Мо, устодони донишкада суханони Муҳаммадиқболи Садриддинро нисбати миллати хеш як таҳқир мешуморем ва гуфтаем, ки дар ҳама давру замон миллат ва давлат камбудӣ дошт. Онро ислоҳ кардан, чун такягоҳ ба сиёсати роҳбари давлат содиқ мондан вазифаи ҷонӣ ва имонии мо маҳсуб меёбад. Халқи ҷафодидаи тоҷик солҳои навадуми қарни гузашта ҳосили гурӯҳбозиву маҳалчигиро дидааст ва ҳаргиз намегузорад, ки ягон нохалаф барои сулҳу ҳамбастагии кишвар халал ворид кунад. Он суханҳои бофта ва таҳқиромези Муҳаммадиқбол ва хоҷагони ӯ барои коҳиши нуфузи давлат ва хосса Сарвари давлат ягон зарра таъсир намерасонад. Зеро Пешвои миллат воқеан ҳам накӯбину халкпарвар ҳастанд.