Тоҷикистон ҳамчун як кишвари соҳиби Истиқлолияти давлатӣ имрӯз дар тамоми олам мавқеъи хоси худро ғасб намудааст. Бояд қайд намуд, ки кишвари моро имрӯз дар тамоми олам мешиносанду эътироф мекунанд. Зеро миллате, ки сӣ сол қабл аз дасти хоинону ифротгарон маввриди нотиҷӣ қарор гирифта буд, имрӯз он ҳамчун як миллати соҳибтамаддун миёни кишварҳои олам муаррифӣ гардидааст. Аммо ин ҳама шукӯҳу музаффариятҳо, мутаасифона барои иддае аз худхоҳону мансабталошон дастоварди ночизе менамояд. Ҳол он, ки аксарияти мардуми рӯи олам дар чунин кишвари осуда зиндагӣ карданро мехоҳанд.
Мусаллам аст, ки ҳар як қавму миллат дар худ гурӯҳи махсуси мухолифро дошту ин анъана то куннун аз ҷониби қабилае мерос истодааст. Зеро бадбину нохалаф ҳамеша кирдорҳои ношоистаи худро дар кадом ҳолате набошад амалӣ намуда, боиси бадбахтии мардумон мегарданд. Хатари амалҳои ифротгароёнаи онҳо то ба дараҷае мардумони оламро дар ҳолати бадӣ равонию иҷтимоӣ гузоштааст, ки сабаби асосии нобасомониҳо гардидааст. Мо бояд бо ҳамдилию якзабонӣ пеши роҳи чунин ифротгаронро гирифта, барои несту нобуд сохтани қувваи душманони миллатамон талош намоем, зеро бетарафии мо низ фардро метавонад ба сари мо бадбахти биёрад. Маҳз ба ҳамин хотир аз хатари чунин бадкинон бояд ҳазар намуд ва миллатро бодяд эмин дошт.
Ватанро дӯст доштану гиромӣ ва шуморидани арзишҳои миллӣ ва маънавии онро пос доштан яке аз оин ва қарзи шаҳрвандии ҳар яки мост. Барои ҳамин аз тамоми ҳамватанони худ эҳтиромона хоҳиш менамоям, ки ҷиҳати баланд бардоштани ҳуввияти миллӣ ва маънавиёти ҷомеа талош намуда, баҳри пойдории сулҳу субот дар кишварамон талош варзанд. Бовар кунед, ҷавонон, ки бидуни мок асе дар ғами ободӣ ва оядаи дурахшони ин миллат нест. Пас моро зарур аст, ки беш аз пеш кӯшиши устувории пояҳои мустақилиятро дар Тоҷикистон чораандешӣ кунем.
Расулов О.Р., устоди ДПДТТ дар шаҳри Хуҷанд
