Ҳамаи мо хуб медонем, ки ба асари низои сарҳадӣ байни Ҷумҳурии Тоҷикистон ва Ҷумҳурии Қирғзистон санаи 14 то 17 сентябр дар баробари талафоти ҷонӣ даҳҳо хонаҳои сокинони наздисарҳадӣ осеб диданд.

Бо иқдоми Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ – Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон аз рӯзҳои аввал  корвони кӯмаки калони масолеҳи сохтмонӣ ва анвои хӯрданӣ ба мардуми зарардида расонида шуд.

 Бо ташаббуси Раиси вилояти Суғд муҳтарам Раҷаббой Аҳмадзода дар шаҳрҳои Исфара ва ноҳияи Бобоҷон Ғафуров ситоди бартарафкунии оқибатҳои ин фоҷеа таъсис ёфта, алҳол ҳашари дастҷамъона ҷиҳати сохтмони манзил бомаром идома дорад.

Дар ин амали хайр мисли дигар корхонаву ташкилотҳо ҷомеаи меҳнатии Донишкадаи политехникии Донишгоҳи техникии Тоҷикистон фаъолона ширкат доранд. Чуночи бо истифода аз рӯзҳои истироҳат бо иқдоми худи донишҷӯён бист нафар донишҷӯёни курси 2 ихтисоси 1-700201  Сохтмони саноатӣ ва шаҳрвандӣ, бо сардории сарпарасти гуруҳи академӣ Додоҷонов Хушдил Бахтиёрҷонович, дар хонаи ҳамкурси худ - Қосимов Субҳонҷон Абдуҳамитович, ки сокини ҷамоати Овчи Қалъача аст ва дар рафти муноқишаи марзӣ ҳавлии онҳо  зарари калон дидаааст, ба ҳашар рафтанд. Онҳо давоми рӯз дастҷамъона меҳнат карда, ба таҳкурсии хонаҳои нав замина гузоштанд.

Имрӯз бошад, чанде аз  донишҷӯён бо сарварии муовини директор оид ба тарбия Зариф Довудов озими деҳаи Чоркӯҳи шаҳри Исфара шуда, тайи се рӯз дар  бартарафкунии харобаҳои манзили мардуми ин деҳа саҳмгузорӣ менамоянд.

Мо хуб медонем, ки рисолати Созмони Милали Муттаҳид ҳимояи таъмини сулҳу амният, нест кардани терроризму экстремизм ва пешгирии гардиши ғайриқонунии маводи мухаддир аст.  Баромади Президенти Қирғизистон Садир Жапаров дар  Иҷлосияи 77-уми Маҷмааи умумии Созмони Милали Муттаҳид иддаои дурӯғину туҳматомез аст. Боварӣ дорем, ки ин созмон хулосаи дақиқу аниқ бароварда, даъвоҳои Садир Жапаровро месанҷад ва таҳқиқ менамояд. Агар худи миллати қирғизро гӯш кунед, мардум андешаи дигар доранд, онҳо аз хусумати дохилии сиёсатмадорон ба дод омадаанд. Ин сиёсатбозони қирғиз барои ҷангу ҷидоли худро пинҳон намудану халқашонро гумроҳ кардан  баҳонаи дигар ёфтанду  ду миллатро  ба иғвову ҷанг андохтанд. Сараввал саволе ба миён меояд, ки оё халқи қирғиз президенти худро эътироф ва дастгирӣ менамояд?! Не, албатта, норозигии халқ зиёд асту манфиати халқ камтар ба эътибор гирифта мешавад. Бинобар ин, сабаби асосӣ ин аст ва имрӯз ба ин ҷангу куштор худашон гунаҳкору сабабгоранд. Миллати тоҷик фақат истодагарӣ намуд ва марзу буми хешро ҳимоят намуд. Аламовараш он аст, ки бе ягон огоҳӣ ба маҳалли аҳолинишин, ба хонаҳои мардум ҳуҷум оварда, то ҳатто ба кӯдакон низомиёни қирғиз тир холӣ намуданд. Мо медонем, ки миллати қирғиз низ мусулмонанд, аммо ҳамлаи баъзе амалдорони онҳо ба масҷиди мавзеи Исфара касро ба ҳайрат мегузорад ва ба эшон нафрину лаънат мехонем.

