Аслан ҳарфе ё посухе додан ба суханҳои аҳмақонаи Муҳаммадиқболи Садриддин ҷоиз  нест. Зеро дар урфият мегӯянд, ки “Саг аккос мезанад, вале корвон меравад”. Аммо хомӯшӣ ихтиёр кардан низ гуноҳ аст, ба хотири он, ки ӯ дар ҳаққи миллат ва давлат суханҳои бепоя зада мақому манзалати кишвари моро дар арсаи байналмилалб поён мебарад. Таърихи миллат мисли Муҳаммадиқболҳоро бисёр дидааст. Маҳз ҳамин нафарони хоини миллат борҳо дар тохутози анҷнабиён ба хотири молу манол ва мақом аввал имон, баъд шарафи худ ва миллати худро фурӯхтаанд. Чаро аз забони ин хоини миллат боре миллати мо дар кадом ҳолат буду имрӯз чӣ ҳол дорад садо дода намешавад. Бо чанде аз ландаҳуру коселосони хоҷагони хеш саҳифаи иҷтимоиро гарм сохта, гӯиё бо ин худро қаҳрамон метарошанд.

Бояд ба чунин нафарон расонем, ки ҳаргиз мардум шеваи таблиғи якҷонибаи Шуморо намепазирад. Зеро Шумо ҳақ нестед...