Ҳар як шаҳрванди кишвар аз он вазъи сулҳу амоние, ки дар кишварамон ҳаст,  шукрона бояд кунад, зеро кишвари мо бо қадамҳои устуворона пеш рафта истодааст. Ва ин омил боиси пайваста нусрат ёфтани миллати тоҷдори тоҷик хоҳад шуд, дар ҳамин замина тамоми мардуми миллатамон бо сарфарози аз дастгириҳои бевоситаи Пешвои муаззами миллати тоҷик мӯҳтарам Эмомалӣ Раҳмон барои пешравии сиёсати кунунии кишварамон саҳми сазовореро гузоранд.Суханони ҳикматрези сарвари давлатро бояд сармашқи фаъолияти ҳамарўзаи худ қарор диҳанд.

Имрӯз баъди ҳазорон  солҳо мардуме, ки  дар арафаи таназзулёбии миллаташ қарор дошт, хушбахтона  ӯ имрӯз, боз ба озодиҳои навин, бо шарофати сарвари давлат  боз соҳиби хонаву давлати соҳибистиқлол гардид. Гузашта аз ин оташеро, ки ҳанӯз дар таҳи хокистар буд, дубора равшанаш намуда, василаи он  барои башарият ба пошидани нуру зиё оғоз кард.

Мо мардумони тоҷик дар чунин як шароите, умр ба сар мебарем, ки давлат соҳиби истиқлолият асту ба ягон эътиқодоти мардум монеа дучор намекунад, ин ҳам дар ҳоле, ки ҳатто замони шӯрави ҳолат чунин набуд.. Албатта, дар кишваре, ки фазои орому истиқлолияташро ҳазорон орзу менамоянд барояшон нафоридаву дигар роҳи таъсиррасониро наёфта, зӯрашон танҳо ба силоҳу аслиҳа расидааст. Гарчанде, ки гурӯҳҳои терористиву экстремисти то имрӯз ҳар гуна амалҳои ношоистаро ба анҷом расонида бошанд, ҳам то ҳол инсонҳое ҳастанд, ки мафкураи нопоки онҳоро маҳкум намуда барои сулҳи ватан мекӯшанд ва бо якзабони эътироф менамоянд, ки «Ифротгароиву мазҳабфурӯшӣ ҳеҷ гоҳ оини дини ислом набуд ва минбаъд низ нахоҳад шуд».

Миллати ҷангзадаи афғон дар вартаи нобудӣ қарор дорад. Толибон манфиатҳои худро боло мегиранд. Давлати исломӣ манфиати худро. Пас дар ин майдони ҳаёту мамот кӣ бештар рушану маънаван зарар мебинад, албатта халқт одӣ.

Қайд менамоям ва аз тамоми ходимону диншиносон хоҳиш дорам, ки динро ҳамчун воситаи ахлоқи инсонӣ ва одамигарӣ истифода намоянд. Гуфтан ҷоиз аст, ки байни мардум таассуб мавқеи бениҳоят ҳам мустаҳкамро касб намудаасту тақлид ба урфу одатҳои дигар миллатҳо намуда, оқибат дар як гирдбоди гароне бармехӯранд, ки аз он дигар роҳи баргашт нест.

Имрўз вазифаи ҳар яки мо устодону волидон аз он иборат аст, ки ҷавонон ва насли наврасро дар рўҳияи ҳушёрии сиёсӣ, ҳуввияти миллӣ, худшиносию миллатдўстӣ тарбия намуда, ба онҳо фаҳмонем, ки ҳеҷ неъмату сарват болотар аз ваҳдату сулҳу озодӣ нест.

      Бадтинатони ифротгар, наҳзатиҳои динфурӯш аз рӯи бевиҷдониву беимониашон ба мардумони миллат чунин як кореро, ки ба ақли инсони дорои маърифати исломи дошта ҳеҷ рост намеояд, яъне иғворо байни мардум барангехта оромии як кишвари озоду ободро хостанд, ки халалдор намоянд ва то ҳол ин бадхӯии худро идома дода истодаанд. Тавре, ки мо медонем, „бори каҷ ба манзил намерасад“ ин ҳадафи нопокашонро дар нақша доштанд, ки вазъияти тинҷи ҳамаи манотиқи Тоҷикистонро дар ҳолати пурталотуми ҷангу ҷидоли бемаънӣ табдил намоянд. Аммо исломи пок ин ҷангу ҷидолро пурра маҳкум менамояд, зеро дини ислом дини ҷангҷӯ нест, дини нифоқу надомат нест. Дини ислом, дини иттифоқу дини ахлоқ аст. Хушбахтона ҳамаи ин мақсадҳои мухолифон сари вақт ошкор ва пешгирӣ мегардад. Ин ҳама барои амнияти миллии мардумони кишвар роҳандозӣ мешавад, ки сарсупурдагони роҳи ҳаҷу ватандӯст, ҳамеша барои ҳифзи мардум ва манфиатҳои милливумаънавии кишвар саҳм мегиранд.

Абдусабури АБДУВАҲҲОБ, устоди ДПДТТ дар шаҳри Хуҷанд

Нашр шуд: 23 сентябри 2021

Дида шуд: 695 маротиба

         Бо  шарофати татбиқи пайгиронаи сиёсати сулҳҷӯёна ва  ваҳдатгароёнаи Асосгузори сулҳу ваҳдати  миллӣ-Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон Ҷумҳурии тозаистиқлоли мо аз вартаи ҳалокату нобудӣ раҳо  ёфтаву тоҷикон як ҷо сарҷамъу муттаҳид гаштанд, дар саросари Тоҷикистон сулҳу  субот ва ризоияти миллӣ пойдор гардид.

         Ба сари қудрат омадани фарзанди дилсӯзу худогоҳ, хирадманду адолатгустар, фарзонаву поксиришт, парчамбардори нангу номуси миллӣ, посдори ваҳдату ягонагӣ, сармеъмори кохи дӯстиву бародарӣ, Сарвари ҷонфидову марди оқил- Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон сабаб шуда, ки сулҳу субот ва ризоияти миллӣ барқарор гардад, зеро маҳз сафару гуфтушунидҳои оқилона бо роҳбарони давлатҳои дахлдор, гурӯҳҳову нерӯҳои мухталиф ва размандаи дохилӣ, музокиротҳои дурандешонаву ҳадафманди бисёркарата боис ба он гашт, ки сулҳ маҷрои хешро дарёбад, кинаву кудурат аз байн биравад.

         Бояд тазаккур дод, ки рисолати олӣ ва меҳвари фаъолияти Раиси муаззами ҲХДТ муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон хидмат ба миллату Ватан буду ҳаст, зеро халқ бар он бовар аст, ки барқарор шудани сулҳу амонӣ ва ризоияти миллӣ аз нодиртарину бузургтарин хидмати Пешвои миллати мо муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон маҳсуб меёбад.                                   Маҳз барномаҳои комилан нави сиёсиву иҷтимоии Ҳукумати Ҷумҳурии Тоҷикистон бо сарварии Президенти кишвар тавонист, Тоҷикистонро чун давлати соҳибихтиёр, демократӣ, ягонаву ҳуқуқбунёд дар байни давлатҳои муқтадир муаррифӣ намояд.

         Иродаи бузурги ватанхоҳию ватандории Пешвои миллат буд, ки имрӯз давлатдории навини тоҷикон дар чорчӯбаи низоми  ягонаи демократӣ фаъолият намуда, Тоҷикистонро то ба узвияти Созмони умумиҷаҳонии савдо ва бо иқтисоди ҷаҳонӣ пайванди ногусастанӣ дод.

         Аз тарафи дигар, мақоми ҷаҳонӣ пайдо кардани ёдгориҳои таърихӣ ва расму ойини тоҷикон- таҷлили байналмилалии Наврӯзи Аҷам, татбиқи барномаи густурда ва пурвусъати «Об барои рушди устувор, 2018-2028», ки бо ташаббуси беназири Президенти Ҷумҳурии Тоҷикисмтон дар саросари ҷаҳони мутамаддин ҷараён дорад, аз намунаи ибтикоротест, созанда ва тамаддунофар.

         Лозим ба ёдоварист, ки  дар меҳвари сиёсати Президенти Тоҷикистон  инсон чун нодиртарин мӯъҷизаи офариниш ва орзуву ниятҳо, кушишҳояш баҳри зиндагии шоиста  қарор дорад. Ва ин ҳама саодатмандӣ, пирӯзиҳо асос бар риояи қонунҳои конститутсионӣ такя намуда, дар қатори давлатҳои мутараққии ҷаҳон нақш ва нуфузи беандоза пайдо кардани Тоҷикистон сабаб шуда, ки боиси ифтихори мардуми сарбаланди Тоҷикистон гардидааст.

