияи ДПДТТ дар шаҳри Хуҷанд,
номзади илмҳои техникӣ