Мо муваззафем, ки дӯстии ду миллатро нигоҳ дорем, барои ба мусолаҳа анҷом ёфтани ин вазъият чораву тадбирҳо андешем. Аммо дар ин кор сарони қирғиз шояд дигар баҳонае оранд ва боз далели дурӯғини худро пеш оранд. Ба ҳар бобат, мо, тоҷикон миллати соҳибтамаддуну бофарҳанг ҳастем ва дари ҷангро намекӯбем, бо миллати қирғиз дӯсту бародар будем, ҳастем ва мемонем. Бо иддаои ду-се амалдорони қирғиз мардум фирефтаву ром намегардад. Аминем, ки миллати қирғиз худ қазоват мекунад ва сарнавишти миллаташро хуб тақдир менамояд. Чунон ки Иқболи Лоҳурӣ гуфтааст:

Худо он миллатеро сарварӣ дод,

Ки тақдираш ба дасти хеш бинвишт,

Ба он миллат сару коре надорад,

Ки деҳқонаш барои дигарон кишт.

Шафоат Файзиева, устоди ДПДТТ дар шаҳри Хуҷанд

 

Ноқобилони даҳр ба мақсад намерасанд,

Дунё ҳамеша дар талаби марди оқил аст.

 

   Асрҳо мегузаранд,  аммо разолат, ҷаҳолат, худбинӣ ва носипосӣ дар ростои ҳамсоядорӣ аз ҷониби қирғизи ҷангҷуй абадан дар таърих бо хати сиёҳ сабт хоҳад шуд!!!

    Шумо дар китоби  таърих абадан варақи сиёҳро эъҷод намудаед, ки сари хами фарзандону ояндагонатон аст ….!

     Шумо ба намунаи ҳамзистии Тоҷику Қирғиз бо амалҳои  муғризона ва ношоиста доғ овардед.

    Таърих гувоҳ аст, ки қирғиз аз Сибир таввасути доманакўҳҳои Олтой  ва баъдан ба минтақаҳои ғарбу ҷануб ҳаракат карда ба ҳудудҳои Қирғисистони кунунӣ расидаанд. Мусаллам аст, ки ҳудуди кунунии Қирғизистон бо далолати зиёди таърихӣ меҳани аслии ориёиҳо будааст. Мо борҳо аз амалҳои ғайриинсонӣ, бешарафию риоя накардани оини ҳамсоядорӣ ва дағалона вайрон намудани созишҳои қаблан имзошударо аз ҷониби сарҳадбонони қирғиз дидаву гунидаем, ки ба ҳайси як тоифаи инсонкуш  муаррифи шудаед.

- Магар шумо оне нестед, ки дар асрҳои 16-18 дар ҷангҳо шикаст хўрда ҳамчун гурезаи иҷборӣ ба сарзаминҳои тоҷикон аз ҷумла Фарғона, Рашт( қаротегин) Мурғоби Бадахшон ва дигар минтақаҳо паноҳанда шудед!?

- Як бор ба сарчашмаи таърихии муаррихи тоҷик дар асри 17, Маҳмуд ибни Валӣ дар китоби «Баҳр ул асрор фи маноқиб –ал –ахйёр» оварда шудааст, ки шаҳрҳои Андиҷон ва Ош ҳамчун шаҳрҳои ободу зебо ва бостони будаанд, ки дар солҳои 30-40-и асри 17 қирғизҳо дар Ош ва атрофи он сокин набуда, дар гўшаву канории он тохту тоз мекардаанд. 

- Шумо насли ноогоҳи қирғиз китобҳои илмӣ ва таърихиро варақ зада хоне два бояд джонед, ки миллати Тоҷик вориси Сптамен, Деваштич, Шераку Муқаъна Темурмалику, Восеъ аст, ки барои ҳифзи зарра зарра хоки Ватан  ҷони худро сипар ва аз устухони хеш сутуни ҳифзи сарҳад месозад!

    Мо ҳар нафас муттаҳидтар, бедору огоҳтар ва дар роҳи ҳифзи арзишҳои миллат усутвору қавитар мегардем.

 Мо шеваи ҳамбастагӣ ва якдиливу яктаниро дар ростои ҳифзи музаффариятҳои Ватан аз гузаштагони бо ору номусамон омўхтаем ва ҳифзи сарҳад барои мо ҷойгоҳи муқаддас ва майдони нангу ори Ватандорӣ аст.

  Дасисаҳои бемаврид, ҳаракатҳои ҷинояткорона, амалҳои зишту нангин, ҳамлаҳои ноҷавонмардона, таҳрибкорона ва доғ овардан ба ҳусни ҳамсояги дар вақтҳои наздик шуморо дар миёни замону ҷаҳон шармсор ва сархаму бе иззат гардонидааст.

  Тамоми уҳдадориҳои байналхалқиро бо истифода аз амалҳои ғайриқонуниатон вайрон намудаед.