Ходими намоёни давлатию ҷамъиятии Тоҷикистон Абдумаҷид Достиев дар китоби «Истиқлолияти Тоҷикистон ва сабақҳои он» дар мавриди хидматҳои шоистаи Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон дар раванди таҳкими ваҳдати миллӣ ва эҳёи Тоҷикистон ба тариқи зерин ибрози андеша менамояд, ки имрӯз  ба тафаккури хонандаи ҳушёру зирак ва хушзеҳн овардани онро хеле зарур ва ҳатмӣ мешуморем: «Ҳукумати Раҳмонов Эмомалӣ Шарипов тамоми чораҳои ба ҳам овардани миллатро меҷуст ва дар ин роҳ аз ҳазору як чораҳои кӯчактарин яке ин буд, ки намояндагонашро ба назди роҳбарони хурду бузурги фирориён ё мухолифин ба гуфтушунид мефиристод. Ҳамаи ин боис шуду 35 нафар намояндагони фирориёнамон, бо сардории марди фозил, қаҳрамони меҳнат Талбак Садриддинов, писараш Сайнуриддин аз Афғонистон ба Ватан баргаштанд, то бубинанд, ки вазъи кишвар ором  аст вар афта дар ин бора ба фирориёнамон, ҳақиқати ҳолро бифаҳмонанд ва онҳо ба Ватанашон баргарданд. Ин гурӯҳ зиёда аз як ҳафта саросари водии  Вахшро дида ба Афғонистон баргаштанд.Имрӯз бояд гуфт, ки дар он рӯзҳо ин амрро ба ҷо овардан қаҳрамоние беш буд.                                Дар маҷмӯъ, ваҳдати кулли тоҷикон сарчашмаи соҳибистиқлолӣ аст. Сарфи назар аз маҳаллу миллату мазҳаб муттаҳид сохтани ҳамаи халқҳои Тоҷикистон мақсаду мароми Ҳукумати Ҷумҳурии Тоҷикистон бо сарварии Раиси ҳаракати ваҳдати миллӣ ва эҳёи Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон буду ҳаст ва дар оянда низ хоҳад монд!

Абдусабури Абдуваҳҳоб, устоди ДПДТТ дар шаҳри Хуҷанд

Нашр шуд: 03 сентябри 2021

Дида шуд: 755 маротиба

Ҷаӽони муосир имрўзӽо бо суръати кайӽонӣ пеш меравад ва инсоният ба ӽалли масъалаӽои глобалӣ даст мезанад, то дар сайёраи замин зиндагии хубе дошта бошад. Вале ҷои нигаронӣ аст, ки ӽар қадар мо пеш меравем ва ба комёбиӽо ноил мешавем бо ӽамон қадар масъалаҳои ӽалталаб пешорўи мо меистад. Яке ин масъалаӽое, ки мардуми сайёраро бо таӽлука андохтааст. Ин амалӽои ғайриинсонии гурӯуӽӽои радикалию ифротгаро ва террористӣ мебошад. Расонаӽои хабарии ҷаӽон имрӯза даҳӽо барномаӽоро аз амалӽои манфури онӽо пахш мекунанд.

Мо мардуми тоҷик шукронаи он дорем, ки зери роӽбари хирадмандонаи Пешвои муаззами миллат дар як фаъзои орому осоишта зиндагӣ дорем. Аммо ин ӽамаи моро ором гузошта наметавонад, зеро намояндагони ин гурӯӽӽо   дар хориҷ аз кишвар ором наистода ба ӽар роӽу восита мехоӽанд, ки ҷавонони моро ба худ ҷалб намоянд. Ҷойи таасуф аст, ки аз бархе аз ҷавонони гумроҳ  фирефтаи таблиғоти дурӯғини ин гурӯӽӽо гаштаанд.  Бинобар маълумоти коршиносони соӽа шумораи ин ҷавонони фиребхӯрда сол то сол Ватан баргашта арзу пушаймонӣ мекунанд, ки аз рӯи нофаӽмӣ ва бо маънии аслии таблиғоти онӽо сарфӽам нарафта ба доми фиреб афтоданд. Ин барои наврасону ҷавонон дарси хубест, ки хештаншинос бошем, ба ӽаргуна таблиғоти бегонагон фирефта нашавем .

Ин гурӯӽӽо ба воситаи шабакаӽои иҷтимоӣ дини мубини исломро ба худ сипар намуда,  ҷавононро ба ҷиӽод даъват мекунанд, ки ин ба ҷуз дассисабозӣ чизе нест.  Беӽатарин амале Худованд барои бандагонаш фарз гардонидааст ин анҷом додани амали хуб дар ӽаққи бародари мусулмон аст, на силоӽ бардоштан. Дар ӽадисе  омадааст: «Агар миёни ду мусулмон моҷарое шуд, шамшерӽои чӯбин ба даст гиранд» мурод аз шамшерӽои чубин ин сулӽу салоӽ ва ба ӽамойӣ  мебошад.

 Хулоса, ҳамаи мо хуб медонем, ки дар давлати ба мо ҳамсоя Афғонистон чи ҳодисаҳо рух дода истодааст. Давлат ноорому мардум парешон. Аз ин хулоса намуда, мо аӽолии кишвари биҳиштосо, ки дар замони пурмоҷаро ва зудтағйирёбанда зиндагӣ дорем, шукронаи ин тинҷиву оромӣ, шукронаи Сарвари хирадманд  намуда, барои ӽифзу субот, сулӽу салоӽ ва Ваӽдати кишвар бо ӽам муттаӽид бошем ва барои пойдории ин сулҳу субот сидқан ҷидду ҷаҳд намоем.

Муаттар Раҳматова, устоди ДПДТТ дар шаҳри Хуҷанд

Нашр шуд: 23 сентябри 2021

Дида шуд: 701 маротиба

Дар партавӣ сиёсати хирадмандона ва ба ободию бунёдкорӣ нигаронидашудаи Президенти мамлакат, Асосгузори Сулҳу Ваҳдати миллӣ – Пешвои миллат, Ҷаноби Олӣ муҳтарам  Эмомалӣ Раҳмон имрӯз ҷомеаи навини мо рӯ ба ободонӣ неиҳодааст.

        Мавриди тазаккур ва ёдоварист, ки ҷангу хунрезӣ дар тамоми давру замон нерўи харобкор буд ва инро нооромиҳои солҳои 90-уми асри гузашта бори дигар собит сохт.

        Сулҳу ваҳдат барои мо тоҷикону тоҷикистониён бо мушкилоти зиёде муяссар гардид ва он қабл аз ҳама натиҷаи талошҳои пайгиронаи хирадпешаи тоҷикон, Пешвои миллат, Ҷаноби Олӣ муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон буд.

Ба имзо расидани «Созишномаи истиқрори сулҳ ва ризояти миллӣ дар Тоҷикистон санаи 27 июни соли 1997 ба таври қатъӣ ба ин ҷанги бародаркуш хотима дод. Хирад ва рушноӣ бар ҷаҳолат ва торикӣ ѓолиб омад. Созишномаи Москва дар таърихи халқу кишвари мо чун санаи муқаддас ва сарнавиштсоз бо хатти зарин сабт гардид.

Сад шукр, ки Созишномаи истиқрори сулҳ сангпораҳоро шикаст, кинаҳоро дур кард, захмҳоро шифо бахшид, мардуми тоҷикро ба гирди дастурхони ваҳдат ва якдигарфаҳмӣ ҷамъ овард.

Дар натиҷаи хираду заковат, ҷаҳду талоши ватанпарастонаи Президенти мамлакат, Пешвои миллат Ҷаноби Олӣ, мўҳтарам Эмомалӣ Раҳмон бо роҳи осоишта ҳаллу фасл намудани муноқишаҳои тарафайн пеши роҳи парокандашавии миллати тоҷик гирифта шуд, фирориён ба ватан баргардонида шуданд, давлати тоҷикон аз вартаи ҳалокат берун оварда шуд ва мо ба марҳилаи кунунии сулҳу суббот расидем.

        Бояд ёдовар шуд, ки Ҷумҳурии Тоҷикистон то имрўз бо зиёда аз 124 кишварҳои ҷаҳон муносибатҳои дипломатиро ба роҳ мондааст. Тоҷикистон имрўз узви фаъоли СММ, Созмони Амният ва ҳамкорӣ дар Аврупо, Иттиҳоди давлати мустақил, Созмони ҳамкории Шанхай ва чандин дигар ҳамкориҳои бисёрҷонибаи байналмилаливу минтақавӣ мебошад.

        Мавриди зикр аст, ки маҳз маҳсули таасуббҳои Тоҷикистон буд, ки аз ҷониби Маҷмааи Кулли Созмони Милали муттаҳид соли 2003 ҳамчун «Соли байналмилалии оби тоза» ва солҳои 2005-2015 чун даҳсолаи байналмилалии амалиёти «Об барои ҳаёт» ва соли 2013 ба ҳайси «Соли Байналмилалии ҳамкорӣ дар соҳаи об» эълон гардид, ки маҳз ҳама таклифҳои Президенти мамлакат, Ҷаноби Олӣ мўҳтарам Эъмомалӣ Раҳмон маҳсуб меёбад.

