Тоҷикистон кишвари соҳибистиқлолу демократӣ ва соҳибфарҳангу соҳибтамаддун аст. Бале, имрӯз дар ватанамон озодии сухан, виҷдон, интихобот, шароиту имконоти иқтисодиву тиҷоратӣ, барои тамоми шаҳрвандон баробар аст, як забон, як дин ва ҳизбҳои гуногун дорем, ки барои ободии ин меҳан кору фаъолит мекунем.

Аммо иддае аз мухолифони кишвар, яъне наҳзатиҳо таҳти роҳбарии Кабирӣ хоҳони он аст, ки фарҳанги милли тоҷикон бо айби бархе нохалафону бадахлоқон барбод равад. Дар изҳороти Кабирӣ омадааст, ки модарону духтарони онҳоро фикр накардаанд. Агар Кабирӣ ва аъзоёни ӯ фикри зани тоҷик ва духтари тоҷик бошанд, пас чаро ин хиёнатро қабул доранд. Гузашта аз ин идомаи чунин амали ғайри ахлоқиро хоҳон аст. Барои чӣ имрӯз он ваъдаҳои сулҳкунандаро вайрон карда бо ақидаҳои ба худ мувофиқ мехоҳед оромиро халалдор намоед. Акнун ба ин “дилсӯзӣ” ҳои шумо касе бовар намекунад. Ва ба ин афкороти наҳзатиҳо, ки хиёнат нисбат ба зан аст, тамоми мардум маҳкум менамоянд.