Дар воқеъ, имрӯзҳо миллати тоҷик баъ аз ба даст овардани Истиқлолияти давлатӣ ва Ваҳдати миллӣ тавонистааст ба дастовардҳои назаррас ва намоён ноил гардад.
Самараи Ваҳдати миллӣ пеш аз ҳама дар кишвари мо ин оромӣ, сулҳу субот ва зиндагии шоистаи мардум мебошад.
Бо кӯшишу талошҳои фарзандони фарзонаи ин миллат , хусусан талошҳои шабонарӯзии Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ , Пешвои миллат , Президенти маҳбуби Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон таи солҳои соҳибистиқлолӣ дар кишвари мо сулҳ пойдор гардид
Аммо имрӯзҳо ҳастанд нафароне, ки аз сарҷамъ гардидани миллати тоҷик, сулҳу субот ва оромии ин кишвар ва ба пешравиҳои иқтисодиву иҷтимоии он кинаву бадбинӣ дошта , миёни аҳолии сулҳпарвар ва меҳнатдӯсти тоҷик бо ҳар роҳу восита тафриқаандозӣ менамоянд.
Яке аз чунин курнамакон гурӯҳи наҳзатиёни хоин мебошанд , ки куфри неъмати озодиву истиқлол намуда, ғуломи бегонаҳо гаштаанд.
Бештар ин тафриқаандозиҳоро тариқи шабакаҳои иҷтимоӣ он хоиноне анҷом медиҳанд , ки дар давлатҳои хориҷ , хусусан Аврупо сукунат дошта, зархариди хоҷагони бадхоҳӣ миллатамон гаштаанд.
Наҳзатиён нангу номусашонро фурӯхта, имрӯзҳо дар пайи гумроҳ кардани дигар ҷавонони бетаҷриба мебошанд.
Аммо имрӯз миллати тоҷик бо роҳбарии Пешвои миллат ва фарзандони боору номусаш тавонистааст , ки дар таърихи наонқадар дарози соҳибистиқлолӣ як зиндагии шоистаро барои худ аз ҷиҳати иқтисодиву иҷтимоӣ ва фарҳангӣ барпо намояд.
Таърих ба ҳама суолҳо ҷавоб дорад.
Бо гузашти ду даҳсола аз итмоми ҷанги шаҳрвандӣ вокеиятӣ он рӯзҳо ба ҳамагон аён аст , ки аз сӯйи собиқ масъулони ташкилоти террористӣ – экстремистии ҳиби наҳзат боз ба сари мардуми тоҷик нооромиҳоро мехоҳанд ташкил кунанд.
Пайваста тавассути маводи иғвоангезон бар сари миллати тоҷик ва намояндагони давлату Ҳукумат борони тӯҳматҳо мерезанд , баҳсу мунозираҳо карда, баромадҳои бемаврид ва бемазмунро баён менамоянд.
Махсусан ҳамин паймонсозиҳои маҳзакавиашон нишон дод, ки дигар дар хориҷи кишвар ҳам обруву эътиборашонро аз даст доданд.
Ин наҳзатиён, хусусан ифротгароён дар тасаввуроти ҷавонони мо тамаддуни исломиро нодуруст шарҳ дода, дар маҷмӯъ дар назди кулли мусулмонон беэътибор гардидаанд.
Ба афроде , ки миёни мардум тафриқаандозӣ менамоянд , бояд расонем , ки
« Бори каҷ ҳеҷ гоҳ ба манзил намерасад » ва барои ҳамватанони азиз чӣ гунае , ки Роҳбари давлатамон мӯҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ҳамеша қайд менамоянд , аз даст надодани зиракии сиёсиро лозим мешуморем.
Онҳо бо ҳар роҳе набошад мекӯшанд , ки садди роҳи зиндагии хушбахтонаи мардум гарданд.
Вале ҳама кӯшишҳои онҳо барбод рафт ва тирашон хок хӯрд.
Наҳзатиёни лаънаткардаи халқ чун ҳар ташкилоти дигари террористӣ – экстремистӣ ҳадафи дар Тоҷикистон ноором сохтани вазъи сиёсиро доранд , ки мардуми бофарҳангу қавииродаи мо инро хуб медонанду бар зидди ин хоинони миллат ҳамеша мебаранду хоҳанд бурд.
Аҷиб ин аст, ки ҳамин наҳзатиён мехоҳанд ҳамеша ваҳму тарсро ба сари миллати мо гузоранд.
Аммо сулҳу ваҳдат орзуву омоли кулли мардуми кишвар аст , мо ҷавонмардон намегузорем , ки чунин нохалафон боз дубора ба сари халқи мо мақсадҳои ғаразноку душманонаи худро амалӣ созанд.
Мо ояндаи неки давлату миллатро дар суботу оромӣ мебинем ва Тоҷикистони биҳиштосои худро ҳамчун гавҳараки чашм аз нохалафони беватан ҳифз менамоем.
Мирзо Соҳибназаров,
устоди ДПДТТ,
унвонҷӯйи кафедраи забони давлатӣ ва ҷомеашиносӣ
