Таърих исбот намудааст, ки яке аз омилҳои пешравии ҷомеа Ваҳдати миллӣ ба шумор меравад. Ваҳдати миллӣ пояи боэътимоди тавоноӣ ва шикастнопазирии давлат мебошад. Зеро, ба сулҳу ваҳдат асоси зиндагии хурамму ободи ҳар як сокинони ин сарзаимни биҳишосост. Дар ҳаимн радиф мо мардуми саодатманди диёр низ умед бар он мебеандем, ки ҳукумати Тоҷикистон, пеш аз ҳама ва нерӯҳои шикастнопазири давлатамон, баъдан тамоми мардуми кишвар бо ҳисси воло масъулияти хешро дар баробари миллати маҳомотҳои давлатии Тоҷикистон ва насли ояндаи он эҳсос намоянд ва нагзоранд пояҳои давлатдории Тоҷикистон заиф шаванд.
Боз воқеаҳои гузаштаи дар Бадахшон рух додаро низ ҳамаамон тавассути телевизион дидем. Ва ҳатто сафари кории Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ – Пешвои миллатро низ худ бо чашми сард идем ва суханрониҳои эшонро низ шунидем. Ин аст, ки барои фароҳам овардани фазои сулҳу дӯсти миёни мардумони Бадахшон ва пойдор намудани оромии ҷомеа дар ин марз сарвари давлат суханрониҳо намуда қайд намуданд, ки бояд таъиноти кадрӣ дар ин вилоят ба роҳ монда шавад. Ин аз ҳама роҳи беҳтаре буд, ки низому тартибро дар ҳамаи манотиқи вилоят ҷо ба ҷо менамоянд.
Тавре мо огаҳи пайдо менамоем, намояндагон, махсусан роҳбарияти ТЕТ ҲНИ бо вуҷуди ин қадар амалҳои нопоки иҷрокардаашон нисбати Тоҷикистон ором нанишаста, баракси ҳолат, ки бо ҳар роҳе мехоҳанд, миёни мардум иғво ангезанд. Ин аст, ки вақтҳои охир чунин амалҳои нобакоронаи Кабирӣ ва чанде аз тарафдорони ин азҳоб бо далелҳои дурӯғин алайҳи миллату давлати мо тӯҳматҳо зада истодаанд. Барои ҳар як амале, ки дар Тоҷикистони мо баргузор гардидааст, онро аз худхоҳии беше мавриди танқиду тақлид қарор медиҳанд. Асоси гап дар он аст, к ибо чунин идоракунии як роҳбари ҳизб чи тавр мутаҳиддиву мустақилиро таъмин намудан имкон дорад?. Аҷибаш он аст, ки боз Кабирӣ аз нигоҳи бесаводии худ аз давлату ҳукумат ва сарвари давлат даъват ба амал овардааст, ки «истиқлолияти воқеи» - ро ҳукмрон мекардааст. Ин суханҳо барои «ҷаноби» Кабирӣ, ки агар «истиқлолияти воқеи» - и гуфтаи наҳзатиҳо ҳамин бошад, пас аз бедодгариашон ҳазар.
Ин замини муқаддас ҳамаи шуморо хӯронд ва пӯшонд. Баҳри осудаҳолии мардум сарвари давлат фазои озодиро муҳайё сохт. Барои соҳиби ҷои кори доими таъмин шудани халқ ҳамаи чораҳои зарурӣ андешида амали карда бошад. Пас боз кадом озодии аз бешро мехоҳӣ. Ба назари ман кӯрнамакиву ношукри аз ин ҳеш нест. Ба ҷои иғвою дасисабози кардан, боре бо чашми ақл нигаред, ки дар миллати мо то чи андоза адолату ҳуқуқи кас, озодии баён миёни мардум сар то сари кишвар ҳукмфармост.
Дар фарҷом бароятон гуфтаниам, ки дигар мардумони миллати бардошти аз даст додани азизтарин неъмат, истиқлолияту озодиро надоранд. Аз ин лиҳоз дуюмбора намегузоранд, ки пои нохалафе чаманистони Тоҷикстонро ба биёбон мубаддал созанд.
Раҳимов Амон Акпарович,
омӯзгори калони кафедраи математикаи олӣ