 Шаҳрванди солдимфикр қирғиз аз амалкардаи нангини шумо дар тааҷуб аст, охир оини ҳамсоядорӣ риолати бузур аст. 

 Аз ҷониби афсарони шумо ҳамла ба шаҳрвандон, занон, ноболиғон, муйсафедон, занони ҳомила, мардуми осоишта, оташ задан ва харобу валангор кардани амволи марудм  ваҳшонияти гушношунид ва амали нобахшиданист !

 Афсарону сарбозони Тоҷик бо баҳои ҷони ширин худмарзу буми Ватани соҳибистиқлолро аз ҳуҷуми муасалаҳона, аҳдшиканона ва номардонаи неруҳои низомии Қирқиз ҳимоят кардаанд. Сари таъзим ба афсари Ватан !!!

   Шарофати кулли Тоҷикистониён дар он аст, ки якдилона амалҳои нангини шуморо маҳкум мекунанд, зеро хиради азалии халқи Тоҷик аст, ки барои дифо аз забону ватану марзу буми худ ҳамеша омода аст. 

Насли огоҳу ватандўсти тоҷик аз тифли гаҳвора то пири хирад дар роҳи ҳифзи марзу буми Ватан ғамхору чашмбедор ҳастанд.

   Мо ҳаргиз мардуми шарифи Тоҷик таърихан ва табиатан мардуми ҷангуҷуй ва ғосиб набудаем ва дар фазои оромию ҳамдилӣ зиндагӣ намудан, пос доштани ҳақи ҳамсоя, эҳтироми хурду бузург, шунидани панду насиҳати бузургон, эҳтироми арзишҳои миллӣ, нигоҳ доштани шарофати таърихии ҳазорсолаҳои худ, арҷ гузоштан ба неъматҳои истиқлол, ҳифзи марзу бум, забону расму оини миллӣ ва эҳтироми арзишҳои умумибашарӣ то ба имрўз умр ба сар бурдаву ин оини некро ба ояндаҳо ба мерос мегузорем.

   Рисолати таърихии мо имконият намедиҳад, ки  ғосибу роҳзан, мунофиқу вайронкор ва палиду бефаросат бошем

Мо дорои қудрати бузур ҳастем !

Мо шарофтаи ҳар як фарзанди огоҳи миллатро пос медорем !

Арзиши Истиқлолу озодӣ барои мо муқаддас аст !

Пойдевори давлатдории Тоҷикон то абад мустаҳкаму пойбарҷост !

Дар роҳи ватандорӣ камари мустаҳкам ва қадамҳои устувор дорем !

Зиҳи Тоҷикистони соҳибистиқлол !

Поянда бод Ваҳдати миллӣ !

 

      Ҳар касе ҳамсояро дилхаста кард,

  Ҳақ дар ҷаннат ба рўяш баста кард !

 

    Ширинбекзода Садриддин Авазбек

Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон  Садир Жапаров дар иҷлосияи 77- уми Маҷмаи умумии СММ беандеша матнҳои бесанад оварда ҳалқи тоҷикро гунаҳкор менамояд. Гӯё, ки ягон мушкилот байни марз бо Тоҷикистон набошад, охир дар як сол чанд маротиба халқи бегуноҳи тоҷикро гунаҳкор хонавайрон кард Садир Жапаров.

  Биеёд як назар кунем ба худи ин давлат- қатлҳои сиёсӣ, гурӯҳбозӣ, беқонунӣ, роҳбарони ҷиноятпешаву ҷангҷӯе, ки солҳо дар зиндон буданд ва ғайраҳо дида мешавад.

  Дар куҷо дида мешавад, ки ба меъёрҳои байналмилалии дипломатӣ ва ахлоқи ҳамидаи инсонӣ риоя накарда туҳмат, суханронии бемантиқ, бардурӯғ, фикрҳои беасноду душманона дар равобити байналмилалӣ  суханронӣ мекунад.

Дар урфият мегуяд, ки агар сиру асрори оилаатро рӯйпуш накунӣ, келинатро бад кунӣ оилаи туро ҳеҷ кас дуруст карда намедиҳад, он президенте, ки давлати худро нигоҳ дошат наметавонад, ахлоқи хамида худ надорад ва байни худ мерос тақсим кунад аз куҷо ин давлат пеш равад.

  Ҳоло давлати пурқудрати тоҷикон дар давоми 30- соли Истиқлолияти худ бо ягон ҳамсоя ҷанг накардааст ва ин қадар обрую эътибори баланде дорад дар сатҳи байналмилалӣ, он барномаҳои давалтӣ, конфронсҳои байналмилалӣ, ки дар сатҳи баланд мегузарад худ шоҳиди гуфтаҳои болост.

