Мо, ҷавонон бояд донем, ки имрӯз дар баробари саҳм доштанамон мо дар раванди ташаккули ҷомеа, ҳамзамон дигар нафароне ҳастанд, ки ба номи ин миллат иснод меоранд. Вазифаи ҷонии мо ҷавонон, ки аз қишрҳои фаъоли ҷомеа маҳсуб мешавем, гирифтани пеши роҳи чунин ҷавонон мебошад. Ҳамзамон қайд кардан ҷоиз аст, ки танҳо огоҳ будан аз илмҳои замонавӣ, хониши аъло, рафтори намунавӣ онҳоро аз ҷаҳолат берун месозад ва соҳибобрӯ мегардонад.
Тамоми мақсад ва ҳадафҳое, ки гурӯҳҳои иртиҷои дар ниҳоди худ мепарваранд онҳоро бо мисолҳои возеҳ баён намуд, ки ягонагии онҳо дар вайрон намудани сохтори конститутсионии миллату халқиятҳо мебошанд. Боиси таасуф аст, ки имрӯз бархе аз мардумони кишвари мо низ олудаи ақидаҳои ҳамин ифротгарони дар ниқоби ислом амалкунанда гардидаанд. Динро аз таассуб ҷудо карда натавониста, шомили ин ё он гурӯҳе мегарданд, ки мақсадҳои нопок дорад. Аз ҷумла таъкид кардан бамаврид аст, ки иштироки ҷавонони тоҷик дар ин ҷангҳо ягон маънои ҷиҳодро надорад эшон аз он ки фирефтаи доми мухолифон гардидаанд ба ин воситаи хешро ба доми ҷаҳолат меафкананд. Танҳо дар зеҳну мафкураи онҳо бадбинӣ ва нотавонбиниро талқин месозанд. Исломро ба сиёсат омезиш дода, вазъи мустақили ва сулҳу суботро дар кишвар вайрон мекунанд. Ба маънои дигар эшон дар ниқоби ислом дар ниҳоди ҷавонони гумроҳ амалҳои ифротиро ҷо мекунанд.
Дар асл аъзоёни он мусулмонҳоро даъват менамоянд, ки Худоро ҳамеша ёд кунад ва аҳкоми шариатро василаи асосии кору зиндагии худ донанд. Аммо асли мақсади онҳо барпо намудани хилофат аст. Сухану амали аъзоёни ин ҳизбҳо ба ҳамдигар рост намеояд, зеро дар фармудаҳои Худованд инсон ҳаргиз сабабгори канда шудани риштаи умри дигарон набояд бошад. Вале чун мебинем, «сарбозони роҳи ислом», ки худро ҳамчунин унвон мекунанд, ба таври ҷаҳолат сари инсонҳоро мегиранд ва онро тариқи навор ба оламиён нишон медиҳанд. Магар ин амалро ислом дастгирӣ мекунад, ҳаргиз на.
Дар ҳамин раванд ба роҳбарияти Паймони милли Тоҷикистон ироз менамоям, ки қотиливу ҷоҳилиро барои аз байн бурдан ва заиф гардонидани руҳу равони мардум навор карда намоиш медиҳед. Дар асл шумоён бо чунин кирдорҳои бераҳмона, дили зани тоҷик, модари тоҷикро пора кардан мехоҳед. Гуфтаниед, ки аз онҳо рабудани фарзандонашон кофӣ нест, барои ҳамин онҳоро қотил ҳам кардан хостед. Ана дар куҷои ҳамин бадтинатии наҳзатиҳо ва роҳбари онҳо дилсӯзиву меҳрубони вуҷуд дорад, ки ба он “хушгӯӣ” ҳояш кас бовар кунад.
Охир фиреби назар ҳам ҳадди худро дорад. То кай мардумфиреби мекунед, то кай дил меорзоред. Бас аст, акнун дигар барои наҳзатиҳо ва афкороти шумо холигоҳ вуҷуд надорад. Мардум медонанд, ки минбаъд сари бовар кунанд. Барои ки хизмат хизмат кунанд, киро гӯш кунанд ва озод зиндагӣ намоянд. Аз ҳамин лиҳоз инқадар бо “фарҳангшиносиву доногӣ” ҳоятон худро “мусичаи бегуноҳ” нишон надиҳед. Зеро мо худ медонем, ки “ШУМОЁН” кӣ ҳастед.
Абдуллоев Б.Б. ассистенти кафедроаи А ва ИН
