Терроризм ва экстремизм солҳои охир ба хатари глобалӣ табдил ёфта истодааст. Зеро ин равия ҷаҳони муосирро ба ташвиш оварда истодааст. Вусъатёвии ин омил бо фаъолшавии унсурҳои тундраву ифротгарӣ, ҷалби ҷавонон ба сафи созмонҳои экстремистиву террористӣ ва иштироки онҳо дар низоъҳои мусаллаҳонаи давлатҳои хориҷӣ мусоидат менамояд.
Мақсади асоси ин равия дар ноором сохтани вазъият дар ҷомеъа ба шумор меравад, ки онҳо бо ин мақсад борои даъват ба низоъҳои диниву мазҳабӣ кӯшиш карда, барои гумроҳ сохтани сокинони мамлакат, алхусус, ҷавононро ба созмонҳои манъшуда тариқи шабакаҳои интернетӣ даъват менамоянд. Ин қобили дурус нест, зеро мақсади онҳо ин ба харбазорҳо табдил додани давлат ва аз байн бурдани ҳукумат ба шумор меравд. Бинобар он онҳо бо ҳар гуна равияҳои диниро асосгузор карда, фикру ғояҳои сокинони мамлакатҳоро вайрон менамоянд.
Терроризм ва экстремизм пас аз пош хӯрдани Иттиҳоди Шуравӣ ва ба даст овардани истиқлолияти давлатӣ дар Осиёи Марказӣ баръало зоҳир шуд, ки то ҳол бо сухану ваъдаҳо ноҷолиби худ авҷ ёфта истодааст, ки бо рафторҳои беҳадафонаи худ ба амнияти инсоният , сулҳу субот ва истиқлолияти давлатии кишварҳоро, зери хатар мегузорад. Ғояи асосии онҳо ин ноором кардани вазъи сиёсиву иҷтимоии давлат ва ҷомеа, дигаргун намудани сохтори конститутсионии кишвар, маҳв кардани арзишҳои умумибашарӣ ва урфу одатҳои миллӣ буда, баҳри расидан ба мақсадҳои ниҳоии худ онҳо зери ниқоби дини мубини ислом ба ҷиноятҳои ванин даст мезананд.
Бинобар он ягон сокинони давлат баҳаргуна сомонаҳо ворид нагарданд ва ба чунин равияҳои фирефтаи ин равия бовар накунан, то ки ба худ ва дигар сокинон таъсири экстремистиро нарсонанд.
Сафи пеши ин гурӯҳҳо “ Ансуруллоҳ”, “Ҳаракати Исломии Туркмстон”, “ Ҷабҳат-ун-Нусра”, “Давлат-ул-Ислом”, “Ҷамоати таблиғ”, “Ҳизб-ут-Таҳрир”, равияи “Салафия”, “ Ҳизби Наҳсати Исломӣ” ва ғайраҳо мебошанд, ки бо ҳар роҳу васила ба ташвиқу тарғиби ғояҳои ба мардуми мо кӯшиш карда истодаанд. Бинобар он ба чунин равияҳои ифротӣ ҳамрох нахоҳем гашт. Зеро Тоҷикистони азизамон имрӯз осмони софу беғубор ва сарзамини биҳиштосо дорад. Мардуми он шукрона бо дили пуру хотири ҷамъ сӯи коргоҳҳо ва дабистону донишгоҳҳо бо шукру ифтихор мешитобанд. Шаҳру деҳотҳои он зебову манзароҳояш ба чашм гуворо мебошанд, ки рӯз аз рӯз онҳо бунёду обод гашта, мунтаззам инкишоф ёфта истодаанд. Дар ҳар як хонадони мамлакт хушбахтию осоиштагӣ пойдор аст, ки ин беҳтарин ганҷ дар ин дунё ба шумор меравад.
Аз ин рӯ зиракии сиёсиро аз даст надода, баҳри пешгирӣ намудани шомилшавии шаҳрвандон ба ин равияҳои ифротгарӣ, иштироки онҳоро дар задухӯрдҳои мусаллаҳонаи дигар давлатҳо пешгирӣ намоем. Тадбирҳои судманде андешем, ки дар қатори кормандони мақомоти ҳифзи ҳуқуқ тамоми қувваҳои солими ҷомеа ва ҳар яу фарди ватандӯсту соҳибмаърифат ба муқобили ин зуҳурот хатарнок сафарбар гарданд.
Акбарова Н. А.ассистенти кафедрам молия ва қарз