  Аз давари пеш дар китоби бузургӣ зардуштиён  Авасто омадааст: ”Пиндори нек, гуфтори нек, рафтори нек” ва ин амалро то ҳоло халқи тоҷик нигаҳ медорад.

  Мо тоҷикон аз насли ориёием ва аз нажоди поку, асил ва наҷибзода мебошад- ин худ халқи моро  бо номи баланд дар тамоми ҷаҳон муаррифӣ  менамояд.

Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ-Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон Эмомалӣ Раҳмон давлати худро бо номи Тоҷикистон шуҳратёб кард ва мо бо Президенти худ фахр мекунем! Нест бод ҷанг! Зинда бод сулҳ!

Муаттар Раҳматова, устоди ДПДТТ дар шаҳри Хуҷанд

 

Киргизы, таджики, узбеки, казахи, туркмены и другие народности Центральной Азии издревле, из поколения в поколение жили в добрососедстве, мире и согласии. Киргизия и Таджикистан – страны-соседи, имеющие общую пограничную линию. Братская республика – в СССР, в СНГ- партнер и друг. Каждая из стран получили суверенитет, Экономика страны развивается, как и весь народ.

Наши братские страны жили в дружбе, мире и согласии столько лет. Но проблемы земель, большая часть из которых еще не демаркирована и делимитирована остается открытым. Из-за этого время от времени происходят столкновения между нашими народами, которые в последнее время обостряются и проходят с присутствием военных с каждой стороны. Неужели  не осталось человечности? В чем же виноваты мирные жители, дети, женщины, дома которых были обстреляны и  которые получив ранение, не смогли доехать до больницы? Жили мирно, в согласии, но что же случилось с братским народом, в последние несколько лет? Друг стал врагом, брат – недругом...

 Чему равняется в таковом положении человеческая жизнь, жизнь будущих поколений… Как показывает история –  исчезла человечнойсть, настала эпоха бездуховности, безразличия, равнодушия. Вместо нее пришло время алчности, господства насилия и разжигания межнациональной вражды.

Все это заставляет задуматься, а своим ли умом до этого дошли?

Государственные и независимые таджикские и киргизские СМИ освещают ситуацию со всех сторон – но из репортажей видно, что не по своей воле пошел сосед на эту войну – здесь видна выгода третьих лиц, которые в лице Камчыбека Ташиева выполняют эту миссию. Неужели, чтобы управлять страной, нужно приводить к беспорядкам? Сам кыргызский народ недоволен своими руководителями, которые натравливают соседей на вражду.

Неужели, если это была бы просто очередная стычка, по всей продолжительности границы с Кыргызстаном начался бы конфликт? Как видно из СМИ, все очень хорошо спланировано. Провокаторы, военные преступники, убийцы мирных граждан да будут наказаны.

В эти же дни проходило совещание ШОС в Самарканде. Представители наших стран и представители соответствующих ведомств договорились о прекращении огня и нормализации обстановки. Однако, даже после достижения договоренности о перемирии, кыргызская сторона вновь открыла огонь. Кто руководил этой операцией неизвестно, кто был на кыргызской стороне – тоже. Но эта ситуация, когда действия  войск противоречат решениям правительства, наводит на размышления о том, что эти якобы «войска» президенту Кыргызстана не подчиняются!

Конечно, СМИ освещают ситуацию с разных сторон, в социальных сетях каждый высказывает свое мнение, но каждый преданный своей родине человек будет высказываться в защиту своей Родины, а именно Таджикистана. И я, в том числе, верю в чистоту преданность своего народа, в то, что мой народ руководствуется принципами добрососедства и порядочности и действовал только во имя защиты своих пределов и населения. Пройдет время, все проблемы решатся, ссоры улягутся, а рана в сердце, как в притче о медведе и дехканине останется навека.

                   Окилова М.А., старший преподаватель кафедры иностанных языков 

 

 

 