Имрўз вақте, ки ба як қуллаи бузурги шукўҳу нусратҳои Истиқлолияти давлатии хеш, ки аз он 24 сол сипарӣ гардид, назар афканем дар сароѓози ин андешаномаҳои хеш ба барномаи роҳбари  давлат дар айёми баргузории Иҷлосияи шонздаҳуми Шўрои Олӣ беҳикмат набуд, зеро моро зарурате пеш омада буд, ки акнун барои ба он фурсатҳои миллатсозиамону ҳамсабқи таърих ва дарси давлатдориву давлатсозиамон назар афканем.

        Бо ифтихор метавон гуфт, ки Ваҳдати миллии мо дар роҳи устувори пояндаву сулҳи бебозгашти тоҷикон, дар дарвозаҳои ваҳдати ҷаҳонӣ, ваҳдати инсониятро устувор орад.

        Таърихи қарибан 25 соли пуршараф дар роҳи истиқлолият ва 18 – соли Ваҳдати миллӣ собит намуд, ки дар ҳақиқат он шабеҳи дарахти бузургест, ки решаҳои азимаш дар сарзамини қадиму навҷавони тоҷикон ҷой гирифта аз таъриху фарҳанг ѓизо мегирад.

        Дар ин шохаҳои бузурги Истиқлолият ва Ваҳдат кабўтарони ормони халқ лона мондаасту танаи барҷои он мустаҳкамии ягонагиву Ваҳдати миллӣ арзёбӣ мешавад.

        Тоҷикистони ҷангдида ва азияткашида пас аз мустаҳкам гардидани сулҳи воқеӣ ниҳоят нафаси озод кашид. Меваҳои ширини Ваҳдат, дўстӣ ва ҳамбастагии халқҳо дар кору пайкори мардуми тоҷик эҳсос гардид.

Хулоса, мо ифтихор аз он дорем, ки Тоҷикистони азиз дар эъмори давлати демокративу дунявӣ ва ҳуқуқбунёд комёбиҳои назаррас ба даст овардааст.

Қалбҳои саршорро имрўз суханони таърихии Сардори давлат умед ба гармӣ мебахшад: «То охирин гуреза дар ѓарибӣ аст, ман дар ватан осуда будан наметавонам».

Ин гуфтаҳо дар саҳифаи таърихи навини Тоҷикистон бо ҳарфҳои заррин сабт шуданд.

Имрўз кулли мардуми сарбаланди тоҷик ифтихор аз Ватани азиз, бахти баланд ва истиқлолияти комили давлати Тоҷикистон дошта, баҳри гул-гулшукуфоии кишвар, пояи устувори иқтисодиёту маънавиёт ва мудофиаи он талош мекунанд. Ба хубӣ эҳсос менамоянд, ки ин ҳама хушрўзиҳо тавассути тадбиқи сиёсати сулҳофарини Сарвари давлатамон Пешвои миллат, Ҷаноби Олӣ, мўҳтарам Эмомалӣ Раҳмон насиб гардидааст. Ва ҳама нашъаи хурсандию шодмонӣ мекунанду шукронаи Ваҳдат ва сулҳи бебозгашти Тоҷикистони азизро дар қаъри дил ҷой медиҳанд ва бо меҳри саршори хеш муҳаббати худро ба Сарвари хирадманд ва Ватани азизи аҷдодии хеш сари таъзим фуруд меоранд.

Ҳоло замоне фаро расидааст, ки барои ободӣ ва шукуфоии кишвар ҳама сарҷамъ ҳастанду дар пиёда сохтани ҳадафҳои созандаву бунёдкории сарвари хирадпешаи тоҷикон бо азму иродаи қавӣ кўшиш ба харҷ медиҳанд.

Абдусабури Абдуваҳҳоб, устоди ДПДТТ дар шаҳри Хуҷанд

Нашр шуд: 03 сентябри 2021

Дида шуд: 760 маротиба

Дар яке аз шабакаҳои телевизиони Русия гуфтугӯи мустақими  руҳониеро тамошо мекардам. Яке аз бинандагони телевизион нуктаи назари олими диншиносро вобаста ба муҳоҷирони меҳнатии аз Осиёи миёна омадаро пурсида, ҳатто таҳқир ҳам кард, ки онҳо ба талаботи санитариву гигиенӣ риоя намекунанд, рафторашон қобили қабул нест. Он рӯҳонӣ дар ҷавоб гуфт, ки ин муҳоҷирон аз мардуми таҳҷоӣ, хосса русзабонҳое, ки дигар қавму миллатҳоро дида наметавонанд, даҳҳо маротиба беҳтаранд, зеро онҳо дил доранд, имон доранд, аз фардои падару модар, ватанашон андеша мекунанд. Агар онҳо дил намедоштанд, имон намедоштанд, ба хотири волидон, фарзандон ҳазорҳо фарсахҳоро тай карда, дар шароити тангно кор намекарданд. Шумо ягон мусулмонро дидаед, ки падару модарашро дар дами пирӣ танҳо гузоштааст? Дар хонаам чанде аз ҷавонони тоҷик кор карданд. Мани олими диншинос чӣ будани одамият, қадру манзалатро аз ин ҷавонон омӯхтам. Он касе, ки тоҷикро гумроҳ мегӯяд, худаш нодон аст. Агар ҷавонони одии тоҷик чунин донишу андешаронӣ дошта бошад, пас ин миллат бузург аст ва роҳнамои он низ шахси босавод аст. Ин суханони як падари руҳонии яке аз минтақаҳои Русияро шунида, ростӣ хеле мамнун шудаам, ки дар хориҷ низ миллати моро дар аслаш мешиносанд. Ва пас аз ин гуфтаҳо мусоҳибаҳои Муҳиддин Кабирӣ ба хотирам омад, ки зимни ин мулоқот ин “олими нуктадон” аз камбудии ҷомеаи Тоҷикистон ҳарф зада, қайд мекунад, ки Ҳукумати Ҷумҳурии Тоҷикистон барои беҳдошти зиндагии мардум коре намекунад.  

Бармегардем ба масъалаи инсонгароӣ. Магар пушти боимон будани ҷавонони мо ҲНИ меистад? Ё дар мавриди эҳтироми волидон дастандаркорони ин ҳизб саҳм гузоштаанд?  Не, ба хотири он ки тоҷикон аз азал расму русуми худро нигаҳ дошта меоянд. Он насл ба насл омада расида истодааст. Кадоме аз намояндагони ҳизби наҳзати ислом амалан дар шабакаҳои байналмилалии интернет ё васоити ахбори оммаи Русия далерона суханони ин руҳонии Русия, ки дину оинаш дигар аст, гуфтааст: «Ягон нафар». Баръакс, то ҷое иттилоъ дорам, намояндагони ҲХДТ бевосита дар мулоқот бо муҳоҷирин аз кордиҳандаҳо даъват ба амал оварданд, ки нисбати шаҳрвандони мо эҳтиёткор бошанд, ҳуқуқу манофеашонро ҳимоя намоянд.

Дар мавриди будани ҲНИ ё набуданаш ҳаминро гуфтаниам. Вақте қонунгузории кишвар кафолати озодии ибодати шаҳрвандонро додааст, чӣ ҳоҷат аст ба ташкили ҳизб, ки рисолаташ аз ин зиёд буда наметавонад. Оё боре ба худ савол додаед, ки дар мамлакате, ки масҷид аз мактаб зиёд аст, чӣ ҳоҷат ба таблищу ташвиқи намозгузорӣ. Оё он нафароне, ки аз «таги нохун чирк» мекобанд, боре андеша кардаанд, ки бо супориши ҳомии миллат барои маънавиёти ҷомеаро боло бардоштан «Қуръон»-ро бо ҳуруфоти кириллӣ баргардондаанд ва пешкаши мардуми шарифи Тоҷикистон намуданд. Дар рафҳои китобхонаҳо, бозору хиёбонҳои кишвар даҳҳо асарҳои динӣ фурӯхта мешаванд, касе кордор нест. Магар ин нест щамхориву меҳрубонӣ?

Дини мубини Ислом ҷузъи маънавиёт, фарҳанг ва рӯзгори мо маҳсуб мешавад. Ҳамзамон ҳамроҳи мо намояндагони бисёр дину мазҳаби дигар дӯстона зиндагӣ мекунанд. Мувофиқи Конститутсия тамоми мардум, новобаста аз мансубияти наҷодӣ ва диниашон, шаҳрвандони баробархуқуқи ҷомеаи дунявии мо мебошанд ва созмонҳои динӣ бояд қонунҳои амалкунандаро риоя карда, ба сиёсат дахолат накунанд. Бояд гуфт, ки дар бисёр мамлакатҳои исломӣ фаъолияти ҳизбҳои динӣ манъ кар­да шудааст.

