Ифротгарию ҷангҷўи дар кадом намуде, ки набошад кирдори ношоиста буда, миёни мардум иғвою дасисаҳои беасосро паҳн мекунад. Ва ин таъсирҳо нисбат ба марудми бегуноҳ танҳо ҷабр мекунад. Имрўз мардумони сулҳпарвар ҳама гуна ҷангу низоъҳое, ки аз ҷониби наҳзатиҳо сар зада буд, ба онҲо нафрат дошта амалҳои нангину хунину онҳоро маҳкум менамояд. Зеро милати тоҷик аз азал дар тамоми олам тарафдори сулҳи боамон буд ва хоҳад монд.
Мо мардуми ваҳдатшиори тоҷик фахр аз он дорем, ки дар чунин як Ватани биҳиштосо ва рӯз то рӯз пешрафта зисту зиндагонӣ дорем. Аммо таассуфовар он аст, ки бо ин ҳама озодию побарҷоии миллатамон хоиноне мехоҳанд, кишварро нотинҷ гардонанд. Зеро пешравиҳои миллати моро чашми дидан надоранд.
Миллати тоҷик ба хотири ҳифзи манфиатҳои милливу маънавии хеш ҳамеша талош мекард ва хоҳад кард. Натиҷаи ҳамин талошҳо, дури аз тафриту ҷанг ва нооромӣ буд, ки барои ба даст овардани Истиқлолияти давлатӣ солҳо мубориза бурд ва мушарраф ҳам шуд. Агар мо барои ободии диёри азизамон талош накунем, бовар кунед бегонае омада хону макони моро обод нахоҳад кард. Маҳз ба ҳамин хотир вазифаи ҷоноҷони мост, ки як порчаи онро аз дасти наҳзатиҳое, ки хоки миллати тоҷикро пош додани шуданд эмин дорем.
Агар наҳзатиҳо бо роҳбарии Кабирӣ барои мустаҳкамии миллати тоҷик талош мекард имрӯз миллат боз ҳам мешукуфт. Хушбахтона бо набудани наҳзатиҳо мо ба шукуфтанҳову сабзишҳои ҷадид муяссар гашта истодааем.
Агар имруз мо соҳибистиқлолу соҳибиқбол гашта бошем, пас ин ба шарофати Пешвои миллати тоҷикон ба даст омадааст. Зеро сарвари фархундасози мо ҳамеша паи ободгариву созандагӣ ҳастанд.
Маълум аст, ки вазъи иҷтимоӣ, сиёсӣ, иқтисодӣ ва маънавии ҷомеаи ҳар як мамлакат ба раванди таъмини дастовардҳои миллӣ ва амнияти сартосарии он таъсири амиқ дорад.
Оромиву суботи ҷомеа, амният ва осудагии шаҳрвандон беҳтарин дастовардҳои Тоҷикистони соҳибистиқлол маҳсуб ёфта пойдориаш ба ҳар як фарди бонангу ораш тавъам аст. Лек хело афсўсовар аст, вақте пайдо мешаванд шахсони алоҳидае, ки суботи ҷомеаро бо амалҳои худ доғдор намуда, оқибати аъмоли касеву худро намеандешанд.
Бояд тазаккур дод, ки хоҳу нохоҳ ояндаи ҳар як қавму миллат аз ҷавонон вобастагии калон доррад. Ва агар инро ба таври вазифагузорӣ баён намоем, метавон гуфт, ки ояндаи моро танҳо ҷавонони соҳибкасбу бомаданият метавонад, дурахшон созад, ҷамъияти инсониро аз ҳар гуна олудагиҳои нопок ҳифзу ҳимоя созад. Танҳо барои аз ҷиҳати илму техника, фарҳангу маданият ва иктисодиёту иҷтимоиёт ҷавонон беш аз пеш талош намоянд, то дар густариши ин ҳадаф саҳми сазовору амиқ дошта бошанд.
Бо вуҷуди ин, ки муаммои пешравии ҷомеаро ба ҷавонони ояндасоз нисбат дода, дурахшонии ояндаро бо ин қишри ҷомеа бовар мекунанд, заминаи асосиро мо устодону донишварон мегузорем ва рисолати асосии ҷавононро бар онҳо талқин менамоем, ки ба ин эътимоду бовариҳо сазовор гардида, ба хотири пешрафти ҷомеаи ҷаҳонӣ, чун як гурӯҳи ҷавонони ояндасоз саҳм гиранд.
Моҳира Ақилова, устоди ДПДТТ дар шаҳри Хуҷанд