Сохти сиёсии  ҷаҳони имрӯз куллан тағйир ёфта истодааст, ки кишварҳои абарқудрат вазъи давлатҳои хурдро ноором сохта аз ин амалашон даромади муфт ба даст оварда истодаанд. Аз зумраи баъзе аз давлатҳои носипосе, ки ба дустии мо бо нигоҳи душманона назар мекунад ин Қирғизитон мебошад аз лаҳзаи ба сари қудрат омадани роҳбарияти наваш Содир Жапаров ва зердастонаш доим бо баҳонаҳои хурду бузург муносибати байни ду давлати ба ҳам дӯстро ба муносибати душманона табдил дод. Аз рӯзҳои аввали ба сари қудрат омаданаш бадхоҳиро оғоз намуд. Минтақаҳои ҳассоси наздисарҳадии кишвараш  ки бо  Тоҷикистон ҳаммарз мебошад андешаи ғаразнокро дар ин ҷо ворид намуда онҳоро маҷбуран ба зидди ҳамсояи худ ба ҷанг даъват намуд.Мақоле ҳаст “Гургзода гург шавад гарчи бо одамӣ бузург шавад” ин хислати носипосии ин ҳукумати кунунии қирғиз  ба ҳисоб меравад. Куҷо одаме, ки аз зери панҷара ҳоким шуд, боадолат буда метавонад? Ин воқеист ки ғарази бади худро вориди ҷамъият месозад ва аз он манфиат мебарад. Ҳангоми баромади худ Содир Жапаров дар 77 –умин иҷлосияи  Созмони Милали Муттаҳид боз Тоҷикистонро гунаҳкори асосии сар задани муноқишаҳои наздисарҳадӣ номида аз созмонҳои бонуфуз кӯмак талаб намуд. Мехоҳад ҳариси чашмтанг аз ин созмонҳи умумиҷаҳонӣ низ манфиат ба даст оварад. Вой бар ҳоли чунин як бесавод. Мардуми мутамаддини ҷаҳон ба афсонаҳои ӯ бовар намекунанд, зеро онҳо Тоҷикистон ва саҳми арзандаашро дар бартараф намудани масоили глобалӣ хуб медонанд. Баромади роҳбарияти кунунии қирғиз боз беандеша ва курбинона рафтор намудани онҳоро дар сатҳи ҷаҳонӣ муаррифӣ намуд. Кишвари азизи мо Тоҷикистон доим бо дипломатияи сулҳҷӯёнаи худ барои чунин кишварҳои  носипос намунаи ибрат мебошад.Бигзор онҳо омӯзанд ва сабақ гиранд. Ба туҳматҳои хушку холии ӯ ҳеҷ кас бовар намекунад.Таърих гувоҳ аст, ки миллати тоҷик ҳамеша дар роҳи ҳимояи марзу буми хеш фидокор мебошад ва ҳеҷ гоҳ ба кишвари бегона даст дароз накардааст, зеро онҳо гузаштагони Рустами Достон ва Исфандиёри Руинтан мебошанд на аз кучманчиён.

Норов Исматулло, ассистенти КЗД ва Ҷ   

 

Он ҳодисаҳое, ки имрӯз дар қаламрави Тоҷикистону Қирғизистон ба вуқуъ пайваст, на танҳо дили бошандагони ин халқу миллатро , балки ба тамоми аҳли оламро ба таппиш овард. Ҷанг – ин мафҳуми воҳимаангезу хавфнок тамоми мардуми кишварро ба таҳлука андохт. Саволе ба миён меояд, ки сабабгор ва саркарда кист. Шояд ин саволро на танҳо тоҷикону қирғизон, балки тамоми бошандагони сайёра дода бошанд? Биёед зери ин савол аниқ андеша кунем ва ҳақиқати ҳолро бояд рӯйи об барорем. Тайи чандин сол ин хел ҳодиса кам-кам ба вуқуъ пайваста буд, ки аз рӯйи далелҳо тоҷикон таҳаммулгароиро сабақ карда, бародарони ҳамсояро, ки шӯрангезони худро доштанд, барои нарехтани хуни бегуноҳ роҳи сулҳу рафоқатро пеш гирифтанд. Аммо ин рафтор ба он шӯрангезони “ноодам” ибрати маънавӣ нагардиду нафсонияту молпарастӣ бар онон ғалаба кард. Чуноне, ки Лоиқи бузург гуфта буд:

Торих гувоҳ аст, ки дар ҳеҷ замоне,

Тоҷик ба хоки дигаре аз сари кина

Бо ҳамҳамаю дамдама лашкар накашидаст.

Торих гувоҳ аст, ки дар арсаи торих,

Тоҷик зи роҳи ҳасаду ҷаҳлу таассуб

Бар фарқи саре найзаю ханҷар накашидаст.

 

Ин халқи бономусу баландфарҳанг ҳама умр дар машриқу мағриб дар ҳама иқлим на бо шамшеру яроқ, балки бо фитрату ҳикмат муаррифӣ гардидаст. Ин ҷангҷӯёни нобакор ҳам ба миллати худ ва ҳам ба миллати тоҷик доғи ношустанӣ оварда, сабабгори хунрезии мардуми бечораву бегуноҳ гардиданд.