Ҳоло дар ҷаҳон бисёр роҳбарони шӯҳратталаб пайдо шудаанд, ки минбарҳои гуногунро барои ба истилоҳ, "ҳимояи ислом" истифода мебаранд. Дар робита ёдовар карданӣ ҳастам, ки Президенти мо мӯҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ҳанӯз соли 2003 дар баромадаш аз минбари СММ гуфта буд: "Вақтҳои охир дар воситаҳои ахбори оммаи ҷаҳон кӯшиши баъзе доираҳо гузоштани аломати баробар миёни чунин таҳдидҳои ҳалокатбор, мисли тер­роризм ва ифротгароӣ ва дини мубини ислом ба мушоҳида мерасад. Чунин тафсир моҳияти сулҳдӯстонаи исломро таҳриф мекунад ва дар назари ҷомеаи ҷаҳон ин дин ҳамчун манбаи бадию зӯроварӣ менамояд, ки бо ҳамин нисбати тамоми ҷаҳони ислом ҳисси танафурро бедор карда, беихтиёр равияҳои фашистии навбаромад ва шовинистиро дастгирӣ ме­намояд. Ман бори дигар таъкид кардан мехоҳам, ки амалиётҳои террористӣ дар мамлакатҳои гуногун кори одамони сангдил ва бераҳме мебошанд, ки ташнаи қудрати сиёсӣ ё ба даст овардани сарват буда, моҳиятан бо дини мубини ислом ягон умумияте надоранд". Президент ин суханонро аз минбари баланд вақте иброз дошт, ки дигар роҳбарони сиёсӣ ҷуръат накарданд, то барои ҳимояи ислом сухане бигӯянд.

Ба фикри коршиносон пешравони динӣ бояд ба ҷомеа дар мустаҳкам кардани пояҳои маънавию ахлоқӣ кӯмак расонанд. Динро аз таассуб бояд фарқ кард. Вақте дини мубини исломро ба сиёсат омезиш медиҳанд, мафкураи шаҳрвандон низ нисбати дини мубини ислом дигар мешавад. Он ҷавононе, ки риш мондаву пайрави ин ё он равияву мазҳабҳо мешаванд, бояд донанд, ки асли ин ҳама тоату ибодатҳо шинохти Худованд аст. Худовандро бояд бо дил шинохт на бо симову рафтор. Имрӯз ҷавононе, ки дар пояи дур аз ҳақиқат ҳизби Исломро ягона сипари боадолат ва ҳифзкунандаи ҳуқуқҳои иҷтимоиву иқтисодии мардум медонанд, сахт хато мекунанд. Чунки Ислом ба ҳизб ниёз надорад ва тӯли садҳо сол худи шаҳрвандон асолати Исломро кайҳо дарк кардаанд.

Чун дар меҳвари дини мубини Ислом инсон меистад, ҳамаи таълимот ва нишондодҳои он ба инсоният ва зиндагии шоистаи фарзандони одам равона карда шудааст. Дар ин замина нақши масъулият ва ӯҳдадориҳои падару модар нисбати ояндаи фарзандон, таълиму тарбияи онҳо дар оятҳои Қуръони карим ва ҳадисҳои набавӣ ба хубӣ инъикоси худро ёфтаанд.

Дар сураи «Луқмон» омадааст:

«Вақте ки гуфт Луқмон ба писараш ва ӯ панд медод фарзандашро: гуфт: Эй писаракам, ба Худо ширк маёр. Чунки ширк гуноҳест бузург.

Эй писаракам, агар гуноҳи ту баробари донаи қаланфур бошад, дар осмонҳо карда бошӣ, ё ки дар замин Худо пешат меорад (дар охират). Чунки Худо  нозукбину бохабар аст.

Эй писаракам, сабр кун ба сахтиҳое, ки ба ту мерасад. Чунки инҳо аз корҳои муҳиманд. Ва турш макун рўятро ба мардум ва дар рӯйи замин мутакаббирона роҳ нагард. Чунки Худо дӯст намедорад ҳар мутакаббири фохирро. Мутавозиона (хоксорона) роҳ рав ва овозатро нарм кун. Албатта, бадтарини овозҳо овози харон аст.

Ҳадисҳои  Пайщамбар (с) бошад, дар масъалаи таълиму тарбия  мефармоянд:

«Арзишмандтарин чизе, ки падар ба фарзанд медиҳад, тарбияи хуб аст, фарзандони худро эътироф кунед ва онҳоро тарбияи хуб диҳед,  фарзандон ва аҳли хонаводаи худро дар аз нигоҳи маънавӣ омӯзонед ва тарбияи некӯ диҳед.

Умедворем, ки ҳар нафари ҳушёр, огоҳ ва дилсӯзи миллат роҳи ростинро худ интихоб мекунад. Роҳи рост ин ҳамон роҳест, ки пешвои миллат моро ба фардои дурахшон мебарад

Абдусабури АБДУВАҲҲОБ, устоди ДПДТТ дар шаҳри Хуҷанд

Нашр шуд: 23 сентябри 2021

Дида шуд: 699 маротиба

Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ – Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон зимни суханронии худ дар маҷлиси васеи Кумитаи иҷроияи Ҳизби халқии Демократии Тоҷикистон иброз доштанд, ки терроризму экстремизм чун вабои аср миллату ватан ва дину мазҳаб надоранд ва танҳо барои расидан ба ҳадафҳои ғаразноки сиёсӣ истифода мешаванд.

Воқеан, дар Ҷумҳурии Тоҷикистон, аз он ҷумла дар вилояти Суғд, яке аз масъалаҳои муҳиму мубрам ва мушкилоти асосӣ, ки ба амнияти миллӣ хатари ҷиддӣ эҷод мекунад, ин идома ёфтани фаъолияти тахрибкоронаи ҳизбу ҳаракатҳои динӣ-экстремистӣ ва терористӣ ба шумор рафта, раванди мазкур ба оромии вазъи ҷамъиятию сиёсӣ, пойдории сохти конститутсионӣ ва якпорчагии Ҷумҳурии Тоҷикистон таъсири манфӣ мерасонад. Имрўз ҷаҳонро мавҷи нооромиҳо, бесарусомониҳо ва буҳрони сиёсиву молиявӣ фаро гирифта, ба истиқлолият, якпорчагии давлатҳо ва ҳаёти осоиштаи аҳолӣ таҳдид ба миён овардааст. Хусусан, айни ҳол зиёда аз 100 давлати дунё ҳадафи ҳамлаҳои терористиву ифротгароӣ қарор гирифтаанд. Аз ин рӯ, бешубҳа масъалаи таъмини баланди амнияти давлатӣ дар шароити имрӯза манфиати илмиву назариявӣ ва ҳам сиёсию амалӣ кашф намудааст. Гузашта аз ин, ҳузури ҷавонони тоҷик, минҷумла сокинони вилояти Суғд дар ҷангҳои Сурия ва таълимоти онҳо дар урдугоҳҳои ғайриқонунии Покистону Афғонистон имрўзҳо ба  мавзўи доғи ҷомеа мубаддал гардида, мўъҷиби нигаронии мардум ва мақомоти давлатии кишвар шудааст. Ширкати ҷавонони тоҷик дар амалиётҳои ҷангии кишварҳои хориҷӣ ва шомилшавии онҳо ба ҳизбу харакатҳои тундрави террористӣ, ки таҳдиду хатаре ба амнияти кишвар, минтақа ва тамоми ҷаҳон дорад, аз мавзӯи меҳварии фаъолияти на танҳо ниҳодҳои интизомии кишвар, балки тамоми аъзоёни ҷомеаи мамлакат ба ҳисоб меравад. Тавре ки ҳаёти рўзмарраи ҷомеа собит месозад, имрӯз гурӯҳе аз ҷавонони ғофилу гумроҳ ва бехабар аз дину оини милливу мазҳабӣ, ки аз асолати дини мубини ислом ва мазҳаби ваҳдатгаройи ҳанафӣ огаҳӣ надоранд, ба доми тазвири мубаллиғони созмонҳои террористӣ афтода, бо сипар кардани номи ислом алайҳи бародарону хоҳарон ва ҳамватанону ҳаммазҳабони худ теғ мекашанд ва бо усулҳои даҳшатбори гушношунид инсонҳои бегуноҳро қатл мекунанд. Онҳо бо ин кирдори нангинашон,ки хилоф ба арзишҳои башардӯстонаи дини мубини ислом дорад, ифтихори ҷоҳилона карда, бо паҳн намудани навори «корномаҳояшон» исломро дар чашми аҳли башар ҳамчун дини зиддиинсонӣ ҷилва медиҳанд.

