Дар яке аз баромадҳояшон ба муносибати  ҷашни истиқлолияти давлатӣ Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ - Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон чунин такид намуда буданд:

“... фалсафаи ҳаёт ин аст, ки ояндаи ҷомеа, идораи давлату миллат, ҳифз кардан ва афзун намудани музаффариятҳои истиқлолият ба дасти ҷавонон мегузорад”.

     Воқеан ҳам кишвари мо аз лиҳози фарогирии аҳолӣ бештар юа ҷавонон такя мекунад. Зеро аз 4 ҳисса аҳолиро ҷавонон ташкил медиҳанд.  Тарбияи ҷавонон дар рӯҳияи  худшиносии миллӣ ва ватандӯстӣ дар шароити имрӯза таваҷҷуҳт хосаро тақозо дорад. Бинобар дар назди калонсолон, падару модарон ва устодон доимо гузаронидани ташвиқ  оиди ин амалҳо вазифаи муқадастарин ба ҳисоб меравад.

       Чуноне,ки  ба ҳамагон маълум аст, пас аз пошхурии Иттиҳоди Шӯравӣ  ин омилро ба назар гирифта  Қонуни Ҷумҳурии  Тоҷикистон “ Дар бораи ҷавонон ва сиёсати  давлатии ҷавонон” – қабул карда, ба хотири дастгирию мутаҳидии ҷавонон як қатор барномаҳои давлати таҳия ва қабулшуда амалигаштанд, ба монанди: таъсиси стипендияҳо ба донишҷӯён ва квоти призденти ба толибилмон,  грантҳо, Ҷоизаи  ба номи Исмоили Сомонӣ барои олимону муҳаққиқони ҷавон  ва ғайра мебошад.

      Ба шарофатии истиқлолияти давлати аз имкониятҳои мавҷуда истифода намуда Ҳукумати Тоҷикистон барои ҷавонон шароитҳои заруриро барои омузишу таҳсили ҷавонон дар дохили кишвар ва берун аз он фароҳам овард.

      Чӣ тавре,ки аз  асарҳои гаронбаҳои гузаштагони бузургамон: устод Рудакӣ, Абуалӣ Сино, Берунӣ Абулқосим Фирдавсӣ, Саъдии шурозӣ, Адураҳмони Ҷомӣ, Ҳофизи Шреозӣ, Кошифӣ, Камоли Хуҷандӣ ва дигар бузургони илму адаб, ки  китобҳои руи мизии тамоми доништалабон ва донишмандони ҷаҳон гардида аз он панду ҳикматҳои пешниҳоди онҳо истифода бурда  нишон медиҳанд, ки  инсони донишманд, ҳунарманд ва дорои эҳсосоти баланди ифтихори ватандоридошта ҳеҷгоҳ дар зиндаги  хор намешавад. Майл ва алоқа ба илм аз тафаккур ва дунёи ботинии фард вобастагӣ дорад, ки ин омилҳо дар оила ва мактаб шакл мегирад. Бинобар  падарон ва модарон инчунин устодон бояд дар олила  ҳама ҷамъомадҳо  ва дарсҳои худ  бояд ба таълиму тарбияи фарзандон ва шогирдони худ аҳамияти  ин падидаҳои нектарини ҳаётро ба монанди садоқат ба ватани маҳбубамон ватандӯсти, доништалабӣ, ҳунармандӣ ва баланд бардоштани нуфузу обурӯи ватамонро бо андухтани илмудониш назарас гардонанд.

Ҳамаи ин падидаҳои нек дар натиҷаи меҳнатдӯсти фард бо илму  идрок дастрас мегардад. Бинобар мо бояд ҷавононро аз тамбали раҳо намуда ҳамчун меҳнатдӯст  тарбия намоем. Дар байни халқи куҳнабунёди лотинҳо чунин зарбулмасал паҳн гаштааст. Инсони хушбахтарин кист? Инсоне,ки меҳнатро дӯст медорад.

Ҳар як мувафақияти ҳаётии инсон чӣ дар донишу илм ва чӣ дар истеҳсолот, саонат  ва дигар мақомҳои давлатӣ меҳнатдӯстиро талаб мекунад.

         Анвариддин   Муҳиддинов, устоди ДПДТТ дар шаҳри Хуҷанд