Эй бадкорони беандеша оё шумоён модар, ватан надоред? Чӣ зарурат ба ин тирпаррониву яроқфишонӣ? Оё ҳайф нест, модарон хуни ҷигар хуранду фиғони онон ба кайҳон расад? Наход инсоният бо дидани хуни бегуноҳон, барои расидан ба мақсадҳои нохалафу нафсонияти хеш марги дигаронро бихоҳад, номи авлодиро ба пастӣ бибарад. Пас, агар ин хел бошад, нашояд ниҳад номатон одамӣ. Биёед эй мардум, ҳама аз як гиребон сар барорему нагузорем, ки дигар нолаи сӯзноки ҷигарбандони мо дили одамиятро реш гардонад. Бас аст ҷанг, бас аст душманӣ! Мо як замин, як сайёра ва як ҳаво дорем, Онро бояд қадр кард!

Муллоусмонова Г.Ғ., устоди ДПДТТ дар шаҳри Хуҷанд

 

 

Аз хабарҳои иттилоотӣ маълум аст, ки Президенти Қирғизистон Садир Жапаров, аз ҷумла ба суханронии ӯ дар Созмони Миллали Муттаҳид обро лой карда, ба мисоли мақоли халқӣ  “аз об хушк баромадан”-ӣ аст.  Аммо худ ҳамагон шоҳиди онанд, ки саркарда ва омодагиҳои ҷангӣ аз куҷо сар шуду ба чӣ ҳолат омада расид. Акнун пас аз чунин суръат гирифтани кор об ба сари мардуми тоҷик рехтан ва сабабро ба сари мардуми оддӣ бор кардан чӣ шояд?

Худ мардуми қирғиз хуб медонанд, ки саркардагони ҷанг кистанду низоангезандагон чӣ мехоҳанд ва ба чӣ корҳо қодиранд. Ин ҷо бояд ҳақиқатро пеша кард ва мисли тарсу на сангро  ба сари касе кӯфт, балки мардона хатогиҳоро дарк карда, онро бояд ислоҳ кард.

Ба ҷойи он ки фарҳангу тамаддуни халқи худро баланд бардошту сулҳу амниятро пеш гиранд, он роҳбарони миллати қирғиз роҳи разолату бӯҳтонро интихоб карданд. Акнун оё аз хуни рехтагон ором шудед, эй саркардагони ҷанг?  Макону молиятхоҳии ҳамсоягон аз таърих ба мо тоҷикон хуб маълум аст ва он носозиҳо ва ноадолатиҳоие, ки дар арсаи таърих халқи азиятдидаи тоҷик ба сар гузаронида буд, худ таҷрибаи зиндагиро қавӣ гардонид. Акнун миллати тоҷик ҳарчанд, ки ҷангу адоватро нахоҳад ҳам ба сари миллати худ истодагариро хуб медонад ва ҳувияи мадонагию ватандустиро аз азал ба ҷо меорад. Он амнияту ваҳдат ва истиқлолияти бадастовардаи худро нигоҳ медорад. Имрӯз тоҷикон бо сарвари баландтинату оқилу доно, яъне Президенти худ Эмомалӣ Раҳмон фахр менамояд ва боварӣ дорад, ки ояндаи ин кишвари куҳанбунёд дар ҳифзи мардони боиродаву баландмақом қарор дорад.

 

 

Муллоусмонова Г.. устоди ДПДТТ дар шаҳри Хуҷанд 

Дар як навори видеоӣ шоҳиди баҳси вакили парлумони Ҷумҳурии Қирғизистон Адахон Мадумаров бо роҳбари Кумитаи амнияти давлатии ин кишвар Қамчибек Ташиев гардидам, ки ин вакили мардумӣ аз ин пеш ҳам аз корбарии Қамчибек  Ташиев комлан розӣ набуд. Ин навбат низ Мадумаров иқрор шуд, ки ҷангро бо Тоҷикистон ҷониби ҳамсоякишвар не, балки мо қирғизон бо супориши бевоситаи Камчибек Ташиев оғоз кардем ва боз шарм надошта эълон мекунем, ки тоҷикон ҷангро шуруъ карданд. Бале ин ҳақиқат аст, ки худи сокинони наздмарзии ҷониби Қирғзистон дар суҳбатҳо иқрор шудаанд. Агар ин овозаҳо ҳақиқат намедошт, ҳамаи сокинони наздимарзии Қирзистон пеш аз шурӯи низоъ манзилҳояшонро тарк намекарданд. Ин мо мардуми соддадил, бекинву беғаш, ки ростиро пеша мекунем, ба ҳамаи гуфтаи рақибон танҳо “хуб” мегӯем. Бубинед ҷанг барои ҳар ду тараф чи қадар хисороти калони ҷониву моддӣ расонд. Аз  н амал кӣ суд дид? Танҳо ашки модарону хоҳарон рехту садҳо хонадон аз ҳар ду тараф мусибатзада шуд. Оташи кинаву адоват, бадниятӣ боз аланга гирифт. Ҳар як пайвандоне, ки ба сараш мусибат меояд, ба саркардагони ҷанг лаънат мехонад.