Мутаассифона, имрўз зиёиёни кишвар, ба вижа, устодону донишмандони мамлакат дар мавриди интиқоди ҷиноятҳои фоҷеабори аъзоёни ҳизбу ҳаракатҳои ифротӣ, ба монанди «Салафия», Ҳаракати исломии Ўзбекистон, «Ансоруллоҳ», «Ҷундуллоҳ», Давлати бо ном исломӣ, «Ҳизбут-таҳрир» ва Ҳизби дар Тоҷикистон мамнуъи наҳзати Ислом  фаъол нестанд. Таҳлили маводи чопӣ ва электронии васоити ахбори оммаи кишвар нишон медиҳад, ки дар ин раванд дар баробари рўзноманигорон танҳо кормандони ниҳодҳои низомии Тоҷикистон фаъоланду халос. Ин дар ҳолест, ки ҷавонони мамлакат аз ҷумлаи донишҷўён, олимон ва мутахассисони ҷавон ба ҷузъ изҳороту баромадҳои расмӣ дигар ягон маводи муфидро дар ин мавзуъ ба дасти чоп намерасонанд, ки ин воқеан боиси нигаронӣ мегардад. Чунки дар ин раванд бояд, пеш аз ҳама, ҷавонон фаъол бошанд. Агар дар канори онҳо ҳамчунин фаъолияти аҳли уламои Тоҷикистон, ҷомеашиносон ва намояндагони бонуфузи илмҳои ҷамъиятии мамлакат бо гузоришу мақолаҳои судманд аз тариқи минбарҳои баланд ва васоити ахбори омма вокуниш нишон дода, дар кори мубориза алайҳи терроризм ва экстремизм пешоҳанг шаванд, пас мо метавонем дар маҳви ин хатари бамиёномада қадами устувор гузорем. Дар айни замон дар барорбари мақомоти олии роҳбарикунандаи Тоҷикистон инчунин роҳбарияти кишварҳои муштаракулманофеъ низ аз вазъияти ба амаломада изҳори нигаронӣ карда, барои муқобилияти шадид алайҳи терроризм ва экстремизм тадбирҳои мушаххас меандешанд. Аз ҷумла, президенти Ҷумҳурии Беларус Александр Лукашенко ахиран изҳор дошт, ки кишварҳои шомили Созмони паймони аҳдномаи дастаҷамъӣ ҳарчанд дар мубориза алайҳи терроризм ва экстремизм қадами устувор гузоштаанд, вале воқеияти имрўза собит месозад, ки ин ҳама тадбирҳои андешидашуда дар мубориза алайҳи ифротгароёну ситезаҷўён кофӣ нест. Маълумотҳои бадастомада далолат медиҳанд, ки боқимондаҳои ҷанговарони ДИИШ дар минтақаҳои мухталифи Афғонистон ҷамъ омада, дар оянда барои идома додани тахрибкориҳои худ бо кўмаки хоҷагони хориҷии худ таҳсилу тамрин мекунанд. Вазъияти мураккаби ҳарбию сиёсии дар сарҳади ҷанубии кишварҳои муштаракулманофеъ ба миёномада моро водор месозад, ки ин масъаларо ба таври ҷиддӣ баррасӣ намуда, тадбирҳои судманд биандешем.

Дар ин раванд, ба наздикӣ дар ҳузури иштирокчиёни маҷлиси васеи Кумитаи иҷроияи Ҳизби Халқии Демократии Тоҷикистон Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ – Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон  бори дигар диққати сокинони мамлакатро ба ин масъалаи мубрами рўз ҷалб карда, аз онҳо даъват ба амал оварданд, ки дар мубориза алайҳи ифротгароиву тундравӣ ҳушёру муттаҳид бошанд.

Имрўзҳо ҳарчанд дар тамоми шаҳру навоҳӣ ва макотиби оливу мактабҳои таҳсилоти ҳамагонии қаламрави вилояти Суғд бо ҳузури намояндагони мақомоти ҳифзи ҳуқуқ ва мутахассисону коршиносон дар мавзуи хатари ҷараёнҳои ифротиву тундгаро сӯҳбату мулоқотҳо баргузор мегарданд, вале то кунун масъалаҳои марбут ба пешгирии қонуншиканиву ҷинояткорӣ, мубориза бо терроризму экстремизм, аз ҷумла шомилшавии ҷавонон ба ҳизбу ҳаракатҳои ғайриқонуниву тундгаро, сабаб ва ҳолатҳои пайвастани иддае аз ҷавонони Тоҷикистон ба гурӯҳи террористии бо ном «Давлати исломии Ироқу Шом» ҳанўз аз мавзӯъҳои доғи рўз боқӣ мемонад. Аз ин рў, минбаъд бояд дар чунин сўҳбату мулоқотҳо дар баробари кормандони ҳифзи ҳуқуқ бештар барқароркунандагони ҳокимияти конститутсионӣ дар Тоҷикистон баромад карда, бобати бадбахтиву харобиҳои ҷанги шаҳрвандӣ дар Тоҷикистон нақл кунанд. Чунки Тоҷикистон дар байни кишварҳои муштаракулманофеъ аввалин кишварест, ки дар солҳои аввали ба даст овардани истиқлолияти давлатӣ гирифтори фитнаву найрангҳои ифортгароён гардида, оқибатҳои ҳузнангези ҷанги шаҳрвандиро паси сар кардааст.

Албатта, имрўз мардуми кишвар бо роҳбарии Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ – Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ба музаффариятҳои бузург ноил гардидааст. Вале мо бояд ҳеҷ гоҳ зиракии сиёсиро аз даст надода, барои ободии кишвар ва таъмини ҳаёти хуби мардуми Тоҷикистон дар ҳама ҷабҳа, аз ҷумла дар самти мубориза алайҳи терроризму экстремизм пирўзу дастболо бошем.

Абдусабур Абдуваҳҳобов, устоди ДПДТТ дар шаҳри Хуҷанд

Нашр шуд: 03 сентябри 2021

Дида шуд: 739 маротиба

Оромиву суботи ҷомеа, амният ва осудагии шаҳрвандон беҳтарин дастовардҳои  Тоҷикистони соҳибистиқлол маҳсуб ёфта пойдориаш ба ҳар як фарди бонангу ораш тавъам аст. Лек хело афсўсовар аст, вақте пайдо мешаванд шахсони алоҳидае, ки суботи  ҷомеаро бо амалҳои  худ  доғдор намуда,  оқибати аъмоли  касеву  худро  намеандешанд.

Мутаассифона,  дар тўли солҳову  қарнҳо зуҳуроти манфиатҷўи ва мансабталошии афроди  ҷоҳилу бехирад ва сангдилу  бераҳм, яъне ноҷавонмардонаю разилонаю ваҳшиёна куштани  одамону ғорату арзишҳои  илмию фарҳангии инсоният кам нагардида, баръакс шаклу намудҳои наву  разилонатаре  ба худ мегирад.

Дар давлатҳое, ки ҳизбу гурӯҳҳои исломӣ фаъолият мекунанд, гирдоби шадиди мухолифату парокандагӣ, адовату душманӣ вуҷуд дорад. Дар ҳоли ҳозир мухолифати байниҳамии равандҳои исломгаро зиёд шуда, эътироз бар зидди аъмоли ба амнияти ҳар миллату давлат таҳдиддошта рӯз ба рӯз афзун мегардад

Дар кишварҳои исломӣ ҷанг то ҳадде маскан карда, ки орзуву умеди халқро барбод дода, дар дили мардум яъсу ноумедӣ меорад. Ҷанг дар кишварҳои исломӣ то рафт зиёд шавад ҳам, ҳаракатҳои исломӣ байни худ муттаҳид нестанд, ҳамдигарро чашми дидан надоранд. Яке аз сабабҳои асосӣ дар он аст, ки гурӯҳҳову созмонҳо ва ҳизбу ҳаракатҳои исломӣ вазъиятро ноором мекунанд ва байни худ мухолифат доранд. Онҳо на барои пок нигоҳ доштани ислом, балки исломи покро танҳо барои мақсаду мароми худ истифода мебаранд ва аз ислом суистифода мекунанд.

Имрўз шукр аз он дорем, ки Ватани азизамон Тоҷикистон ободу зебо гардида, мардумаш хушу хуррам ва осуда зиндагӣ доранд. Бо иқдомҳои пайгирона ва сиёсати хирадмандонаи сарвари давлат дар кишварамон як қатор иншооти стратегӣ, аз қабили шоҳроҳҳо, нақбҳо, роҳҳо, нерӯгоҳҳои барқии обии хурду миёна, қасрҳои фарҳангӣ, боғу гулгаштҳо таъмиру тармим гаштаву сохта ба истифода дода шуда, ба тамоми минтақаи  Тоҷикистони азиз ҳусни тоза зам намудааст.  Ин шаҳодати он аст, ки ватандӯстону хештаншиносон бо тамоми ҳастӣ барои ободии ин мамлакат талош доранд. Аммо бархе мухолифон миллати мо талош доранд, ки барои манфиати худу дигар носипосон ин дастовардҳоро тороҷ намоянд.

