Ҳукумати Ҷумҳурии Тоҷикистон ягон банди Конститутсия Тоҷикистонро вайрон накардааст, дар ҷумҳурӣ сулҳу субот пойдор аст. Вале бояд қайд дошт, ки ақидаҳои ғаразноки наҳзатиҳо миёни мардум бахусус дар баъзе маҳалҳо бо дахолати ин ҳизб оромиву осудагии мардумро халалдор карданӣ ҳастанд. Мо ҳама мусалмон ҳастем барои мусалмон будани мо ҳеҷ гуна ҳизби назҳати ислом зарурат надорад ва барои пайрави дини ислом будан дафтарча ҳам лозим нест.
Имрӯз наҳзатиҳо дини исломро ба дини худашон иваз карда ба мардум мефаҳмонанд, ки ин фарҳанг нест, дигар шариат нест. Дар ҳақиқат аз байни опозитсионҳо ба хориҷи кишвар онҳое фирор карданд, ки бадахлоқу чашмгурусна ва бефарҳангу бедин ҳастанд, пулу молу чизро аз модар, ватан, фарзанд дида авлотар медонанд, онҳое, ки мансаби муфтро мехоҳанд, коргурезу муттаҳам ва хиёнаткору иғвогар ҳастанд фирор карданд ва мо онҳоро гуреза не ватанфурӯш меномем, муҳоҷир не хоин меномем. Дигар суханронии онҳо кадом аҳамияти хосе надорад, ки пушти он касе андеша намояд.