Аммо аламовар он аст, ки роҳбарони ҳамсоякишвар инро ба хубӣ дарк намекунанд. Нутқи “пурмӯҳтаво”-и роҳбари давлати Қирғизистон  ҷаноби Содир Ҷаппаров дар ҷаласаи навбатии Созмони Миллали Муттаҳид хеле бепоя, бесамар ва ангезандаи кинаву адоват байни ду миллати дуст гардид. Магар мешавад беисбот гӯи ки ҷангро Тоҷикистон шурӯъ намуд ва он миллат таҷовузкор аст. Ин баҳодиҳии як нафар лидери миллат метавонад садҳо аҳдро шиканад. Мо- тоҷикон дар ягон давру замон бе сабаб ба сари ягон миллат ханҷар набардоштем, балки то метавоема дар фазои ҳусни ҳамҷавори зиндагӣ мекунем. Миллати Қирғиз дар масири таърихи начандон дури худ бисёр чизҳоро аз мо омӯха аст, ки инро шоирону нависандагони қирғиз борҳо дар эҷоду гуфторашон тасдиқ кардаанд. 

Навиштаҳоро бо як байти шоири ворухӣ Назрулоҳҳи Азизиён  ки гуфтааст:

Чӣ даъвии асолат мезанӣ, эй хонаат бар дӯш,

Туро мо мечаронидем, ту гову ҳам хари моро.

Абдусабур Абдуваҳобов

Солҳои охир бинобар  ҳуҷумҳои ногаҳонии Қирғизистон ба маҳалҳои назди сарҳаддии  Тоҷикистон аҳолии ин қисми мамлакат доимо хавотир зиндагӣ мекунанд.  Ва рӯзҳои аз 15-ум то 17-уми сентябр  қувваҳои низомиии Қирғизистон дар маҳалҳои назди сарҳаддӣ ҳуҷум оварданд. Дар натиҷа аҳолии назди марзӣ талафоти ҷонӣ доданд. Дар расонаҳои хабарӣ омадааст, ки 14 сентябр Қирғизистон  барои дастгоҳҳои бе сарнишин- байрақдорҳое ки аз Туркия гирифта буд, база ташкил кард. Президент Содир Ҷапаров пеш аз ба вохӯрии ШОС ба Самарқанд рафтан, ба ин база, ки дар наздикии сарҳад буд,  ташриф овард. Ин далели он аст, ки сарҳадвайронкунӣ тасодуфӣ набуда, аз рӯи нақша буд. Намояндагони худи Қирғизистон  ба расонаҳо навиштанд, ки шаби 15 -уми сентябр нисфи шаб  мардҳои низомипӯш бо як мошин яроқ омада, мардуми назди сарҳадро барои ҳуҷум ба ҳудуди Тоҷикистон таклиф намуда, 5000 соми пул ваъда карданд.Дар ҳолати саркашӣ ба онҳо марг таҳдид мекард. Онҳо бесарнишинҳои туркиро дар ҳудуди Тоҷикистон санҷиданд. Дар натиҷа мардум талафоти калон дод.Ин ҷангро низомиёни қирғиз босардории Қамчинбек  Ташиев сар карданд. Ӯ       раиси кумитаи амнияти Қирғизистон буда, нисбати Тоҷикистон хусумати калон дорад. Ҳаргоҳ  вазъияти дохилии мамлакат бад шавад диққати мардумро ба воқеаҳои марзӣ мекашад. Ин дастаи қаллобон боз шарм надошта, Тоҷикистонро барои сарҳадвайронкунию ҳаҷум муттаҳам мекунанд. Баъди бо намояндагони мақомоти иҷроияи вилояти Суғд ва Раиси Амнияти Миллӣ вохӯрдан ба оташбас розӣ шуданд, вале аҳдшиканона боз ҳуҷум карданд.