Таасуфовар он аст, ки имрӯз бархе аз ҷавонони моро бо роҳи фиреби иғво ба ҳар гуна ҳизбу ҳаракатҳои ифротию иртиҷои гаравида истодаанд ва афкори эшонро бо ҳар гуна беҳудагӯиҳо бо исми дини мубини Ислом вайрон намудаанд.  ҷавонони гумроҳшуда намедонад, ки шахси солимақл, соҳибистеъдод ифтихори оила ва саодатмандии кишвар, баръаксии ин, яъне шахси ифротгаро доғи дили падару мадарон, дарди ҷомеа, омили низоъ ва фитнаҳои навбатӣ мебошанд.

  Мутаассифона, онҳо бо чунин ҳаракати бемаънояшон  қурбони бозингарони бузург ва душманони Тоҷикистон мегарданд. Сабаби дигари ҳамроҳшавии онҳо дар он аст, ки сатҳи пасти саводи динӣ доштан дар оила,  дар бисёр мавридҳо миёни оддитарин масъалаҳои байни хурофоту дин, ақидаҳои ботилу ҳақ фарқ гузошта надоштани ўнатавонистани онҳо мебошад.

Мо ҳамеша огоҳ бошем, ба ҷавонон ва шахсони гумроҳ таъкид намоем, ки ба хотири ваъдаи ночизи бегонагон амал карда, ҷони худу наздиконатонро ба гирдбоди ғаму андӯҳ напартоед ва дар байни халқ худро шарманда насозед.

М. Комилова, устоди ДПДТТ дар шаҳри Хуҷанд

Нашр шуд: 23 сентябри 2021

Дида шуд: 659 маротиба

Барои миллати қадимию соҳибфарҳанги тоҷик неъмате бузургтар аз сулҳу осоиш ва амну амонӣ нест, ки тавассути сиёсати оқилона ва дурбинонаи Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ – Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон, Раиси муаззами Ҳизби Халқии Демократии Тоҷикистон  муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон дар такя ба нерӯи хиради халқ ба даст омад. Мо давраи душвору ҳассоси сиёсиро собитқадамона паси сар намуда, имрӯз ба ҳайси як миллати воҳид ва ягона дар арсаи олам ном баровардаем. Муҷиби саодату саршор аз ифтихор аст, ки  имрӯз сокинони кишвар, хоса, занону бонувон бо меҳнати ҳалолу суботкоронаи хеш пайи эъмори давлати бузурги тоҷикон ҳастанд.

Маврид ба зикр аст, ки бо  шарофат ва ҳидояти Сарвари давлатамон Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ- Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон нақши занон дар ҷомеаи мо дар мақоми  баланду муқаддас аст ва ин манзалат сол аз сол волоияти хешро собит менамояд. Ба маврид аст аз суханони Сарвари мамлакатамон ёдовар шавам, ки гуфтаанд: «Арҷ гузоштан ба мақому манзалат, қадру қимат ва иззату эҳтироми модарону занон қарзи фарзандӣ ва фарзи имонии ҳар як инсон аст».  Ин нукта бори дигар дар Паёми навбатии Раиси муаззами Ҳизби Халқии Демократии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ба Маҷлиси Олии кишвар зикр ёфт. Аз ҷумла, таъкид шуд, ки “...Саҳми занон дар рушди соҳаҳои илму маориф ва тандурустии мамлакат торафт афзуда истодааст. Имрӯз дар соҳаи маорифи кишвар 73 фоиз ва тандурустиву ҳифзи иҷтимоии аҳолӣ қариб 68 фоизро занону бонувон ташкил медиҳанд. Фаъолияти бонувон дар соҳаи кишоварзӣ ва рушди иқтисодиёти кишвар низ назаррас буда, ҳоло шумораи роҳбарони хоҷагиҳои деҳқонӣ аз ҳисоби занон 35600 нафар ва занони соҳибкор 77400 нафарро ташкил медиҳад. Ҷудо намудани қарз яке аз василаҳои беҳтар намудани шароити иқтисодии занон ва оилаҳо мебошад. Соли 2020 ба занону бонувони соҳибкор ба маблағи 2 миллиарду 100 миллион сомонӣ қарз дода шудааст. Ҳукумати мамлакат ташаббусҳои занону бонувони кишварро минбаъд низ дастгирӣ карда, ба хотири ҷалби бештари онҳо ба вазифаҳои роҳбарикунанда тадбирҳои иловагиро амалӣ мегардонад. Бо ин мақсад, ба Кумитаи кор бо занон ва оила супориш дода мешавад, ки лоиҳаи қарори Ҳукумати мамлакатро дар бораи «Стратегияи миллии фаъолгардонии нақши занон дар Ҷумҳурии Тоҷикистон барои солҳои 2021 – 2030» ва нақшаи амалисозии онро барои солҳои 2021 – 2025 таҳия ва пешниҳод намояд».

         Ин  ташаббус ва иқдомҳои созандаи Пешвои муаззами миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон мо, занон ва аъзои ҲХДТ дар вилоятро водор месозад, ки дар пиёда гардонидани дастуру супоришҳои фардонигари Президенти кишвар камари ҳимматро маҳкамтар бандем ва то занону духтарони дурдасттарин ҷамоату деҳоти вилоят онро расонем.

 Ҳоло аз шумораи умумии аъзои ҳизб дар вилояти Суғд зиёда аз 84 ҳазор нафарро бонувон ташкил медиҳанд, ки дар 1354 ташкилоти ибтидоӣ сарҷамъ омадаанд ва роҳбарии 364 ташкилоти ибтидоӣ ба зиммаи бонувон гузошта шудааст. Ин бешубҳа, қувваи бузург аст. Ҳоло дар назди кумиҷроияи вилоят маҳфилҳои “Зан ва сиёсат”, “Зан ва ҷомеа” амал мекунанд, ки барои устувории оила, ҷалби занон ба ҳаёти сиёсӣ хизмати мондагор дорад.

Модарони мушфиқ, занони сарбаланд ва хоҳарони меҳрубон!

Рисолати азалии Зан-Модар на танҳо ба дунё овардани фарзанд, балки  хубу шоиста тарбия намудани фарзандон, дар руҳияи  ватандӯстӣ парвариш намудани онон,  соҳибмаълумоту соҳибкасб, худогоҳу худшинос гардонидани наслҳои ояндасоз мебошад. Беҳуда нест, ки дар ҳар суханрониву суҳбатҳояшон Ҷаноби Олӣ муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон  мактаби модарро бузургтарин мактаби тарбия гуфтаанд. Биёед, занони азиз, чун ҳамеша дар атрофи сиёсати пешгирифтаи Президенти кишвар муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон сарҷамъ оем ва дастуру супоришҳои Сарвари кишварамонро сармашқи фаъолияти хеш қарор дода, дар соли таърихии 30-солагии Истиқлолияти давлатии Ҷумҳурии Тоҷикистон  дар пешбурди ҷомеаи соҳибистиқлол, дар ободонию созандагии Ватани азизамон саҳм гузорем. Ба таъбири Ҷаноби Олӣ Тоҷикистон Ватани мост ва онро худи мо бояд обод кунем, созем, пеш барем ва дар арсаи байналмилал чун кишвари пешрав муаррифӣ намоем.

 Хайринисо Темирова, устоди ДПДТТ дар шаҳри Хуҷанд

Нашр шуд: 03 сентябри 2021

Дида шуд: 717 маротиба

 Боиси сарфарозист, ки дар пешрафти Тоҷикистони соҳибистилол ҷавонон нақши арзанда ва саҳми созанда доранд. Маҳз бо назардошти ин, соли 2017 дар Ватанамон Соли ҷавонон эълон гардид ва тадбири мазкур дар татбиқи сиёсати давлатӣ вобаста ба дастгирии насли ҷавон нақши муҳим бозид.

    Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ – Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон дар Паёми навбатиашон ба Маҷлиси Олии кишвар бо зикри иштироки фаъолонаи онҳо дар маъракаҳои муҳими давлативу ҷамъиятӣ ва корҳои ободониву бунёдкорӣ ҷавононро бори дигар неруи созанда ва пешбарандаи ҷамъият арзёбӣ карданд.

    Махсус таъкид гардид, ки ғамхориҳои давлату Ҳукумат танҳо барои  соли муайян пешбинӣ нашуда, баръакс ҳалли масоили вобаста ба насли наврасу ҷавон минбаъд низ яке аз самтҳои муҳимтарини фаъолияти хоҳад буд.

    Имрӯз, дар марҳилаи ҷаҳонишавии давлатҳову тамаддунҳо, тағйирёбии вазъи сиёсӣ ва иқтисодиву амниятии ҷаҳон лозим аст, ки худи ҷавонон ташаббускори амалҳои созанда бошанд, зиракии сиёсиро аз даст надода, ба муқобили зуҳуроти номатлуб мубориза баранд. Албатта, дар ин радиф аз онҳо омода будан ба ҳифзи амнияти ҷомеа ва давлат, гиромӣ доштани таъриху фарҳанги халқ ва саъю талош барои пешрафту ободии минбаъдаи Ватан низ тақозо мешавад.

