Кишвари биҳиштосои мо Тоҷикистони соҳибистиклолу комилҳуқуқ, воқеан ҳам, макони миллати босаводону соҳибназарон буду ҳаст. Зеро бо гузашти ҳазорсолаҳо ин миллати кӯҳанбунёд анъанаҳои неки ниёгон ва асолати хешро гум накард, балки имрӯз он аҳамияти бештари умумиҷаҳониро соҳиб гаштаву поянда  гардидаст.

Имрӯз дар вобастаги ба муаммои ба миён омада, бобати фаъолияти озоди Радиои Озодӣ сухан кунам, ки дар ҳақиқат чанде пеш намояндагони ТЭТ ҲНИ аз минбарҳои худсохтаву амалкарди номатлубашон тарафдорӣ мекунанд, қаблан фикри шахсии хешро баён менамоям, ки замоне мардумфиреби намуда мардумро алайҳи якдигар ба шўр овардед. Охир бас аст акнун ҳамин тавр як нафар мебарояд, ки тарафи шумо низ садо баланд кунад. Нафоридааст, ки озодандешони миллат озод баён кунанд. Пас чи гуна шумо мухолифон дар бораи озодии худатон сухан мекунед. Ҳоло, ки аз равшанфикри ғазабатон омада, зуд нақшаҳоро иваз мекунеду ба решаи ҳақиқатҷӯён теша задани мешавед.

Мояи ифтихор аст, ки барои ҷавонони мо фардои Ватан, сулху вахдат, ободиву осоиштагии мардум бефарк нест, балки пайваста кӯшиш мекунанд, Ватани хешро дӯст медоранд ва дар оянда хам мехоханд, ки нафъи худро ба мардум расонанд.