Имрӯз мо шоҳиди густариши бесобиқаи фаъолияти ҳаракату равияҳои экстремистӣ ва ифратгароии терроризм мебошем, ки боиси ноором кардани ҳаёти оромонаи мардум мебошад. 

“Мутаассифона, чунин аъмоли ваҳшатнок бо истифода аз номи ислом сурат мегирад, ки боиси бадномии дини ислом ва мардуми мусулмон мегардад”.

Мо медонем, ки дини ислом дини ростин аст. Он рафторҳои ношоистае, ки аз тарафи террористон сар мезанаду ба амри маъруфҳои бардурӯғи худ, баъзеашон гӯё “фиристодаи Худо бошанд” бо суханҳои бофтаю бардурӯғи худ мардуми бечораро роҳгум мезанонад. Ин ифротгароён зиндагии осудаи моро дида наметавонанд, онҳо бахил ҳастанд, онҳо кӯрдил ҳастанд, фиребгару мутаҳҳам ҳастанд. Онҳо бо номи “ислом” худро панаҳ мекунанд, нисбати “ислом” хиёнат мекунанд, мардуми бегуноҳро ба он умре, ки Худо додааст намемонанд, ки зиндагӣ кунад, бо роҳи фиреб, бо роҳи террор ба марг мерасонанд. Онҳо китоби муқаддаси “Қуръон”-ро нахондаанд ё кӯркӯрона хонда қорӣ азёд кардаанд, маънои ин китоби муққадаси мусалмониро намедонанд.

Мусалмонии ҳар як шахс дар қалбаш, худошиносиаш, хирадмандиаш, инсондӯстиаш, худоогоҳиаш аст.

Мардум имрӯз он мардуми солҳои 90-уми  асри гузашта нест. Имрӯз ҳама сафедро аз сиёҳ ҷудо карда метавонад. Суханрониҳои ифродгарон, террористон, экстремистон аллакай қадру манзалати худро гум кардааст, шаҳрвандони Тоҷикистон асли воқеаро медонанд. Чӣ гуна суханбозу суханпардоз ва “бо ниқоб” баромад мекунанд. Ин давлати ободу осоиштаи моро дида наметавонанд.

Ҳайфи ватан, падару модар ва зану фарзанд барои чунин номардоне, ки даст ба чунин амали нангин заданд. Лаънат ба оне, ки ба давлату миллати худ хиёнат мекунад. Дар ҳақиқат онҳо ватан надоранд, онҳо рӯй надоранд, онҳо ору номус надоранд.

Гурӯҳи духтарони фаъоли ДПДТТ дар шаҳри Хуҷанд