    Падидаи ҷолиб он аст, ки аксари кулли ҷавонони саодатёри Тоҷикистон бо дарки масъулият, ҳисси баланди ватандӯстӣ, ифтихори миллӣ ва номуси ватандорӣ ҷиҳати расидан ба ҳадафҳои олиашон саъю талоши созанда мекунанд. Муассифона, дар ин миён боз чун хор дар гулистон нафароне ҳастанд, ки бо иқдомҳои ношоиста, амалҳои носавоб ва ниятҳои нопокашон ба номи ҷавонони Тоҷикистон доғ меоранд. Далели ин гуфтаҳо изҳороти Анҷумани озодадешагони Тоҷикистон мебошад, ки чанде пеш тариқи воситаҳои ахбор расонаӣ гардид.

    «Ҳафт бор чен куну як бор бур!» гуфтаанд хирадмандон. Ин панди онҳо маънои онро дорад, ки инсон пеш аз даст задан ба ягон амал бояд аввал нақшаву нияташро хуб дар мизони андеша баркашад. Фикр кунад, ки ин амалаш бо кадом мақсад аст, чӣ натиҷа медиҳад ва оқибати он чӣ мешавад. Агар аз иқдому ташаббуси мо манфиате ба аҳли ҷомеа расад, албатта, он қобили пайравию дастгирист. Вагарна, чуноне ки мегӯянд, бадхоҳи касон ҳеҷ ба мақсад нарасад ва инсони бадхоҳу бадкор на ба халқ писанд асту на ба Худо.

     Тоҷикистон дар оғози солҳои соҳибистиқлолӣ ба гирдоби низоъҳои дохилӣ кашида шуд, ки то ҳол оқибатҳои ногуворашро дар ҳаёти рӯзмарраи худ эҳсос менамоем. Он бесарусомониҳо рушду нумуи Ватанамонро ба даҳсолаҳо қафо партофт, миллиардҳо доллар ба хоҷагии халқ зиён расид. Мутаассифона, талафоти ҷонӣ ҳам кам набуд.

Таърих гувоҳ аст ва насли миёнсолу калонсол хуб медонанд, ки ҷанги шаҳрвандӣ дар диёри мо аз ҳамин гуна шиорпартоиҳо, даъватҳои зиддиинсонӣ, изҳороту муроҷиатҳо, майдоннишинию бегонапарастии як зумра нафарони ба гуфти худашон демократ, ислоҳотталаб, навҷӯву навгаро ва дилсӯзи халқу Ватан оғоз ёфт. Аммо ҳамин ки оташи ҷанг фурӯзон шуд, онҳо худро мисли муш ба сӯрохиҳо кашиданд, ҷони худро гирифта гурехтанд, ҳаволаи ҳазорон нафар бегуноҳонро ба Худо карданд.

    «Баҳс омад – наҳс омад»-ро оқилон беҳуда нагуфтаанд. Ин сухани кӯтоҳ ҳикмати бузургеро дар худ нуҳуфтааст. Яъне дар куҷое, ки ҳамдигарнофаҳмӣ ва тафриқаандозӣ ба миён омад, оромию осоиш, тинҷиву амонӣ ва серию фаровонӣ аз он ҷо кӯч мебандад. Ва чуноне, ки аз  изҳороти «равшанфикрон» маълум мешавад, имрӯз боз як зумра сиёҳкорон, ватанфурӯшон, бадхоҳон ва душманони сулҳу ваҳдати сартосарии мо мехоҳанд аз рӯи ҳамон сенарияи куҳна амал намуда, ҳаёти осоиштаи моро халалдор намоянд. Камбудию норасоиҳои ҷузъие, ки дар зиндагии аҳли ҷомеа ҷой доранд, байрақи дасти онҳост. Шахси ноогоҳ дар ибтидо гумон мекунад, ки мақсад аз даъвату муроҷиатҳои ин тоифа бартараф намудани мушкилоту муаммоҳои рӯзгори халқ ва ислоҳи вазъияти ҷойдошта аст. Лекин таҳлилҳо нишон медиҳанд, ки чунин «ташаббусҳо» танҳо обро лой кардану моҳӣ доштан мебошад. Агар зиндагиномаашонро таҳлил намоед, ба хубӣ аён мешавад, ки чунин ҷавонони «дилсӯзи халқу Ватан» дар асл барои ободии диёр ва ба зиндагии шоиста расидани мардум коре накардаанд. Балки худ бори гарони гардани дигарон ҳастанд. То имрӯз касе аз онҳо манфиате надидаанд.

     Ба гуфти шоир:

                             Бузургӣ саросар ба гуфтор нест,

                             Дусад гуфта чун ним кирдор нест.

     Шиорпартоиву даъвати бадхоҳона, изҳороту муроҷиати ғаразнок аз дасти ҳама меояд, кори душвор нест. Масъалаи асосӣ он аст, ки мо баҳри таъмини саодати аҳолӣ ва ободонии диёрамон чӣ кореро анҷом додаем ё ба анҷом мерасонем.

     Зиндагӣ маҷмӯаи бешу камист. Ҳатто дар пешрафтатарин кишварҳо дар рӯзгори сокинон муаммою мушкилоти ҳалталаб мавҷуданд. Мардуми рус мақоле доранд, ки Москва дар як рӯз сохта нашудааст. Яъне иҷрои ҳар кор, ислоҳи ҳар камбудиву норасоӣ муҳлати муайянро тақозо менамояд.

     Дар давоми солҳои соҳибистиқлолӣ дар Тоҷикистон чунон корҳои бузурге ба анҷом расиданд, ки дар давоми зиёда аз 70 соли мавҷудияти Иттиҳоди Шӯравӣ нарасида буданд. Новобаста ба ин Пешвои муаззами миллат дар Паёми навбатиашон ба Маҷлиси Олии Ҷумҳурии Тоҷикистон баён доштанд, ки «бо  вуҷуди ҳамаи дастоварду пешравиҳо  дар назди мову шумо ҳанӯз ҳам мушкилоту масъалаҳои зиёди ҳалталаб қарор доранд». Ва имрӯз вақти он аст, ки бо муттаҳидӣ дар атрофии Сарвари давлат Пешвои миллат Эмомалӣ Раҳмон мо аз пайи ислоҳи ҳамон мушкилоту масоили ҳалталаб шавем. Вагарна бо қабули муроҷиатномаю изҳорот, даъватҳои барқасдонаю душманонаи бадхоҳони давлату миллат мурод ҳосил намешавад.

    Насли наврасу ҷавон табақаи осебпазир маҳсуб мешаванд. Ба ин мазмун, ки душманону бадхоҳон, тундгароёну мансабхоҳон аз содагӣ, дилсофӣ, камтаҷрибагӣ ва ноустувории онҳо истифода бурда, нақшаҳои нопокашонро амалӣ карданӣ мешаванд. Аз ин рӯ, насли миёнсолу калонсолро лозим аст, ки сади ин роҳ шаванд, нагузоранд, ки фарзандонашон ба роҳҳои бад рафта, ба доми чунин афроди нопок гирифтор шаванд.

     Даъватамон аз насли наврасу ҷавон бошад, ин аст, ки ҳушёрии сиёсиро аз даст надиҳанд. Чуноне доноён мегӯянд, «кӯр асояшро як бор гум мекунад». Солҳои 90-уми асри гузашта бояд барои ҳар нафар сабақ ва дарси ибрат бошад. Онҳо бояд тибқи ин фармудаи шоир амал намуда, зиндагии шоистаи хешро таъмин намоянд:

                       Як ҷавоне шав, ки байни халқ боло карда сар,

                       Бо сарафрозӣ падар гӯяд, ки ман дорам писар.

                     Халқ гӯяд: Ҷон йигит ҳастӣ, шавад умрат дароз,

                       Хок гирӣ, зар шавад, раҳмат ба устоду падар!

Исфандиёр Рофиев, устоди ДПДТТ дар шаҳри Хуҷанд

Нашр шуд: 03 сентябри 2021

Дида шуд: 779 маротиба

Фарзанд неъмат ва амонатест аз Оллоҳи бузург барои ҳар падару модар, бояд аз ин неъмат самаранок истифода кард ва ба амонат хиёнат накард. Ин неъмат ба ҳар шахс сазовор намегардад ва ҳар шахс ҳам амонатдори хуб нест.

          Вақте кӯдак ба дунё меояд маъсуму зебо поку беолоиш аст. То ба роҳ даромадан то сухан кардан, умуман то бузург шудан ихтиёри ӯ дар дасти волидонаш аст, хоҳ ӯро ба роҳи рост ҳидоят кунанд хоҳ аз ташвиши зиндагӣ ва беаҳамияти ҳар гунае, ки ҳаст ба воя расад. Кӯдакон як хислати аҷоиб доранд, пайрави ба бузургон мекунанд фақат аз мо бузургони оила вобаста аст, ки чи гуна рафтор кунем. Чун рафтори мо метавонад онҳоро тарбия кунад. Бузурге гуфтааст:

          Меҳрубониро ба ман гуфтори модар ёд дод,

          Хоксориро зи рафтори падар омӯхтам.