Рӯзи 20 – уми сентябр Президенти Қирғизистон Садир Ҷапаров аз минбари СММ дар ҷаласаи ассамблеяи генералӣ баромад карда, эълон кард, ки Тоҷикистон ба Қирғизистон ҳуҷум кард ва онро агрессия номид. Ӯ арз намуд, ки мо даъвои сарҳаддӣ надорем.  “Мо ба ҳуҷуми Тоҷикистон бояд ҷавоб диҳем. Мо замини дигаронро забт кардан намехоҳем ва ягон ваҷаб хоки худро ба дигарон додани ҳам нест.” Аз СММ даъват ба амал оварар асоси меъёрҳои байналмиллалӣ д, ки Қирғизистон тайёр аст, тавассути миёнравии созмонҳои бонуфузи байналмиллалӣ бо Тоҷикистон гуфтушунид кунад.

Агар ҳамин тавр аст, чаро мувофиқаҳои байни Тоҷикистону Қирғизистонро нодида гирифтанд. Ин ҳуҷуми онҳо бори аввал нест- ку?

Аз ин рафтори онҳо бармеояд, ки онҳо шарики бозиҳои хавфноки давлатҳое ки дар Осиёи Миёна манфиатҳои геополитикӣ доранд мебошанд. Тоқати одоби ҳамсоягиро ба ҷо овардану ғами мардумро  хӯрданро низ надоранд.

Шиорашон ҳама “Ҳама сӯзаду кабоби қаландар пазад аст!” Ба ҷои ин гуна хархашаҳо ғами халқашонро хӯрунд беҳтар буд. Ин фитнаҳои сарони Қирғизистон мардуми тоҷикро ба ташвиш овардааст. Чӣ қадар аз ҷабри онҳо ҷавонҳои паҳлавони  мо ҷон нисор карданашон мумкин аст? Онҳо чунон аз ҳадди одоб гузаштанд, ки ҳатто масҷид, ки ҷойи муқаддас аст. Тирборон карда, чӣ қадар аҳолии бегуноҳро куштанд. Мардуми тоҷик ба бӯҳтони онҳо дар ҳаққи сардори давлат, тартиботи давлатӣ дар мамлакат ягон шикоят  надорад. Давлатро дастгирӣ мекунад.

Баҳои воқеъбинона ба ин қазия аз тарафи  вазорати корҳои хориҷии Тоҷикистон дода шудааст. Созмонҳои байналмиллалиро мо ҳам даъват менамоем, ки ба ин масъала  объективона муносибат карда, бо назардошти манфиати тарафҳо муносибат кунанд. Марзу буми фарзандони шуҷои Ватан ҳифз карданду боз хоҳанд кард. Ин бофтаҳои бардурӯғи Қирғизистон ошкор хоҳад шуд!

Муътабар Ғозиева, устоди ДПДТТ дар шаҳри Хуҷанд

Бо он ки ҷониби қирғиз ҷангро худ оғоз бахшиду имрӯз аз минбарҳои баланд, Тоҷикистонро  роҳбари давлаташ Содир Ҷаппаров таҷовузгар меномад, бояд муборизаи беамон бурд. Магар Содир Ҷаппаров  як бор мӯшикофона таҳлил намекунад, ки чаро низоъ сар зад. Магар куштори бегуноҳи мардум, ки рӯи сӯи маҷид мерафтану ё ба беморхона барои мубориза ба зиндагӣ  ҳадафи тир ноҷавонмардона гаштан бас набуд. Агар Содир Ҷаппаров хирад медошт, ҳар сухани гуфтаашро дар мизони тафаккур бар мекашид. Ин ҷо бар рағми суханони   ин президенти маҳбусӣ суханҳои  Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ – Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмонро меорем, ки дар ҳаққи ҳамсоягон гуфтаанд: “Мардуми Тоҷикистон натиҷаи дахолати доираҳои манфиатдори хориҷиро, ки боиси сар задани ҷанги таҳмилии шаҳрвандии солҳои 90-уми асри гузашта, ба ҳалокат расидани беш аз 150 ҳазор нафар ва ятим мондани зиёда аз 50 ҳазор нафар кӯдакон гардид, ҳаргиз фаромӯш намекунанд.

Бинобар ин, мо, ки чунин таҷрибаи талхи таърихӣ дорем, ҳеҷ гоҳ ба масъалаҳои дохилии ҳамсояҳои худ дахолат намекунем ва дар муносибат бо онҳо ягон ҳадафи ғаразнок надорем.

Мо ҳамеша ҷонибдори он ҳастем, ки дар кишварҳои ҳамсояи мо сулҳу оромӣ ва суботи сиёсӣ ҳукмфармо бошад ва мо тавонем, ки бо онҳо дар фазои ҳамсоягии нек ва ҳамкории созанда зиндагӣ кунем”. Ҳамин гуфтаҳо кифояткунанда аст, ки Содир Ҷаппаров ва кулли мубаллиғони қирғизӣ шарм доранд.

 

Абдусабур Абдуваҳҳобов