Шахсияти Муҳиддин Кабирӣ аллакай ҳамчун инсони разилу нопок ва рафтораш берун аз доираи одамгарӣ ба миллати тоҷик аён гаштааст. Аз ҳар суханони пучи ӯ бори дигар боварӣ ҳосил менамоем, ки  инсон ба хотири манфиати худу пайравонаш ба чӣ корҳо қодир асту ба хотири пулу мол омода аст хиёнаткори миллати хеш гардад. Пайравони ҲНИ чӣ мехоҳанд? Мақсадашон чӣ? Бетартибиҳо дар Тоҷикистон? Зиёд намудани сафи наҳзатиён? Ҳаргиз! Имрӯз ҷомеаи мо обод аст. Мардум ҳеҷ гоҳ ҷанги бародаркуширо аз хотир фаромӯш намекунад. Ва намехоҳад, ки боз ба гирдоби бало ва вартаи ҷанг қадам гузорад. Ва сабаби он як ҳизбе, ки солиёти дароз дар Ватани худ истода, ҷангро мехост, гардад. Мо, тамоми мардуми тоҷик, аз ҷумла, Шӯрои занон ва духтарони ДПДТТ бар зидди ҲНИ, бар зидди ҷангу ҷидол ва вайрониҳо ҳастем. Ҳаргиз намегузорем, ки пойи бадбахти удӯ ба Ватани биҳиштосоямон гузошта шавад. Бори дигар, мардуми тоҷик, алахусус ҷавононро ҳушдор месозем, ки ҳеҷ гоҳ ба шахсони номаълуму ношинос ва гурӯҳҳои ифротӣ дучор нагарданд. Худро аз тоифаи бесаводу нобинони ободии кишвар дар канор гирифта, аз пайи хизмат ба Ватан гарданд.