       Ин гуфтаҳо бисёр маънии бузург дорад, воқеан ҳар коре, ки мо мекунем ва ҳар сухане, ки мо мегӯем боиси ба ин ё он роҳ рафтани наврасонамон мегардад. Пеш аз ба дунё омадани тифл ҳама шароитҳояшро фароҳам мекунем либосҳои гаронбаҳо, асбобҳои бозию дигару дигар...  . Вале боре ҳам фикр намекунем,ки ӯро чи гуна тарбия мекунем. Дар ҳақиқат тарбияи фарзанд кори осон нест заҳмату кӯшиши зиёдро талаб мекунад. Аммо ҳамин заҳмату кӯшишҳо натиҷаи беназир дорад, вақте фарзанди мо  аз хурди бо ахлоқи ҳамида ва рафтори намунавӣ ба камол мерасад. Дар масъалаи тарбияи кӯдак, бояд аз ҳамон рӯзе, ки чашм ба олами ҳасти кушод тарбияи ӯро оғоз намоем. Тифлакон зеҳни тезу бурро доранд дар баробари ин майнаи тоза, аввал бояд тарзи салом додан, барои коре, ки мекунад иҷозат гирифтан, яъне дар мадди аввал одобу рафтор, баъдан вақте ки бузургтар шуд илмҳои динию дунявиро омӯзонем, зеро донише, ки дар кӯдаки омӯхта мешавад мисли нақше, ки дар рӯи санг кашида шудааст, ҳатто сахттарин селу борон ҳам онро шуста наметавонад. Асоситарин чизе, ки барои тарбияи кӯдак таъсири бевосита мерасонад ин муҳити оила мебошад. Чун ҳар воқеаву ҳодиса ва ҳар гуфтору рафторе, ки дар муҳити оила ҳаст кӯдак ҳамингуна барои худ қабул мекунад.              

        Аз соли 2011 инҷониб Қонуни Ҷумҳурии Тоҷикистон"Дар бораи масъулияти падару модар дар таълиму тарбияи фарзанд" қабул гардида амал карда истодааст. Мақсади қонуни мазкур пурзӯр намудани масъулияти падару модар дар таълиму тарбияи фарзанд дар рӯҳияи инсондӯстӣ, ифтихори ватандорӣ, эҳтироми арзишҳои миллӣ, умумибашарӣ ва фарҳангӣ, ҳифзи ҳуқуқу манфиатҳои фарзанд мебошад.

        Инҷо ҳамсуҳбат шудем бо модаре, ки соҳиби се фарзанд ҳастанд. Сокини шаҳри Хуҷанд  Парвина Шокирова ҳангоми суҳбат бо ин модар пай бурдем , ки аз сабаби тангии тангии шароити иқтисодӣ ва иҷоранишинӣ маҷбур ҳастанд дар баробари шавҳар худ низ кор кунанд ва қуттии лоямуте ба даст оранд. Мегӯянд вақте бачаҳо ба мактаб мерафтанд бенигарони ба кор мерафтам, чун баъд аз нисфирӯзӣ ба вазифаҳояшон машғул мешуданду бо ҳамин бегоҳ мешуд. Аммо айниҳол, ки таътил оғоз шуд ин модарро нигарон кардааст, чунки фарзандонашон аз субҳ то бегоҳ дар хона ҳастанд. Ҳарчанд модар таъкид менамоянд, ки китоб хонанду соати муайяне оинаи нилгун тамошо кунанд, вале эҳтимоли дур мондани фарзандон аз тарбия вуҷуд дорад .

           Тавре дар суҳбат мураббияи кӯдакистони "Парвози тобон" Мақсудова Маҳбубахон иброз дошт, таваҷҷӯҳи хосаи Сарвари давлат дар мавриди баланд бардоштани тафаккуру дониши кӯдакон ва омӯзондани забонҳои русиву англисиро дар мадди аввал гузошта, фаъолият намуда истодаанд. Боз ҳангоми суҳбат иброз доштанд, ки кӯдак ҳама вақт кӯдак аст, фикри худашро дорад, орзуҳои зиёд дорад. Бояд ҳангоми суҳбат бо кӯдакон то охир ба гуфтаҳояшон гӯш диҳем, чунки гӯш кардани мо, ҳам волидону ҳам мураббияҳо ба кӯдак нерӯ мебахшад. Бо ҳамин тарзи озод баён карданро меомӯзад. Вақте ба суханҳои кӯдакон аҳамият намедиҳем ва ё фурсати сухан кардан намедиҳем онҳо то охири умр дар назди ҳама худро заифу нодаркор ҳис мекунанд ва озод сухан карда наметавонанд.

         Дар ҳақиқат озодандешӣ ва озодбаёнӣ кафолати пешрафти ҳар шахс аст.

        Мувофиқи таълимоти Добрович дар илми психология якчанд намуди тарбия вуҷуд дорад. Ҳар як намуд ҷиҳатҳои мусбӣ ва манфии худро дорад. Тарбияи васояткунӣ, ҷиҳатҳои манфии ин намуди тарбия ба мустақилиятнокӣ ба қавӣ будани иродаи кӯдакон ё ки ба худбоварии онҳо монеа эҷод мекунад. Яъне аз ҳад зиёд васоят кардан эрка кардан ҳиссиёти тайёрхуриро ба вуҷуд меорад, ки ин дар оянда ба ҷамъият мутобиқ шудани кӯдак халал мерасонад. Вақте ба воя мерасад хусусиятҳои шахсии ӯ ташаккул намеёбад, зеро то ин дам волидон ӯро таъмин карданд. Ҷиҳатҳои мусбии намудҳои тарбия ҳамаи шароитҳои кӯдак фароҳам оварда мешавад.

          Дигар намуди тарбия ин назорати сахт мебошад, яъне ҳар амале, ки кӯдак анҷом медиҳад таҳти назорати сахт аст. Дар натиҷаи доимо дар назорати сахт будан дар вуҷуди бача ҳисси тарс, ҳамавақт иҷрои кор ё амале мавҷуд аст. Ҳарду намуди тарбия сарҳади мебошанд, яъне аз ҳад зиёд васоят кардан ва ё аз ҳад зиёд эрка кардан натиҷаи якхела медиҳад.

       Боз дигар намуди тарбия ин бефарқиятӣ, яъне умуман ба кӯдак эътибор дода намешавад. Ин гуна кӯдакон вақте бузург мешаванду худ роҳи зиндагиро меёбанд, оянда барои падару модарашон ягонхел ғамхориву меҳрубониро зоҳир карда наметавонанд, зеро аз хурди ин муҳитро надидаанд.

       Тарбияи ҳамкорӣ ин намуди беҳтарини тарбия аст. Дар муҳити оила ғамхорӣ нисбати кӯдак муносибати хуби аҳли оила, кӯдаке, ки дар ин муҳит ба воя мерасад дар вай ҳисси ғамхорӣ, меҳрубонӣ, инсондӯстӣ ташаккул меёбад.

        Тарбия ин раванди дуру дароз аст барои ҳамин ҳам ҳар як волидон бояд андеша кунанд, ки чигуна тарбия карда истодаем ва чи гуна натиҷа медиҳад. Аз нав тарбия ё ислоҳ кардани кӯдак бисёр вақт ғайриимкон мебошад. Арзишҳои асосие, ки дар кӯдак ташаккул меёбад ҳамааш аз оила сарчашма мегирад. Мактабу кӯдакистонҳо бошад воситаи ёрирасон ба ҳисоб меравад, қайд намуданд сармуаллимаи кафедраи психологияи иҷтимоӣ ва касбӣ факултети психология ва таҳсилоти томактабии МДТ ДДХ ба номи академик Б.Ғафуров Раҳимова Муҳаррам.

       Воқеан дар ташаккул ва рушди кӯдакону наврасон оила зина ва сарчашмаи аввалин мебошад. Барои ҳамин ҳам бояд ҳар яки мо кӯшиш кунем то фарзандони ростгӯю ростқавл тарбия намоем.  Аксарият дурӯғ гуфтани кӯдаконро амри оддӣ мешуморанд гӯё кӯдак асту боке надорад дар асл чунин нест. Кӯдак замоне дурӯғ мегӯяд, ки таваҷҷӯҳи бузургон ба ӯ кам шавад. Вақте дид касе ба ӯ диққат намекунад бо дуруғ мехоҳад таваҷҷӯҳи дигаронро ба худ ҷалб кунад.  Пеш аз ҳама бояд ба кӯдакон омӯзонем, ки дурӯғгӯи чи гуна хислати бад аст... .Чун мегӯянд фарзанде, ки аз хурди бо ахлоқи ҳамида бузург мешавад обрӯи волидонаш мегардад.

Н. Машарипова, устоди ДПДТТ дар шаҳри Хуҷанд 

Нашр шуд: 03 сентябри 2021

Дида шуд: 799 маротиба