Дар ҳақиқат маҳз алами беватанию дарбадари наҳзатиҳоро водор сохтааст, ки ҳар гуна воситаю ҳангомаҳоро тарафи мардуми осуда шӯр андозанд.

Аввал ин, ки бояд онҳо донанд, ким о миллати бесоҳиб наем. Мо дорои кишваре ҳстем, ки саросар аз фазои ободу озоди ягонагиву соҳибистиқлоли бунёд гардидааст. Ақидаҳои нопоки хоинон  ва ҷангҷӯён имрӯз тариқи сомонаҳои гуногуне, ки соҳибони онҳоро харида гирифтаанд, паҳн гашта, мардумонро ба тафрит рӯбарӯ карда истодааст.

Агар ҳамаи мо андешаҳои зарбазананда ба қувваи душман манзур дорем, пас хоҳем донист, ки ғолиби  ин набарди ватандӯстона мо хоҳем шуд. Мо бояд пеши роҳи шомилшавии ҷавононро гирифта барои бартарф кардани ммушкилоти эшон талош намоем, аминам, ки барои муваффақ шудан дар мубориза бо мухолифон ноил мегардем.

      Ҳамаи мо хуб дар хотир дорем, ки дар оғози соҳибистиқлолии кишвар баъзе аз душманони Тоҷикистон ба ҷанги шаҳрвандцӣ кашида шуд, ки мардумони моро сахт азият дод. Аксар нафарон парешону бечора ва дарбадар гашта буданд. Аммо то кунун ягон нафар аз мухолифон дарди онҳоро намефаҳмиданд. Ҳоло, ки худи эшон дучори чунин ҳолат гаштанд акнун қадру қиммати ватандориро дарк карданд.

Фикри солим ва ҳаёти осоиштаи имрўзаи мо бояд ба сатҳи ташкили дурусти интихобот ва интихоби намояндагони барҷастаи халқ ба мақомоти маҳаллӣ, шаҳрӣ, ноҳиявӣ, вилоятӣ ва ҷумҳуриявӣ мусоидат намояд.

З. Махкамова, устоди ДПДТТ дар шаҳри Хуҷанд