Дар шароити кунунии ҷаҳон, ки аз ҳар гӯшаву канори олам хабарҳои амалҳои террористӣ ба гӯш мерасад, ҷамъият ва аҳолии тамоми ҷаҳонро ба ташвиш андохтааст. Боиси афсӯс аст, ки ҲНИ низ чунин кирдори разилонаро пешаи худ намуда, худро бо дин сафед карданист. Аммо дин ба ҲНИ ҳеҷ муносибате надошту надорад. Тайи солҳои фаъолият касе гумон надошт, ки кинаву адоват ба пешравӣ дар худи Тоҷикистон аланга зада истодааст. Хушбахтона, амалҳои нопоки онҳо гарчанде баъди муддати тӯлонӣ бошад ҳам, ошкор гашту Тоҷикистонро боз аз як вартаи бало наҷот дод.

Шукронаи нафаси осудаву кишвари пойдори сулҳ намуда, баҳри пешравиаш бояд кӯшиш намуд. Худро аз ҳар гуна равияву гурӯҳҳои ифротгароӣ дур намуда, барои пешгирии амалҳои номатлуб ҷидду ҷаҳд намуд. Ояндаи халқу Ватани мо – тоҷикон дар дасти худи мост. Ҳама бояд сарҷамъона бар муқобили бадхоҳони Ватан мубориза бурд,