Дӯст доштану гиромӣ доштани Ватан барои ҳар яки мо қарз асту ҳам фарз. Зеро диёри мо гарччанде, ки ҷавон бошад ҳам дар пешрафту тараққиёт ҳамто надорад. Як аз дастовардҳои бузург ва муҳими мо дар ин даврон ин бадаст овардани Истиқлолияти давлатӣ буд, ки паёмади нишотангез дар миллати мо сулҳро танинандоз намуда, оташи ҷанги бемаънии алангагирифтаро хомӯш сохт.
Мо бисёр халқияту давлатҳоеро медонем, ки имрӯз дар гирдоби шадидди ҷанг ва мухолифатҳо афтодаанд. Ва миллионҳо нафар дар орзуи он ҳастанд, ки ба мамлакаташон сулҳ ҷорӣ гардад. Ин гуфтаҳо ба он хотир аст, ки агар мо низ ҳушёрӣ ва зиракии сиёсиро мабодо аз даст диҳем, дубора ғарқи ҳодисаҳои садаи гузашта мегардем. Аз ин лиҳоз аз ҳамаи ҷавонони боҳуш ва зиррак даъват ба амл меоварам, ки ба суханони фитнаҷӯёну фиребгарон дода нашаванд. Ватани маҳбуби худро доранд ва онро қадр намоянд.
