Мо, мардуми Тоҷикистони соҳибистиқлол имрӯзҳо дар фазои тинҷиву осоиштагӣ, сулҳу субот, озодона зиндагӣ намуда, кору фаъолият дорем. Албатта солхои охир дар даврони соҳибистиқлолии ҷумҳури корҳои ободониву созандагӣ ру ба таназзул оварда аст.
Халқи тоҷик, дар охири қарни гузашта бисёр ҳам лаҳзаҳои ҳассоси зиндагониро паси сар намуд ва ин рӯзҳои вазнину сангин ҳеҷ аз ёди мардуми кишвар нахоҳад рафт. Рӯзҳои сахте, ки мардуми кишвар аз сар гузаронид бояд дар хотири миллатамон боқӣ бимонад, зеро аз ин ҳолати вазнини рӯҳиву ҷонӣ баромадан корнамоиҳои сарвари ҷонфидои миллати мо Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ, Пешвои миллат, Президенти кишвар Эмомалӣ Раҳмон басо назаррасу ибратангез аст. Ҳар як шаҳрванди худшиносу худогоҳ ва соҳиби ғуруру иродаи қавӣ, ватандусту сулҳпарвари мо аллакай лаззати бесарусомонӣ ва муҳоҷиратро чашидаааст, имрӯз тамоми халки меҳанпарасту қавииродаи мо аз имтиҳони душвори зиндаги гузаштаем, таълимоти асили диниро аз идеологияҳо ва пешвоёни онҳо, ки дар зери пардаи муқаддасоти инсонӣ-исломӣ одамро аз ҳуқуқу озодиҳо маҳрум карданӣ мешаванд, бо шууру тафаккури инсонияти хеш ба осонӣ дар тафовут гузошта метавонем. Дар ҷараёни фоҷиае, ки халқи мо аз сар гузаронд, мардум дарк намуд, ки иғвову дасисаҳои байни бародар бо бародар ва кӯшишҳои қувваҳои тафриқаандозони пасипардагӣ, талошҳои тоҷикро ба асил ва ғайриасил, мусулмон ва номусулмон ҷудо кардан чӣ гуна бадбахтиҳо ба бор оварда метавонистанд, хушбахтона барои бахти кишвари мо фарзанди барӯманди халқи тоҷик баҳри наҷоти имрӯзиён худованд фардеро фиристод, ки давлати тоҷиконро аз нав эҳё намуд. Ба хотири ба истиқлолият баровардани давлат, кӯшиш намуд, тамоми чораҳоро андешида, маҷбур гардид, ки кулли кору фаъолиятро аз аввал оғоз намояд. Конститутсияи кишвари мо Ҷумҳурии Тоҷикистон ва мардумро ҳамҷун давлати соҳибихтиёру комилҳуқуқ, демократӣ, ҳуқуқбунёд, дунявӣ ва ягона эълон менамояд. Бо шарофат ва хирадмандиву зиракии Пешвоии миллат имрӯзҳо сатҳи муқаддасоти ахлоқии халқи тоҷик бениҳоят дар арсаи баландтарин қарор дорад.
Он чи ки аён аст, ҳоҷат ба баён нест гуфтаанд. Мардуми кишвари мо худ гувоҳанд дар даврони истиқлолият чӣ қадар роҳҳо автомобилгард, корхонаҳои нав бунёд гардид, ҷойҳои кории нав пайдо гардид, музди меҳнати кормандони тамоми соҳаҳои хоҷагии халқ баланд гардид. Асосаш он аст, ки сулҳу ваҳдат дар кишвари мо танинандоз аст. Имрӯзҳо агар аз ҳар як сокини кишвар пурсон шавӣ аз тинҷиву оромии кишвар ва тараққиёти он шукргузор ҳастанд.
Абдуқодир Акрамов, декани факултет, номзади илмҳои техникӣ,
Шамшод Алиев, мудири кафедраи нақлиёт, номзади илмҳои техникӣ,
Мазбут Холиқов, муовини декан оид ба тарбия, унвонҷӯ
